blog +Ο- σφαιρα

Ιντερνετική αναρχία… “Παίζουμε κρυφτούλι στο ταβάνι;”

“Ο τηλεφωνικός αριθμός που καλέσατε, δεν είναι διαθέσιμος”…

Το σπίτι μου είναι ολόαδειο. Μαυρισμένοι από το καυσαέριο τοίχοι, κατασκονισμένες γωνίες, χαραγμένα ξύλινα πατώματα, άντυτα ψηλά ταβάνια, κρύα και λευκά.

Μετά από 3 μέρες προετοιμασίας, πρακτικής και ψυχολογικής και άλλες 3 μέρες ουσιαστικής μετακόμισης, το νέο κεφάλαιο πήρε μελάνι.

Όχι ότι το καινούργιο μου σπιτικό είναι πανέτοιμο. Ένα 70% είναι εντάξει. Είναι κατοικίσιμο, απλώς δεν έχουν μπει όλα στη θέση που θέλουν. Αφού αποφάσισα τούτο το μολύβι σε ποια τρύπα θα μπει και προς τα που θα κοιτάζει, οι κατσαρόλες αν θα καθίσουν στον πρώτο ή στον δεύτερο όροφο του ντουλαπιού κι αν το πορτοκαλί χάρτινο φαναράκι μου θα καλύψει τον γλόμπο του γραφείου ή της κουζίνας, τώρα απομένει να τοποθετήσω τα cd κάπου χρήσιμα. Τα διακοσμητικά κάπου σχετικά πρόχειρα και τους πίνακες του παππού κάπου… αόρατα.

Θα γίνει κι αυτό. Δε με βιάζει τώρα. Γιατί προτιμώ να ξεκουραστώ λιγάκι, να αφήσω τις πληγές και την τραχύτητα να εξαφανιστούν και μετά, κεφάτη και καινούργια, να κάνω επιλογές τελικές. Αισθητικές και μαθηματικές.

Τα κλειδιά τα έχω πάντα πάνω μου. Δυο κλειδιά περασμένα από έναν κρίκο στολισμένο με ένα μεταλλικό λουλούδι και μια πράσινη μεγάλη χάντρα. Δώρο των γονιών, φερμένο από τη Ρόδο, κάποτε. Θα τα έχω στη διάθεσή μου μέχρι τις 15 Ιανουαρίου. Τότε λήγει το συμβόλαιο. Τότε λέω κι επισήμως “αντίο”. Σε οτιδήποτε συνέβη εδώ μέσα ή σχετίζεται με την παρουσία μου εδώ.

Στους άντρες μου και τα μεθύσια, στις μουσικές και τις κουβέντες, στα τηλέφωνα και τους καβγάδες, στις καλοκαιρινές νύχτες κάτω από την περικοκλάδα, ανάμεσα στα ζεστά ρεύματα του δρόμου και τις λάμπες που κρέμονται από σχοινιά και καλώδια. Στις βαρετές ταινίες της επανάληψης που άφησα να γεμίσουν το κενό σου, κάποιου…

Στα ξενύχτια που έδωσα στη νύχτα φορώντας απλώς ένα βρακάκι κι ένα τιραντάτο φανελάκι και σουλατσάροντας ξυπόλιτη στο μαρμάρινο δάπεδο του μισού σπιτιού.

Εδώ θα πω λοιπόν “αντίο”.

Πόσο χρεώνεις την ανάμνηση;

Βάλε κάτι, γιορτές είναι…

Πηγή: loneoceans.com

Δεν είμαι καλά. Παραπαίω. Αιστάνομαι έτοιμη να λιποθυμήσω. Να βάλω τα κλάματα. Να αφεθώ στους σπασμούς που ανεβαίνουν όπως ο εμετός, από τα σωθικά προς το λαιμό μου.

Κάθε νεύρο μέσα μου έχει τσιτώσει. Κρυώνω, πονάω ολόκληρη και είμαι εξουθενωμένη. Δύο άνθρωποι για μια μετακόμιση που μοιάζει με παλάτι. Που να χωρέσει το παλάτι μέσα στο καλύβι; Ε;

Έχω μαζέψει 30 χρόνια τώρα τόσους κόκκους και καθρεφτίσματα, ικανά να τρομάξουν και τους πιο ενδελεχώς εξοπλισμένους και ψύχραιμους ρακοσυλλέκτες.

