blog +Ο- σφαιρα

Ιντερνετική αναρχία… “Παίζουμε κρυφτούλι στο ταβάνι;”

Είμαι κλειδωμένη στο σπίτι σου και περιμένω να επιστρέψεις, να μου ανοίξεις, να γυρίσεις το κλειδί.

Έχεις πάει σε επαγγελματικό ραντεβού, αφού τηλεφώνησες, πλύθηκες και μου χάιδεψες τα μαλλιά στον φωτεινό μου ύπνο.

Σηκώθηκα αμέσως μόλις εξαφανίστηκες και σε βρήκα στην οθόνη μου. Ένα ραβασάκι γεμάτο τύψεις κι εσωτερικά ερωτηματικά διάγνωσα εγώ, έναν έντονο χτύπο καρδιάς αφιέρωσες εσύ.

Πάλι σπαζοκεφαλιά ζωγράφισες, πάλι μάζεψες όλες τις άκρες του μαλλιού και τις έπλεξες σε καλάθι. Πάλι, μετά το άραχνο χιούμορ που ματώνει και την άβολη νύχτα, έρχεται ο ήλιος όλων των Κυριακών.

Έτσι είναι τις Κυριακές. Ήλιος, φως, μια ζεστάδα. Δεν υπάρχει αυτή η λέξη ε; Ξέρω γω. Αυτό μου βγήκε τώρα, τελείως αφαιρετικά.

Κι όμως, αφού σάλεψε μέσα σου… Φυσικά και υπάρχει!

Ένα κουλούριασμα, μια βροχή από λέξεις που σε προστάζουν είτε να μείνεις μέσα, να τυλιχτείς στις κουβέρτες και να γουργουρήσεις είτε να τεντώσεις το σώμα σου έξω, υποβάλλοντάς το σε περιπάτους και οπτικά τσεκαρίσματα, κάτω από την ομπρέλα της ζεστής ψύχρας. Ιανουάριος είναι, να μην κάνει κομματάκι κρύο;

Βασιλεύει τριγύρω εκείνη η παγωμάρα, που αν περπατήσεις μέσα της με ταχύ βηματισμό, δεν θα ιδρώσεις ποτέ. Ναι, η ζεστάδα της Κυριακής βγήκε και σήμερα σεργιάνι.

Έχει σκαρφαλώσει στο πατάρι και ρίχνοντας τον προβολέα προς το μέρος μου, εξηγεί το ορισμό της μέρας: βάλε την πιο ζεστή σου φορμίτσα, πιάσε αλογοουρά τα μαλλάκια, σκέπασε τη μήτρα σου με την μπλε κουβέρτα και δες καρτούν στην τηλεόραση, χορταίνοντας τον ουρανίσκο σου με αλμυρές και γλυκές σαβούρες.

Είναι Κυριακή, τι τα θες; Δώσε ρεπό στην ψυχή σου σήμερα. Μην την κουράσεις πολύ μωρέ.

Άσε τη σκέψη για αύριο πάλι.

Αφού εδώ θα είσαι.

Κλειδωμένη.

Να θες και να μη θες.

www.west-bend.k12.wi..us

Έχω ένα κόκκινο τεφτέρι. Πολύ μικρό κι αδιάφορο εκ πρώτης όψεως. Του γράφω ό,τι μου συμβαίνει, ό,τι περνά, ό,τι αγγίζει τις ακτίνες μου. Τηλέφωνα και ημερομηνίες, διευθύνσεις, υπενθυμίσεις, χρώματα, σχήματα και μνήμες της στιγμής. Κοιμάμαι μαζί του πάντοτε. Το τοποθετώ κάτω από τα πούπουλα και το κλοσσάω με τις ρίζες των μαλλιών μου. Κι αυτό γεμίζει σελίδες, προσθέτει χώρο στο εσωτερικό του για να φιλοξενήσει τελείως αχόρταγα κι απαιτητικά κι άλλα μυστικά μου.

Σκέφτομαι αν ποτέ τελειώσουν μ’ένα μαγικό ή καταρραμένο τρόπο οι σελίδες του, να το θάψω στο χώμα. Να βγω στο ξέφωτο, να διαλέξω το πιο φωτεινό, ζεστό κι ασφαλές σημείο και να το χώσω εκεί μέσα. Κάτω από τη φροντίδα του ήλιου. Σειρά του να το κλωσσήσει.

