blog +Ο- σφαιρα

demon November 26th, 2007

Βγήκα έξω στο δρόμο. Τα παράτησα όλα και μέσα στο γκάζι μου άνοιξα την πόρτα και περπάτησα μ’ένα μαβί, δαντελένιο φανελάκι μονάχα πάνω μου. Είχα ανάγκη να ρίξω θερμοκρασία, να πέσει ο συναισθηματισμός μου, να σταθώ στον πεζόδρομο κάτω από τα δέντρα και την μπάλα εκεί ψηλά. Μα τι υπέροχο ήταν αυτό το τεράστιο φεγγάρι χτες. Κι επέστρεψε στη γη τόσο νωρίς. Ήταν δεν ήταν 7 το βράδυ.

Πήγα μέχρι το παντοπωλείο να πάρω την καθιερωμένη μου εφημερίδα. Ο τύπος με κοίταξε καλά-καλά. Μα τόσο αργά έρχεται αυτή; Ναι, γιατί; Αφού πάντα αργά εμφανίζομαι. Σε αποζημιώνω όμως…

Ένα μπουκάλι ημίγλυκο Παριανό κρασί, τσιπς, γάλα και φρυγανιές για αύριο το πρωί και τσίχλες. Αυτά ήταν τα ψώνια μου μαζί με την “Καθημερινή” φυσικά.

Θα πάω σπίτι να γράψω. Αλλά πριν θα κυνηγήσω τη σελήνη. Την είδα την ώρα που περνούσα από κείνη την πολυτελή μονοκατοικία. Και μετά έσβησε πίσω από την άχαρη πολυκατοικία στη Ζωοδόχου Πηγής. Περπάτησα για λίγο στις μύτες των ποδιών μου, αλλά κάποιος είχε φορέσει μαύρη κουκούλα και είχε απαγάγει τη σελήνη. Φεγγάρι Αυγούστου μου θύμισε. Χωρίς όμως τους πορτοκαλί καπνούς πάνω στην επιφάνειά του. Ένας τέλεια λαξεμένος δίσκος, με πολλά μηνύματα γραμμένα πάνω του. Σκέφτηκα πόσοι άνθρωποι να έχουν κοιτάξει μέχρι σήμερα το φεγγάρι, τοποθετώντας τις ευχές τους πάνω στο δέρμα του. Πόσοι και πόσοι δεν το έχουμε στιγματίσει με μύχιες σκέψεις, θέλω, κατάρρες, θλίψη.

Πόσοι άνθρωποι δεν άφησαν βαριανασαίνοντας τις τελευταίες τους λέξεις ενώπιον της σελήνης κι αυτή ήταν η τελευταία εικόνα που καθρέφτισαν οι κόγχες τους. Πόσα χρώματα δεν έχουν γεννηθεί από τα λουλούδια, την ώρα που η σελήνη ετοιμάζεται να αποκοιμηθεί στη σκιά του ήλιου. Πόσες σκιές δεν έχουν παίξει μεταφυσικούς μονολόγους όταν η δύναμη της σελήνης βρίσκεται στο απόγειό της. Πόσα φιλιά δεν έχουν πέσει στο νερό ζαλισμένα από το χορό του ολόγιομου αυτού πλάσματος;;;

(Κι εγώ προσπάθησα να το κοιτάξω για λίγο. Και τα μάτια μου, πράσινα και μεθυσμένα, χαμογέλασαν γεμάτα ενθουσιασμό που βλέπω, που η ψυχή μου ανήκει σε αυτό το απόκοσμο πλάσμα.)

Πηγή: galerieslunamoon.free.fr

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(0)

demon November 25th, 2007

Phone rings, nobody answers
Someone knocks on my door
Don’t see a soul
Where is everybody gone?

I hear sounds every night
But I can only feel the ghost that’s left behind }
It will born my dreams and color them
And then give them away to the others…

They can see my every moment
My laughs and cries, my beauty and ugliness
They keep me in boxes and grade me
They will call me when they’re ready

On my way I can only feel one track
There something bothering me on my back
Are they here again? To collect someone?
The bones they leave indicates a boy, a young one

I hear sounds every night
But I can only feel the ghost that’s left behind }
It will born my dreams and color them
And then give them away to the others…

I’m a stranger among them
They keep files on my habits
I used to say more, make more things
But I think of them every night, when my eyes are closed…

So I wait for the long journey to come
They only need one for the job done
I pray that this is the right time
And then I go to the red line

Why won’t you take me with you?
I’ve prepared myself as you asked
I have an upside down cross on my heart
I have no brain, no feelings, only a task

This is why I must forget
The memories that I lived on my other life
I was an animal that ate human bones
And then I become myself a human, a mystery that kills

I pray that this is the right time
I’m ready now, for you guys
Come and get me right away
I can’t live no longer on this burned ground, I just pray…pray, pray!

