Πλουμιστό όνειρο
demon March 11th, 2008
Από πολύχρωμα ρυζόχαρτα, ξύλο, σύρμα και σπάγκο είναι φτιαγμένος. Ευτελή υλικά. Καθημερινά. Που όμως του δίνουν πνοή, φτερούγες, ύπαρξη.
Τον ανεβάζουν με μια απότομη κίνηση ψηλά. Τον τραντάζουν και τον στέλνουν στα ουράνια. Κι αν είναι ικανός ο χειριστής του θα τον κρατήσει μέσα στον αέρα, τα σύννεφα. Θα ξεγλιστρήσει ανάμεσα στα δέντρα και τα καλώδια, τις κολώνες και τα σκουπίδια.
Εξαγωνικό σχήμα, επίπεδη μούρη και μια ουρίτσα στο τέλος να λικνίζεται σα δεσποσύνη στο διαφανές οξυγόνο.
Τόσο απλά, δίνει ενθουσιασμό, χαρά, κρατά τα μάτια ορθάνοιχτα και το χέρι σε εγρήγορση. Κάνει τα παιδιά να κοιτάζουν με θαυμασμό τον μπαμπά και να του φωνάζουν: «Πιο ψηλά, πιο ψηλά!».
Και πάλι του χρόνου, Καθαρά Δευτέρα, εδώ θα ‘ρθουμε. Στο ξέφωτο, στα ψηλά. Ν’αμολήσουμε τον χαρταετό, να ρουφήξουμε καθάριο αέρα, να βολτάρουμε. Να δούμε τους αλλοδαπούς, που χωρίς ντροπή, κατασκηνώνουν στο γρασίδι και κάνουν όλο το σόι πικ-νικ με τάπερ και θερμός, λαγάνες και κρασί, σκυλιά, μωρά, καρότσια.
«Σε ποια χώρα προσγειωθήκαμε;» με ρωτάς φευγαλέα κι εγώ το μόνο που σκέφτομαι είναι, να μπορούσα να ήμουν ελαφριά. Να πιανόμουν από την ουρίτσα του χαρταετού. Εκείνου εκεί που για τόση ώρα καταφέρνει να χορέψει μπροστά σε όλο το λεκανοπέδιο. Πάνω από Ακρόπολη και Λυκαβηττό. Πάνω από το «Χίλτον» και το Γαλάτσι.
Μια εναέρια επίδειξη ελευθερίας.
Αχ να ‘μουν τόσο ελαφριά και να κρατιόμουν, τόση δα, στην άκρη της τρελής ουράς. Με τα κρόσσια και τις εφημερίδες. Για λίγο μοναχά. Και μετά… ας έπεφτα. Χαμογελώντας.
Ωπα, πέταξες χαρταετό ; Σούπερ
Κι εγω, αλλα πήγα θάλασσα και τον απογείωσα τέλεια.
Ομορφα ήταν !
Μου αρέσει που τον φωτογράφισες την ώρα που βουτάει ! Πάντα ασυνήθιστη !
και αναρωτιόμουν πως ήταν ο ουρανός του κέντρου χτες
Hey Johnny boy. Πήγα Αττικό Άλσος και είδα/φωτογράφισα τους χαρταετούς των άλλων! Μεταξύ μας, ποτέ δε μου άρεσε το πέταγμα του χαρταετού. Ναι, είδα τις photos σου, το ηλιοβασίλεμα. Επιτυχία. Θα σε επισκεφτώ αύριο. Ήταν περίεργη και η σημερινή μου μέρα.
Δε σε πίστεψε κανείς όμως : )
Ε, τι δεν πίστεψε κανείς ; Σε ποιό πράγμα ;
Α, εννοείς γι αυτα που γράφω κάτω απο τις φωτο με τον χαρταετό !
Ε καμμια φορά συμβαίνουν αυτά.
Η αλήθεια ειναι οτι τελευταία ειμαι σε περίεργη διάθεση ψυχολογικά.
Με απογοήτευσε -ξανά- πρόσωπο στον χώρο δουλειάς και ένιωσα πολυ μαλ%$^ς
Εγω φταίω, που εχω θετική διάθεση απέναντι σε άλλους.
Το χαμόγελο εκλαμβάνεται ως αδυναμία.
Οκ, όλα καλά !
Nope, αυτό πήγαινε στη Μαλίνα. Γαμώτο, ok, άλλη φορά θα βάζω ΠΑΝΤΑ όνομα μπροστά από την “απάντηση”.
Ξέρεις, το χαμόγελο μπορεί να εκλαμβάνεται ως στάση αποδοχής και ηρεμίας, όμως αρχίζω να καταλαβαίνω ότι είναι φοβερό εσωτερικό όπλο.
σε μένα να γράφεις “ατελείωτο τρελό μωρό” για να καταλαβαινόμαστε :Ρ χαχαχαχαχα
mmm, όχι!
(πάει το ‘χασε αυτή…)
ήθελε και πολύ ε;
Kookuk !
έφερες την άνοιξη; :Ρ
mmm, πνευματώδες. είμαι σε mood tώρα.