Μέχρι μια μέρα να το ανακαλύψουν παιδιά παίζοντας. Να το ξεφυλλίσουν καθώς η περιέργεια θα στάζει σαν τη λύσσα από το στόμα τους και να προσπαθήσουν να το αποκωδικοποιήσουν.

Ίσως να πρέπει να αφήσω μέσα του τα στοιχεία μου. Όνομα άντε κι ένα τηλέφωνο. Μπορεί και το ζώδιό μου. Έτσι για τη φάση!

Ίσως πάλι να πρέπει να φτιάξω ένα τετράδιο μικρό και χαριτωμένο, με μια κορδέλα περασμένη από τη μέση του, ειδικά γι’αυτή την περίσταση. Ένα γιορτινό ημερολόγιο τις καλές, ροζ ημέρες κι ένα μαύρο για τις αραχνιασμένες, τις ομιχλώδεις διαθέσεις.

Να γράψω έχοντας κατά νου ότι κάποια στιγμή κάποιος θα το βρει αυτό το πετραδάκι. Σε κάποιον θα λάχει να το αποκτήσει ή σε κάποιου το μυαλό θα το φυτέψω!

Mmmmm, Ενδιαφέρον…

Εσύ τι θα ‘κανες αν έπεφτε στα χέρια σου ένα μικρό, πύρινο τεφτέρι με μια κορδέλα στη μέση και με πάνω από 100 σελίδες μέσα του; Πράγμα αλλόκοτο για ένα απλό, μικρό τετραδιάκι. Πράγμα ύποπτον. Πράγμα αφύσικο. Φυσικά.

Υπερφυσική, κυματώδης γραφή, νευρώδεις διάλογοι, σκοτεινό πνεύμα, μαγικές λέξεις, φωτεινή δύναμη, παιχνιδιάρικη εκφραστικότητα μέσα σε ένα τετράδιο που δεν τελειώνει ποτέ.

Μπορεί αύριο να το βρεις στις σκάλες μπρος από την πόρτα σου. Μπορεί να το βρεις σκεπασμένο με χώμα στη γλάστρα στο μπαλκόνι σου. Μπορεί να εμφανιστεί μέσα στη δερμάτινη τσάντα σου. Ή μέσα στο γουρουνάκι με τη στριφογυριστή ουρίτσα, που φυλάς τα κέρματα. Ίσως να στο κάνουν δώρο κάποτε. Όμορφα δε θα ‘ταν;

Και τότε; Θα το άνοιγες ή θα το κρατούσες μέχρι να σου μιλήσει; Μέχρι να κυριεύσει τα όνειρά σου και να σου παραδώσει το κλειδί του; Εσύ θα το ‘βαζες κάτω από το μαξιλάρι σου; Μέσα στις φωλιές των μαλλιών σου; Θα το προστάτευες;

Πηγή: www.psymon.com

Τρελή κούρσα στην Κηφισίας, ανάμεσα από τα αυτοκίνητα, ώρα 19:25. Έπρεπε να είμασταν στο “The Mall” εδώ και 5 λεπτά κι εμείς τώρα ξεκινάμε από Εξάρχεια. Εγώ έχω καταγχωθεί, κλασικά εικονογραφημένα, εσύ όχι. Τι λόξα κι αυτή να δίνεις ραντεβού στις “και είκοσι”. Και μισή δεν μπορούσες, έστω;

Μου λες τι απαίσια κίνηση συνάντησες στη διαδρομή από το σπίτι σου στο δικό μου και πόσο θα ταλαιπωρηθούμε. Ότι κάνει ψοφόκρυο και πως πιθανόν να μην προλάβουμε. Αλλά ούτε δείγμα ιδρώτα στο μέτωπό του, ο κύριος. Όπως λες: “πας πιο γρήγορα αλλά δεν αγχώνεσαι”. Καταφέρνεις να είσαι αποστασιοποιημένος. Αναίσθητο σε λέω εγώ!

Τελικά κι αφού βγάλαμε φτερά ήμασταν στο σινεμά 19:42. Είχα κατεβάσει τη ζελατίνα, είχα βάλει γαντάκι, είχα γραπωθεί από τα μπούτια σου και κουνήθηκα μόνο όταν γύρισες το κλειδί.