Άπειρα συλλεγμένα αντικείμενα. Από τα πιο ευτελή έως τα πιο περίτεχνα έχουν κι από μια ιστοριούλα πίσω τους. Είμαι αυτό που “δεν πετάει τίποτα!”. Από το ραβασάκι σε εκείνο το μπαράκι κάποιο καλοκαίρι, μέχρι την εξομολόγηση τότε που τρέλανα τον κατά 6 χρόνια μεγαλύτερό μου που πήγαινε και Γ’ Λυκείου… Από το γράμμα ενός πρώην επειδή καταφέραμε και κλείσαμε 9μηνο, έως το απόκομμα από την πανάλαφρη παράσταση των Momix στο Ηρώδειο, όλα κρατημένα σε κουτιά, τσαντάκια και βάζα. Γυάλινες στρόγγυλες θήκες γεμάτες ξύσματα, λογής φωτογραφίες ακόμη κι από πρόσωπα που πέρναγαν τυχαία, βόλοι με δίχρωμα κύματα μέσα τους και σημειώσεις που ξεμακραίνουν λογικής, φιγουράρουν σε κάθε μου συρτάρι. Παλιό και καινούργιο.

Τι έχω μαζέψει θεέ μου… Ό,τι έχει περάσει από τη ζωή και τη ματιά μου, έχει μπει κι έχει βρει τη θέση του σπίτι μου.

Κι εγώ πονάω, τα χέρια μου είναι πληγωμένα, ξεφλουδισμένα, με κόκκινες πιτσιλιές ξεραμένου αίματος εδώ κι εκεί. Κόμπους τόσο ερεθισμένους, που θαρρείς έπαιζα μποξ κι όχι κουβαλούσα αμέτρητες κούτες από εδώ εκεί κι από κάτω επάνω!

Πολλή η ταλαιπωρία, στο λέω. Γουστάρω με τα χίλια που αλλάζω βάση, που ανακαλύπτω νέες κρυψώνες. Μα η κούραση δεν περιγράφεται. Ακόμη κι αν αξίζει, με “αναγκάζει” να γκρινιάξω τώρα.

Και τώρα, 9 και κάτι ώρες αφότου άρχισα και σήμερα να “δουλεύω” πάνω στο σχέδιο “μετακόμιση πριν τα Χριστούγεννα… πάμε!”, αιστάνομαι σαν κάποιος να μου έκλεψε τις βίδες και το λάδι μαζί! Οι πατούσες μου δε γραπώνουν δάπεδο, οι κλειδώσεις λειτουργούν με το ζόρι, τα δάχτυλά μου χρειάζονται βοήθεια και στο πρόσωπο δεν αιστάνομαι τίποτα. Και σε πολλά άλλα σημεία δε νιώθω τίποτα απολύτως. Ένα ξύλο σφιχτό, άκαμπτο, χωρίς θερμοκρασία.

Και ξαφνικά από εκεί που πονούσα φριχτά σα να έχω υποστεί κρυοπάγημα, τώρα είμαι στην απόλυτη απάθεια. Κι εσύ, αντί να δείξεις απεριόριστη κατανόηση και ανοχή -βασικό!- με ρωτάς γιατί σου φέρομαι άσχημα και επιθετικά! Αν είναι… Βάλε λίγο πίσω το “εγώ” σου και δες τον άλλο, απέναντι, που έχει γίνει κουβαλητής, να του σπάνε τα νεύρα, η ανοσοποιητική άμυνα και κάθε λογική αντίδραση.

Σου ζήτησα να με βοηθήσεις δυο ωρίτσες το πρωί. Πριν καν ξεκινήσεις, μου δήλωσες πως… μετά από αυτό, θα κάνεις να οδηγήσεις τη μηχανή 3 μέρες. Το απόγευμα ξανάρθες σπίτι μου για να με βοηθήσεις εκ νέου. Με το που πέρασες το κατώφλι, μου δήλωσες πως τώρα θα μείνεις μέσα έναν ολόκληρο μήνα. Ποιον τιμωρείς έτσι, νομίζεις;

Μωρό, υπάρχουν στιγμές που πραγματικά πρέπει να βάλεις στη σοφίτα τον εαυτό σου!

Πρέπει οπωσδήποτε να κάνω ένα χαμάμ, να φάω, να τυλιχτώ με γούνες και χάδια και να προστατέψω λιγάκι τις αντοχές μου.

Αύριο το πρωί, νωρίς, περιμένω τους μεταφορείς. Κι από κει, θα μου πάνε, ελπίζω, τα βαριά έπιπλα στο νέο σπιτικό. Κι από κει… πρέπει τα πάντα να τα βάλω σε μια νέα τάξη. Προσπαθώντας να αποφύγω παλιές παγίδες. Μα να κάνω το σπίτι μου φαρμακείο; Όλα σε κουτάκια με ετικέτες απέξω; Συνεντεύξεις, άρθρα, Internet, πένες, βοτάνια, παιχνίδια dvd…

Αυτό δεν είναι σπίτι που το ζεις.