– Demon –

Πηγή: www.the-tiger.com

• DEMON - l____s
• Comments(0)

demon November 25th, 2007

Μα τι είναι αυτή η μαλακία που βαράει εσάς τους άντρες κι όταν αρχίσει η γκόμενα να σας κατσαδιάζει με το δίκιο της, εσείς απλώς σκάτε; Γουρλώνετε τις χάντρες σα μικροί κι ανυπεράσπιστοι ασβοί, κοιτάτε μες τα μάτια, αφού πρώτα ελέγξετε εξονυχιστικά όλο το ταβάνι, τους τοίχους και το δάπεδο, κι απλώς περιμένετε. Μέχρι ή να χτυπήσει το τηλέφωνο, κουδούνι, πόρτα κλπ. ή να εκραγεί η άλλη και να βάλει τα κλάματα. Οπότε και από θύτης περνάτε στο ρόλο του παρηγορητή.

Τι μας λες;!

Ok, παρεξηγηθήκαμε από μια χαζομάρα και μισή. Έφταιγες, φυσικά. Κι εγώ πληγώθηκα. ΦΥΣΙΚΑ. Και σου ζήτησα τα ρέστα. (φυσικά). Κι εσύ απλώς ανασήκωσες τους ώμους, μου χάιδεψες τα μαλλιά μπας και πιάσει το “κόλπο” κι απέμεινες να κοιτάς μια τα μάτια μου μια τον τοίχο. Μια τα μάτια μια τον τοίχο.

Ε, στο τέλος κι αφού είχα χάσει κάθε κουράγιο και συναίσθημα, σε ρώτησα: “Μα γιατί όταν κάνετε μαλακία και η γκόμενα σας λέει ότι τη γράφετε, αντί να επανορθώσετε δε μιλάτε; Δεν έχεις να πεις τίποτα;;; Με έκανες να κλάψω κι εγώ δεν κλαίω”. Για να λάβω τη χρυσή, πέρα για πέρα αντρική απόκριση: “Γιατί είστε εύφλεκτες μωρό μου. Δεν ξέρεις ποτέ πώς θα αντιδράσει η άλλη”. Ok, πώς σου φαίνεται ο καναπές για απόψε;

Ήταν τόσο απλό. Αρκεί να με έπαιρνες αγκαλιά -που με πήρες- και να μου ζητήσεις να μη φύγω απόψε. Ναι γαμώτο. Αρκούσε να μου πεις πώς νιώθεις! Αρκούσε να μου πεις τι θες, ότι με θες.

Γιατί δε μου είπες ότι θες να μείνω; “Μα το ξέρεις ότι δε θέλω να φύγεις”. Κι ότι μ’αγαπάς το ξέρω, αυτό δε σημαίνει ότι δεν το λέμε. Και πάλι αυτή η γαμημένη η σιωπή, που καλύπτει τα πάντα σαν τον πιο διαπεραστικό, λευκό θόρυβο.

Μη μας το ξανακάνεις αυτό, να χαρείς. Δεν υπάρχει λόγος να μη μιλάμε. Δεν υπάρχει λόγος να μη μου λες. Μ’αγαπάς, το ξέρω. Άφησέ το εκεί λοιπόν.

~

στο αfιερώνω

• Σαλιάρα
• Comments(3)

demon November 24th, 2007

Με ρώτησες γιατί ξενυχτάω. Κάθε βράδυ. Γιατί παραδίνομαι σε αυτό το μαγνήτη που, είτε είσαι έξω ευάλωτος είτε μέσα προστατευμένος, σε επηρεάζει. Με ρώτησες αν κρύβομαι από κάτι. Αν αποφεύγω να συναντήσω τους εφιάλτες μου.

