Archive for March 12th, 2008

Έδεσες το σώμα μου

March 12th, 2008

Το ‘χα μεγάλη ανάγκη κι ο τρόπος που ΄γινε ήταν σχεδόν μυστικιστικός, σημαδιακός, ενεργειακός.

Αποφάσισα να καληνυχτίσω τα μάτια μου νωρίς, χτες.

Ξέρω πως κάθε φορά που σε αγκαλιάζω με αυτό τον τρόπο και κλείνω τα μάτια, αφήνω στους ώμους, στο δέρμα, στα οστά σου ρινίσματα συναισθήματος, αγάπης, δεσίματος. Και κάπως έτσι ξεκίνησε το παραμύθι. Σμίξαμε, σχεδόν όπως γνωριστήκαμε. … αβίαστα, ανεξήγητα, απλά, αναγκαία, καθαρά.

Κι έτσι, για αλλαγή, χόρεψες εσύ πάνω μου χτες.

Ξάπλωσα πρώτη. Και μερικά λεπτά αργότερα, επέστρεψες κοντά μου, από το ντους. Έβαλες το σώμα σου απλώς δίπλα από την αύρα μου και χωρίς να μ’αγγίξεις, με κοίταξες ολόκληρη και μου ‘πλασες ιστορία.

-«Ξέρεις τι θα σου κάνω τώρα;»…
Ξέρω τι θέλω να μου κάνεις!

Το κοντέρ είχε ήδη αρχίσει να γράφει χιλιόμετρα.

Στα 299 καίγομαι.

Σβήνει η μηχανή…

~

μου ‘δεσες τα χέρια.
γύρω από το σώμα μου,
πάνω από το κεφάλι μου,
έγλειψες τα δάχτυλά μου,
τύλιξες το πόδι μου γύρω από το λαιμό σου,
με γύρισες ανάποδα,
έριξες το πρόσωπό σου πάνω στην πλάτη μου,
κι έχυσες μέσα στον κώλο μου.

Κι εγώ, μέσα στο στόμα σου, με τους κεραυνούς να ηλεκτρίζουν τους οργασμούς μου, ξανά και ξανά…..

(Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που σε ξαναβρήκα, που είσαι ακόμη ζωντανός. Που με ποθείς, που με ανακαλύπτεις, που με ζωγραφίζεις με τις ίδια έντονες κηρομπογιές. Σε ερωτεύομαι ξανά. Κάθε μέρα που σου χαμογελάω, κάθε μέρα που με αγγίζεις. Κάθε μέρα που παίρνω το πρόσωπό σου στην αγκαλιά μου.)

στο αfιερώνω, μωρό

a.l.l

Πηγή εικόνας: breschinski.com

Τρύπια ψυχή

March 12th, 2008

Αναπνέω μαζί με τους μυστηριακούς παλμούς του Sijano Vodjani και προσπαθώ να καταλάβω πού έχει τρυπήσει η ψυχή μου για να τη ράψω.

Βάζω τη μουσική όσο γίνεται πιο κοντά στο αριστερό μου αυτί, μπας και πιάσω το ψεγάδι της. Μάταια…

Με ψαχουλεύω σε κάθε ημιτόνιο, σε κάθε παύση. Ξύνω τα νύχια πάνω στα υφάσματα που περισσεύουν και σκουπίζω τις μύξες που βγάζουν οι κακές μου σκέψεις.

Κολλάω το πράσινο μπουκάλι στο μέτωπό μου, μπας κι αναθαρρήσει λιγάκι το εσωτερικό μου βλέμμα και δει το γύρω του αλλοιωμένο κι πιο ελπιδοφόρο.

Κατεβάζω το στόμιο και το χώνω στα χείλη μου. Ρουφώ πικρή γεύση και καταπίνω απότομα. Ώστε το δηλητήριο να πάει κατευθείαν και χωρίς καθυστέρηση στην ψυχή μου, στις πατούσες μου. Σε ό,τι με ριζώνει σε τούτη τη γη.

Ποιος μου έσκισε το φόρεμα; Ποιος έκοψε κομμάτι από το χάρτινο περίγραμμά μου; Ποιος έχωσε τη βελόνα του στο δέρμα μου και μου χάραξε τρύπα μισοφέγγαρη;

Που να βρω εγώ τώρα τη σχισμή, τη λεκιασμένη επιθυμία να τη μεταποιήσω;

Ποια ξεχασμένη μοδίστρα θα πάρει στα ροζιασμένα της χέρια το σακί να το κάνει δαντέλα; Μετάξι; Ομορφιά; Χάρη; Παρελθόν;

www.sandrophoto.com