blog +Ο- σφαιρα

demon February 12th, 2008

- Ξανακουρδίστηκα! Πέρασα υπέροχα χτες, σ’ευχαριστώ.

- «My pleasure»

- Αν είναι να είσαι πάντα τόσο διεκδικητικός, τόσο ερεθισμένος και να μου δείχνεις πόσο απόλυτα με ποθείς, να πηγαίνω πιο συχνά σπίτι μου για 1-2 μέρες!

- «Μην τολμήσεις».

- Θα μου πάρεις δώρο για του Αγίου Βαλεντίνου;
- «Όχι!»

- Γιατί;

- «Εσύ είσαι το σκληρό αντράκι από τα Εξάρχεια που καίει το σουτιέν του και βγαίνει πάντα μπροστά;»

- Έναν Άγιο Βαλεντίνο περιμένουμε ΚΑΙ εμείς για να πηδηχτούμε και να λάβομεν δωράκια! Που να σου εξηγώ τώρα…

Ρε γαμώτο, κοίτα να δεις που αντί να γράφω περί έρωτος και μαλακίας, μου ‘ρθε να γράψω για αυτό τον Άγιο, που μόνο οι γυναίκες τον γουστάρουν. Όχι πες μου ότι θα σου κακοφανεί να λάβεις την Πέμπτη ένα κόκκινο ρόδο! Εγώ του ζήτησα μπλε, αλλά δε θα τα χαλάσουμε σε αυτό. Πες μου ότι θα σε χαλάσει να λάβεις και τίποτα άλλο. Δεν εννοώ σκαμπίλι. Δώρο εννοώ. Διόλου! Οπότε; Άστον να γκρινιάζει ότι είναι ξενόφερτη αηδία. Μια φορά το χρόνο είναι ούτως ή άλλως. Θα επιβιώσει! Για σένα θα το κάνει…

Κι αν μάλιστα σε βάλει κάτω κι ασχοληθεί αποκλειστικά και μόνο μαζί σου όλη μέρα κι όλο το βράδυ –σημαντικό αυτό!-, ε, τότε, καλοδεχούμενος ο άγιος τούτος. Εγώ πάντως το έχω αποδεχτεί: οι γυναίκες παραπονιόμαστε, οι άντρες γκρινιάζουν! Οι γυναίκες ζητάμε, οι άντρες απαιτούν. Οι γυναίκες κάνουν αυτό που τους έμαθε η μαμά τους, οι άντρες σου κάνουν… χάρη! Πλάκα κάνω, ok; Αν ο άντρας θελήσει να μείνει μαζί σου και δεν είναι μαλάκας, θα περάσεις υπέροχα. Τώρα αν εσύ θέλεις να μείνεις μαζί του και δεν είσαι μαλάκας, τότε ο άντρας αυτός θα ευτυχήσει. Αρκεί να μπορέσει να το αναγνωρίσει μέσα του!

Για πιο βαθυστόχαστες συναισθήσεις, tune in μεταμεσονύχτια…

Πηγή εικόνας: les.plus.simples.com

• Σαλιάρα
• Comments(12)

demon February 4th, 2008

Χωρίς Internet, εγκλωβισμένη ξανά. Πόσες μέρες τώρα ολόκληρη η περιοχή εδώ, χωρίς τηλέφωνο και διαδίκτυο. Που; Ηλιούπολη, if you must know. Στο σπίτι του άντρα, ναι. Εμ πού αλλού θα χτύπαγε η γκαντεμιά; Στα Εξάρχεια; Εκεί καλοπερνάνε και χωρίς εμένα τα μπουμπούκια μου. Με καθαρό οινόπνευμα. Όχι νοθευμένες μαλακίες.

Άμα και όταν ξεμαλακιστεί ο ΟΤΕ θα μπορέσω να σου γράψω πάλι, να δουλέψω ξανά, να προχωρήσω το δικό μου project.

Σαν ανίκανη αιστάνομαι. Σαν κάποιος να μου έβγαλε το βύσμα κι εγώ, τώρα, να μην ανήκω στον υπόλοιπο κόσμο. Στο σύμπαν της γης.

Σα να μην μπορώ να μιλήσω μαζί σου, να ακουστώ πια. Σα να είμαι γυμνή, αλλά να μη μ’αρέσει, γιατί ούτε να σε ψάξω μπορώ, μήτε να σ’αναζητήσω σε γραμμές, μποξάκια, ηλεκτρονικά ταχυδρομεία.