Εσύ γιατί ξενυχτάς;

Θα μπορούσα να σου απαντήσω…

Θα μπορούσα να σου απαντήσω ότι σε γνώρισα βράδυ. Κι ότι σε άφησα βράδυ. Και πως γι’αυτό μένω ορθάνοιχτη το βράδυ, ώστε αν επιστρέψεις να προλάβω να σου δώσω ένα ποτήρι νερό να πιεις για να μου μιλήσεις.

Θα μπορούσα να σου πω πως φοβάμαι το σκοτάδι, γι’αυτό και το αποφεύγω μένοντας μακριά. Τις νύχτες αποφεύγω τα σκοτεινά τούνελ του Μορφέα, ανάβοντας όλα τα φώτα εδώ μέσα. Και παρατηρώντας τους γαλακτερούς λαμπτήρες θαρρώ πως είμαι ασφαλής έχοντας γύρω μου ένα πυρωμένο λευκό πλέγμα.

Θα μπορούσα να σου πω πως απλώς αποφεύγω να ονειρευτώ. Αποφεύγω να αναμασήσω και να χωνέψω όσα έγιναν κι όσα ξέχασαν να συμβούν μέσα στη μέρα μου. Διότι θα εμφανιστούν ακάλεστα στα κινούμενα όνειρά μου, καταδιώκοντάς με ακόμη κι εκεί. Και θυμίζοντάς μου υποθέσεις που πρέπει πάση θυσία να κλείσω, για να εμφανιστεί μπροστά στη λιμνούλα το επόμενο νταμάκι. Το σύντομο βήμα στο μέλλον μου.

Ή απλώς θα μπορούσα να σου πω πως τα βράδια είναι που τα νούφαρα ανοίγουν διάπλατα. Κι εγώ τότε ξαπλώνω από κάτω τους, ανοίγω το μυαλό μου και περιμένω υπομονετικά να μου στάξουν ευχές. Πολλές ευχές όμως, άπειρες. Και κάθε μια τους είναι δεμένη με μια διάφανη κλωστούλα σε ένα καθρεφτάκι. Θέλω να ξέρω ότι έχω δικαίωμα να κάνω ευχές. Δε με νοιάζει αν θα βγουν αληθινές όλες. Έχω ανάγκη όμως να μπορώ να εύχομαι. Κι ας βγουν κάποιες από αυτές. Θέλω να μπορώ να κρατώ το καθρεφτάκι στα χέρια μου και να βλέπω το πρόσωπό μου μέσα του κάθε φορά που αρθρώνω τις λέξεις “εύχομαι να…”. Και στο τέλος ένα κόκκινο χαμόγελο και το κλείσιμο των ματιών.

Γι’αυτό ξενυχτάω. Γι’αυτό αφήνω τις νύχτες να με λούσουν, να με χαϊδέψουν, να με χτενίσουν, να βάλουν τα δάχτυλά τους μέσα μου, πάνω μου, γύρω μου. Κούνια-μπέλα κοντά στο φεγγάρι. Και σε κάθε ελιγμό να παίρνω μικρά κομμάτια, πίτες, από την επιφάνειά του. Κάθε φορά που παίρνω φόρα και ανεβαίνω, να βουτάω το κεφάλι μου στις ρίζες της σελήνης, στην ηλικία της, στις μυστικιστικές της φυλλωσιές.

Εσύ γιατί ξενυχτάς;

Πηγή: galerieslunamoon.free.fr

Πεταλούδα, στο αfιερώνω. Με ρώτησες γιατί ξενυχτάω και μου φύσηξες ιδέες μέσα μου!

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(6)

demon November 24th, 2007

Δε σε ξέρω. Φαντάζομαι πως είσαι άντρας. Γι’αυτό γράφεις έτσι σκληρά, κοφτά, εριστικά. Αποκλίνεις από τον κόσμο, από τα κοινά, τις μόδες, τα καθημερινά προσωπεία, τα χιτάκια. Μένεις κλειδωμένος στους καπνούς σου, δεν καπνίζεις όμως ποτέ μπροστά σε άλλους.

Γράφεις σε διάφορες σελίδες της blogosfairas κι αρνείσαι να δημιουργήσεις το δικό σου ιστολόγιο. Ισχυρίζεσαι ότι ακούς φανατικά gothic. Μένεις κάπου στο κέντρο της πόλης. Cool.

