blog +Ο- σφαιρα

Ιντερνετική αναρχία… “Παίζουμε κρυφτούλι στο ταβάνι;”

Το βλέμμα σου στάθηκε μπροστά μου και με ρώτησες: “Τελικά θα μείνουμε μαζί; Θα συγκατοικήσουμε ή θα το αφήσουμε μέχρι να μας ξαναχτυπήσει την πόρτα από μόνο του;”. Μακάρι να ‘ξερα. Άγχος, πίεση. Γιατί όταν συμβαίνει κάτι τόσο όμορφο, πάντα κάποιος τοίχος να είναι έτοιμος να σε συνθλίψει;

Μόνο τελικά στον ύπνο απολαμβάνεις τελείως τη σιωπή και τις εικόνες, χωρίς σφυριά πάνω από το φωτοστέφανό σου; Μόνο όταν πέσεις στα σεντόνια δικαιούσαι να γευτείς εκείνο το κομμάτι του μανιταριού που τρώγεται; Ο ξύπνιος σε δηλητηριάζει πάντοτε; Σου ρίχνει με το σταγονόμετρο την πικρίλα που “πρέπει” να υπάρχει, για να εκτιμήσεις περισσότερο τα πλασματάκια που υφαίνουν τη μοίρα σου;

Δεν ξέρω. Δε θέλω να ξέρω. Δε θέλω να πρέπει να αποφασίσω εγώ!

Εσύ γιατί δεν το κυνηγάς, γιατί δεν το οργανώνεις, γιατί δεν το παίρνεις επάνω σου; Να κρατήσεις εσύ, τούτη τη φορά, το ζάρι. Να το γυρίσεις εσύ και να κάνεις εσύ τα βήματα πάνω στα νταμάκια. Και να διαπιστώσεις ποια είναι στέρεα και ποια παγίδες. Δεν είμαι εδώ. Απουσιάζω.

Άφησέ μου την απόφασή σου πάνω σε ροδοπέταλο γραμμένη. Κι ένα φιλί δίπλα της.

Θέλω γαμώτο. Να ‘ξερες πόσο. Μύριες στιγμές έχει τρυπώσει αυτή η επιθυμία στο φιλμάκι του μυαλού μου. Εσύ-εγώ σε ένα σπίτι, στο δικό μας χώρο, που θα τον κοσμήσουμε από την αρχή με τις ανάγκες και τις νοστιμιές μας, με τα καλούδια και τα αποκτήματά μας. Σε ένα σπίτι, δικό μας, που θα κατακτήσουμε κάθε σπιθαμή, κάθε γωνιά του. Κάνοντας έρωτα, ντύνοντας, βάζοντας, βάφοντας, κρεμώντας.

Όνειρα και πίνακες, στολίδια και αύρες.

Τι να κάνω, δεν ξέρω. Τι θέλει χρόνο, τι θέλει απλώς να το ακούσεις, τι θέλει αποφασιστικότητα, τι θέλει σοφία.

Λογική και συναίσθημα. Ποτέ δεν την συμπάθησα την ορθή σκέψη. Πάντα ήμουν βουτηγμένη στο γκάζι, πάντα ήμουν άνθρωπος των αισθήσεων. Πάντοτε ζούσα στις αντιδράσεις, στο χάσιμο, στην απόλυτη διαίσθηση κι αποπλάνηση του χώρου και του χρόνου. Κι όταν χρειαζόταν έφερνα τις πιο τετράγωνες και γρήγορες λύσεις. Ισορροπία στο χάος και τα άκρα μου.

Αλλά τώρα… Απλώς δεν ξέρω. Και δεν έχω χρόνο. Και η ζωή με πιέζει, τα σχέδιά μου, τα πλάνα μας.