Τι να κάνω; Να αραδιάσω χύμα τις σκέψεις μου, μέχρι τα λαμπάκια στο μόντεμ να ξαναγίνουν… τρία;

Τα κοιτάζω αποχαυνωμένη μα νηφάλια. Ένα λαμπάκι αναμμένο, τώρα γίναν δύο. Ξανά ένα, δύο. Ένα, δύο… Άντε λοιπόν να ανάψει και το τρίτο. Και τότε θα δώσω μία, θα σηκωθώ γοργά από τον καναπέ και θα γλιστρήσω μέχρι την View Sonic αριστοκρατική οθόνη μου. Και μανιασμένα θα απλώσω τα δάχτυλά μου στο πληκτρολόγιο, θα προλάβω να ρίξω μια τελευταία ματιά στο κείμενο και, ναι, θα το ανεβάσω. Θα πατήσω το κουμπί του publish και θα δημοσιευτώ. ΝΑΙ…

Αρχίζω να αγχώνομαι. Περίμενα ανθρώπους στο ηλεκτρονικό μου σπιτικό αυτές τις μέρες. Το είχα συγυρίσει, είχα βάλει και χρυσάνθεμα στις γωνίες, είχα ανάψει τους οικονομικούς λαμπτήρες, αυτούς με το γλυκό κιτρινωπό, σχεδόν κροκί φως. Είχα βγάλει και το μπορντώ πατάκι έξω και είχα αφήσει να παίρνει θερμοκρασία δωματίου η Black Forrest που έκανα.

Και τελικά τίποτα. Ούτε επισκέψεις, ούτε γράμματα, ούτε περιστροφική ενέργεια να διοχετεύεται στην blogosfaira μου.
Άντε τώρα, γιατί πρέπει να ετοιμαστώ. Να ντυθώ, να βαφτώ, να σουλουπωθώ. Να περιμένω να ανάψει και το τρίτο, πολυπόθητο κουμπάκι, να φτάσω εγκαίρως στον υπολογιστή, να ανεβάσω τούτο το κείμενο.

Θα με περιμένεις αύριο ε; Σα να έχω ναυαγήσει σε νησί νιώθω. Χωρίς διαδίκτυο… Δεν ξέρω κι εσύ αν έγραψες κάτι. Πώς πέρασες το διήμερό σου. Fuck.

Κι αύριο, γαμώτο, έχει γενέθλια η blogosfaira… Δηλαδή σήμερα… Εμ… είπαμε. Με τις μέρες και κυρίως τις νύχτες δεν τα πάμε καλά. Αλλά αφού θα πάω για ύπνο, είναι αύριο. Κλείνω 3 μήνες, άντε!

Πηγή εικόνας: www.wanderingthinker.com

• Bubbles
• Comments(16)

demon January 23rd, 2008

Περπατούσα ασθμαίνοντας. Είχα γραπώσει το χέρι σου και σχεδόν σε είχα αφήσει να με τραβολογήσεις προς το λόφο. Μα κι εσύ Άνω Ηλιούπολη βρε παιδί μου; Χάθηκαν οι ισιάδες;

Δε μίλησα, δεν παραπονέθηκα.

Κι όσο περίμενα να ζεσταθεί η μηχανή, είχα στρέψει το κεφάλι προς τον άπειρο ουρανό και κυνηγούσα την επιφάνεια του φεγγαριού, της ολόγιομης σελήνης, που σαν την αράχνη είχε κατέβει απόψε αρκετά χαμηλά.

Γύρισα το κεφάλι προς τον Βορρά. Είδα μια γυναικεία σιλουέτα να έχει σχεδόν κρεμαστεί από το μπαλκόνι της πολυκατοικίας. Τίναζε σεντόνια. Βραδιάτικα…

Λίγο πιο κάτω, στ’αριστερά, ένας τύπος βρισκόταν έξω από ένα κατάστημα με δολώματα και είδη ψαρέματος. Σχεδόν στην άσφαλτο, κρατούσε ατσούμπαλα ένα επαγγελματικό καλάμι, με το οποίο ψάρευε αέρα κοπανιστό!

Σε μια υποτυπώδη πλαταιίτσα ένας μπόμπιρας είχε καβαλήσει το κατακόκκινο ποδηλατάκι του και βάζοντας στόχο ένα δέντρο, έκανε τη μάνα του πολλές φορές να καρδιοχτυπήσει.

