blog +Ο- σφαιρα

Ιντερνετική αναρχία… “Παίζουμε κρυφτούλι στο ταβάνι;”

Μπες στο τρενάκι και κάνε το γύρω της ζωής σου… Δε θες να ξέρεις τι θα γίνει, μόνο ότι θα γίνει!

Κοίτα μέσα από τα φινιστρίνια στη σειρά, τον ήλιο να ανατέλλει, τις καμινάδες να καπνίζουν, τις φάσεις της σελήνης, την αναγέννηση της πεταλούδας.

Νότες στη σειρά, χαλαρές, άλλες πάνω άλλες κάτω από το πεντάγραμμο. Δύο κλειδιά, τέσσερις φωνές, ένα οπερετικό σύνολο από εκρήξεις και λυρικότητες, ανάσες και παλλόμενα σωθικά.

Νοικοκύρεψε τα όνειρά σου μέσα στα καθίσματα κι άστα να ταξιδέψουν, να πάρουν ιδέες, να βγάλουν φωτογραφίες, να ξαποστάσουν σε πόλεις και κανάλια, να αποκτήσουν σουβενίρ από χείλη που γεύτηκαν και κορμιά που δε θα διαβάσουν.

Δέσου πάνω στο γεράκι και κάνε επίθεση στις πιο μυτερές κορυφές, στα πιο γλιστερά, απόκρημνα και κατακόρυφα βράχια, σε πλαγιές ασπρομαλλούσες  με καφετιά, τρύπια και γεμάτα φραμπαλάδες φουστάνια.

Η μόνη υπόσχεση που δίνω είναι ότι δεν θα πάψω ποτέ μου να φαντάζομαι, να σκέφτομαι, να ονειροπολώ, να θέλω, να δίνω μορφή.

Να παίρνω μορφή.

Πάνω στα πουλιά και τα θηλαστικά, τις πύρινες τούφες και τις καλοσχηματισμένες καμπύλες του νερού.

Πυρ και ύδωρ, η ζωή μου η ίδια μια συχνότητα. Η απουσία μου άμμος τυλιγμένη γύρω από τον αέρα και το πρόσωπό μου σκάλισμα πάνω σε γη.

Πηγή: dorothyphoto.com

Είσαι σπίτι και κοιμάσαι. Σε φαντάζομαι. Χωμένο κάτω από τις κουβέρτες, με τα μαξιλάρια πάνω στο πρόσωπό σου και το στόμα σου ελαφρώς ανοιχτό! Γυρνάς πλευρό αλλά δεν είμαι εκεί. Ψαχουλεύεις στα σκοτεινά με το χέρι τα δροσερά σεντόνια της μεριάς μου, αλλά δεν πιάνεις κωλαράκι. Κάτι λείπει από εκεί. Οι καμπύλες μου!

Γυρνάς ατάραχος στον τοίχο σου και συνεχίζεις να ροχαλίζεις ελαφριά. Ίσως την επόμενη φορά που θα με αναζητήσεις με τα χέρια σου, να εμφανιστώ! Ίσως πάλι να καταλάβεις ότι λείπω και να πεταχτείς στον ύπνο σου. Ναι, θα το ήθελα.

Θα ήθελα όμως να ήμουν εκεί και να σου χάιδευα το πρόσωπο. Ή απλώς να σε κοιτάζω μέσα από τις χαραμάδες που σχηματίζει το απόλυτο σκοτάδι. Να ψηλαφίσω την πλάτη σου. Να βάλω το χέρι μου στο στήθος σου και να νιώσω τις ανάσες σου. Να σε αφήσω στους ύπνους σου, με τη σιγουριά ότι είσαι στο διπλανό δωμάτιο.

Να προσέχω να μην σε ξυπνήσω, να μην κάνω θόρυβο, να μην πατήσω εκείνο το σημείο στο ξύλινο πάτωμα που είναι ασταθές. Να μην αγγίξω πολύ δυνατά τον ύπνο σου.

Θα μου φυλάξεις μια θέση στο όνειρό σου; Κι ως θεατής έρχομαι. Να καθίσουμε παρεούλα στην κερκίδα και να δούμε ένα κορίτσι κι ένα αγόρι να πιάνονται χεράκι, να περνάνε την εύπλαστη, διάφανη πύλη και να ερωτεύονται.

Μείνε στα ζεστά εσύ. Κουκουλώσου. Φτιάξε το μαξιλάρι κι ανάσανε. Είμαι ακριβώς πίσω σου. Και κάτω από τα σκεπάσματα έχω βάλει το χέρι μου μέσα στο δικό σου και τη γάμπα μου πάνω στο πόδι σου. Μόνο έτσι μπορώ κι εγώ να κοιμηθώ. Αγγίζοντάς σε.

