blog +Ο- σφαιρα

Ιντερνετική αναρχία… “Παίζουμε κρυφτούλι στο ταβάνι;”

Τι θα γίνω όταν μεγαλώσω; Μπαλαρίνα, φωτομοντέλο, αστροναύτης, σπρίντερ, ηθοποιός ή σύζυγος;

Εγώ λέω να γίνω νεράιδα. Μάλιστα, σκέπτομαι σοβαρά να ζητήσω από τις πυγολαμπίδες να με μεταμορφώσουν σε αόρατη νεράιδα. Ώστε να μπορώ να καβαλάω εκείνο το ατίθασο, μαύρο άλογο του ωκεανού όλη μέρα, χωρίς να με παίρνει χαμπάρι.

Να κρατιέμαι από τη γυαλιστερή του χαίτη και να σκίζω την άμμο και τα κύματα παιρνώντας μέσα από τις ηλιαχτίδες. Να αγκαλιάζω τον στιβαρό λαιμό του και να γυαλίζω τα μυτερά του αυτιά, κάθε φορά που στεναχωριέται.

Ή μήπως να γίνω αόρατη νεράιδα, για να μην παντρευτώ; Να περάσει έτσι ο χρόνος, οι άνθρωποι, οι δούλοι και νόμοι μέσα από την ύπαρξή μου, χωρίς να με βάψουν, ούτε καν με παιδικές μπογιές;

Να γίνω πιερότος για να κλαίω συνέχεια, βλέποντας τη θλίψη μου στον καθρέφτη; Να γίνω ξωτικό και να τραβολογώ τις ρίζες των δέντρων και να γαργαλάω τα νούφαρα;

Να γίνω άγγελος μέχρι να βαρεθώ να λάμπω; Μήπως η σελήνη που υποχρεώνεται να φέγγει για όλους τους άλλους; Να γίνω χιλιάδες σταγόνες που γκρεμοτσακίζονται στη γη ανάλογα με τα τερτίπια του Δία;

Το αποφάσισα. Θα γίνω παιδί! Επειδή σε όλες τις ηλικίες εκεί επιστρέφουμε τελικά. Είτε γελώντας, είτε πονώντας, είτε νιώθοντας φόβο είτε απόλυτη ευτυχία, ένα παιδί μιμούμαστε και τους θησαυρούς που είναι ικανό να αιστανθεί, να δει, να σκεφτεί, να δημιουργήσει.

Θέλω να γίνω παιδί, ναι. Και να καβαλήσω εκείνο το κατάμαυρο, αγέρωχο, υπέροχο άλογο του νερού.

Πηγή: www.hedweb.com

Δε σκοπεύω να το ακούσω, αλλά το έχω συνέχεια από κείνη την ώρα στο μυαλό μου. “Black Celebration” από Depeche Mode φυσικά. Στην προσπάθειά μου να γυρίσω σπίτι, ψάχνοντας για εκείνο το σημάδι που είχα βάλει μετά την πλατεία και το περίπτερο, το μάτι μου καρφώθηκε στο εστιατόριο-ταβέρνα με τον πολύ ευφάνταστο και μαύρο τίτλο: “Ο μόνος”. Τώρα τι εννοεί ο ποιητής, πραγματικά μόνο ο ίδιος μπορεί να δώσει εξηγήσεις σε τούτη την κοινωνία. Είναι ο μόνος, όπως λέμε μοναδικός ή μήπως μόνος κι έρημος;

Εμένα το mood μου αποφάσισε αυτόβουλα και χωρίς να με ρωτήσει βεβαίως, να σαλπάρει στη δεύτερη εξήγηση κι έτσι όπως ήμουν, ψιλομαστουρωμένη από τον αέρα, “έπεσα” τελείως. Κατάφερα να βρω το σπίτι κι αφού έβαλα πλυντήριο βάζοντάς το απλώς στην πρίζα, ξεκίνησε η πολύλεπτη συζήτηση του τί θα φάμε σήμερα.

Μακαρόνια, τι άλλο; Με μανιτάρια, κόκκινη σάλτσα, λίγο τυράκι και κάποια καρυκεύματα έτσι για να ξεγελαστεί ο ουρανίσκος. Εντάξει. Το επόμενο βήμα είναι να βγούμε και να τα προμηθευτούμε όλα αυτά τα καλούδια. Η αλήθεια είναι πάντως, ότι το τυρί, σαν ιδέα, δε μου κολλάει με τα μανιτάρια. Αλλά όπως μου επισημαίνεις, εσύ είσαι ο σεφ, για απόψε τουλάχιστον. Μεταξύ μας, θα είσαι και για όσα χρόνια είμαστε μαζί : )

Τελικά δεν έχω καταλάβει. Θες δώρο ή δε σε νοιάζει ιδιαίτερα; Με το που βλέπω τους αριθμούς να τρέχουν, και πάνω από το 23:59 να αναγράφεται η απόλυτη ώρα μηδέν, δίνω έναν πήδο κι έρχομαι να σε πνίξω στα χαμόγελα. Επέτειος. Επιτέλους. Αυτό το πολύχρωμο, ρευστό ξωτικό το περίμενα 30 μέρες τώρα. Να βγει από το κουκούλι, από τη φόρμα, τις ρίζες και να σβήσει το ανάγλυφο κεράκι. Φου!

Μηδενίζουμε και πάλι το κοντέρ και πάμε για τις επόμενες 30 μέρες. Ή μήπως 31; Μη με μπερδεύεις. Δεν ήμουν ποτέ καλή στα Μαθηματικά. Αν και θα μπορούσα…

Δεν άντεξα χωρίς ήχους. Μόλις έβαλα στο pc το “Oceans of Time” από τον Axel Rudi Pell.

Αγορίστικες στιγμές υπάρχουν; Αρσενικές στιγμές, στις οποίες να ξεχνάτε ότι είστε τενεκεδένια πλάσματα και να γίνεστε αναρριχητική πλαστελίνη, που είναι ικανή να δείξει και να δειχτεί; Τώρα, αυτό το μπολ γεμισμένο με νερό και κεράκια σα νούφαρα, με τούρτα μοιάζει. Πάμε… με το ένα, με το δύο… Κατάπιε τις φλόγες κι άσε μόνο το νερό να μας ποτίσει…

Όντως σ’αγαπώ και το συνειδητοποιώ κάθε φορά που κοιτάζω μέσα σου. Και τρομάζω…

Πηγή: images.traveltips.gr/