blog +Ο- σφαιρα

Ιντερνετική αναρχία… “Παίζουμε κρυφτούλι στο ταβάνι;”

Έχω τα νεύρα μου. Ναι, ΠΑΛΙ!

Στην περίπτωση τη δική μου, η κακή μέρα σίγουρα από το πρωινό ξύπνημα φαίνεται. Αρχίζω την κάθαρση-αυτοψυχανάλυσή μου, ευθύς αμέσως.

Ξάπλωσα γύρω στις 08:00. Δε νύσταζα καθόλου, μα κρύωναν απίστευτα τα πέλματά μου και μου είχες λείψει. Είχα βάλει πλάνο: θα ερχόμουν να σε αγκαλιάσω, να χαϊδέψω το κωλαράκι σου, να σε πάρω μάτι να κοιμάσαι και μετά, θα επέστρεφα στο θρόνο μου!

Σου άφησα λοιπόν ένα pink e-mail για να το διαβάσεις κάποια στιγμή σήμερα και σου ‘ρθα. Μέσα στον ύπνο σου, με άγγιξες, με κουκούλωσες με κοιμισμένη, υγρή τρυφερότητα, με ρώτησες αν είμαι καλά. Σου ‘πα πως ήρθα απλώς να σε φιλήσω και θα ξαναφύγω γιατί δεν έχω ύπνο. Μου ‘σφιξες το χέρι και μου ζήτησες να μείνω κοντά σου 5 λεπτά.

Και φυσικά, κοιμήθηκα. Κοιμηθήκαμε ενωμένοι.

Κάποια στιγμή στις 09:30 λοιπόν, ξύπνησα αγριεμένη από τις γάτες που χάλαγαν τον κόσμο. Η “κόρη” μου, το Ματάκι, ήθελε χάδια και προσοχή. Μη χέσω. Είπαμε 08:00 κοιμήθηκα. Έλεος.

Και κάπως έτσι, σου φώναξα γιατί δεν πήγες ΕΣΥ κοντά της -λες και είναι μωρό- και γιατί ΕΣΥ ξέχασες να κλείσεις την πόρτα προς το σαλόνι. FUK

Παρακάτω; Ανοίγοντας την μπαγκαζιέρα, ξέχασες να μου βγάλεις τα γάντια μου. Και μετά, έκανες κωλιά χωρίς να με ρωτήσεις! Και μετά…

Στην τράπεζα που πήγαμε να βάλεις χρήματα στο λογαριασμό σου για την πληρωμή του server σου, ο υπάλληλος κάπνιζε. Και κάπως έτσι, από έναν και μόνο άνθρωπο είχε γίνει ανυπόφορος ο χώρος πρωινιάτικα. Και να μην το είχα κόψει πέρσι, πάλι θα με ενοχλούσε το τσιγαράκι κι ο καπνισμένος χώρος, πρωί-πρωί, πίστεψέ με.

Στη διαδρομή προς το νέο μου σπίτι, είδα δυο μπάτσους. Γωνία Γαλατσίου με Βεΐκου υπέβαλλαν τα μαλακισμένα σε αναγνώριση στοιχείων έναν δύσμοιρο Πακιστανό. Όχι, ο Πακιστανός δεν είναι δύσμοιρος, οι μπάτσοι τον κάνουν, ξεφτυλλίζοντάς τον. Γιατί με πείραξε;

Πέραν του ότι είδα μπάτσους, γαμώ το κέρατο που δεν έχω, πρωί-πρωί; Γιατί οι τύποι το παίζαν καμπόσοι κι έκαναν την αναγνώριση φορώντας τα κρανάκια και τα περιλαίμιά τους! Ούτε διαρρήκτες να ήταν. Αυτοί το καταλαβαίνω γιατί δε βγάζουν τα καλύμματα από το πρόσωπό τους εν ώρα δουλειάς…

ΧΑ!

Μετά, στην Πατησίων, ένα παπί πήγε να χτυπήσει μια γιαγιά και η Τροχαία έφτασε μέσα σε 3 λεπτά. Wow, για τυρόπιτες απέναντι ήταν;

Και του νεαρού του έκαναν ανάκριση χωρίς καν να… βγουν από το βαν!!! Ω ναι. Αυτό θα πει: να σου κλίνω το ρήμα “βαριέμαι”;

Κι επειδή το να δεις μπάτσο μια φορά τη μέρα, άντε πες είναι “τύχη”, το να δεις 3 όμως είναι πραγματικά “γαμώ την τύχη μου”, τέλειωσα όπως-όπως τις δουλειές μου κι επέστρεψα σπίτι σου.