Έστω και με την αύρα μου…

Θα με αφήσεις να σε πιτσιλίσω με τα σαρκικά μου “θέλω”;

Πηγή: popsik.blogsome.com

Ο Γιώργος Μαρίνος είχε πει παλιά στο τηλεοπτικό show του την πολύ πετυχημένη ατάκα: “Ε όχι χρυσή μου, να μας κάνεις τα τρία δύο!!!”. Στη δική μου περίπτωση, τα δύο γίνονται ένα και το ένα διασπάται σε δύο κομμάτια. Κοινώς φυσαρμόνικα.

Μόλις ετέθη το θέμα “μετακόμιση” φρίκαρα. Πάντα μου άρεσε η ιδέα της συμβίωσης/συγκατοίκησης, αλλά όταν δύο άνθρωποι που δεν είναι καλά-καλά κανονικό ζευγάρι, αποφασίζουν στις 17 μέρες να μείνουν μαζί, ε τότε μιλάμε απλώς για μια ονειροπαγίδα. Παρόλα αυτά, κάθε τι που γίνεται σε έξαψη, πρόκληση, εγκεφαλικό τζόγο, με εξιτάρει και είναι και ο μόνος “ασφαλής” τρόπος να δεχτώ να παίξω.

Γουστάρεις τον άλλο αφάνταστα πολύ και θες να δεις τη ζωή του μέσα στη δική σου. Τον ερωτεύεσαι και συνειδητοποιείς πως τα πλοκάμια του ημίθεου που ονομάζεται αγάπη σε τραβάνε ολοένα και περισσότερο κοντά του. Από τη μία ανυπομονείς κάποιος να ανοίξει διάπλατα το παράθυρο κι από την άλλη αναρωτιέσαι αν αξίζεις τόση ευτυχία.

Ξάφνου πέφτει η ιδέα για συγκατοίκηση κι εσύ δεν ξέρεις εάν πρέπει να το βάλεις στα πόδια ή απλώς να το απολαύσεις. Joyride… Κι αρχίζεις να σκέφτεσαι πόσο μοναδικά όμορφο είναι, δύο άνθρωποι να γίνονται ένα μέσα από τα “θέλω” τους, τα ένστικτά τους και τη συνύπαρξή τους!

Στη φάση της μετακόμισης όλα διαιρούνται. Δύο καναπέδες, τρεις τηλεοράσεις, κατσαρόλες, σκαμπό, ακόμη και τα όνειρα πάνε δια του δύο. Συρρικνώνονται σε  μια επιθυμία, τόσο αποστειρωμένη, που κάπου αναρωτιέσαι αν στ’ αλήθεια μόνο αυτό ήθελες!

Όπως και να ‘χει, όπως και να καταλήξει αυτό το μονοπάτι, και μόνο η συναίσθηση του ότι εσύ κι εγώ θα ζήσουμε ΜΑΖΙ, εμένα μου αρκεί. Και βεβαίως όλο το αμπαλάζ, από την αναζήτηση της στέγης, το πακετάρισμα, το γέμισμα του νέου χώρου, την εξερεύνησή του και τέλος το ότι πραγματικά το ζεις όλο αυτό, αξίζει την προσεκτικά ντελικάτη προετοιμασία του αλλά και το ανυπόμονο ξετύλιγμα!

ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΡΩΤΕΥΤΩ

ΘΕΛΩ να περάσουμε το καλοκαίρι μας μαζί. Να ξυπνάμε το πρωί ο ένας μέσα στον άλλον, να παίρνουμε πρωινό παρέα στη βεραντάρα μας, κλέβοντας τις αχτίδες του ήλιου, να αλωνίζουμε τις παραλίες με τα μαγιό μας, ξαπλώνοντας πάνω σε κάθε έναν κόκκο άμμου με τα σώματα και τις αισθήσεις μας, να βουτάμε στη δροσερή μπανιέρα της θάλασσας, μουλιάζοντας τον ερωτισμό μας…

ΘΕΛΩ -

Θέλω να μουσκεύουμε κλειδωμένοι αγκαλιά μέσα στα θαλάσσια χάδια ενός νησιού και μετά σαν τα μανταλάκια, να γραπωνόμαστε ο ένας από τον άλλο και να στεγνώνουμε τα όνειρά μας…

Θέλω να καβαλάμε τη μηχανούλα μας χωρίς ρούχα, να τυλίγω τα πόδια μου γύρω σου και να αφηνόμαστε στον άνεμο. Να οδηγούμε προς όχι συγκεκριμένη κατεύθυνση αλλά απλώς για να δούμε πού τελειώνει αυτός ο δρόμος!

Θέλω τα απογεύματα να γευόμαστε αγκαλιά σαλάτες και φρούτα, τρέφοντας τις ψυχές μας και τα βράδια να ξεχυνόμαστε στα σοκάκια του νησιού, αναζητώντας την αύρα από τα πράσινα φύλλα και τους γέρικους κορμούς. Να ξαποσταίνουμε στα γραφικά ταβερνεία, δοκιμάζοντας ντόπιο τυρί και χύμα αρετσίνωτο κρασί. Δεύτερες ύλες, απαραίτητες μονάχα για να μας κρατήσουν ζωντανούς για άλλη μια αλήτικη μέρα μαζί…

στο αfιερώνω