blog +Ο- σφαιρα

Ιντερνετική αναρχία… “Παίζουμε κρυφτούλι στο ταβάνι;”

Απαράδεκτο! Απλώς απαράδεκτο. Είναι να σου σηκώνεται η τρίχα, να αρχίζεις να βρίζεις από το πουθενά και μετά να πέφτεις σε κατάθλιψη λεπτών. Κάτι σα μίνι χειμέρια νάρκη. Μετά από πολλούς μήνες έκατσα προχτές να δω τηλεόραση. Για τις διαφημίσεις που λατρεύω, αλλά και για τη σειρά “Heroes” στο Alter, που ο φίλος μου βάλθηκε να με κάνει φαν της. Ας είναι. Στο θέμα μας.

Πρώτο διάλειμμα, εννοείται μετά από πέντε λεπτά. Εμ, ερώτηση κρίσεως πρώτα: Χριστούγεννα πότε ακριβώς έχουμε; Εννοώ σε ένα μήνα ή μήπως νωρίτερα κι έχασα τις μέρες πάλι;

Οι αμιγώς ροζ ρεκλάμες ήταν όλες στο ίδιο μοτίβο: μωρά να κλαίνε, να τα κάνουν πάνω τους, κούκλες που μπορείς να τις χτενίσεις και να τις ντύσεις, πρόσωπα που μπορείς να τα μακιγιάρεις, κουζίνες-μικρογραφίες κανονικών πάνω στις οποίες μπορείς να πειραματιστείς για να γίνεις η μελλοντική κυρία Βέφα μας.  Και γιατί παρακαλώ ένα παιδί 5 ετών να θέλει να μάθει πώς αλλάζουν πάνα!!! Ε;;; Ή γιατί να θέλει να το παίξει μάνα σε ένα μωρό όταν το ίδιο είναι μωρό;

Απίστευτο! Δηλαδή να σπείρουμε από αυτή την ηλικία στα κοριτσάκια τον ιό της όμορφης γκόμενας, που είναι όμως και νοικοκυρά αλλά και μάνα. ΦΥΣΙΚΑ.

Όσο για τα αγοράκια των 5; Η φετινή collection προτείνει φωσφορίζοντα σπαθιά αλά Jedi, 4×4 που περνάνε πάνω από τα πάντα, πίστες στις οποίες τα αυτοκινητάκια έχουν πάρει φωτιά, αλλά και μάσκες που κρύβουν ένα wakie-talkie στη θέση του στόματος.

Που σημαίνει, ότι τα αγοράκια οφείλουν από μικρά να εκπαιδευτούν για να γίνουν τρανοί πολεμιστές του αύριο. Όχι με σπαθιά και πανοπλίες βέβαια αλλά με χαρτοφύλακες και ιταλικές μεταξωτές γραβάτες. Επίσης, αν σέβονται τον εαυτό τους θα οδηγούν οπωδήποτε ένα 4×4 μεγαθήριο -Hammer κατά προτίμηση- ή αν μη τι άλλο ένα πανάκριβο σπορ αυτοκίνητο, πειραγμένο και θα νομίζουν ότι σώζουν τον κόσμο, πουλώντας φούμαρα στις γκόμενες και κρύβοντας το πραγματικό τους πρόσωπο.

Και φυσικά, οι γονείς όλα αυτά θα τα αγοράσουν, αφού πρώτα τα κατακρίνουν, μόνο και μόνο για να κάνουν ευτυχισμένο τον μελλοντικό τους μπούλη!

“Feels good to me” - Black Sabbath

Από τις χαλασμένες χαραμάδες των παντζουριών μπαίνει αυτό το ενοχλητικά αδιάκριτο μπλε χρώμα. Είναι πρωί ή έχω λίγη ώρα ακόμη πριν εκραγεί το ανυπόμονα τεχνοκρατικό γήινο σύμπαν; Ο κόσμος έξω άρχισε και σήμερα να γυρνά τους δείκτες του χρονογράφου, να βάζει μπρος τα αμάξια του, να κάθεται στα γραφεία για να παράξει έργο… Να κοροϊδεύει τον 24ωρο μηχανισμό, μέχρι να έρθει το απόγευμα και να μπορέσει να αρχίσει να ζει ξανά.

Τι έχω να κάνω σήμερα; Ας κοιτάξω λοιπόν με κάθε επισημότητα την ατζέντα μου. Τίποτα, τίποτα, τίποτα. Αυτό είναι! Πες μου μόνο πότε να αγχωθώ. Μου επιτρέπει ο Χρόνος μου να παρατηρήσω ως θεατής τη μέρα να γυρνά, να φεύγει, να αλλάζει, να ξεντύνεται, να προκαλεί, να δημιουργεί, να βάφεται, να ξεκουράζεται.

Μια μέρα πριν την 17η Νοεμβρίου. Μια μέρα πριν την επέτειο του Πολυτεχνείου, μια μέρα πριν τη δική μας επέτειο, μια μέρα πριν αλλάξει άλλη μια μέρα.

Σ΄έχω αγκαλιάσει από πίσω και σε χουφτώνω παντού. Για πλάκα σου λέω να σκύψεις δουλικά για να νιώσω πώς είναι όταν το κάνετε εσείς… οι άντρες. Και μου απαντάς κοροϊδευτικά: “Αν ήσουν ένας άσχημος, χοντρός, μισθωτός 1.60μ. άντρας δε θα σου καθόταν καμία γκόμενα. Κι αν τους έλεγες να σκύψουν, θα σε έφτυναν”. Ναι, όμως ούτε άσχημη είμαι ούτε άντρας. Τα υπόλοιπα τα συζητάμε! Τελικά, όταν ξεπεράσεις το πρώτο σοκ, το να σκύβεις δεν είναι κακό. Νιώθεις περισσότερα, την ώρα που ο άλλος πίσω σου απλώς νομίζει ότι σε υποτάσσει. Κι αυτό παιχνίδι είναι. Εσύ παίρνεις επιφανειακή ικανοποίηση ότι με διέταξες, βάζοντας το χέρι σου με πίεση και νόημα στην πλάτη μου κι εγώ, γελάω, παίρνοντας την ηδονή μου.

