Anathema
Ξυπνώντας με το “Deep” των Anathema, σκέφτομαι πόσο γαλήνιος μπορεί να γίνει ο ύπνος μου όταν συμπλέουν οι νότες με τα όνειρά μου. Έκοψα το τσιγάρο ακριβώς πριν 1 χρόνο, πέρσι το Νοέμβρη. Δεν το ξαναρχίζω με τίποτα ή τουλάχιστον έτσι λέω στο φάντασμά μου. Και δεν μπορώ και με τίποτα όσους διώχνουν τον καπνό τους παραπέρα… πάνω μου. Καλό το υπαίθριο κάπνισμα και θυμάμαι πολλές φορές που αναγκάστηκα να υποστώ το ψοφόκρυο για μια τζούρα, αλλά κι ο διπλανός σου θέλει οξυγόνο βρε αδελφέ. Άσε να το χαρούμε όσο δεν το πληρώνουμε. Ή έτσι νομίζουμε τουλάχιστον.
Δεν θα ξεχάσω τούτο το καλοκαίρι στην παραλία του Μονόλιθου, Σαντορίνη. Είναι αρχές Ιουλίου και η πλαζ, φυσικά άδεια. Κι εκεί που κορδώνομαι και ρουφάω κοιλίτσα για να με δει πιο sexy ο ήλιος, κάθεται ακριβώς πίσω μου μια κυρία. Την ανάσα της, όπως και το αντιηλιακό αλλά και το Prince τσιγάρο της, το ένιωσα στην πλάτη μου. Κρατήθηκα στο τσακ να της πω: “Συγνώμη, αλλά δεν καπνίζω. Ευχαριστώ”.
Τόσα τετραγωνικά μέτρα άδεια υπάρχουν, τα δικά μου vibe σε τράβηξαν κυρά μου;;; Κόντεψε να πιαστεί ο λαιμός μου από τις τόσες φορές που γύρισα να την αγριοκοιτάξω. Μάταια…
Εκείνη, σταθερή σα βράχος πίσω μου και το τσιγαράκι της να στολίζει την οσμή μου. Ε ρε κάτι νούμερα που κυκλοφορούν και καπνίζουν ανάμεσά μας…