blog +Ο- σφαιρα

Ιντερνετική αναρχία… “Παίζουμε κρυφτούλι στο ταβάνι;”

Μπουουουουου… Υπάρχουν στιγμές που βυθίζομαι τόσο πολύ μέσα μου, ώστε κι εγώ η ίδια τρομάζω. Νιώθω ένα χέρι να ξεπροβάλλει από τα αόρατα σωθικά μου, να σκαρφαλώνει μέχρι το κεφάλι μου και να τραβά έναν-έναν τους πόρους μου. Μέχρι το έξω να μπει μέσα. Μέχρι το έξω να γίνει μέσα. Μέχρι να αρχίσουν να χύνονται εσωτερικά δάκρυα, αίμα, φλέβες, πόνος, παρελθόν, στάχτες, χώμα, πρόσωπα, χαμόγελα, μάτια, αγγίγματα, λέξεις, κι άλλες λέξεις…

Πολλή θλίψη, πολλές άγκυρες, σχετικές ενοχές, κραυγές.

Μύριες σκέψεις. Σκέψεις στιβαγμένες η μία πάνω στην άλλη. Σκέψεις που ίπτανται, που βυθίζονται, που βρέχονται, που λιάζονται.

Μπλοκάρουν τη θέα, το φως, την οπτική, το σκηνικό. Αναδεικνύουν αλήθειες, ένστικτα, αισθήσεις, υποσυνείδητα.

Μια φορά στο τόσο, συνήθως με αφορμή κάποιον ανύπαρκτο, ασήμαντο, μαύρο άνθρωπο, γυρνώ σπίτι και ξέρω εκ των προτέρων το μέγεθος και τις αποχρώσεις του ιριδίζοντα ωκεανού που θα απλωθεί γύρω μου, για τις επόμενες ώρες.

Θα ανοίξω ένα μπουκάλι κρασί να αναπνεύσει, προετοιμάζοντας το χρώμα και τους χυμούς του για τη βαθιά ζαλάδα που θα μου χαρίσουν. Θα ανάψω λευκά κι έγχρωμα κεριά, σκεπάζοντας όποια επιφάνεια δεν έχει υπόσταση κι ενέργεια, ντύνοντας έτσι το χώρο. Θα βάψω με μολύβι τα μάτια και τα χείλη μου, ώστε σε όποιο τζάμι κοιταχτώ να δω τη μορφή μου. Θα τραβήξω πίσω τα μαλλιά μου και θα φορέσω με περισσή προσοχή τα ακουστικά, χώνοντας ήχους μοναστηριακούς, ήχους μεταλλικούς, οξείς, αέρινους, υπόγειους στην ψυχή μου.

Και μετά θα αρχίσει η βύθιση, η ύπνωση του συνειδητού μου.

Του έξω, του τώρα, του έχω, του είμαι.

Θα κάνω το μεγαλύτερο μακροβούτι, έχοντας τα μάτια μου ορθάνοιχτα. Και θα δω ό,τι με πόνεσε ως σήμερα, ό,τι ξέχασα γλιστρώντας πάνω στη ζωή, ό,τι τοποθέτησα στο συρτάρι για να μη χαθώ με το βάρος του, ό,τι έριξα στον αέρα επειδή βίασε και κατάπιε τις αισθήσεις μου, ό,τι χρωμάτισε εφιάλτες της μέρας και της νύχτας.

Και θα ξαναζωντανέψω ντυμένη με καπνούς και στάλες, αφού η τελετουργία μου με κάνει λευκή για ακόμη μια εποχή.

Ώστε να αντέξω όλες εκείνες τις δαχτυλιές, τις πατημασιές και τα φλας.

Και τις νεράιδες που παίζουν με τις χορδές μου.

Πηγή: www.eso-garden.com

Δε βρίσκω τίποτα αυτή τη στιγμή. Ψάχνω τα χάπια μου, τις βιταμίνες μου κι έχουν εξαφανιστεί από μπροστά μου. Στο τέλος, θαρρώ, πως θα εξαφανιστώ κι εγώ εδώ μέσα…

Θέλω να γαμήσω την ψυχή σου, να σου την κλέψω και να ρουφήξω κάθε της ανάμνηση. Να σου αφήσω μονάχα τις δικές μου, τις δικές μας, έτσι για τη φάση.

Έχω ανέβει πάνω στο κρεβάτι και χοροπηδάω σαν καθυστερημένο, έχοντας αφήσει τα μέλη μου να κρέμονται και να πάλλονται με την κίνηση. Που είσαι;

Κάπου ανάμεσα στην πορεία, τους πυρσούς και τα πανό, στο κέντρο της Αθήνας είσαι κι εσύ. Όπως και χιλιάδες άλλοι άνθρωποι που οδηγούν, βρίζουν, μιλάνε στο τηλέφωνο, γαμιούνται πίσω από τα τζάμια, γράφουν, σκέφτονται, λένε ψέματα.

