Το δοξάρι
Όταν θα σε γαμήσω, φρόντισε να είσαι παρών, γυμνός και να κρατάς μια ομπρέλα. Να κρυφτείς από τις σταγόνες που βγάζει το μαστίγιό μου και να μη ματώσεις από τη στάχτη που στάζουν τα μάτια μου, τώρα.
Κρατάς ένα δοξάρι, καλογυαλισμένο και προσφάτως ακονισμένο και με απειλείς. Με έχεις χώσει σε μια γωνία και προσπαθείς να τρυπήσεις τα χέρια μου με τις χορδές και τη μύτη του.
Κοίταξε ψηλά και δες με να πέφτω. Έχω δέσει ένα αναμμένο μαντίλι γύρω από τα πόδια μου και κατρακυλάω προς τη γη. Τυλιγμένη με χιλιάδες σμαραγδένια στεφάνια, κρύβω τους φόβους μου και σχεδιάζω τατουάζ πάνω στο σώμα μου, πάνω στη νύχτα μου. Στην επόμενη πτήση θα είμαι μέσα στον ήλιο και θα προσγειωθώ στο κέντρο σου. Θα σε ζαλίσω με τα κέρατα της πύρινης μπάλας και θα ξεριζώσω τις σκέψεις σου. Σα γνήσιος, ισπανικός Ταύρος θα σε κλωτσήσω μακριά από τη γη. Μακριά από τους στίχους, τους εφιάλτες, τη γλύκα, τις βελόνες, τα γκάζια, τα βλέφαρα, τα ίχνη μου.
Έχω ανάψει στη σειρά 13 φαναράκια. Τα έχω τοποθετήσει στο περβάζι του παραθύρου μου και τα έχω ανάψει με ένα και μοναδικό σπίρτο. Ένα κόκκινο σπίρτο που φτύνει σπίθες. Και σκέφτομαι ότι σε κρατώ στα εύθραυστα χέρια μου. Δεν ξέρω πότε να σε αφήσω να πέσεις και που να σε στάξω. Στο χώμα ή στο νερό. Να σου δώσω ώθηση ή απλώς να γυρίσω τα δάχτυλά μου, κάνοντας πολλές ευχές ταυτόχρονα, για τις προηγούμενες ζωές μου;
Σκέφτομαι ένα “όχι”. Δε θέλω να είμαι έτσι. Δε θέλω να ματώνουν τα μάτια μου, να πυρώνει η ψυχή μου, να τεντώνω τις αισθήσεις μου, να πονάω τις λέξεις μου. Δε θέλω καν να βρίσκομαι εδώ.
Απλώς άσε με να μπω σε αυτό το πάνινο αερόστατο. Κόψε μου το σχοινί κι άσε να φύγω. Να ίπταμαι για το υπόλοιπο του χρόνου μου πάνω από τη στέγη, πάνω από την αχνιστή καμινάδα, πάνω από το “όχι” που αρνούμαι να πω.
Σχεδίασε μια ανάποδη, θηλυκή σπείρα πάνω στην άμμο του χειμώνα, βρέξ’την κι αιχμαλώτισε μια αιώνια κίνηση. Εσύ κι εγώ χαραγμένοι πάνω στους αέρηδες.
Πηγή: www.mehstories.com
