Λέω να μου χαρίσω μια μέρα!
Το χειρότερό μου είναι όταν αισθάνομαι άρρωστη. Ακόμη περισσότερο κι από το να είμαι, τελείως μα τελείως.
Αυτό το πράγμα, το ντεμί πάνω στο θερμόμετρο, η αίσθηση ότι τώρα, να, θα πέσω, τώρα θα τσακίσουν τα γόνατά μου και κυρίως η αδυναμία, είναι η μικρή κατάρα μου.
Από το μεσημεράκι της Παρασκευής με έχει πιάσει ένας πόνος, σα βουλοκέρι, στη μήτρα μου. Ή κάπου εκεί τριγύρω!
Με καίει, με ψήνει και δε λέει να μου τη χαρίσει. Κι επειδή άλλαξε ήδη η μέρα και η βαλίτσα πάει μακριά κι εγώ έχω αρχίσει να εκνευρίζομαι γιατί θεωρώ ότι εγώ είμαι άτρωτη και τσαντίζομαι με τον εαυτό μου που μου επιτρέπει να πονάω, ουφ, έχω δυστυχώς αρχίσει να σκέφτομαι αρνητικά.
Τους γιατρούς τους σιχαίνομαι φυσικά. Το γυναικολόγο μου δεν τον έχω πρώτο στη λίστα των μισητών αλλά… ποιος ανοίγει τα πόδια μες το κρύο; Λες και θα με “βγάλει” στην πλατεία Ομονοίας κάνω, το ξέρω. Βλακείες.
Απλώς δε γουστάρω. Γιατί να το αιτιολογήσω; Και κυρίως, δε γουστάρω να ανοίξουν υποθέσεις και ιστορίες που δεν κλείνουν εύκολα ή αναίμακτα.
Γι’αυτό, αν και είμαι μέσα στην κακή τη διάθεση σήμερα, πήρα την εξής απόφαση.
Και την απόφαση, υπόψη, την πήρα, έχοντας βγει εντελώς μαζοχιστικά μες την ψύχρα και την υγρασία, πριν από καμιά ώρα, για να περπατήσω και να βρω, σαν άλλος βρυκόλακας, κάνα γλυκό. Σοκολατένιο εννοείται!
Αύριο λοιπόν, σήμερα δηλαδή, την Κυριακή τελοσπάντων, θα μου την αφιερώσω. Θα χαρίσω μια μέρα στον εαυτό μου! Μπορώ, no;
Θα ξυπνήσω αφού το σώμα μου καταφέρει να ξεκουρελιαστεί και να ηρεμήσει λιγουλάκι, θα μου φτιάξω ένα τεράστιο κακάο, καστανάκια, θα γεμίσω τη θερμοφόρα που και τώρα την έχω ζωστεί σαν πυρομαχικό ανάγκης, θα μπω κάτω από την κουβέρτα και θα βασιλέψω μπροστά από την τηλεόραση, βλέποντας ό,τι σειρά μεταμεσονύχτια, αστυνομική και ψυχολογική έχασα μες την εβδομάδα κι ό,τι καρτούν και κόμικ μπορέσω να κλέψω από την ταινιοθήκη του άντρα.
Πω πω, ζαχάρωσα τώρα. Ας είναι μια μπούρδα αυτό που συμβαίνει ή κάνα φαντασιόπληκτο κρυολόγημα ή κάτι που θα ξεθωριάσει άμεσα όμως.
Καλή Κυριακή…
Εσύ τι θα χαρίσεις σήμερα στον εαυτό σου;
Είπαμε… η ζεστάδα της Κυριακής!
Ιιιι οι αγαπημένες μου κυριακές! Κι ας μην είμαι αρρωστη:κυριως οταν δεν είμαι, γιατί τοτε τις ευχαριστιέμαι κιολας! Αυτανακυρρήσομαι ασθενής, αγκαλιάζω τη θερμοφόρα, στρώνομαι μπροστά στην οθόνη -ποιός θα χαλάσει το χατίρι μιας αρρωστης;- αλλα γαμώτο εμένα δε με αφήνουνε να φάω σοκολατες, γιατι σου λέει κι αρρωστη κι αλλεργική θα μας ψοφήσει.. τελως παντων.. Συμβουλή: παρε θερμοφόρα ηλεκτρική, θα τη λατρέψεις! Καλη κυριακή ευχομαι: καλή, ζεστή, κι ολη για παρτη σου! Σιγουρα σου αξίζει!
Comment by princess — January 13, 2008 @ 2:25 am
Το να χαρίζεις στον εαυτό σου πράγματα είναι μεγάλη υπόθεση….
Ελπίζω να το δω στον ύπνο μου!
Comment by Maja Thurup — January 13, 2008 @ 3:24 am
Ηλεκτρική ε; Μπα, τα ξημερώματα του Σαββάτου οργώσαμε την Άνω Ηλιούπολη, παρακαλώ, ψάχνοντας για το ένα και μοναδικό διανυκτερεύον φαρμακείο με… απλή θερμοφόρα. Αντ’αυτού βεβαίως, πήραμε την ακριβή, αφού του είχε τελειώσει η απλή. Η χωρίς “πουλοβεράκι” δηλαδή! Εμ, μοναδικό διανυκτερεύον και να είναι και συμφέρον… Δεν γκρινιάζω, την έκανα τη δουλειά μου και με το παραπάνω. Σ’ευχαριστώ πριγκιπέσσα μου, κι εσένα σου αξίζει!
Comment by demon — January 14, 2008 @ 2:38 am
Γιατί όχι στον ξύπνιο σου Maja Thurup? Θα το βιώσεις κιόλας.
Comment by demon — January 14, 2008 @ 2:39 am
Mιας και σε διαβάζω Δευτέρα…για πες…τα κατάφερες;
Comment by NIOBH — January 14, 2008 @ 10:01 am
Ως συνήθως ούτε τα μισά Νιόβη μου. Ναι στο κακάο, ναι στη θερμοφόρα που ούτως ή άλλως κολλημένη πάνω μου την είχα όλο το βράδυ κι όλη μέρα. Αυτά…
Comment by demon — January 15, 2008 @ 12:26 am
εισαι καλυτερα τώρα?περαστικα!!!
φιλιαααα και καληνυχτα!:)
Comment by iparxeimageia — January 16, 2008 @ 1:18 am
Ναι μαγεία, σ’ευχαριστώ πολύ. Το εκτιμώ. False alarm…
Comment by demon — January 16, 2008 @ 3:38 am