“Μανώλη… Μανώλη! Όχι το δέντρο παιδί μου”. Τώρα τι να πεις.

Και στο Pet Shop, ακριβώς απέναντι από εμάς, η κοπέλα με το ψιλόλιγνο κορμί και τις αστείες αφέλειες, κατέβαζε τα ρολά, ενώ κρατούσε από το λουράκι το κουτάβι της.

Μια νύχτα, μια ζωή.

Όσο για τη δική μου (τη ζωή όχι τη νύχτα!), την έχω κόψει εδώ και 3 μήνες στα δυο.

Από τη στιγμή που επέστρεψα από Σαντορίνη, μπήκα σπίτι σου κι επένδυσα στην αισθητική και το χώρο σου. Επειδή με άφησες, σχεδόν μου το ζήτησες. Είπαμε πως κανένα βράδυ δε θα κοιμηθούμε χώρια. Και 3 μήνες τώρα και κάτι πολύ ψιλά, κατοικώ σπίτι σου, στην Ηλιούπολη.

Πάνε τα Εξάρχεια, πάει το δικό μου το σπίτι. Τσάμπα η μετακόμιση δηλαδή και ο ενθουσιασμός.

Κι ενώ απλώς φιλοξενούμενη είμαι εδώ μέσα, μ’αυτά και μ’αυτά, 3 μήνες έχω σχεδόν γίνει κάτοικος… Άνω Ηλιουπόλεως. Damn.

Σε μια γειτονιά που δεν μπορείς να είσαι φτωχός, γιατί εδώ είναι ανατολικά προάστεια. Ψάχνω από την Πρωτοχρονιά μια πολύ φτηνή ψηστιέρα για να κάνω κάστανα. Εδώ έχει μόνο ψηστιέρες από 35 ευρώ και πάνω. Μωρέ έλα σε μας να δεις…

Και πλούσιος και φτωχός μπορείς να είσαι. Και οι ψηστιέρες; Με 10 ευρώ είσαι πασάς!

Γαμώ την Ηλιούπολη, γαμώ τη ζωή μου που είναι κομμένη στα δυο. Γαμώτο…

‘Ολα μου φταίνε ξαφνικά. Ίσως να βαρέθηκα.

Γιατί η σελήνη να είναι τόσο μακριά; Όλο το βράδυ να καβαλάω το μηχανάκι μου, δε την φτάνω.

Ποιος άτιμος κόλλησε το φεγγάρι τόσο ψηλά; Μια σκάλα!!!

άντε καληνύχτα -σιγά-σιγά.

Πηγή εικόνας: www.imageshack.us

• Bubbles
• Comments(10)

demon December 27th, 2007

Τα τελευταία χρόνια κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς που βρίσκομαι στο σπίτι των γονιών μου για το “ρεβεγιόν” όπως εμείς το κάνουμε, υποδύομαι έναν σταθερό ρόλο. Μόλις ο δείκτης πάει στο 1 λεπτό πριν τα μεσάνυχτα και την αλλαγή, κατεβάζω το γενικό, βγαίνω έξω και χτυπώντας την εξώπορτα συμβαίνει ο εξής διάλογος: “Ποιος είναι;” - Ο καινούργιος χρόνος!!!

Φέτος θα υποδυθώ το 2008 που έ-έ-έρχεται. Φορώντας ένα μαύρο φόρεμα, κεντημένο καλσόν και τα δερμάτινα τακούνια μου, θα γίνω ο νέος χρόνος!

Ας παίξουμε λοιπόν με ιντερνετικούς φίλους για πρώτη χρονιά. Το 2007 φεύγει. Για αραδιάστε παρακαλώ 7 + 1 -έτσι με βόλεψε!- συμβάντα αυτού του χρόνου που κάπως σας επηρέασαν.

Ε, να παίξω κι εγώ, ναι;

` Αφού έφαγα ένα χοντρό χαστούκι με την υγεία μου πέρσι το Νοέμβρη, άρχισα να την παίρνω σοβαρά. Και μέσα στο 2007 με πρόσεξα λιγάκι παραπάνω. Όταν το θυμόμουν : )

@ Αποφάσισα να αλλάξω επάγγελμα. Έστω και προσωρινά. Έστω, να πειραματιστώ. Μη με πιέζεις!