Αγχώνομαι και πρέπει να χαλαρώσω. Και να το απολαύσω φυσικά. Η συνέχεια αύριο. Να δούμε πώς θα πάει. Όμορφα!

Καλό βράδυ… να με σκέφτεσαι

Εξουθενωμένη

Πονάει όλο μου το σώμα. Οι πατούσες μου. Η μέση μου. Το σβέρκο μου. Μέχρι και τα μάτια μου που κοιτάζουν πού πατάνε.

Πεινασμένη

Δε γουργουρίζει ακριβώς το στομάχι μου το άδειο. Το σκέφτεται. Μια θυμάται ότι έχει να φάει από χτες και διαμαρτύρεται και μια απέχει από το υπόλοιπο σώμα και μένει ήρεμο, σιωπηλό.

Νυσταγμένη

Αρκετά. Ή μάλλον δεν είναι ακριβώς νύστα, όσο το ότι στοιβάζεται η κούραση από το πολύ φόρτωμα, κουβάλημα, πάνω-κάτω.

Την Πέμπτη μετακομίζω κι επισήμως λοιπόν. It’s final. Μέχρι τώρα έχω ετοιμάσει ψυχολογικά το σπίτι για να με υποδεχτεί κι έχω μεταφέρει τα πάντα εκεί. Τα πάντα… μικρά. Όσα μπόρεσα να κουβαλήσω με αυτοκίνητο τις 3 τελευταίες μέρες. Όλα τα ψιλολόγια. Απίστευτο χαρτομάνι, σημειώσεις, βιβλία, περιοδικά, cd, ρούχα, παπούτσια, καλλυντικά, πιάτα, φωτογραφίες, κεριά, μπογιές, νεράιδες…

 Κι απομένουν τα έπιπλα, τα μεγάλα, βαριά, τα ογκώδη.

Την Πέμπτη λοιπόν. Τότε θα αράξει μπροστά από το σπίτι μου το φορτηγό. Και θα χωρέσει μέσα ύλη. Μπόλικη ύλη. Που θα γίνει αέρας και θα ταξιδέψει μέχρι το νέο σπίτι. Κι εκεί θα κατακάτσει πάλι, σαν τη σκόνη. Για να πλάσει καινούργια αόρατα τερατάκια, εφιάλτες, πλάσματα, δώρα.

Το μόνο που δεν έχω καταλάβει είναι αν, το καινούργιο μου σπίτι θα επηρεάσει τη νέα χρονιά ή εάν η καινούργια χρονιά φέρνει και το νέο σπιτικό μου!

Κοιτάζω γύρω μου. Παρατηρώ το χώρο να αδειάζει.

Βιβλία μπαίνουν σε κούτες τρύπιες και χιλιοχτυπημένες. Αντικείμενα μικρά και μικρότερα στριμώχνονται σε σακούλες παντός τύπου. Ρούχα τσαλακώνονται μέσα σε βαλίτσες. Χαρτομάνι πετιέται άρων-άρων και λογής λάμπες μένουν στο περιθώριο. Αυτές θα τις πάρω στα χέρια. Είναι… εύθραυστες.

Το σπίτι μου αδειάζει. Εδώ έμεινα τα τελευταία 8 χρόνια, περίπου. Κάτι λιγότερο, κάτω περισσότερο μου το κάνω δώρο.

Τα δωμάτια ξεγυμνώνονται με άχαρο τρόπο. Το περιεχόμενό τους δεν μπαίνει νοικοκυρεμένα σε χαρτόκουτα, μα όπως-όπως φεύγει από τη θέση του. Ο χρόνος με πιέζει, ο εαυτός μου με πιέζει. Το νέο σπίτι απαιτεί και τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά που πλησιάζουν ασφυκτικά, θέλουν να γιορτάσουν σε φρεσκοβαμμένο σπιτικό. Έτσι για το καλό.

Κι εγώ το έχω ανάγκη. Για να αποτάξω τις περασμένες χρονιές. Όχι για να λησμονήσω, αλλά να, βάρυναν πια.

Κι έτσι, άγαρμπα, σχεδόν μηχανικά, και βουτηγμένη στο άγχος και την πίεση, προσπαθώ να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου και να κάνω μαθηματικούς υπολογισμούς. Αυτό να πάει εδώ, πάνω-πάνω, για να βγει πιο γρήγορα. Ή επειδή θα τσαλακωθεί και δεν πρέπει. Κι αν αυτό το τοποθετήσω κάθετα αντί για οριζόντια, θα κερδίσω μια σπιθαμή χώρο.