Για τη δουλειά σου δε λες πολλά. Μονάχα ότι τη βαριέσαι μέχρι θανάτου. Στα hobby όμως έχεις επεκταθεί, αφήνοντας το λόγο σου ελεύθερο. Και δε σε χορταίνω… Κάνεις blogging, ταξιδεύεις Ευρώπη φανατικά και σε κάθε ευκαιρία, κλαμπάρεις τις Πέμπτες, συχνάζεις Ψυρρή προσπαθώντας να ανακαλύψεις νέες “τρύπες” με ρακόμελα, απεχθάνεσαι την μπάλα και το τηλέφωνο, κοιμάσαι πάντοτε με το φως αναμμένο και προτιμάς ή βαρύ θέατρο ή ταινίες splatter. Σχήμα οξύμωρο… χυμαδιό.

Κατά τα άλλα, είσαι ένα κωλόπαιδο μοναχοπαίδι που κονόμησε κάποια χρήματα από τους γονείς του -γέρους τους λες εσύ με θράσσος-, σκέφτεσαι να ρετουσάρεις το δωμάτιό σου πριν ο νέος χρόνος σε πουλήσει σε μια παρτίδα τάβλι, ορέγεσαι το ιδανικό θηλυκό, μια διασταύρωση της Αντζελίνας Τζολί και της Σαρλίζ Θερόν και κάπου στο σπίτι σου κρύβεις ένα πόστερ με την Μπριγκίτε Νίλσεν -ω ναι!-, για το οποίο ντρέπεσαι!

Ναι, είσαι άντρας τελικά. Ωραία… Όσο αφιερώνεις χρόνο στο profile σου τόσο σε φαντασιώνομαι, ούσα σίγουρη ότι είσαι αρσενικό. Και ως φύλο και ως “αρχίδια”. Γουστάρω. Αρχίζω να σε κάνω τρελό κέφι. Και τι θα γίνει όταν θα θελήσω να σε βάλω σε κουτάκι, σε πραγματικό χρόνο, να σε ψηλαφίσω; Υπάρχεις;

“Ναι, γεια… Σε διαβάζω καιρό τώρα και… εμ… θα ήθελα να σε συναντήσω!”. Ναι, καλά… Δεν υπάρχει περίπτωση! Όχι, όχι, όχι. Αρνούμαι!

Ας το γυρίσω στο φιλοσοφικό πάλι. Μου ταιριάζει καλύτερα.

Αναρωτιέμαι τι να σε ορίζει εσένα. Ε;

Η ταράτσα στις “Μοίρες” όπου ακούς τις μουσικές σου; Το τσιγάρο σου που είναι η βραδινή ηδονή σου πριν πας για ύπνο; Το τζιν που καταπίνεις μέχρι να καούν οι φωνητικές σου χορδές; Οι άντρες φίλοι που δεν θα τους πούλαγες η κόλαση να σε επισκεπτόταν; Ή μήπως το ότι είσαι ένας ντροπαλός μάγκας που είναι όσο άνθρωπος χρειάζεται για να χωράει στη γοητεία του; Είτε, απλώς όπως θα έλεγες/έγραφες εσύ: “ξεφτιλίκια”!

Καληνύχτα μάγκα μου.

Πηγή: siteimages.guggenheim.org

• HardcOre
• Comments(0)

demon November 23rd, 2007

Δεν ήθελες να κάνουμε έρωτα το πρωί; Δούλευες όλο το βράδυ, στο διπλανό δωμάτιο. Και ήρθες μόλις εμφανίστηκε η πρώτη λάμψη στο παράθυρο κοντά μου για να με φιλήσεις και να μου δώσεις την πρώτη “καλημέρα”.

Σε φίλησα ερωτικά, κοφτά, ανασαίνοντας μέσα στο στόμα σου. Άγγιξα το πρόσωπο και τα μάτια σου κι έγλειψα τα μάγουλά σου. Σε ρώτησα πόσο προχώρησες τη δουλειά σου και τι ώρα θα τελειώσεις.

Κάτι ώρες αργότερα κι όταν ο ήλιος πια είχε εισβάλλει σε όλο το δωμάτιο, πλημμυρίζοντας τα αφημένα ποτήρια του κρασιού από το πάρτι χτες και γεμίζοντας τις χαραμάδες του καλοριφέρ, ήσουν ακόμη στο γραφείο σου. Άκουγα τα πλήκτρα να κατεβαίνουν νευρικά και το κουμπί του Enter να το έχεις ξεσκίσει, πατώντας το με μανία. Διαχειριζόσουν το λειτουργικό σύστημα ενός server.

