Γιατί μοιάζουμε τόσο;
demon March 9th, 2008
Κλεισμένη σαν ορχιδέα μέσα σ’ένα μακρόστενο κουτί από ζελατίνα.
Να κοιτάζω έξω. Να κοιτάζω μέσα από το διάφανο κάλυμμα. Να αναρωτιέμαι πού είμαι, πού ανήκω. Αν ανήκω.
Γιατί ν’ανήκω;
Άνθρωποι ζευγάρια. Άνθρωποι παντρεμένοι. Άνθρωποι με σχέση κανονική, με σχέση σοβαρή, με κοινό μέλλον μ’έναν μαγικό τρόπο δεμένο, πιστοποιημένο, σίγουρο.
Κι όλοι τους μοιάζουν.
Ναι, καλά άκουσες.
Όλοι αυτοί μοιάζουν. Ντυμένοι για να δείχνουν πως κάπου θα γυρίσουν το βράδυ. Πως τη μοίρα τους ορίζει κάτι το στιβαρό, το επίσημο…
Μια γραβάτα, ένα σακάκι, ένα «μεγάλο», αντρικό ρολόι, μια βέρα.
Ένα τακούνι, ένα μονόπετρο, μια τσάντα γυναικεία, ένα μαλλί αλά «πάρτε με σοβαρά, μην πάρω τους δρόμους».
Κι εγώ φορώ τα αθλητικά μου, το τζιν το φθαρμένο, το φούτερ το φαρδύ να κρύβει τις καμπύλες. Πιάνω τα μαλλιά αλογοουρά. Φορώ δαχτυλίδι μονάχα στον δείκτη κι ένα σακίδιο στην πλάτη με τα απαραίτητα.
Γιατί να μοιάζει ο γάμος;
Γιατί να μοιάζουν τα προβλήματα;
Γιατί να μοιάζουν οι ενήλικες;
Γιατί να μοιάζουν… οι φόβοι;;;
Πηγή εικόνας: emiliewood.com