Archive for March 7th, 2008

Music game. YES!

March 7th, 2008

Αχχχ, αυτό είναι. Όχι μόνο παιχνίδι αλλά μετά μουσικής! YES!

Το Μαλινάκι, λίγο πριν πάρει τα νεύρα της και πάει στην Πάτρα για τρελό ξεφάντωμα και… γενικώς διαχύσεις, με προσκάλεσε σε ένα έκτακτο παιχνίδι.

Διαλέγω με ποιο κομμάτι θα έλεγα σε κάποιον πως τον αγαπώ ή επιλέγω με ποιο τραγούδι θα ‘λεγα σε κάποιον πως με ενδιαφέρει η περίπτωσή του!

Ε, λοιπόν, εγώ και σε αυτή την περίπτωση θα απαντήσω με… πραγματικά γεγονότα. Θα ποστάρω δύο κομμάτια τα οποία έχω αφιερώσει στον άντρα. Κι επειδή οι κανόνες του Music game λένε πως, αν θες να χρησιμοποιήσεις δυο τραγούδια, το ένα πρέπει να είναι αντρικό και το άλλο γυναικείο: το πρώτο, το “Kiss me deadly”, καλύπτει το ερωτικό, παθιασμένο πρόσταγμα και είναι τραγουδισμένο από τη Lita Ford ενώ το δεύτερο, το “Let’s do it, let’s fall in love”, έχει ερμηνευτεί από Louis Armstrong αλλά και τη θεϊκή Ella κι αντιπροσωπεύει το κάλεσμά μου να ερωτευτούμε.

Κυρίες και κύριοι…

04 – Kiss Me Deadl…

χαμογελάστε!

Louis Armstrong Le…

Για ξεσκονίστε παρελθόν, παρόν και μέλλον. Δίνω τη σκυτάλη για το Music game, να το συνεχίσουν με αγαπησιάρικη ίσως και μελαγχολική διάθεση, οι: Κωστής, αγγελάκι, Πάκο, πριγκιπέσσα, Όνειρο, Μολυβούπολη και Johnny boy.

Θνητά στίγματα

March 7th, 2008

Έχω απλώσει μπροστά στη γυμνή μου αγκαλιά τα κοσμήματα που φόρεσα σήμερα.

Μια ασημένια αλυσίδα με ένα ανάγλυφο πουλί και δυο αστερίσκους από αμέθυστο. Τον πολύ μικρό κρίκο που φοράω σχεδόν πάντα στο αφτί, στη δεύτερη τρύπα, με το διάφανο, φυσητό γυαλί σε σχήμα σπείρας. Τα καλοκαιρινά μου απομεινάρια: μαύρο δέρμα με μια μπλε, λιλιπούτεια, ασημένια καρδιά κουμπωμένη πάνω του και ροζ σκούρες κλωστές με μια πεταλούδα στο δίχτυ τους.

Στ’αριστερό χέρι, το βαρύ μου, αντρικό ρολόι που αντανακλά το φως και το χρόνο που προσπαθεί να με πάρει, και πολλά ασημένια ελατήρια που σχηματίζουν ένα συρμάτινο μπρασελέ.
Κι από δαχτυλίδια, την ασημένια βέρα που φορώ πάντα στον αντίχειρα του δεξιού μου χεριού και το μεσαιωνικό δαχτυλίδι με τη μαύρη, γυαλιστερή πέτρα στο κέντρο, που φορώ πάντοτε στο δείχτη του δεξιού μου χεριού…

Αποκτήματα κάπου μέσα στη ζωή. Με συναίσθημα κι ανάγκη να εκφραστούν. Με πολλούς ψιθύρους μέσα τους κι ακόμη περισσότερα μυστικά, τα οποία έκλεψαν κάπου στην πορεία…

Όπως εσύ απόκτησες αυτό το σώμα, αυτό το όνειρο, αυτό το παιδί, έτσι εγώ απόκτησα ένα ακόμη δαχτυλίδι περασμένο στη μυτερή αψίδα της ψυχής μου, να γυαλίζει και να διώχνει τα φρικιά. Να λικνίζεται και να κοροϊδεύει την ακινησία του «τώρα». Να γελά στεντόρεια και να προσελκύει παιδικές αναμνήσεις. Ανάλαφρες, αέρινες, αόρατες!

Γι’αυτό κι αγκαλιάζω όλα μου τα γήινα «έχω».

Γιατί με κρατάνε εδώ, όσο πρέπει εδώ να υπάρχω.

Κι όταν έρθει η ώρα, θα γίνουν απλώς ενέργεια στη φωτιά που θ’ανάψουν τα χρόνια μου.

Πηγή εικόνας: www.artuproar.com