blog +Ο- σφαιρα

Ιντερνετική αναρχία… “Παίζουμε κρυφτούλι στο ταβάνι;”

Τα τελευταία χρόνια κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς που βρίσκομαι στο σπίτι των γονιών μου για το “ρεβεγιόν” όπως εμείς το κάνουμε, υποδύομαι έναν σταθερό ρόλο. Μόλις ο δείκτης πάει στο 1 λεπτό πριν τα μεσάνυχτα και την αλλαγή, κατεβάζω το γενικό, βγαίνω έξω και χτυπώντας την εξώπορτα συμβαίνει ο εξής διάλογος: “Ποιος είναι;” - Ο καινούργιος χρόνος!!!

Φέτος θα υποδυθώ το 2008 που έ-έ-έρχεται. Φορώντας ένα μαύρο φόρεμα, κεντημένο καλσόν και τα δερμάτινα τακούνια μου, θα γίνω ο νέος χρόνος!

Ας παίξουμε λοιπόν με ιντερνετικούς φίλους για πρώτη χρονιά. Το 2007 φεύγει. Για αραδιάστε παρακαλώ 7 + 1 -έτσι με βόλεψε!- συμβάντα αυτού του χρόνου που κάπως σας επηρέασαν.

Ε, να παίξω κι εγώ, ναι;

` Αφού έφαγα ένα χοντρό χαστούκι με την υγεία μου πέρσι το Νοέμβρη, άρχισα να την παίρνω σοβαρά. Και μέσα στο 2007 με πρόσεξα λιγάκι παραπάνω. Όταν το θυμόμουν : )

@ Αποφάσισα να αλλάξω επάγγελμα. Έστω και προσωρινά. Έστω, να πειραματιστώ. Μη με πιέζεις!

$ Έγινα τυχοδιώκτρια! Τα παράτησα ΌΛΑ και πήγα στη Σαντορίνη για 5-6 ολόκληρους μήνες. Μόνη πραμάτεια, το μηχανάκι μου.

^ Ήπια πολύ. Και για οικονομία χώρου αλλά όχι αισθήσεων… πήδηξα πολύ! Α, και έχασα και κάποια κιλά!!!

* Έκανα φίλους από όλο τον πλανήτη! Εντάξει, γνωστούς είναι η σωστή λέξη. Κι όμως, έκανα και μια καλή φίλη από τον Καναδά! Κι από κει: Αυστραλία, Βραζιλία, Αργεντινή, Ισπανία. Δεν ξέρω τώρα αν και τι ξεχνάω.

) Γνώρισα κάποιον από τον Καναδά, ο οποίος αν και ο λάθος άνθρωπος στη σωστή στιγμή, με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι είμαι έτοιμη… για σχέση!

- Μετακόμισα… μόλις! Και μετά από 10 χρονάκια άφησα τα Εξάρχεια. f *

+ Γνώρισα ΕΣΕΝΑ!

Προσκαλώ να αφήσουν τον παλιό τον χρόνο να φύγει, τους:

trelofantasmeni, tzonakos, malina, penthesileia, melomenos, trelli, lexx, magica

(Πηγή photo: www.pages.drexel.edu )

Αγγίζω την τραχιά σου παλάμη και περνάω τα δάχτυλά μου μέσα από τα δικά σου, όπως κάνεις εσύ όταν μου ξεμπλέκεις τα μαλλιά από το αγέρι.

Ένα-ένα τα δάχτυλα κουμπώνουν στη σωστή θέση. Και γλυκά σφίγγουν το δέρμα σου.

Το μάτι μου τυλίγει το αριστερό σου μάγουλο με απίστευτη τρυφερότητα και η λάμψη από το χαμόγελο που μου βγάζεις ζεσταίνει τα βλέμματά μας.

Το κάτω χείλος μου μόλις που ακουμπά το δικό σου επάνω, αφήνοντας ένα ερωτικό αποτύπωμα. Μια μικρή δόση. Ξέφρενης λαιμαργίας και πόθου που ξεχειλίζει από το πρώτο ξημέρωμα που περάσαμε μαζί.

Τότε που τα παράτησες όλα και ήρθες να με βρεις στο κωλονήσι, όπως το λες. Κι αυτό, διότι δεν αντέχεις τη θάλασσα. Ήμουν Σαντορίνη για δουλειά, για επιβίωση, για διάλειμμα και ανασύνταξη των λέξεων μέσα μου.

Κι εσύ θρονιάστηκες μέσα στο πρώτο πλοίο που σάλπαρε ελάχιστες ώρες αργότερα, για να διαπιστώσεις αν όντως είμαι το ξωτικό που σε έκανε να αιστανθείς τόσο ελαφρύς. Ευτυχισμένος κι ερωτευμένος μετά από καιρό, όπως μου είπες.

