Πλουμιστό όνειρο
demon March 11th, 2008
Από πολύχρωμα ρυζόχαρτα, ξύλο, σύρμα και σπάγκο είναι φτιαγμένος. Ευτελή υλικά. Καθημερινά. Που όμως του δίνουν πνοή, φτερούγες, ύπαρξη.
Τον ανεβάζουν με μια απότομη κίνηση ψηλά. Τον τραντάζουν και τον στέλνουν στα ουράνια. Κι αν είναι ικανός ο χειριστής του θα τον κρατήσει μέσα στον αέρα, τα σύννεφα. Θα ξεγλιστρήσει ανάμεσα στα δέντρα και τα καλώδια, τις κολώνες και τα σκουπίδια.
Εξαγωνικό σχήμα, επίπεδη μούρη και μια ουρίτσα στο τέλος να λικνίζεται σα δεσποσύνη στο διαφανές οξυγόνο.
Τόσο απλά, δίνει ενθουσιασμό, χαρά, κρατά τα μάτια ορθάνοιχτα και το χέρι σε εγρήγορση. Κάνει τα παιδιά να κοιτάζουν με θαυμασμό τον μπαμπά και να του φωνάζουν: «Πιο ψηλά, πιο ψηλά!».
Και πάλι του χρόνου, Καθαρά Δευτέρα, εδώ θα ‘ρθουμε. Στο ξέφωτο, στα ψηλά. Ν’αμολήσουμε τον χαρταετό, να ρουφήξουμε καθάριο αέρα, να βολτάρουμε. Να δούμε τους αλλοδαπούς, που χωρίς ντροπή, κατασκηνώνουν στο γρασίδι και κάνουν όλο το σόι πικ-νικ με τάπερ και θερμός, λαγάνες και κρασί, σκυλιά, μωρά, καρότσια.
«Σε ποια χώρα προσγειωθήκαμε;» με ρωτάς φευγαλέα κι εγώ το μόνο που σκέφτομαι είναι, να μπορούσα να ήμουν ελαφριά. Να πιανόμουν από την ουρίτσα του χαρταετού. Εκείνου εκεί που για τόση ώρα καταφέρνει να χορέψει μπροστά σε όλο το λεκανοπέδιο. Πάνω από Ακρόπολη και Λυκαβηττό. Πάνω από το «Χίλτον» και το Γαλάτσι.
Μια εναέρια επίδειξη ελευθερίας.
Αχ να ‘μουν τόσο ελαφριά και να κρατιόμουν, τόση δα, στην άκρη της τρελής ουράς. Με τα κρόσσια και τις εφημερίδες. Για λίγο μοναχά. Και μετά… ας έπεφτα. Χαμογελώντας.