Κι απλώς χαίρομαι που σε έχω! Και που με ανέχεσαι.

Πηγή εικόνας: www.imageshack.us

Σήμερα έχει τα γενέθλιά του ένας πολύ ξεχωριστός και πολύ δικός μου άνθρωπος.

Ένας άνθρωπος που, χωρίς να το γνωρίζει, μου έχει δώσει ήδη, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, μεγάλα μαθήματα, αλλά και έναν απίστευτα σημαντικό θησαυρό.

Ένα πλάσμα που κάθε μέρα με ανέχεται και με ηρεμεί, με γεμίζει μέλλον και αγάπη.

‘Ενας άντρας που μου απέδειξε, χωρίς ποτέ μου να του το ζητήσω, ότι αν λατρέψεις κάποιον, μπορείς και να τον μεταμορφώσεις χωρίς να τον αγγίξεις και να ρουφήξεις τα θετικά του και να απαλύνεις τα μείον του.

Στο αfιερώνω

(Πηγή εικόνας: www.imageshack.us)
Χρόνια σου όμορφα, υγιή και ταξιδιάρικα. Και χρόνια μας πολλά.

A.l.l. baby

Είναι περίεργο το πώς μπορεί να αλλάζει θέση η ζωή μας. Λες και την κοιτάμε από διαφορετική γωνία, με περισσότερο φως ή λες και ξαφνικά ψηλώσαμε και πολλά πράγματα μας φαίνονται πιο μικρά κι αδιάφορα.

Ξέρω ότι αυτό που ετοιμάζομαι να δημιουργήσω είναι πολύ προσωπικό. Θα μου πεις, γιατί τα άλλα, τα σαρκικά, δεν είναι τελείως μα τελείως δικά μου; Ναι, αλλά για κάποιο λόγο, δε διστάζω να τα αποτυπώσω εδώ “πάνω”, εδώ “μέσα”.

Τούτο όμως αποτελεί και μια περγαμηνή του παρελθόντος και είναι κάτι, να, πιο ψυχικό. Από κείνα κει που συνειδητοποιείς όταν έχεις γίνει λιώμα πια και το μάτι σου δε λέει να στεγνώσει.

Κι όμως τώρα είμαι (ακόμη) νηφάλια, αν και έχω μπει σε μια υπερπροσπάθεια να ζαλίσω τα σωθικά μου. Με μπύρες, έστω. Γίναμε φτηνιάρηδες μπεκρήδες βλέπεις.

Είχα πάρα πολύ καιρό να κάνω σοβαρή σχέση. Δεν ξέρω κι αν είχα μπει ποτέ μου σε αυτό το τριπάκι. Σίγουρα είχα ερωτευτεί σφόδρα… Τότε… Και τόσο! Και πάντα νόμιζα ότι κανείς και τίποτα δεν θα μπορούσε να ξεπεράσει εκείνη τη λατρεία, την εξύψωση, την ανάγκη υποτίθεται. Του να νομίζεις τόσο γλυκά και βασανιστικά πως δεν μπορείς να κάνεις βήμα χωρίς τον άλλο. Πως αν βγεις έξω χωρίς να τον έχεις αγκαλιά ή χεράκι-χεράκι, δε θα ισορροπήσεις αρκετά και θα γκρεμοτσακιστείς. Θα παραπατήσεις και θα χτυπήσεις ανεπανόρθωτα.

Οφθαλμαπάτη της καρδιάς.

Και μετά αγάπησα φυσικά. Υπήρξε μάλιστα ένας άνθρωπος στη ζωή μου, που ποτέ μου δεν τον ερωτεύτηκα. Τον αγάπησα κατευθείαν. Μουσικός στο επάγγελμα. Η μεγάλη μου αδυναμία. Ανέκαθεν.

Τώρα, τόσα χρόνια μετά, αιώνες ολάκεροι, έχει μπει κάτι στη ζωή μου, που τολμώ να το αντικρίσω και να το αντιμετωπίσω ως σχέση. Ναι, σοβαρή. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Διότι εγώ τα έχω και λιγουλάκι μπερδεμένα στο μυαλό μου, ως άνθρωπος των άκρων.