Τελικά υπάρχει κάτι που γράφω εδώ μέσα και σε ενοχλεί; Οι γνωστοί μου απορούν πώς μπορεί κάποιος να “ανέχεται” η γκόμενά του να απαθανατίζει τις στιγμές του ζευγαριού σε ηλεκτρονικό χαρτί. Άλλοι πάλι αισθάνονται σαν ματάκηδες, μια και ξέρουν κι εσένα και μένα. Οι δικοί μου φίλοι απλώς κάνουν τα στραβά μάτια, ως συνήθως. Μου λένε πόσο καλά γράφω κι ότι τα πάντα σε αυτή την blogosfaira είναι… εγώ. Τι να αλλάξεις συνεπώς;

“Burning heart” Survivor

Πως φαίνεται ότι πέρασε η ώρα. Από την επιλογή της μουσικής.

“On the wane” Sirenia

Γυναικείες φωνές για να κλείσει η νύχτα μου πιο ήπια, πιο φυσιολογικά. Η στάθμη του μετάλλου ανέβηκε κι εγώ γκαζώνω μέσα μου, ώστε να μπορέσω να ονειρευτώ ό,τι ποθώ ΕΓΩ. Το σπίτι απέξω παραείναι φωτεινό τώρα. Ευτυχώς που είμαι καλά κρυμμένη. Αν δεν υπήρχε κι αυτή η τρύπα στο παντζούρι, θα ήμουν τελείως κάτω από τα δίχτυα της μουσικής. Βάλε “Sister Nightfall”, “In a manica” και μετά το λυρικό “Meridian” κι άσε τη μέρα να ζηλεύει την ηρεμία μου. Εγώ πάω για ύπνο τώρα.

Καλή μέρα, καλή δουλειά, καλή όρεξη, καλή ξεκούραση. Κι έλα να τα πούμε το βράδυ ξανά!

Πηγή: www.imaginismstudios.com

Δε θέλει και πολύ. Κάτι το αλκοόλ, κάτι το υπερβολικό, εγκεφαλικό παιχνίδι, κάτι η τσίτα ανάγκη να φτάσεις τον άλλο στα άκρα.

Ποτέ μου δε θα το καταλάβω κι αρνούμαι να το δεχτώ, γαμώτο. Όλα καλά, super και πολύχρωμα. Ανεβαίνω στη μηχανή του μετά από μια γκάζι νύχτα έξω με φίλους, ροκάκια και το πάρτι στο bar “Alligator”, στη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Μετά από δεν ξέρω κι εγώ πόσα τζιν, Gordon’s δυστυχώς όχι Bombay, και 2-3 μπύρες στα γρήγορα -ΕΓΩ δεν πίνω μπύρες!!!- αποφασίζω να παίξω.

Θα μου πεις… που πας μικρή μου; Γιατί το χαλάς; Ή τουλάχιστον έτσι θα μου πει ο άντρας. Γιατί υποτίθεται ότι όταν “παίζεις” όλα επιτρέπονται. Ίσως να έπρεπε πριν να του αφήσω μήνυμα στον καθρέφτη. Ή να προειδοποιήσω ότι υπάρχουν στιγμές, σκοτεινές, μεταμεσονύχτιες πάντα και βαμμένες με αλκοόλ, κατά τις οποίες τρελαίνω απλώς τον εαυτό μου! Και φυσικά τους γύρω μου… Φυσικά.

Κι ανεβαίνω στη Fazer όλο χάρη και με φαντασιώσεις κι αποφασίζω τόσο μαλακισμένα να μην κρατηθώ. Κάπου στις κατηφόρες της Ηλιούπολης, έβαλα τα χεράκια πίσω στις χειρολαβές και κρατήθηκα για αντίσταση. Εντάξει, μαλακίζομαι μαζί με τη νύχτα, αλλά θυμάμαι πώς να είμαι καλή αναβάτισσα. Μην το γειώσουμε τελείως το θέμα.

Ύστερα από 6-7 λεπτά, φτάνουμε σπίτι του. Κι εγώ κάτι νεύρα ΝΑ! Γιατί; Επειδή δε μου είπε σε όλη τη διαδρομή να κρατηθώ!!! Ω, ναι. ΕΓΩ δεν τα έβαλα τα χεράκια μέσα από τα μπούτια του, εγώ δεν κρατήθηκα, αλλά και πάλι ΕΓΩ είχα νευριάσει, γιατί δε μου φέρθηκε σαν 3χρονο γλυφειτζούρι.

Ώρες μετά βγήκε το πόρισμα: “Δεν το κατάλαβες ότι δεν κρατήθηκα καθόλου;”. “Το κατάλαβα”. “Και γιατί δε μου είπες τίποτα;”. “Γιατί ήταν επιλογή σου”!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Πάρ’τα. ΤΕΛΟΣ.

Έλα μετά πες μου, ότι από τη μία θες να είσαι ανεξάρτητη, ενήλικη κι απόλυτη γκόμενα αλλά θες στη δική σου μαλακόσφαιρα, ο άλλος να επέμβει. Αλλιώς, φουντώνεις για κάτι ωρίτσες.

Ξίδι.

Τελικά, όταν η γκόμενα τρελαίνει τον εαυτό της, κάνει τον καλύτερο αφρό… Shaker.

P.S. Θα το ξανακάνω!