Έχω βάλει ράδιο έτσι για αλλαγή. Κάτι άγνωστα ροκάκια βαράνε στο background και το Internet δεν πάει καθόλου καλά σήμερα. Μήπως να επιλέξω μεσαιωνική μουσική, έτσι για να ζαλιστώ από τις αναθυμιάσεις της;

“Bless the child”, Nightwish. Έτσι για να μου τη σπάσω. Πάει και η Tarja. One down, one more to go. Όταν στριγκλίσω, θύμησέ μου να σκάσω πρώτα.

Έχω να κάνω τηλεφωνήματα. Πρέπει να βρω δουλειά, στην Αθήνα πια. Πίσω, εκεί όπου ανήκω. Στο πουθενά, στο παντού, στο ανάμεσα σε μένα κι εμένα. Μόνο που τώρα, ό,τι συμβεί θα περιλαμβάνει κι εσένα. Τσίμπησέ με.

Θα φέρεις ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί, έτσι; Πάει με τα μακαρόνια που θα μαγειρέψεις. Άλλωστε αν δε φέρεις, πως θα τα “σβήσεις”; Δεν πεινάω, αλλά χαίρομαι που θα καθίσω δίπλα σου και θα τσουγκρίσουμε τις επιθυμίες μας.

Θύμησέ μου να ανέβω απόψε στο φάρο και να σβήσω το φως, ώστε να κοιμηθούμε πιο ήρεμα. Τα πλοία και τα πουλιά θα συγκρουστούν και οι αχτίδες θα διασταυρωθούν στο απέραντο χάος των στιγμών. Κάνε ποίηση εσύ, κάνε παιχνίδι. Εγώ πάω να λουστώ, να ξυριστώ και να με αλείψω με έλαια και σταγόνες. Θα με σκουπίσεις όταν στο ζητήσω; Θα μου φέρεις ως έπαθλο έναν πυρσό; Ώστε να βεβαιωθώ ότι ήσουν εκεί; Ότι άναψες ένα τεράστιο κερί και το έμπηξες στην άσφαλτο;

Πάω να γράψω στα μάρμαρα του μπάνιου. Πάω να βάλω τα χέρια μου μέσα στους ατμούς. Εσύ περίμενε. Δε θα αργήσω. Και το επόμενο θα είναι ακόμη καλύτερο ~

Πηγή: jersey.typepad.com/corbiere_lighthouse/

Τι θα έκανες για μένα; Πες μου!!!

Ό,τι θες, αρκεί να μου κάτσεις.

Έχω την αίσθηση ότι με θες μόνο για το κορμί μου.

… Κι εγώ!

Τώρα εμένα αυτοί οι διάλογοι γιατί μου θυμίζουν… τα πουλιά του Αρκά; Ας είναι. Ζωογόνος ο έρωτας, δε λέω. Τη 2η μέρα παίρνει το πλοίο από Αθήνα κι έρχεται να με βρει Σαντορίνη. Την 17η μέρα έχουμε κιόλας αγαπηθεί και την 22η αποφασίζουμε να ζήσουμε μαζί. Κι όλα αυτά με την εξής λεπτομέρεια: ότι έγιναν ΑΠΟΛΥΤΑ φυσιολογικά, αβίαστα και με μια απίστευτη άνεση και οικειότητα.

Αν γυρίσω το μπουκάλι ανάποδα, θα χυθεί το κρασί;

Τελικά, απόψε έμεινα μέσα. Δεν ήθελα να δω άλλους βρεγμένους δρόμους και παρ’ολίγον ατυχήματα με μηχανάκια. Ούτε να αιστανθώ τα φρένα να μην πιάνουν και το λάστιχο να πατινάρει.

Δεν ήθελα να δω πρόσωπα γύρω μου, ούτε να με αγγίξουν ξένα μαλλιά.  Δεν ήθελα να με ακουμπήσουν υφάσματα άλλων και να προσπαθήσουν να με διαβάσουν μάτια. Ούτε να ακούσω λέξεις που θα ενεργοποιήσουν τον εγκέφαλό μου.

Ήθελα απλώς να μείνω στο κουβούκλιό μου και να ψυχανεμιστώ τον έξω κόσμο, από δω! Ν’αφουγκραστώ ήχους που δεν πονάνε τα αυτιά μου. Και να φαντασιωθώ χαρακτηριστικά που γεμίζουν μονάχα με ομορφιά την οπτική μου οθόνη.