Αλλά έτσι τη λένε οι πολλοί. No?

Σχέση σοβαρή λοιπόν. Από κείνη, όχι που ετοιμάζεσαι να την αλυσοδέσεις με βέρες και κουφέτα, αλλά από κείνη που λες “είμαστε μαζί” βρε παιδί μου. Και οι σερπαντίνες σε αυτή την περίπτωση είναι η συγκατοίκηση, το μοίρασμα και η προσφορά πολλών πραγμάτων, η αλήθεια που γίνεται συνείδηση και κατόπιν υποσυνείδητο του ότι “εσύ είσαι ο σύντροφός μου”. Επικίνδυνη λέξη, κατ’εμέ. Αλλά εγώ, από την άλλη, είμαι και άνθρωπος που πάντοτε φοβόταν την εφ’όρου ζωής δέσμευση. Δηλαδή τι; Δεν θα μπορέσω ποτέ ξανά να πάω με άλλον; Κι αυτό τώρα είναι καλό πράγμα;

Μέχρι να πεθάνω μαζί σου θα είμαι; Πολύ μονογαμία. Αφόρητη.

Και ναι, τα τελευταία χρόνια αλήτεψα καλά. Μεταξύ μας πάντα αλήτευα και το ‘κανα με τους δικούς μου όρους. Κι ευτυχώς για την αυτοπεποίθηση και την ερωτική μου παιδεία, γινόντουσαν αποδεκτοί. Και τους άντρες που “επέλεξα” τους έβαλα όπου ήθελα εγώ. Και για όσο, φυσικά. Και είχα την ανεξαρτησία μου ανέγγιχτη και τα πρωινά μου καθαρά.

Όσο όμως κι αν γούσταρα το παιχνίδι, τόσο δεν μπορούσα παρά να βλέπω φιλιά γύρω μου και να κολλάω. Δε νομίζω ότι υπήρξε ποτέ  στιγμή και διάθεση, που να είδα ζευγάρι να κρατιέται χεράκι-χεράκι και να μην αιστανθώ ότι το θέλω κι εγώ αυτό, για μένα.  Ήθελα γαμώτο έναν άνθρωπο για μένα, ήθελα να μπορώ να μοιραστώ ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Κι όσο πάει. Ήθελα να έχω ένα πλάσμα τόσο κοντά μου, μια ψυχή που να της εμπιστευτώ τη φορεσιά μου κι αυτή να τη σεβαστεί. Να μη μου την τσαλακώσει. Και ήθελα να κάνω σχέση. Εδώ και δύο χρόνια, χτιζόταν αυτός ο πυρετός. Του “είμαι έτοιμη”. Νομίζω…

Κι όσο κορυφωνόταν αυτή η καμπύλη, τόσο αιστανόμουν ότι αρκετά έπαιξα και πως μπορώ τώρα να κοιτάξω έναν άντρα και να τον δω ως άνθρωπο. Κι όχι σαν… !

Και τώρα που έχω όλα τα χάδια και τις αγκαλιές του κόσμου, όλα τα όνειρα του “κοιμόμαστε αγκαλιά” και “ξυπνάμε με φιλιά” κι όλα τα αγγίγματα, στα οποία έχω αδυναμία, βλέπω πως ένας μεγεθυντικός φακός έφερε κοντά μου όσα έβλεπα, κι όσα κατά καιρούς έζησα. Αποσπασματικά, για λίγο, έστω.

Και βλέπω πως, ακόμη και σε μένα, έναν άνθρωπο τελείως ατίθασο, που δεν αντέχει να ανήκει πουθενά, εκτός ίσως από τη Μουσική και τον αέρα,  φτάνει το μαγικό ραβδί. Και γαληνεύω ξέροντας πως τώρα μπορώ να σε κοιτώ. Κι ας μη σε έχω αύριο. Είναι όμορφο, το να γεμίζεις ευτυχία από έναν και μόνο άνθρωπο! Κι ας μη θέλουμε να παραδεχτούμε πως έχουμε ανάγκη…

Μη γελάσεις.