Δε θέλω κεραυνούς. Και δε θέλω μιζέριασμα. Απλώς όσο φυσιολογικά ρέει το αίμα μου, τόσο απλά να γίνει η ανάγκη κίνηση. Ένας στρόβιλος που θα πάρει τα πινέλα, τα λάδια και τον καμβά και θα μεταμορφώσει το σκόρπισμα σε ζωντανή… ζωή. Έτοιμη να τη ζήσουμε. Έτοιμη να την πυρπολήσουμε!

Πηγή: www.afropop.org

Μπουουουουου… Υπάρχουν στιγμές που βυθίζομαι τόσο πολύ μέσα μου, ώστε κι εγώ η ίδια τρομάζω. Νιώθω ένα χέρι να ξεπροβάλλει από τα αόρατα σωθικά μου, να σκαρφαλώνει μέχρι το κεφάλι μου και να τραβά έναν-έναν τους πόρους μου. Μέχρι το έξω να μπει μέσα. Μέχρι το έξω να γίνει μέσα. Μέχρι να αρχίσουν να χύνονται εσωτερικά δάκρυα, αίμα, φλέβες, πόνος, παρελθόν, στάχτες, χώμα, πρόσωπα, χαμόγελα, μάτια, αγγίγματα, λέξεις, κι άλλες λέξεις…

Πολλή θλίψη, πολλές άγκυρες, σχετικές ενοχές, κραυγές.

Μύριες σκέψεις. Σκέψεις στιβαγμένες η μία πάνω στην άλλη. Σκέψεις που ίπτανται, που βυθίζονται, που βρέχονται, που λιάζονται.

Μπλοκάρουν τη θέα, το φως, την οπτική, το σκηνικό. Αναδεικνύουν αλήθειες, ένστικτα, αισθήσεις, υποσυνείδητα.

Μια φορά στο τόσο, συνήθως με αφορμή κάποιον ανύπαρκτο, ασήμαντο, μαύρο άνθρωπο, γυρνώ σπίτι και ξέρω εκ των προτέρων το μέγεθος και τις αποχρώσεις του ιριδίζοντα ωκεανού που θα απλωθεί γύρω μου, για τις επόμενες ώρες.

Θα ανοίξω ένα μπουκάλι κρασί να αναπνεύσει, προετοιμάζοντας το χρώμα και τους χυμούς του για τη βαθιά ζαλάδα που θα μου χαρίσουν. Θα ανάψω λευκά κι έγχρωμα κεριά, σκεπάζοντας όποια επιφάνεια δεν έχει υπόσταση κι ενέργεια, ντύνοντας έτσι το χώρο. Θα βάψω με μολύβι τα μάτια και τα χείλη μου, ώστε σε όποιο τζάμι κοιταχτώ να δω τη μορφή μου. Θα τραβήξω πίσω τα μαλλιά μου και θα φορέσω με περισσή προσοχή τα ακουστικά, χώνοντας ήχους μοναστηριακούς, ήχους μεταλλικούς, οξείς, αέρινους, υπόγειους στην ψυχή μου.

Και μετά θα αρχίσει η βύθιση, η ύπνωση του συνειδητού μου.

Του έξω, του τώρα, του έχω, του είμαι.

Θα κάνω το μεγαλύτερο μακροβούτι, έχοντας τα μάτια μου ορθάνοιχτα. Και θα δω ό,τι με πόνεσε ως σήμερα, ό,τι ξέχασα γλιστρώντας πάνω στη ζωή, ό,τι τοποθέτησα στο συρτάρι για να μη χαθώ με το βάρος του, ό,τι έριξα στον αέρα επειδή βίασε και κατάπιε τις αισθήσεις μου, ό,τι χρωμάτισε εφιάλτες της μέρας και της νύχτας.

Και θα ξαναζωντανέψω ντυμένη με καπνούς και στάλες, αφού η τελετουργία μου με κάνει λευκή για ακόμη μια εποχή.

Ώστε να αντέξω όλες εκείνες τις δαχτυλιές, τις πατημασιές και τα φλας.

