Το μέτρημα
demon March 8th, 2008
Ήταν 22:20.
Ήμουν μέσα σ’ένα βαγόνι και διακτινιζόμουν από την Άνω Ηλιούπολη και το σταθμό μετρό του Αγίου Δημητρίου, στο σταθμό Αττικής και στα Κάτω Πατήσια.
Φρενήρης και νευρική η σημερινή μέρα. Χωρίς ρεύμα, χωρίς φανάρια, χωρίς υπομονή στους δρόμους.
Αλλόκοτα σκοτεινή η αποψινή νύχτα.
Μασκαρεμένοι. Νέοι που κρατούσαν στα χέρια απλώς μια διαβολική, κατακόκκινη τρίαινα ή που είχαν βαμμένο πράσινο το αριστερό τσουλούφι.
Νέοι, ερωτευμένοι, στην άκρη της αποβάθρας. Με χέρια δεμένα, σώματα το ένα μέσα στο άλλο και βλέμματα πονηρά κι αδηφάγα. Με παιχνιδιάρικη γλώσσα κι υγρά γελάκια.
22:20 έμπαινα στο βαγόνι και κοιτούσα τις δυο κοπελιές που μιλούσαν: μάγισσα και Μίνι Μάους. Κάπου στο δρόμο είδα έντονα βαμμένα μάτια, καπνισμένα, χωρίς στολή όμως.
22:40 βρισκόμουν στο σταθμό της Αττικής κι ετοιμαζόμουν να κατέβω. Η γυναικεία, ενημερωτική φωνή στο μεγάφωνο έλεγε «Σταθμός Λαρίσης». Λάθος! Είχε μείνει πίσω. Μαζί και μια κυρία με μπαγκάζια που προφανώς ήθελε να πάρει την ταχεία, την έχασε όμως για μια στάση.
22:20 έμπαινα σ’ένα βαγόνι χωρίς να αιστάνομαι τίποτα. 22:40 έβγαινα από ένα βαγόνι, μα πάλι δεν αιστανόμουν τίποτα. Και είχα σκοτώσει μέσα σε 20 μόλις λεπτά τη σκιά ενός ανθρώπου.
Τη διαδρομή την ξανάκανα. Έφτασα σπίτι μου κι αφού ξαπόστασα για 10 λεπτά, πήρα το μπουφάν μου κι επέστρεψα Ηλιούπολη. Για να πάρω τη γάτα μου, αυτή τη φορά. 00:50 έμπαινα στο βαγόνι του μετρό. Άραγε μέχρι τι ώρα έχει τρένο;
01:30 έμπαινα στο βαγόνι του τρένου. 01:40 ήμουν σπίτι. Με τη γάτα αγκαλιά. Το κινητό στην κωλότσεπη, τα ψιλά στο μπουφάν και τα κλειδιά στο χέρι.
Ασθμαίνοντας βρήκα τη ζωή μου να με περιμένει πίσω από την πόρτα.
Κι αυτή απλώς με ρώτησε αν άξιζε η διαδρομή!
Πηγή εικόνας: english.peopledaily.com