Αναρωτιόμουν με εκνευρισμό πότε θα διαχειριστείς τον δικό μου σκληρό!!! Reboot.

Οι άντρες δεν είναι που έχετε διάθεση πάντα το πρωί; Έτσι δεν πάει;

Το καναρίνι της απέναντι έχει λυσάξει από νωρίς σήμερα. Μέχρι τη δική μου ηχητική σφαίρα ακούγεται το μεταλλικό κροτάλισμα που κάνουν τα νύχια του. Στριφογυρίζει στην κούνια του κλουβιού, όπως εγώ στριφογύριζα όλο το ξημέρωμα στα σεντόνια. Που θα κοιτάει ο ήλιος σήμερα; Στην ανατολή ή στη δύση;

Και το καναρίνι κάνει σαν τη χαλασμένη πυξίδα. Γυρνά γύρω-γύρω από τον εαυτό του, δίνοντας τη δική του επανάσταση. Ή μήπως απλώς απαιτεί να το ελευθερώσουν αλλιώς θα αυτοκτονήσει; Δε θα φάει για μια εβδομάδα ως ένδειξη διαμαρτυρίας; Το θέαμα δυσάρεστο και η γεύση που έχω στο λαιμό μου είναι θεόπικρη. Αισθάνομαι σα να κρατάω δεύτερο ρόλο σε ταινία τρόμου. Που σε αυτή την περίπτωση είναι καλό, διότι φαντάσου να κρατούσα τον πρωταγωνιστικό. Είναι λες και με έχουν κλειδώσει σε ένα υγρό, ελάχιστα φωτεισμένο υπόγειο και με έχουν υποχρεώσει να παρακολουθώ τα βασανιστήρια στα διπλανά κελιά. Κι όσο το καναρίνι ξύνει τα νύχια του στη μεταλλική επιφάνεια, ξανά και ξανά, τόσο εγώ ακούω κραυγές κι αισθάνομαι να με έχουν δέσει και να μου κρατάνε το πρόσωπο ώστε να δω… Να παρακολουθήσω όλη τη διαδικασία. Εσένα να είσαι αλλού και να πληκτρολογείς αδηφάγα μπροστά σε μια γυμνή οθόνη, το καναρίνι να έχει πανικοβληθεί μέσα στο κελί του, εμένα να έχω κουλουριαστεί γύρω από την κοιλιά μου και το σύμπαν να ξημερώνει τη νύχτα που πέρασα μόνη.

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(3)

demon November 23rd, 2007

If you have them, only then you can leave
If you loose them, you’ll be torn apart
Yourself is everything, you’re a part of music

Musical Dreams, fly away
Collect strength and live in me
I need you to breathe and to create stars
Music is my power, my glance, my difference

In the nights, music is stronger
The dreams run and they steal people’s thoughts
Then they recreate them into tunes

Musical Dreams, fly away
Collect strength and live in me
I need you to breathe and to create stars
Music is my power, my glance, my difference

Musical Dreams, come back to me
Bring me all you’ve collected
And make me the princess of the moon

As the forces give their own battle
Some ghosts die, and others arise
Maybe its what keeps the balance going
Maybe there are few people knowing

True lies only in what we cannot see
And so we dream to catch it
But if you close your eyes and soul
Then you can hear your true voice, and see your true face!

Musical Dreams, fly away – come back to me
Collect strength and live in me
And make me the princess of the moon
Forever…

– Demon –

• DEMON - l____s
• Comments(0)

demon November 23rd, 2007

Απαράδεκτο! Απλώς απαράδεκτο. Είναι να σου σηκώνεται η τρίχα, να αρχίζεις να βρίζεις από το πουθενά και μετά να πέφτεις σε κατάθλιψη λεπτών. Κάτι σα μίνι χειμέρια νάρκη. Μετά από πολλούς μήνες έκατσα προχτές να δω τηλεόραση. Για τις διαφημίσεις που λατρεύω, αλλά και για τη σειρά “Heroes” στο Alter, που ο φίλος μου βάλθηκε να με κάνει φαν της. Ας είναι. Στο θέμα μας.