Και τις νεράιδες που παίζουν με τις χορδές μου.

Πηγή: www.eso-garden.com

Σιγά που δε θα έγραφα εγώ γατοκείμενο. Πριν από ελάχιστες μέρες απόκτησα δυο κατάμαυρα γατιά. Ετών: 2 1/2 μηνών! Και η αλήθεια είναι πως είχα ξεσυνηθίσει να έχω μωρά. Γιατί τα τελευταία 10 χρόνια και βάλε, έχω φορτώσει τις γάτες μου στους γονείς μου, βορείως. Που σημαίνει πως και κήπο έχουν κι άλλη μεταχείριση και οι κουβέρτες, χαλιά κλπ. πλένονται, ώστε να μη μυρίζει ποτέ το σπίτι! Μέχρι πρότινος εργαζόμουν κατά μέσο όρο 12 ώρες, 6 μέρες την εβδομάδα και το σπίτι μου με καλωσόριζε μονάχα στην περίπτωση ύπνου ή sex. Ένα σπίτι στο κέντρο της Αθήνας, μεγάλο μεν, τσιμεντόσπιτο δε. Οπότε, όσο κι αν λαχταρούσα την παρουσία γάτας, δε σκόπευα να το κάνω αυτό το μίνι έγκλημα ούτε στο ζωάκι ούτε και σε μένα. Όσο κι αν ήθελα παρέα κάτι πρωινά Κυριακής ή ξημερώματα καθημερινής.

Είτε επειδή η επιθυμία μέστωσε είτε επειδή απλώς έγινε, την Τρίτη έγινα “μαμά”. Και δεν ανέλαβα μονάχα ένα, αλλά δύο γατάκια. Εις διπλούν λοιπόν το όποιο χάος, κόστος, ευτυχία, ενθουσιασμός.

Σκέφτηκα να καταγράψω την εξέλιξη αυτής της γνωριμίας. Όχι για κανέναν πρακτικό λόγο. Γιατί ούτως ή άλλως θεωρώ ότι οι γάτες είναι ενστικτώδη πλάσματα, οπότε ως τέτοια πρέπει να τα αντιμετωπίσεις κι αναλόγως φυσικά. Αλλά να. Η blogosfaira μου ιντερνετική γραφή ημερολογίου είναι, οπότε γιατί να μη μοιραστώ με το άπειρο την άφιξη των δύο καταύμαρων ενοίκων στη ζωή μου;

Πηγή: www.lladyhwk1.com

Ημέρα πρώτη:

Αγαπημένο μου ημερολόγιο… Πλάκα κάνω!

Τα γατάκια μπήκαν σπίτι μου το βράδυ της Τρίτης. Ψαρωμένα τελείως, μουδιασμένα, γραπωμένα το ένα από το άλλο, ξαπλωμένα μέσα στο κλουβάκι που μου δάνεισε η Ανδρονίκη. Προσπάθησα γρήγορα-γρήγορα να οριοθετήσω το χώρο στον οποίο θα κοιμούνται, θα τρώνε, θα τα κάνουν. Ώστε να είναι η πρώτη ή η δεύτερη μνήμη τους. Το πείραμα ομολογώ ότι πέτυχε αμέσως κι έτσι δεν είχαμε… ατυχήματα.

Τα μικρά δεν υπήρχε περίπτωση να ακούσουν ούτε καν στο “ψιτ εσύ!”, πόσο μάλλον να με αφήσουν να τα αγγίξω. Εκούσια. Κι έτσι τα άφησα να σεργιανίσουν, να πειραματιστούν, να αλωνίσουν σε όλους τους χώρους. Κι εγώ διακριτικά από κοντά. Ούτως ή άλλως, ούτε μάλωμα κατάλαβαν.