$ Έγινα τυχοδιώκτρια! Τα παράτησα ΌΛΑ και πήγα στη Σαντορίνη για 5-6 ολόκληρους μήνες. Μόνη πραμάτεια, το μηχανάκι μου.

^ Ήπια πολύ. Και για οικονομία χώρου αλλά όχι αισθήσεων… πήδηξα πολύ! Α, και έχασα και κάποια κιλά!!!

* Έκανα φίλους από όλο τον πλανήτη! Εντάξει, γνωστούς είναι η σωστή λέξη. Κι όμως, έκανα και μια καλή φίλη από τον Καναδά! Κι από κει: Αυστραλία, Βραζιλία, Αργεντινή, Ισπανία. Δεν ξέρω τώρα αν και τι ξεχνάω.

) Γνώρισα κάποιον από τον Καναδά, ο οποίος αν και ο λάθος άνθρωπος στη σωστή στιγμή, με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι είμαι έτοιμη… για σχέση!

- Μετακόμισα… μόλις! Και μετά από 10 χρονάκια άφησα τα Εξάρχεια. f *

+ Γνώρισα ΕΣΕΝΑ!

Προσκαλώ να αφήσουν τον παλιό τον χρόνο να φύγει, τους:

trelofantasmeni, tzonakos, malina, penthesileia, melomenos, trelli, lexx, magica

• Παίζω-παίζεις... δε με παίζετε!
• Comments(15)

demon December 11th, 2007

Πάμε…

Πριν από λίγες ώρες έκανα post comment στο blog ενός παλιού μου φίλου, κομίστα. Παλιός, καινούργιος, νυν, τι σημασία έχει… Το θέμα είναι ότι μου έβγαλε κάτι όμορφο η απόκρισή του και μου έφτιαξε και το κέφι. Κάτι που, τις τελευταίες μέρες, χρειάζομαι επειγόντως. Διότι… επιπλέω δεν επιπλέω.

Κοινώς τη βγάζω δεν τη βγάζω.

Την ψυχή των γύρω μου!

Ο τύπος λοιπόν, πάντα διακρινόταν για το περίεργο χιούμορ του. Ήταν και είναι δηλαδή (χτύπα ξύλο!!!), σαν το κεντρί ένα πράγμα. Ποτέ γελαδερό, απλόχερο, ζεστό, νορμάλ βρε αδελφέ, χιούμορ. Πάντα αρκετά καχύποπτο, εγωιστικό, σαρκαστικό απόλυτα, τόσο που σε έκανε να αισθάνεσαι ότι σε “τσεκάρει” κάθε φορά που γελά! Ας είναι. Κατά πολύ βάθος όμως, το παιδί είναι Ok. Καλό παιδί αυτό που λέμε. Mmmm περίπου!

Κι όσο λοιπόν, για να μην παρεκκλίνω, του απαντούσα στο ιστολόγιό του, προσπαθώντας να του δώσω τον αυτοσαρκασμό που απαιτούσε, έπιασα τον εαυτό μου να κάνει νάζια στο πληκτρολόγιο (!) και να νιαουρίζω. Κοινώς να παραπονιέμαι στο φάντασμά μου.

Με τι λοιπόν παραπονέθηκα τελευταίως. Εννοώντας, τις τελευταίες δύο ωρίτσες; Καλά είναι.

Ας το δούμε ρεαλιστικά το θέμα:

~ Παραπονέθηκα που έκανες τελείως νερουλές τις φακές. Θα ξαναμαγειρέψεις όμως, αλλιώς θα πεινάσουμε.

! Παραπονέθηκα που… τελικά αποφάσισα ότι δε θα μείνουμε μαζί… ΑΚΟΜΗ!!! Μη χαίρεσαι.

@ Χάλασε ο υπολογιστής στο σαλόνι που ήταν συνδεδεμένος με τις παναγιάς τα μάτια και δεν μπορούμε να ακούσουμε μουσική τσίτα. Τι να σου κάνει το ηχειάκι του pc άμα έχεις καλομάθει σε υψηλές δονήσεις : )

# Πρέπει κατεπειγόντως να πάω σπίτι μου και να αρχίσω να πακετάρω. ASAP. Αλλιώς δε θα μπορέσω να μπω στο καινούργιο σπίτι.

$ Ως εκ τούτου, δε θα είμαι μαζί σου τόσες ώρες.