Σε ρώτησα πώς είναι οι σχέσεις. ‘Οχι τόσο από άγνοια. Μήτε ήθελα να με/μας συγκρίνεις με το πριν… Ήθελα όμως να δω τι έχεις ζήσει, πώς θα το πεις, πώς θα το τιμήσεις ή θα το βρίσεις. Και πόσο πραγματικά μέσα σου αιστάνεσαι καλά με μένα κι εμάς. Πόσο πολύτιμη είμαι για σένα. Εγώ για σένα ξέρω και στο λέω!

Σε ρώτησα αν είσαι έτοιμος για κάτι τόσο σοβαρό.

Πώς τσακωνόσουν και πώς τα έβρισκες με τις προηγούμενες.

Αν εμείς είμαστε περισσότερο καλά από άσχημα.

Αν υπάρχουν πράγματα που μαζί μου τα κάνεις για πρώτη φορά και ποια είναι αυτά.

Αν σε κάνω ευτυχισμένο.

Αν φοβάσαι.

(Πηγή: performingarts.ufl.edu)

Μου είπες πως δεν αισθάνεσαι ανέτοιμος να δεσμευτείς για μια ολόκληρη ζωή. Αρνητικό πρόσημο.

Ότι όλα τα ζευγάρια τσακώνονται κι ότι στο παρελθόν κυρίως συζητούσες για να λύσεις προβλήματα. Όχι εσύ! Η άλλη συζητούσε κι εσύ απλώς κουνούσες το κεφάλι συγκαταβατικά. Ε, και για τα εύκολα, αρκούσε το sex.

Με καθησύχασες λέγοντάς μου ότι είμαστε περισσότερο καλά, παρά άσχημα. Αν ήταν αλλιώς, μάλλον δε θα είμασταν και μαζί.

Ναι, υπάρχουν πολλά πράγματα που μαζί μου τα κάνεις για πρώτη φορά και κυρίως ότι είμαστε 24 ώρες τη μέρα μαζί. Μου ‘πες ότι είμαι η γυναίκα της ζωής σου, η σύντροφός σου και πως δεν έχεις ξαναγαπήσει τόσο μα ούτε κι έχεις υπάρξει τόσο ερωτευμένος.

Με διαβεβαίωσες πως είσαι ευτυχισμένος. Πολύ.

Όσο είμαστε μαζί, δε φοβάσαι τίποτα. Μου είπες. Αλλά φοβάσαι. Μη με χάσεις! Έτσι μου είπες.

Άρα φοβάσαι.

Σ’ευχαριστώ που μου μαγείρεψες. Ξέρω, σε έβαλα να φτιάξεις κάτι αποκλειστικά και μόνο για μένα. Εσύ είχες να φας. Εγώ ήθελα κάτι άλλο. Κι έτσι εσύ το έκανες, για να με ευχαριστήσεις, υποθέτω. Μετά από γκρίνια, μετά από πάμπολλες γκριμάτσες και μια άβολη κατάσταση που φρόντισες να μου γνωστοποιήσεις.

Σ’ευχαριστώ που νοιάζεσαι και κάνεις ό,τι σκέφτεσαι όποτε το σκέφτεσαι για μένα. Θα μπορούσα φυσικά και χωρίς αυτό. Θα μπορούσα φυσικά και χωρίς το φαγητό ΣΟΥ. Τη βγάζω και με ψωμί και τυρί είναι η αλήθεια. Χιλιάδες μέρες της ζωής μου το έχω κάνει. Δε θα λιμοκτονήσω, μα ούτε και θα γκρινιάξω. Και σίγουρα δε θα θεωρήσω ότι χρωστάω κάτι σε κάποιον. Ούτε καν στον εαυτό μου.

Κι αυτή είναι μονάχα η αφορμή.

Δεν ξέρω αν τραβάω το σχοινί. Δεν ξέρω αν μας βάζω ιδέες ή σου δίνω πάτημα. Δε με νοιάζει αυτή τη στγιμή.

Δεν έχεις όμως το δικαίωμα να με κάνεις έτσι. Κι αν με κάνεις τώρα έτσι, που είσαι ερωτευμένος όπως λες, τι θα γίνει μετά; Γιατί με φορτίζεις έτσι, τόσο; Επειδή είχα καιρό να κάνω σοβαρή σχέση; Επειδή έχω υπερβολικά πολλές απαιτήσεις από σένα και τη συμπεριφορά σου; Επειδή σε βλέπω σαν σύντροφο ζωής και σαν τέτοιος θέλω να μου φέρεσαι;

Έσπασε το πρώτο κομμάτι της αλυσίδας.