Άναψα όλα τα φώτα στο σπίτι και κοίταξα με περιέργεια τις αντανακλάσεις στα τζάμια τριγύρω. Χόρεψα πάνω στα έπιπλα, κάνοντας πέρα το χαρτομάνι και τα αντικείμενα που με τόση αδιαφορία έχω περισυλλέξει.

Έφαγα, ξεδίψασα και τράβηξα όλες τις κουρτίνες. Και μετά, άναψα όλα τα κεριά που έχουν σκεπάσει το πάτωμά μου. Φιτίλια ποτισμένα με γεύσεις και χρυσόσκονη. Με χοντρά ξυλάκια από κανέλα και φέτες πορτοκαλιού. Με κοχύλια και γαλάζια υγρά. Με αποξηραμένα φυτά και καρπούς στο σχήμα αστεριών.

Χαλάρωσα το σώμα και τις σκέψεις μου και γέμισα δυο ποτήρια με σαμπάνια. Έτσι, για να μη σηκώνομαι για δροσερή γεύση συνεχώς μια και το μπουκάλι έμεινε στο ψυγείο. Έβαλα αλλόκοτα δυνατά Queensryche και τσίτωσα τα μπάσα. Αιστάνθηκα το ταβάνι να σκάει και χιλιάδες κομμάτια σοβά να σκορπίζουν έξω. Κι αποκοιμήθηκα σκεπτόμενη πόσο θέλω να μείνω ξύπνια απόψε, μέσα, μακριά από τ’άστρα και τη ζαλάδα της σελήνης… 

Πηγή: fallenangel.pblogs.gr/

Πηγή: www.geocities.com/eyenetgr/links.html

“Get away… Holy Diver…” Dio να τραγουδά στο Media Monkey, καταρρακτώδης βροχή έξω από τα στόρια μου, το περίγραμμα του γραφείου να είναι καλυμμένο από δεκάδες κόκκινα κεράκια, το φως από το laptop να φτιάχνει τεχνολογική ατμόσφαιρα και το air condition πάνω από το κεφάλι μου να φυσά θερμό αέρα, σα προστατευτικό, στους τοίχους.

Τι να κάνω απόψε; Μέσα στα ζεστά με μια πίτσα στο χέρι και μπόλικο κρασί για το λαρύγγι μου ή έξω για μπιλιάρδο, Πατήσια, και μετά σε κάποιο χειρουργικά φωτισμένο πλαστικό χώρο για ένα σνακ στα πολύ γρήγορα;

Θα μου μαγειρέψεις; Ή να σου δώσω άδεια απόψε; Δικαούσαι μια φορά την εβδομάδα να απέχεις από τις κουζινικές σου υποχρεώσεις. Να φτιάξω γλυκό; Τι θες; Κάτι με σοκολάτα;

Χτες είμασταν στο Ploughman, στα Ιλίσια, αποφασισμένοι να μεθύσουμε. Ή τουλάχιστον κάποιοι από την παρέα ήταν προετοιμασμένοι ψυχολογικά για να κραιπαλιάσουν με τα βελάκια στο χέρι, στο πάνω επίπεδο. Μια φορά χτύπησα κέντρο κι αυτό, με το αριστερό!

Πριν, είχαμε πάρει τη δόση μαλακίας μας, έχοντας “δει” το “Superbad”, μια μπούρδα ολκής, τελείως αγορίστικη με απίστευτα γελοία ερωτικά αστεία, τύπου “Θα τη μεθύσω και θα την πηδήξω ή τουλάχιστον θα τον τρίψω στο πόδι της”. Τρία τσογλανάκια σε μια τυπική Αμερική των τριών τετραγώνων: σχολείο, σπίτι, δρόμος. Γκροτέσκ σκηνικά, που κάποια στιγμή, ε, ναι, σε γαργαλάνε.

Τελικά μέθυσα χτες; Πες μου! Ξέρω ότι από ένα σημείο κι έπειτα, έριχνα τα βελάκια στο γάμο του Καραγκιόζη. Πρέπει να άφησα το στίγμα μου και στην τζαμαρία πάνω από το στόχο. Αυτή που έχει μερικά τρόπαια.

“Όχι, δε μέθυσες ακριβώς, αλλά όντως τα βελάκια τα πέταγες όπου να ‘ναι.” Εντάξει και τι άλλο έκανα χτες; Σε έφτιαξα…, αυτό το θυμάμαι με λεπτομέρειες.

 ”Ναι, το οποίο το κάνεις εύκολα, γρήγορα και όποτε θες.” Αυτό είναι το νόημα.

“Runaway, runaway”. O media πίθηκος σολάρει τώρα στο “Don’t talk to strangers”. Τελικά τι θα φάμε;