% Που σημαίνει ότι θα έχεις άπειρο χρόνο να βγεις για καφέ με τους φίλους σου. Grrrrr. Ελπίζω να μη διαβάσει κανείς από αυτούς την blogosfaira σήμερα.

^ Παραπονέθηκα που δεν έχουμε γλυκό σπίτι. Είσαι απαράδεκτος. Δεν ήξερες ότι θα έρθω; Δεν έφυγα ποτέ, σωστά.

& Μας τελείωσαν τα ρεσώ. Και πως θα γράψω τώρα εγώ χωρίς κεριά; Ασυμβατότις.

* Οι γιορτές πλησιάζουν και η ζωή μας δεν έχει μπει ακόμη σε χαρωπά καλούπια. Μέχρι τις 15 Ιανουαρίου πρέπει να έχω αλλάξει στέγη. Αλλιώς με βλέπω στην Ομόνοια με κάνα άλλο στέγαστρο πάνω από το κεφάλι μου.

( Παραπονέθηκα επειδή τσάκισα δύο “ροξ”. Αυτά τα γλυκά με το τύπου σοκολατοειδές στο κέντρο; Ε, αυτό που δεν ξέρεις κι εσύ τι είναι. Μόνο να το αγοράζεις ξέρεις.

) Κι άμα παχύνω τι θα έχω να λέω; Ότι πάχυνα με… “ροξ”; Τρε μπανάλ. Τα οποία μάλιστα αγοράσαμε σε ένα παντοπωλείο κάπου στην Ηλιούπολη. Τουλάχιστον να τα είχα αγοράσει στα Εξάρχεια… πιο σικ. Καλά σκάω.

Και μετά τη μίνι αυτή εκτόνωση, λέω να προσκαλέσω να γράψουν για τι πράγμα παραπονέθηκαν ή γκρίνιαξαν -αν είναι άντρες!- τις τελευταίες ώρες, τους:

in situ, lexx, μάνα ρέιβερ, tis trellis, dreamerland, adonios, meneksedia

• Bubbles
• Comments(7)

demon December 9th, 2007

Είμαι εγκλωβισμένη σ’ένα σπίτι κάπου στην Ηλιούπολη. Με το laptop στα γόνατα, μαγκώνω τα πλήκτρα και που και που ρίχνω μια κλεφτή ματιά έξω. Σχεδόν σκηνικό από ταινία θυμίζει ό,τι συμβαίνει μπροστά στο τζάμι. Λες και δεκάδες τεχνικοί σκαρφαλωμένοι πάνω σε θεόρατες σκάλες, ρίχνουν νερό με τις μάνικες, την ώρα που άλλοι βάζουν σε λειτουργία πελώριους ανεμιστήρες.

Είμαι στη γη ή στη θάλασσα μέσα; Βεντάλιες από χοντρές σταγόνες λικνίζονται με έντονο τέμπο μπροστά στα μάτια μου, σα φτερά δράκου, σα βλέφαρα. Κι ο θόρυβος αυτός… Δεν είναι απλώς ο ήχος της βροχής. Είναι κάτι πολύ πιο απειλητικό. Ένα σταθερό μαστίγωμα. Λες και κάτι από τη φύση έρχεται με ορμή να σε πνίξει, να σε ταρακουνήσει, να εισβάλλει στη σφαίρα της ασφάλειάς σου.

Έχω αφήσει κάποιο παράθυρο ανοιχτό σπίτι μου; Προσπαθώ να θυμηθώ. Προσπαθώ να φέρω στο μυαλό μου τις τελευταίες κινήσεις που έκανα πριν φύγω. Έσβησα φώτα, πήρα κλειδιά, κλείδωσα. Τα παράθυρα; Εκείνο που δεν κλείνει καλά, στην κουζίνα, το έσφιξα με το μάνταλο ή θα τσαλαβουτά μπρος-πίσω από τον αέρα τόσες ώρες που λείπω;

Τι να κάνω τώρα; Δεν μπορώ να κάνω και τίποτα. Ας κοιτάξω στο meteο να ενημερωθώ τουλάχιστον για τον καιρό αύριο. Θέλω να βγω για φαγητό το μεσημέρι Χαλάνδρι. Να μαζέψω εντυπώσεις. Λέω να πάω από τη “Σουζάνα”, το ανατολίτικο εστιατόριο με τα σούπερ κεφτεδάκια και τα πουγκιά ζυμαρικών γεμισμένα με κιμά. Και το απόγευμα καμιά βολίτσα να μετρήσω ανθρώπινες παρουσίες. Ίσως Εξάρχεια.