Κι από τη στιγμή, το απόγευμα της Τετάρτης, που σου έδωσα το σημειωμένο με αστερίσκους και καλλιγραφίες χάρτη, τα κλειδιά του δωματίου κι εκείνο το άγγιγμα το φευγαλέο και κάπως νευρικό, δε χωρίσαμε.

Κι επιστρέψαμε μαζί Αθήνα, σπίτι. Ταξιδέψαμε μέσα στην ομίχλη παρέα. Με τα μπαγκάζια μου φορτωμένα στις μηχανές, με την υπόσχεση και τα όνειρα διαιρεμένα στα δύο μεταφορικά μας μέσα. Με τον ίδιο προορισμό. Και την ίδια γεύση.

Να ρουφήξουμε τη ζωή. Ν’αφεθούμε στη ζωή. Να προσθέσουμε στις ζωές μας.

“Χρόνια μας Πολλά”. Να σε κάνω ευτυχισμένο. Κι εσύ, να είσαι εκεί!

σ’το αfιερώνω…

Ξυπνώντας με το “Deep” των Anathema, σκέφτομαι πόσο γαλήνιος μπορεί να γίνει ο ύπνος μου όταν συμπλέουν οι νότες με τα όνειρά μου. Έκοψα το τσιγάρο ακριβώς πριν 1 χρόνο, πέρσι το Νοέμβρη. Δεν το ξαναρχίζω με τίποτα ή τουλάχιστον έτσι λέω στο φάντασμά μου. Και δεν μπορώ και με τίποτα όσους διώχνουν τον καπνό τους παραπέρα… πάνω μου. Καλό το υπαίθριο κάπνισμα και θυμάμαι πολλές φορές που αναγκάστηκα να υποστώ το ψοφόκρυο για μια τζούρα, αλλά κι ο διπλανός σου θέλει οξυγόνο βρε αδελφέ. Άσε να το χαρούμε όσο δεν το πληρώνουμε. Ή έτσι νομίζουμε τουλάχιστον.

Δεν θα ξεχάσω τούτο το καλοκαίρι στην παραλία του Μονόλιθου, Σαντορίνη. Είναι αρχές Ιουλίου και η πλαζ, φυσικά άδεια. Κι εκεί που κορδώνομαι και ρουφάω κοιλίτσα για να με δει πιο sexy ο ήλιος, κάθεται ακριβώς πίσω μου μια κυρία. Την ανάσα της, όπως και το αντιηλιακό αλλά και το Prince τσιγάρο της, το ένιωσα στην πλάτη μου. Κρατήθηκα στο τσακ να της πω: “Συγνώμη, αλλά δεν καπνίζω. Ευχαριστώ”.

Τόσα τετραγωνικά μέτρα άδεια υπάρχουν, τα δικά μου vibe σε τράβηξαν κυρά μου;;; Κόντεψε να πιαστεί ο λαιμός μου από τις τόσες φορές που γύρισα να την αγριοκοιτάξω. Μάταια…

Εκείνη, σταθερή σα βράχος πίσω μου και το τσιγαράκι της να στολίζει την οσμή μου. Ε ρε κάτι νούμερα που κυκλοφορούν και καπνίζουν ανάμεσά μας…

Σχήμα μισοφέγγαρου. Μια καλντέρα… ένα νησί και στη “μέση” τυλιγμένο ένα καζάνι που σιγοβράζει. Ένα ηφαίστειο ενεργό που κοχλάζει κι αγκαλιάζει απίθανες τοποθεσίες. Ομορφιές που σε κάνουν να σταματάς τη μηχανή ανά 5 μέτρα και να αράζεις πάνω στο… όποιο τειχάκι, για να κρατήσεις το πλάνο που βλέπει το μάτι σου. Νέταρε και πάρ’το μαζί σου…

Στο άλλο άκρο, τόσο συμπιεσμένα, το Ακρωτήρι με έναν ολάκερο σκεπασμένο πολιτισμό κάτω από σκόνες και τα απόβλητα του χρόνου. Η μοντέρνα οροφή έχει πέσει εδώ και 2 χρονάκια. Και τι με αυτό; Άλλα τόσα και ίσως σηκωθεί από μόνη της!Δεν πειράζει… Συνήθως δεν πειράζει ποτέ… Μια κάπως μακρινή βόλτα μέχρι την περίφημη Κόκκινη Παραλία, για μια συμπυκνωμένη adventurous βόλτα κάτω από κοκκινοφόρετα, μυτερά βουνά. Είναι must, ακόμη κι αν δεν είσαι τουρίστας. Μα γιατί δεν ανεβαίνει κανείς στις βενζινάκατους που πηγαίνουν στη Λευκή Παραλία, όπου όλα είναι άσπρα;