Πρώτο διάλειμμα, εννοείται μετά από πέντε λεπτά. Εμ, ερώτηση κρίσεως πρώτα: Χριστούγεννα πότε ακριβώς έχουμε; Εννοώ σε ένα μήνα ή μήπως νωρίτερα κι έχασα τις μέρες πάλι;

Οι αμιγώς ροζ ρεκλάμες ήταν όλες στο ίδιο μοτίβο: μωρά να κλαίνε, να τα κάνουν πάνω τους, κούκλες που μπορείς να τις χτενίσεις και να τις ντύσεις, πρόσωπα που μπορείς να τα μακιγιάρεις, κουζίνες-μικρογραφίες κανονικών πάνω στις οποίες μπορείς να πειραματιστείς για να γίνεις η μελλοντική κυρία Βέφα μας.  Και γιατί παρακαλώ ένα παιδί 5 ετών να θέλει να μάθει πώς αλλάζουν πάνα!!! Ε;;; Ή γιατί να θέλει να το παίξει μάνα σε ένα μωρό όταν το ίδιο είναι μωρό;

Απίστευτο! Δηλαδή να σπείρουμε από αυτή την ηλικία στα κοριτσάκια τον ιό της όμορφης γκόμενας, που είναι όμως και νοικοκυρά αλλά και μάνα. ΦΥΣΙΚΑ.

Όσο για τα αγοράκια των 5; Η φετινή collection προτείνει φωσφορίζοντα σπαθιά αλά Jedi, 4×4 που περνάνε πάνω από τα πάντα, πίστες στις οποίες τα αυτοκινητάκια έχουν πάρει φωτιά, αλλά και μάσκες που κρύβουν ένα wakie-talkie στη θέση του στόματος.

Που σημαίνει, ότι τα αγοράκια οφείλουν από μικρά να εκπαιδευτούν για να γίνουν τρανοί πολεμιστές του αύριο. Όχι με σπαθιά και πανοπλίες βέβαια αλλά με χαρτοφύλακες και ιταλικές μεταξωτές γραβάτες. Επίσης, αν σέβονται τον εαυτό τους θα οδηγούν οπωδήποτε ένα 4×4 μεγαθήριο -Hammer κατά προτίμηση- ή αν μη τι άλλο ένα πανάκριβο σπορ αυτοκίνητο, πειραγμένο και θα νομίζουν ότι σώζουν τον κόσμο, πουλώντας φούμαρα στις γκόμενες και κρύβοντας το πραγματικό τους πρόσωπο.

Και φυσικά, οι γονείς όλα αυτά θα τα αγοράσουν, αφού πρώτα τα κατακρίνουν, μόνο και μόνο για να κάνουν ευτυχισμένο τον μελλοντικό τους μπούλη!

• ΖΩΟΝ
• Comments(0)

demon November 22nd, 2007

-Γιατί γράφεις για μένα;

Γιατί είσαι η ζωή μου!

-Μμμ ωραία ρόγα.

Πλάκα κάνεις, έτσι; Αρχίζω να πιστεύω ότι δεν υπάρχει λόγος να προσπαθώ να καταλάβω πώς ο εγκέφαλός σου μπορεί να ασχολείται μονάχα με ένα πράγμα τη φορά κι αυτό το ένα πράγμα, είναι φυσικά πολύ συγκεκριμένο. Στήθος, κώλος και λοιπά.  Γιατί το συναίσθημα είναι καθαρά γυναικεία υπόθεση; Γιατί το φλερτ, η ρομαντικότητα, η ατμόσφαιρα, το ντελικάτο, η γοητεία, η έκφραση να ανήκει στη γυναίκα;

Αφού ξέρεις ότι νιώθεις, αφού γνωρίζεις ότι ποθείς, ότι ονειρεύεσαι, ότι θες, ότι έχεις, ότι σου μιλά κι ότι έχει κρυφτεί μέσα σου, γιατί δεν το λες;

Έχεις ξαπλώσει πάνω στο γρασίδι που εκτείνεται όσο το μάτι μπορεί να καλπάσει κι απολαμβάνεις τη μεταμεσονύχτια σιέστα. Κάτω από την ολόγιομη τρίαινα του φεγγαριού αναπνέεις βαριά, βγάζοντας πηχτές φυσαλίδες από την άκρη του στόματός σου. Η θηλυκή, έφηβη πυγολαμπίδα έλκεται από την επιδερμίδα σου και σε πλησιάζει. Ανακαλύπτει το λακάκι σου και χώνεται στη γλυκιά σχισμή του. Και κουλουριάζεται εκεί. Και ξάφνου, εσύ, ενώ αισθάνεσαι το χάδι από τα φτερά της να σε νανουρίζει, μαγεύοντάς σε, τη διώχνεις νευρικά με το χέρι, σπρώχνοντας τις φλέβες της. Και σε δυο λεπτά που θα έχεις αλλάξει πλευρό, ατάραχος, εκείνη θα ονειρευτείς. Εκείνη θα λαχταρήσεις. Θα δεις μέσα στο πανί του ονείρου, πως η πυγολαμπίδα ξανάρχεται. Επιστρέφει στο λακάκι σου και στο ζεσταίνει και πάλι.