Ποιος κύκλωπας θύμωσε τόσο κι αναποδογύρισε τη φωτιά και τη μοίρα; Ακούω γύρω μου τόνους νερού. Σε όποιο δωμάτιο κι αν προσπαθώ να κρυφτώ από τους ήχους, η διάφανη ουσία καταβρέχει τοίχους και σκέπαστρα, πατζούρια και πόρτες. Κι αν καταφέρει να γλιστρίσει μέσα, να συρθεί μπρος στα πόδια μου;

Μου προτείνεις ένα φλιτζάνι τσάι. Τι να το κάνω καημένε; Τον ήχο! Αυτόν, μπορείς να τον κλείσεις; Να σταματήσεις τη θεομηνία που αισθάνομαι να με παίρνει μαζί της, κοντά της; Δε θα φύγω, θα κοιμηθώ εδώ απόψε. Στην μπανιέρα! Πάνω σε κουβέρτες και κουρελούδες. Θα αυτοσχεδιάσουμε τσιγγάνικα.  Μόνο σταμάτα το θρόισμα. Τη μήνη του Ουρανού.

• Bubbles
• Comments(0)

demon November 26th, 2007

Κατόπιν… παράκλησης (εδώ γελάμε όλοι μαζί) του VoskinTV θα παίξω με τις Ημερομηνίες της Ζωής μου. Λίγο ανακάτεμα, μπόλικι σαντιγί (μπλιαχ), δέσιμο με μεταξωτό μαντίλι των ματιών κι αρχινάω…

~ Όταν αντίκρισα για πρώτη φορά τα πρόσωπα και τα χάδια των γονιών μου. Μια Πρωτομαγιά!!!

! Η πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο. Τρελό γέλιο… Από τότε έδειξα τη σχέση που θα είχα μετέπειτα με τα αγοράκια.

@ Όταν ξεκίνησα τις Μουσικές Σπουδές. Ήμουν 5 και είχα ταλέντο.

# Η μία και μοναδική φορά που πήγα κατασκήνωση. Το σιχάθηκα το στίβαγμα. Όπως και το ότι μου έβαζαν συνέχεια χέρι οι φίλοι του Παναγιώτη. Μπλιαχ ξανά. Έχω απωθημένα. Ή μήπως τα ξεπέρασα;

$ Όλα τα γενέθλια της ζωής μου. Ειδικά της παιδικής, προ και εφηβικής. Άπειρα δώρα κι εξαίσιες τούρτες. Από την άλλη, τώρα που γαϊδούρεψα, έχω λιγότερα δώρα αλλά ένα τρικούβερτο γλέντι που κρατά ΠΑΝΤΟΤΕ δύο ημέρες.

% Όταν πέθανε η μητέρα του μπαμπά μου. Η γιαγιά Δωροθέα (δε με λένε Δώρα, για να ξηγούμαστε), με τα απίστευτα μακριά λευκά μαλλιά, με τις πατάτες τηγανιτές και το ξεμάτιασμά της. Κάπως έτσι δε μετράμε όλοι τις γιαγιάδες και τους παππούδες μας;

^ Όταν στο δημοτικό με φίλησε ο Στάθης. Ήταν ό,τι σιχαινόμουν. Κατάξανθος με γαλανά μάτια. Αλλά γυρνούσε με χάρη την μπουκάλα!

& Όταν έγραψα το πρώτο μου ελεύθερο κείμενο, διαπιστώνοντας ότι μπορώ να βάλω σε ένα χαρτί ό,τι αισθάνομαι!

* Όταν μπήκα στη Γερμανική Σχολή Αθηνών. Το μέλλον μου ήταν προδιαγεγραμμένο. Ή έτσι νόμιζαν κάποιοι.

( Η πρώτη φορά που έκανα έρωτα. Ήταν διαπεραστική εμπειρία κι ευτυχώς, πέρασα καλά…

) Όταν πήρα υποτροφία στην Όπερα. Σιγά μην πήγαινα ποτέ Αγγλία.

_ Όταν έπιασα το πρώτο μου σπίτι, Εξάρχεια. Αέναη Αλητεία.

