Τρελή κούρσα στην Κηφισίας, ανάμεσα από τα αυτοκίνητα, ώρα 19:25. Έπρεπε να είμασταν στο “The Mall” εδώ και 5 λεπτά κι εμείς τώρα ξεκινάμε από Εξάρχεια. Εγώ έχω καταγχωθεί, κλασικά εικονογραφημένα, εσύ όχι. Τι λόξα κι αυτή να δίνεις ραντεβού στις “και είκοσι”. Και μισή δεν μπορούσες, έστω;
Μου λες τι απαίσια κίνηση συνάντησες στη διαδρομή από το σπίτι σου στο δικό μου και πόσο θα ταλαιπωρηθούμε. Ότι κάνει ψοφόκρυο και πως πιθανόν να μην προλάβουμε. Αλλά ούτε δείγμα ιδρώτα στο μέτωπό του, ο κύριος. Όπως λες: “πας πιο γρήγορα αλλά δεν αγχώνεσαι”. Καταφέρνεις να είσαι αποστασιοποιημένος. Αναίσθητο σε λέω εγώ!
Τελικά κι αφού βγάλαμε φτερά ήμασταν στο σινεμά 19:42. Είχα κατεβάσει τη ζελατίνα, είχα βάλει γαντάκι, είχα γραπωθεί από τα μπούτια σου και κουνήθηκα μόνο όταν γύρισες το κλειδί.
Φτάσαμε! Ώρα για ζαχαρωτά. Η χαρά του παιδιού και είναι κι ο μόνος λόγος γιατί να πάω στα Village. Οι μισοί κρατούν μια γίγας χάρτινη θήκη με αλατισμένο ποπ-κορν και οι άλλοι μισοί λογής πατατάκια. Εγώ θέλω καραμέλες: άσπρες και σοκολατένιες, λαστιχένια αρκουδάκια, ροζ-άσπρες καρδιές, βατόμουρα φούξια και μαύρα, καραμέλες βουτύρου και κουφέτα. Τα αγαπημένα μου, κάτι αβγουλάκια, σκληρά απέξω, μαλακά από μέσα, έχουν σφηνωθεί στον πλαστικό σωλήνα και δε λένε να πέσουν. Παραλίγο να μου έρθει στο κεφάλι αυτό το πράγμα. “Σαν τρίχρονο κάνεις, το ξέρεις;”. ΝΑΙ!
Το χαλαρό σινεμά είναι τελετουργία. Αν ερχόμουν για να δω κοινωνικό, θρίλερ ή σινεφίλ φάση, θα ήμουν μαγκωμένη ή σπινταριστή. Τώρα ήρθαμε να δούμε “Beowulf”. Τρισδιάστατο!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ένα ολότελα ψηφιακό παραμύθι, με εκφραστικές φωνές, εκπληκτική λεπτομέρεια στην τεχνική επεξεργασία της εικόνας κι εφέ που σε κάνουν να αναφωνείς πως “αυτό είναι εμπειρία. Δύσκολα βλέπεις ξανά “συμβατικά” γυρισμένες ταινίες”.
Ήρωες να κολυμπούν κάτω από το νερό και οι φυσαλίδες να πλησιάζουν στο πρόσωπό σου, άλογα να καλπάζουν στην παραλία και τα βότσαλα να φεύγουν πίσω περνώντας ξυστά από τα μάτια σου, κέρματα να αναπηδάνε μέσα σε τσουκάλια και λάφυρα να σε πλησιάζουν. Άπλωσα πολλές φορές τα χέρια μου. Ήθελα να παραστήσω πως κρατάω μια μεσαιωνική, χάλκινη κούπα, πως ετοιμάζομαι να πιάσω το βαριά στολισμένο σπαθί, ότι δοκιμάζω πόσο μυτερό είναι τούτο το κοντάρι.
Μόνα ψεγάδια οι υπότιτλοι που δεν “καθόντουσαν” καλά μα ούτε και σωστά, στο πάνω μέρος της οθόνης, η έμπνευση του Alan Silvestri που ήταν κακή αντιγραφή επικής μουσικής, αλλά και τα γυαλιά που μας δόθηκαν που ήταν τελείως άβολα, λόγω του στενού σκελετού τους. Πόνεσαν τα μάτια μου και μόνο μετά από το πρώτο μισάωρο κατάφερα να βρω τη σωστή θέση ματιού/γυαλιού. Ολόκληρη επιστήμη. Ταινία ήρθαμε να δούμε ρεεεε
Φεύγοντας κι αφού ήταν τελείως περιττό να βαθμολογήσουμε το “Πέοwulf”, όπως το βάφτισες ή να δηλώσουμε πόσο μας άρεσε, περάσαμε από το Σοκολατόσπιτο. Μα είναι δυνατόν σε ένα κατασκεύασμα από σοκολάτα, να αναρτούν ταμπελάκι “Μην αγγίζετε”;;;
Το εμπορικό, φίσκα. Ζευγαράκια παράνομα, σκαστά από γονείς και σπίτι να φιλιούνται πάνω από δύο λιγδωμένα πιάτα πίτσα, μπακούρια βορείων προαστίων που πέρασαν για τον καθιερωμένο καφέ, 18χρονες φιλενάδες που ήρθαν για να αναρρώσουν κάνοντας βιτρινοθερεαπεία -ουφ, το είπα-, οικογένειες από την επαρχία που ήρθαν να τα κάνουν όλα και ανάμεικτες παρέες, καλή ώρα, που θεωρούν ότι το να πας μέχρι το “The Mall” είναι ταξίδι στο άπειρο…
Come out, come out, wherever you are. Έλα να σου χύσω υδρόμελο στα χείλη, να σε καθίσω στο θρόνο σου, να σκαλίσω στο μέτωπό σου ένα στέμμα. Κι αυτή η νύχτα τελειώνει. Και σήμερα βγήκαμε έξω. Κι ακόμη σ’αγαπώ.