Μέχρι να τη διώξεις.

Μέχρι να με διώξεις.

Μέχρι να πάψεις να πατάς και να γλιστράς πάνω στο γρασίδι.

• Σαλιάρα
• Comments(0)

demon November 22nd, 2007

Σφίγγω τα βλέφαρά μου, μικραίνω τα χείλη μου, τραβάω τα μαλλιά μου πίσω κότσο και δένω τα δάχτυλά μου. Εύχομαι… σήμερα να μου συμβεί το μέλλον μου. Να απλωθεί η ισορροπία και η ομορφιά σε όλη μου τη ζωή.

Γιατί πάντα πρέπει να πηγαίνει καλά μόνο ένα κομμάτι; Ή προσωπικά ή επαγγελματικά. Λες και είναι ζάρι. Όταν φέρνεις έξι, φέρνεις και άσσο. Απλώς είναι κρυμμένος και δεν θα τον δεις παρά μόνο αν γυρίσεις την πλευρά.

Έχω βάλει Epica κι αρχίζω να ανεβαίνω ορόφους με το “Adyta”. Σε όποιο χρόνο και να ζούσα, αυτή την ψυχή δεν θα κουβαλούσα; Κάποιος την έχει βιδώσει με πολύ δύναμη και δε λέει να πέσει, να αλλάξει πλευρά. Κι έτσι κουβαλάω ή το 6 ή το 1. Ποιο όμως; Φαντάζομαι ότι θα το μάθω μονάχα όταν πια θα το ξέρω και μέσα μου. Όταν η ζωή μου θα ξεψυχά, όταν θα μπορώ να γελάω με τα λάθη μου και να θλίβομαι με κάθε πρόσωπο που άφησα να μου φύγει. Προς το παρόν, κι αυτό είναι το παρόν μου, ο χρόνος μου, υφαίνω ανεξίτηλα, ατελείωτα.

Υφαίνω δάκρυα κι επιτυχίες, γνώση κι εμπειρίες, υφαίνω ματιές και σκέψεις, αγγίγματα κι ανατριχίλες.

Μπορεί σήμερα να είναι η στιγμή; Μπορεί σήμερα ο άνθρωπος που κρατά μια ομορφιά στο δάχτυλό του, να γίνει άυλος και το φάντασμά μου να τον ρουφήξει απόλυτα προς το μέρος μου, το μέλλον μου; Τα κομμάτια του σύμπαντος μπορούν σήμερα, τώρα, να ενωθούν για να γεννήσουν για μένα, για μας, για το χρόνο μου; Αν απλώσω το χέρι μου θα σε φτάσω, όπου κι αν είσαι. Αλλά αν δεν έχεις το ίδιο χρώμα με μένα, τώρα, θα περάσεις στο 1 κι όχι στο 6. Κι εγώ σε χρειάζομαι στο άσπρο τώρα. Δε μου είσαι χρήσιμος στην απόχρωση, στο αφηρημένο, στο ημιτόνιο.

Πρέπει να συντονιστείς με τη σκέψη, με τη χορδή, με το μάτι, το χρώμα, τον τόνο, την κίνηση.

Αν σκαρφαλώσεις σε ένα μικρό κομμάτι παγόβουνου, μπορεί να γλιστρίσεις και να θαφτείς κάτω από τους εκατομμύρια καθρέφτες του ωκεανού. Μπορεί όμως και να μπήξεις τα νύχια σου μέσα στο σφιχτό πάγο, να γραπωθείς από την ακανόνιστη επιφάνεια και να ταξιδέψεις μέσα από λευκούς χρόνους, άσπρες πηγές και τρύπες.

Κάν’το να συμβεί. Σε ξορκίζω. Στο ζητώ. Στο τραγουδώ.

Πηγή: www.bobhawkins.ca/

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(0)