Ο εφιάλτης
Πόσο ζωάκι μπορεί να είσαι; Να κάθεσαι να βλέπεις μπάλα, έστω την Εθνική, την ημέρα της επετείου. Και δε μιλάω για τη 17η Νοεμβρίου… Η σημερινή μέρα ήταν το απόλυτο κενό. Έχεις μείνει στο κρεβάτι πάνω από 8 ώρες ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΕΣ. Κι αυτό με αγχώνει. Ξέρεις, το βλέμμα της γυναίκας πάει αναγκαστικά 5 χρόνια μετά. Για να μην πω 10!
Σκηνικό: ξεφτισμένος καναπές, τσαλακωμένα κουτάκια μπύρας κρυμμένα από κάτω, από πίσω. Λερωμένο από σάλτσες κάλυμμα κι ένα τεράστιο μαξιλάρι, το μαξιλάρι ΣΟΥ, στην κεφαλή. Περιμένοντας το δικό σου κεφάλι. Σαν κάτι στοιχειωμένες πόρτες, σε ταινίες, που, αν σταθεί μπροστά τους ο λάθος άνθρωπος, τον κλοτσάνε. Ενώ αν σταθείς εσύ, ο ήρωας, ανοίγουν διάπλατα, πάντα συνοδευόμενη αυτή η κίνηση από την αντίστοιχη υπόκωφη μουσική.
Κάπου εδώ βάζω να ακούσω το “Man of sorrows” από Bruce Dickinson. “Man of sorrows, I won’t see your face… Has it just begun?” ???
Κάθε πρωί που σηκώνομαι, σε βλέπω σε αυτή την κοκαλωμένη θέση. Λες και είσαι μούμια. Μπροστά στο χαζοκούτι να παίζεις αδηφάγα με τα κουμπιά του τηλεκοντρόλ και το σκληρό βλέμμα σου καρφωμένο σε ένα σημείο, να μην καταλαβαίνει ότι αλλάζουν τα καρέ μπροστά του. Η πλήρης αποχαύνωση. Αλλά και το βράδυ. Κάθε μέρα, την ίδια ώρα, εσύ να στρογγυλοκάθεσαι μπροστά στην τηλεόραση και να αφήνεις όλα τα υπόλοιπα να εξελιχθούν από μόνα τους. Τα δάχτυλά σου να γλιστρίσουν στο συγκεκριμένο κανάλι κι ο δίσκος με τα πατατάκια, το αναψυκτικό και τις σοκολάτες να αδειάσει στον προκαθορισμένο χρόνο!
Κι όταν σε ρωτώ γιατί δεν ασχολείσαι μαζί μου, να λαμβάνω την κλασική, πια, 5ετή απάντηση: “Είναι ή η τηλεόραση ή ο υπολογιστής. Και το pc το βαριέμαι τώρα”.
Ευτυχώς που δεν είμαστε 5 χρόνια μαζί ή 10! Έχω χρόνο μέχρι τότε να το επεξεργαστώ αυτό το σκηνικό. Και να προσπαθήσω να κάνω κάτι γι’αυτό. Και να νομίζω, όπως όλες οι γυναίκες, ότι θα το αποφύγω, θα το αλλάξω, θα το συνηθίσω.
Καλή επέτειο, με την τηλεόραση αγκαλιά. Θα ‘ρθω κι εγώ κοντά σου, ώστε να αφήσεις το τηλεχειριστήριο από τα χέρια και να αγκαλιάσεις εμένα. Να πατήσεις τα δικά μου τα κουμπιά. Αλλιώς θ’αρπάξω την βροντή που μόλις ακούσαμε, και θα στη σερβίρω σ’ένα πιάτο, να την καταπιείς. Και μετά θα σε καλωδιώσω και θα σε στολίσω με τα Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια. Έτσι, να αναβοσβήνεις για μένα! Μπροστά από την τηλεόραση! Άντε, αριστερά της, γιατί έχει και CSI σε λίγο, στον SKAI. Ευτυχισμένη μας επέτειο μωρό μου! Μην ξεχνιόμαστε.