+ Όταν άλλαξε η ζωή μου άρδην. (πέρσι το Νοέμβριο με ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΜΕΙΟΝ και φέτος τον Οκτώβριο ΜΕ ΕΝΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΣΥΝ)

Και τώρα πάμε για πάσα. Σκύψτε όλοι…

Παραδίδω το μίνι ημερολόγιο στους: lexx , Penthesileia , trelofantasmeni , michael , arlekinos

Άμα φιλοτιμηθείτε να γράψετε, ενημερώστε ε; Καλή εβδομάδα σε όλους.

Πηγή: galerieslunamoon.free.fr

• Bubbles
• Comments(7)

demon November 18th, 2007

Άλλη μια νύχτα… και είναι νωρίς ακόμη. Θέλω να λουστώ, θέλω να πλυθώ, θέλω να μπω στα ζεστά, να κουλουριαστώ και κάποια στιγμή να με πάρει ο ύπνος έτσι. Πολύ αργότερα όμως, όχι τώρα. Είναι νωρίς.

Έχω τύψεις. Σήμερα δεν έκανα τίποτα απολύτως. Έκατσα μέσα κι απλώς είδα το Χρόνο να γίνεται αόρατος. Κι όταν προσπάθησα να τον εντοπίσω και πάλι, είχε απλώς αλλάξει η μέρα. Το Σάββατο, σαν ιδέα, είχε φύγει, είχε εξατμιστεί.

Τι έχω να προσμένω αύριο; Ένα εξ ολοκλήρου οικογενειακό γεύμα κάπου στον Κεραμεικό, την αγορά της κυριακάτικης εφημερίδας που είναι πάντα τελετουργία, τη συζήτηση με δυο-τρεις φίλους από τηλεφώνου, μια καλή ταινία κινουμένων σχεδίων το βραδάκι, νωρίς, το να σε πάρω αγκαλιά και να σου χαϊδέψω το πρόσωπο. Α, ναι. Και θα επιστρέψω επιτέλους σπίτι μου, στα πράγματά μου. Στο χώρο μου.

Ελπίζω μονάχα να μη με ακολουθήσει η βροχή αύριο. Γιατί έχω δύσκολο δρομολόγιο και καμία όρεξη να βραχώ. Δε λέω, είναι όμορφα να βλέπεις υγρές ρωγμές στο τζάμι σου, να αισθάνεσαι το χώμα να αχνίζει και να βγάζει μυρωδιές της φύσης. Αλλά μόνο όταν είσαι μέσα ή προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο. Ψυχολογικά και με εξοπλισμό.

Αλλιώς, λιώνεις μέσα από τα ρούχα σου, μουσκεύεις για τα καλά και μουλιάζεις για κάποιες ώρες. Μέχρι την πρώτη ευκαιρία που θα βρεθείς και πάλι σπίτι για να στεγνώσεις, να αλλάξεις, να ανακτήσεις θερμοκρασία.

Ηλιούπολη-Κεραμεικός-Εξάρχεια. Δίτροχη η διαδρομή εννοείται. Αυτό προβλέπει το πρόγραμμα αύριο. Εκτός κι αν μας κατουρήσει ο ουρανός. Τότε ίσως το σχέδιο αναπροσαρμοστεί στις υγρές συνθήκες του Νοέμβρη.

Κατά έναν περίεργο τρόπο, στις Κυριακές ταιριάζει η βροχή. Δεν ξέρω πόσο σώας τα φρένας ακούγεται κάτι τέτοιο. Είναι η αίσθηση που βγάζει όλη η μέρα. Εφημερίδα, αχνιστό τσάι ή κακάο, αλητείες με πιτζάμες μέχρι το απόγευμα αργά, ξέσκισμα το τηλέφωνο για ώρες ατελείωτες, θερμοσίφωνας για καμιά ωρίτσα και μετά βουρ για χαμάμ στο φτηνό πλακάκι και το βράδυ, κάνα σινεμά ή επιτραπέζιο με φίλους.

Να θυμήσω στον εαυτό μου απόψε, κάποια στιγμή που θα αποφασίσω να κλείσω την ψυχή μου, να ευχηθώ να μη βρέξει αύριο την ώρα που θα διασχίζω τους δρόμους της Αθήνας. Αλλιώς θα την πληρώσει η blogosfaira μου! Αν μη τι άλλο, η ψυχανάλυση εδώ είναι οικονομική κι ευχάριστη. Για μένα, τουλάχιστον ~

                                                                                                                                   Πηγή: purplebliss.files.wordpress.com                                                                                                                                  

• Bubbles
• Comments(0)