Πως να μεταφέρεις ένα σπίτι μέσα σε ένα άλλο, καινούργιο; Μέσα σε δυο μέρες, τρεις;

Ναι, μετακομίζω! Και μαζί με τα αντικείμενα, μεταφέρω και την ψυχή μου. Αυτή, όχι πακεταρισμένη, αλλά ελεύθερη από ταινίες και χαρτόνια, πλαστικά και σελοτέιπ.

Έτσι μου ‘ρχεται να κατεβάσω ό,τι άχρηστο της στιγμής βρω μπροστά μου, στο πεζοδρόμιο. Να κάνω ένα επιτόπιο, αυτοσχέδιο παζάρι. Να γίνω τελάλης και να χαρίσω την πραμάτειά μου στους περαστικούς των Εξαρχείων. Εμ, μεσιέ, μήπως θα θέλατε ένα λαμπατέρ για το σαλονάκι σας; Ναι, εγώ δεν το χρειάζομαι πια. Μα όχι, σόι είναι, λειτουργεί φυσικά. Εγώ δεν το θέλω.

Το κείμενο αυτό άρχισα να το χτίζω το μεσημεράκι. Το παράτησα για να δουλέψω. Και τώρα που το ξαναπιάνω η μέρα έχει πια ξεψυχήσει. Έχει φύγει ανεπιστρεπτί και η καινούργια έχει ξεκινήσει εδώ και 40 λεπτάκια περίπου.

Κι εγώ επέστρεψα στο σπίτι. Το παλιό, το παραγεμισμένο, το βαρύ. Αλλά πολύ σύντομα η ψυχή μου θα υφαίνει ιστούς και παραμύθια από το νέο μου σπιτικό.

Ο Γιώργος Μαρίνος είχε πει παλιά στο τηλεοπτικό show του την πολύ πετυχημένη ατάκα: “Ε όχι χρυσή μου, να μας κάνεις τα τρία δύο!!!”. Στη δική μου περίπτωση, τα δύο γίνονται ένα και το ένα διασπάται σε δύο κομμάτια. Κοινώς φυσαρμόνικα.

Μόλις ετέθη το θέμα “μετακόμιση” φρίκαρα. Πάντα μου άρεσε η ιδέα της συμβίωσης/συγκατοίκησης, αλλά όταν δύο άνθρωποι που δεν είναι καλά-καλά κανονικό ζευγάρι, αποφασίζουν στις 17 μέρες να μείνουν μαζί, ε τότε μιλάμε απλώς για μια ονειροπαγίδα. Παρόλα αυτά, κάθε τι που γίνεται σε έξαψη, πρόκληση, εγκεφαλικό τζόγο, με εξιτάρει και είναι και ο μόνος “ασφαλής” τρόπος να δεχτώ να παίξω.

Γουστάρεις τον άλλο αφάνταστα πολύ και θες να δεις τη ζωή του μέσα στη δική σου. Τον ερωτεύεσαι και συνειδητοποιείς πως τα πλοκάμια του ημίθεου που ονομάζεται αγάπη σε τραβάνε ολοένα και περισσότερο κοντά του. Από τη μία ανυπομονείς κάποιος να ανοίξει διάπλατα το παράθυρο κι από την άλλη αναρωτιέσαι αν αξίζεις τόση ευτυχία.

Ξάφνου πέφτει η ιδέα για συγκατοίκηση κι εσύ δεν ξέρεις εάν πρέπει να το βάλεις στα πόδια ή απλώς να το απολαύσεις. Joyride… Κι αρχίζεις να σκέφτεσαι πόσο μοναδικά όμορφο είναι, δύο άνθρωποι να γίνονται ένα μέσα από τα “θέλω” τους, τα ένστικτά τους και τη συνύπαρξή τους!

Στη φάση της μετακόμισης όλα διαιρούνται. Δύο καναπέδες, τρεις τηλεοράσεις, κατσαρόλες, σκαμπό, ακόμη και τα όνειρα πάνε δια του δύο. Συρρικνώνονται σε  μια επιθυμία, τόσο αποστειρωμένη, που κάπου αναρωτιέσαι αν στ’ αλήθεια μόνο αυτό ήθελες!

Όπως και να ‘χει, όπως και να καταλήξει αυτό το μονοπάτι, και μόνο η συναίσθηση του ότι εσύ κι εγώ θα ζήσουμε ΜΑΖΙ, εμένα μου αρκεί. Και βεβαίως όλο το αμπαλάζ, από την αναζήτηση της στέγης, το πακετάρισμα, το γέμισμα του νέου χώρου, την εξερεύνησή του και τέλος το ότι πραγματικά το ζεις όλο αυτό, αξίζει την προσεκτικά ντελικάτη προετοιμασία του αλλά και το ανυπόμονο ξετύλιγμα!