Παλεύεις στα τυφλά
demon March 10th, 2008
Ποτέ μου δε συμπάθησα τους ανθρώπους που δεν ξέρουν να εκφράζονται.
Ποτέ μου δεν άντεξα τους ανθρώπους που δε σου λένε πώς αιστάνονται.
Αιστανόμουν μια αφόρητη καταπίεση όταν ο άλλος δεν έδειχνε τι έχει μέσα του. Ή όταν φοβόταν να αντιμετωπίσει τον εαυτό του. Εμένα.
Πόσο φυσιολογικό είναι να μην αιστάνεσαι τίποτα;
Πόσο φυσιολογικό είναι να μην κοιτάς ποτέ μέσα σου; Να μην πέφτεις ποτέ μέσα σου.
Μπορεί να έχεις ένα πηγάδι, μπορεί ένα μαλακό γρασίδι, μπορεί και μια ζεστή αγκαλιά για τον εαυτό σου. Που ξέρεις;
Πήγε απόγευμα. Πάει το τριήμερο. Πάει η βόλτα που σκεφτόμουν να κάνω. Πάει, τσακαλώθηκε κι αυτό το κεφάλαιο. Ο χρόνος…
Ποτέ μου δεν μπόρεσα τους ανθρώπους που δε σε κοιτάνε στα μάτια την ώρα που δακρύζουν.
Ποτέ μου δε θέλησα τους ανθρώπους που τα χέρια τους γλιστράνε.
Ποτέ μου δεν ήμουν με ανθρώπους που δεν ξέρουν να αγκαλιάσουν. Δε γνωρίζουν πώς να αγκαλιάσουν.
Ποτέ δε ζήτησα κάτι.
Και ποτέ δεν πίστεψα ότι εγώ γίνεται να είμαι μαζί σου. (όποιος κι αν είσαι εσύ)
Πηγή εικόνας: darkgallery.pblogs.gr