Με έκπληξη διαπίστωσα ότι κοιμήθηκαν στο αυτοσχέδιο καλάθι με τις πολύ ζεστές κουβέρτες που έστρωσα. Κι έτσι, ικανοποιημένη από την πρώτη μέρα, κοιμήθηκα ευτυχής κι εγώ.

to be continued

                                                Πηγή: loneoceancs.com

Μαύρη μουσούδα, σκοτεινά μάτια, λευκοί λεκέδες στην κοιλίτσα και ξυρισμένες φαβορίτες που σχηματίζουν δυο άσπρες γραμμές, σαν τον σμήναρχο, πάνω από τα αφτάκια. Απέκτησα γάτες! Για μία πήγαινα αλλά είπαμε να τα μοιράσουμε. Μία εγώ, μία εσύ. Ο καθένας θα έχει το ζωάκι του. Κι όταν με το καλό μείνουμε μαζί, θα γίνει η επανασύνδεση των αδελφών. Πολύ δράμα, πολύ συγκίνηση, πολύ σαπούνι.

Η χαρά μου ήταν πολύ μεγάλη απόψε. Το σκεφτόμουν εδώ και καιρό να αποκτήσω γάτα, στο χώρο μου. Στο σπίτι των γονιών μου υπάρχουν, πάντα υπήρχαν. Όπως υπάρχει όμως και ο κήπος. Κι έτσι γίνεται, ναι. Όχι όμως όταν λείπεις καθημερινά από το σπίτι για 10 ώρες κατά μέσο όρο. Έχοντας ένα μπαλκόνι κάπου στο κέντρο της Αθήνας. Δε χρειάζεται να μαρτυρήσει και το ζώο μαζί σου.

Το σημαντικό είναι ότι, με την παρότρυνσή σου, το πήρα. Τα πήραμε. Άλλο αν θα τα φροντίσω εγώ τελικά. Με τον καιρό θα τα μάθεις κι εσύ. Θα γνωρίσεις τη γατίσια φύση και ίσως να την κατανοήσεις.

Όταν γεννήθηκα η μαμά μου είχε τον Μάο. Ένα πανέμορφο, κατάμαυρο, γυαλιστερό γατί με υψηλό δείκτη νοημοσύνης, αν κρίνω από τις διηγήσεις. Τον είχε μάθει η μητέρα μου να μην μπαίνει στο δωμάτιό μου. Άκουγε λοιπόν ο γάτος κλάμα μωρού, μωρό όμως δεν έβλεπε. Και δεν τολμούσε και να μπει στο δωμάτιό μου. Περνούσε το κατώφλι η μαμά κι ο Μάο πατούσε φρένο και δεν πάταγε νυχάκι στο παρκέ.

Μόλις απέκτησα δική μου βούληση, απέκτησα και γάτες. Ή μάλλον απαιτούσα, τις έφερνα σπίτι και φυσικά τις σπιτώναμε περιχαρείς. Και κάπως έτσι κύλησε η γατίσια ζωή μου, μαζί με την Τζούκα (εκ του τζουτζούκα), τον Τίγρη (θηλυκή μεν, ανδρική ιδιοσυγκρασία δε και κάπου στη μέση βγήκε το όνομα), τη Χέστρα (χωρίς σχόλια),  τη Cinnamon, την Ουρίτσα, τη Χιονάτη, την Κατάρα…

Μέχρι σήμερα. Η dreamerland μου παρέδωσε την Αμαζόνα και την Πεφάνα, που έγιναν… Ματάκι και Κουβαρούλα ή Κουβαρίστρα, αναλόγως πώς κουλουριάζεται. Φαντάζομαι ότι θα της σηκωθεί η τρίχα, όταν μάθει τι απέγιναν τα ονόματα που τους είχε βγάλει! Είναι δυόμισυ μηνών και το κοινό μας μέλλον θα έχει ενδιαφέρον…

Τελικά, η ομορφιά, είναι κάτι ενστικτώδες.

Πηγή: www.thealmightyguru.com