Οι θύρες της Σαντορίνης
Σχήμα μισοφέγγαρου. Μια καλντέρα… ένα νησί και στη “μέση” τυλιγμένο ένα καζάνι που σιγοβράζει. Ένα ηφαίστειο ενεργό που κοχλάζει κι αγκαλιάζει απίθανες τοποθεσίες. Ομορφιές που σε κάνουν να σταματάς τη μηχανή ανά 5 μέτρα και να αράζεις πάνω στο… όποιο τειχάκι, για να κρατήσεις το πλάνο που βλέπει το μάτι σου. Νέταρε και πάρ’το μαζί σου…
Στο ένα άκρο η περίφημη Οία. Όλοι χειροκροτούν το ήλιο που κατάφερε για άλλο ένα απόγευμα να δύσει μέσα στη θάλασσα… σχεδόν! Υπόσκαφα σπίτια, μαγαζιά γκλαμουράτα κι ένα μακρόσυρτο σοκάκι που σε φωνάζει να το περπατήσεις. Απίστευτη ενέργεια… vibe.
Στο άλλο άκρο, τόσο συμπιεσμένα, το Ακρωτήρι με έναν ολάκερο σκεπασμένο πολιτισμό κάτω από σκόνες και τα απόβλητα του χρόνου. Η μοντέρνα οροφή έχει πέσει εδώ και 2 χρονάκια. Και τι με αυτό; Άλλα τόσα και ίσως σηκωθεί από μόνη της!Δεν πειράζει… Συνήθως δεν πειράζει ποτέ… Μια κάπως μακρινή βόλτα μέχρι την περίφημη Κόκκινη Παραλία, για μια συμπυκνωμένη adventurous βόλτα κάτω από κοκκινοφόρετα, μυτερά βουνά. Είναι must, ακόμη κι αν δεν είσαι τουρίστας. Μα γιατί δεν ανεβαίνει κανείς στις βενζινάκατους που πηγαίνουν στη Λευκή Παραλία, όπου όλα είναι άσπρα;
Πύργος κι αμέσως μετά ο Προφήτης Ηλίας με ένα νησί να κείτεται στα πόδια του… ‘Οπου κι αν κοιτάξεις, νησίδες/λωρίδες γεμάτες γη, λιγοστό πράσινο κι ένα άγριο κατοικίσιμο κομμάτι γης. Είσαι άρχων… Πάνω από κάθε μπάλωμα χωραφιού.
Ημέρα 2η
Η Περίσσα ή ο Περίβολος -το ίδιο πράγμα είναι τελικά- φιλοξενoύν καβλωμένες αλλοτινές Σκανδιναβές, σημερινές Ισπανίδες τουρίστριες, σταμπαρισμένα φουλάρια που λυκνίζονται κατά πώς φυσά ο πάντα βόρειος άνεμος κι ένα πλακόστρωτο μονοπάτι που οδηγεί κατά μήκος των beach bars. Η καλύτερη μακράν παραλία του νησιού που σε καλεί είτε να μπεις… μέσα της είτε να την περπατήσεις. Πίσω μας είναι το εμπορικά σατανικό Καμάρι, μια απογοήτευση σκέτη και μπροστά μας η Βλυχάδα. Ένα τεχνητό λιμάνι που φιλοξενεί παντός καιρού καϊκάκια και ξενόφερτα γιοτ. Αν φυσά και θες να γευτείς νερό, έλα εδώ. Θα σε αγκαλιάσει σα σωστή μήτρα, με όλα τα αξεσουάρ! Μην περιμένεις πάντως να βρεις και του χρόνου την έλλειψη από ομπρέλες. Ό,τι πάρεις τώρα… σα μάτι και σαν αίσθηση. Σαν Έλληνας που ματαιοπονεί να γλιτώσει τη φάση “τουρίστας-σουβλάκι-μπουζούκια”. Αφού και του χρόνου πάλι εδώ θα είσαι, προσπαθώντας να ξεχωρίσεις το δικό σου χρόνο, από το μέτρημα του νησιού…
Ημέρα 3η και τελευταία
Παραλία Culumbos ή όπως λέγεται σύμφωνα με το ταξιδιωτικό πρακτορείο του νησιού ή όχι, για γυμνό κάτω από λευκά, φυσικά λαξεμένα βράχια που δεν κοιτάζουν ποτέ κάτω. Πίσω στο ξενοδοχείο για τις απαραίτητες ρομαντικές προκαταρκτικές αηδίες και τέλος, ένα χορταστικό 4ωρο στα Φηρά, την πρωτεύουσα της Σαντορίνης. Εδώ έχεις τα πάντα. Ένα πλάγιο, θεατρικό σκηνικό με νησάκια, Αιγαίο, ασημένιο ολοστρόγγυλο (στην καλύτερη περίπτωση) φεγγάρι. Και μια ζωή που, χειμώνα-καλοκαίρι, έχει χαρακτήρα. Ουτοπικό και ίσως τυχοδιωτικό… αλλά είσαι Σαντορίνη! Με κάθε μουσικά, φασαριόζικο ήχο και χρώμα… Απλώς ταξίδεψε ανάμεσα στα σκαλοπάτια της πύρινης κι έτοιμης να εκραγεί Σαντορίνης.