Ζυγίζω ή τουλάχιστον προσπαθώ. Όταν είναι τόσο νωρίς, δεν θα έπρεπε να είναι μόνο κόκκινα; Είμαστε περισσότερο καλά ή όχι; Γιατί μπαίνουν ως δια μαγείας τόσα εμπόδια;

Ναι, πάει γρήγορα αλλά το σημαντικό είναι ότι πάει από μόνο του. Ότι κανείς μας δεν το βίασε, δεν το έτρεξε, δε μεσολάβησε. Ρολάρει, πάει καλά, πάει σταθερά. Και ξαφνικά χειρόφρενο. Λογική, υπολογισμοί, ανασφάλειες.

Ναι έχω μάθει ή έτσι είμαι να λέω τι έχω, να μιλάω, να παλεύω, να λύνω.

Και ναι, γούσταρα που ήμουν εργένισσα, γκόμενα, ελεύθερη. Γούσταρα που έκανα ό,τι μαλακία εμφανιζόταν μπροστά μου. Και έκανα πολλές. Μέχρι 3 μέρες πριν σε γνωρίσω.

Γουστάρω να έχω χύμα το σπίτι μου. Να βλέπω όποιον θέλω όποτε το θέλω. Να ξενυχτάω, να πίνω, να κραιπαλιάζω, να πηδιέμαι. Γούσταρα να τα φτάνω όλα στα άκρα και να μη με περιορίζω.

Και τώρα…

Τώρα γουστάρω που σε γνώρισα, που έκανα σχέση μαζί σου, που είμαστε μαζί, που σε έχω, που φτιάχνουμε μια ζωή κοινή.

Γουστάρω που μοιράζομαι εμένα με σένα. Που κοιμάμαι δίπλα σου, που κάθομαι δίπλα σου, που μπορώ να αγγίξω το πρόσωπό σου, που μπορώ να ρισκάρω για μας, που υπάρχουμε εμείς.

Γουστάρω που δεν μπορώ να κάνω άλλες μαλακίες. Γιατί δεν τις χρειάζομαι. Γιατί δεν τις αισθάνομαι. Τον περισσότερο καιρό τουλάχιστον.

Αλλά σε έχω μέσα μου. Και όταν ονειρεύομαι, και όταν ψωνίζω, και όταν καθαρίζω, και όταν γδύνομαι, και όταν μιλάω, και όταν κάνω σχέδια! Σε υπολογίζω γαμώτο. Κάθε στιγμή. Και το δείχνω! Γιατί θέλω να αναπνέω μαζί σου και γιατί αισθάνομαι, πως δε θέλω να είμαι μακριά σου, δε θέλω να ζήσω πλέον χωρίς εσένα.

Μου αρέσεις.

(Και δε θέλω λογική σε αυτό)

Πηγή: performingarts.ufl.edu

Περίεργη φάση οι γονείς… Εκεί που νομίζεις ότι θα σε γειώσουν άγρια, ότι θα (κατα)κρίνουν μέχρι και την τρίχα που σήμερα δε λέει να κάτσει στα δεξιά, κάνουν το θαυματάκι τους και σε σκλαβώνουν.

Είπα να τους ανακοινώσω ότι γνώρισα κάποιον. Όχι απλώς κάποιον, αλλά κάποιον σημαντικό για μένα. Και ήμουν τόσο σίγουρη για το γνωστό ψαλτήρι. “Μην αποφασίζεις ποτέ βάσει ενός άντρα ή έρωτα”. Και τελικά, τόσο ανέλπιστα απλά, μου δήλωσαν τη χαρά τους που έχω σύντροφο και που αισθάνομαι τόσο θετικά γι’αυτόν.

Αν όλα ήταν προδιαγεγραμμένα, η ζωή μας θα ήταν ακόμη πιο βαρετή. Κι ευτυχώς, ο ίδιος μας ο εαυτός, εφευρίσκει τρόπους να μας τη φέρνει. Εμένα με έβαλε ξανά η ζωή μου στο τριπάκι να νιώσω ερωτεύσιμα ευάλωτη.

Suits me fine… (for now)

Όταν θα νιώσω αχόρταγη και δε θα μου φτάνουν τα ροζ ελεφαντάκια που ίπτανται πάνω από το φωτοστέφανό μου, θα κάνω βουτιά μέσα μου και θα με χαστουκίσω!