blog +Ο- σφαιρα

Ιντερνετική αναρχία… “Παίζουμε κρυφτούλι στο ταβάνι;”

Σκέφτομαι ένα παραμύθι… Ένα παραμύθι που η γλώσσα μου θα κεντήσει τώρα δα.

Ξετυλίγω μια καραμέλα από το πλαστικό, διάφανο, ρυτιδωτό της περιτύλιγμα και την κοιτάζω να γλιστρά με χάρη, με γρηγοράδα, με πολλές υποσχέσεις ανάμεσα από τις φωνητικές μου χορδές. Τη βλέπω να χοροπηδά αγγίζοντας τα όργανα μέσα μου και να κάθεται σε κάποιο στρογγυλεμένο βραχάκι των σωθικών μου. Να αφήνεται αναπαυτικά στον ήχο των σταλακτιτών, στην ηχώ της ησυχίας. Και να βλέπει τριγύρω, σαν άλλοι καταρράκτες, να ρέει το αίμα. Πορφυρό, ορμητικό, ζωοφόρο.

Ένα παραμύθι, μια καραμέλα. Χρώμα βανίλιας και σοκολάτας. Γεύση τσιμπητή, μέντας. Αφή τραχιά, με βαθουλώματα, καμπύλες και μέσα της, μύριες φουσκίτσες.

Καραμέλα… Μοιάζει με φυσητό γυαλί.

Μοιάζει με λείο βότσαλο, έτοιμο να αναπηδήσει στο νερό.

Μοιάζει με διογκωμένη σταλαματιά που θα κάνει γκελ στο παράθυρο, μετά στο πάτωμα και θα προσγειωθεί ανάμεσα στις παλάμες, κοιτάζοντας λαίμαργα στα μάτια.

Το παραμύθι της καραμέλας.

Της καραμέλας που ταξίδεψε, που τη γεύτηκαν, που την ξετύλιξαν και που κάποια στιγμή, προς το τέλος της, την ξανατύλιξαν! Την κοίταξαν για κάμποση ώρα και την τοποθέτησαν και πάλι μέσα στο γυάλινο βάζο. Και μετά, την άφησαν για άλλους 3 αιώνες εκεί ψηλά. Στο ράφι το τελευταίο, το κατασκονισμένο, το αραχνιασμένο.

Κι εκείνη έμεινε να γυαλίζει, να γλυκαίνει, να στρογγυλεύει. Μέχρι να βυθιστεί στο επόμενο στόμα και να παίξει τσουλήθρα σε καποιανού άλλου τα “ηχεία”.

Το παραμύθι της καραμέλας, που ποτέ δεν τελειώνει.

Ποτέ δε στερεύει.

Μήτε από ζάχαρη, μήτε από ζεστή θύμηση. Μήτε κι από πολύχρωμα δολώματα.

Πηγή εικόνας: sparklingangel.forumfree.net