Φτάσαμε! Ώρα για ζαχαρωτά. Η χαρά του παιδιού και είναι κι ο μόνος λόγος γιατί να πάω στα Village. Οι μισοί κρατούν μια γίγας χάρτινη θήκη με αλατισμένο ποπ-κορν και οι άλλοι μισοί λογής πατατάκια. Εγώ θέλω καραμέλες: άσπρες και σοκολατένιες, λαστιχένια αρκουδάκια, ροζ-άσπρες καρδιές, βατόμουρα φούξια και μαύρα, καραμέλες βουτύρου και κουφέτα. Τα αγαπημένα μου, κάτι αβγουλάκια, σκληρά απέξω, μαλακά από μέσα, έχουν σφηνωθεί στον πλαστικό σωλήνα και δε λένε να πέσουν. Παραλίγο να μου έρθει στο κεφάλι αυτό το πράγμα. “Σαν τρίχρονο κάνεις, το ξέρεις;”. ΝΑΙ!

Το χαλαρό σινεμά είναι τελετουργία. Αν ερχόμουν για να δω κοινωνικό, θρίλερ ή σινεφίλ φάση, θα ήμουν μαγκωμένη ή σπινταριστή. Τώρα ήρθαμε να δούμε “Beowulf”. Τρισδιάστατο!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!                                                       

Ένα ολότελα ψηφιακό παραμύθι, με εκφραστικές φωνές, εκπληκτική λεπτομέρεια στην τεχνική επεξεργασία της εικόνας κι εφέ που σε κάνουν να αναφωνείς πως “αυτό είναι εμπειρία. Δύσκολα βλέπεις ξανά “συμβατικά” γυρισμένες ταινίες”.

Ήρωες να κολυμπούν κάτω από το νερό και οι φυσαλίδες να πλησιάζουν στο πρόσωπό σου, άλογα να καλπάζουν στην παραλία και τα βότσαλα να φεύγουν πίσω περνώντας ξυστά από τα μάτια σου, κέρματα να αναπηδάνε μέσα σε τσουκάλια και λάφυρα να σε πλησιάζουν. Άπλωσα πολλές φορές τα χέρια μου. Ήθελα να παραστήσω πως κρατάω μια μεσαιωνική, χάλκινη κούπα, πως ετοιμάζομαι να πιάσω το βαριά στολισμένο σπαθί, ότι δοκιμάζω πόσο μυτερό είναι τούτο το κοντάρι.

Μόνα ψεγάδια οι υπότιτλοι που δεν “καθόντουσαν” καλά μα ούτε και σωστά, στο πάνω μέρος της οθόνης, η έμπνευση του Alan Silvestri που ήταν κακή αντιγραφή επικής μουσικής, αλλά και τα γυαλιά που μας δόθηκαν που ήταν τελείως άβολα, λόγω του στενού σκελετού τους. Πόνεσαν τα μάτια μου και μόνο μετά από το πρώτο μισάωρο κατάφερα να βρω τη σωστή θέση ματιού/γυαλιού. Ολόκληρη επιστήμη. Ταινία ήρθαμε να δούμε ρεεεε

Φεύγοντας κι αφού ήταν τελείως περιττό να βαθμολογήσουμε το “Πέοwulf”, όπως το βάφτισες ή να δηλώσουμε πόσο μας άρεσε, περάσαμε από το Σοκολατόσπιτο. Μα είναι δυνατόν σε ένα κατασκεύασμα από σοκολάτα, να αναρτούν ταμπελάκι “Μην αγγίζετε”;;;

Το εμπορικό, φίσκα. Ζευγαράκια παράνομα, σκαστά από γονείς και σπίτι να φιλιούνται πάνω από δύο λιγδωμένα πιάτα πίτσα, μπακούρια βορείων προαστίων που πέρασαν για τον καθιερωμένο καφέ, 18χρονες φιλενάδες που ήρθαν για να αναρρώσουν κάνοντας βιτρινοθερεαπεία -ουφ, το είπα-, οικογένειες από την επαρχία που ήρθαν να τα κάνουν όλα και ανάμεικτες παρέες, καλή ώρα, που θεωρούν ότι το να πας μέχρι το “The Mall” είναι ταξίδι στο άπειρο…

Come out, come out, wherever you are. Έλα να σου χύσω υδρόμελο στα χείλη, να σε καθίσω στο θρόνο σου, να σκαλίσω στο μέτωπό σου ένα στέμμα. Κι αυτή η νύχτα τελειώνει. Και σήμερα βγήκαμε έξω. Κι ακόμη σ’αγαπώ.