blog +Ο- σφαιρα

Ιντερνετική αναρχία… “Παίζουμε κρυφτούλι στο ταβάνι;”

(Πηγή εικόνας: fwto.pblogs.gr)

Μου βγάζεις γλώσσα και γυαλιστερές μπίλιες τρέχουν από τα σάλια σου και προσγειώνονται στις ρώγες μου.

Φτύνω την κάβλα μου σε ολόκληρο το σώμα σου, σε ερεθίζω απόλυτα, γραπώνω τα γεννητικά σου όργανα και η αντίστροφη μέτρηση αρχίζει.

Ποιος θα τελειώσει πρώτος απόψε; Ποιο σώμα θα πέσει πρώτο, εξουθενωμένο στα σεντόνια;

Ποιος λαιμός θα λυγίσει, ποιο μάτι θα κλείσει με ικανοποίηση και ποιανού το στόμα θα ηχήσει σα γάτα, αφού χαμογελάσει διάπλατα;

Με κοιτάς με αλλοιωμένο βλέμμα την ώρα που σε καρφώνω ολόκληρη.

Το κορμί μου σπαρταρά στα χέρια σου κι εσύ, αυτοσυγκεντρώνεσαι, πιάνοντας βίαια τους μηρούς και τη μέση μου.

Βλέπω, όχι καθαρά όμως, το πρόσωπό σου να συρρικώνεται, τα χαρακτηριστικά σου να μαλακώνουν και τα μάτια σου να σφίγγουν.

Και στο τέλος, απλώς δε βλέπω τίποτα. Δεν υπάρχει τίποτα μπροστά μου. Απλώς αφήνω να ξεχυθούν από μέσα μου όλες οι φαντασιώσεις της μέρας.

Κι όταν πια, αγκαλιαστούμε σαν τα σαλιγκάρια και ξυπνήσουμε από την ηδονή, σε ψαχουλεύω με νάζι. Κι εσύ βαριανασαίνεις πολύ-πολύ κοντά μου και μου εξιστορείς τι ζήσαμε μόλις!

Δε σε ξέρω. Φαντάζομαι πως είσαι άντρας. Γι’αυτό γράφεις έτσι σκληρά, κοφτά, εριστικά. Αποκλίνεις από τον κόσμο, από τα κοινά, τις μόδες, τα καθημερινά προσωπεία, τα χιτάκια. Μένεις κλειδωμένος στους καπνούς σου, δεν καπνίζεις όμως ποτέ μπροστά σε άλλους.

Γράφεις σε διάφορες σελίδες της blogosfairas κι αρνείσαι να δημιουργήσεις το δικό σου ιστολόγιο. Ισχυρίζεσαι ότι ακούς φανατικά gothic. Μένεις κάπου στο κέντρο της πόλης. Cool.

Για τη δουλειά σου δε λες πολλά. Μονάχα ότι τη βαριέσαι μέχρι θανάτου. Στα hobby όμως έχεις επεκταθεί, αφήνοντας το λόγο σου ελεύθερο. Και δε σε χορταίνω… Κάνεις blogging, ταξιδεύεις Ευρώπη φανατικά και σε κάθε ευκαιρία, κλαμπάρεις τις Πέμπτες, συχνάζεις Ψυρρή προσπαθώντας να ανακαλύψεις νέες “τρύπες” με ρακόμελα, απεχθάνεσαι την μπάλα και το τηλέφωνο, κοιμάσαι πάντοτε με το φως αναμμένο και προτιμάς ή βαρύ θέατρο ή ταινίες splatter. Σχήμα οξύμωρο… χυμαδιό.

Κατά τα άλλα, είσαι ένα κωλόπαιδο μοναχοπαίδι που κονόμησε κάποια χρήματα από τους γονείς του -γέρους τους λες εσύ με θράσσος-, σκέφτεσαι να ρετουσάρεις το δωμάτιό σου πριν ο νέος χρόνος σε πουλήσει σε μια παρτίδα τάβλι, ορέγεσαι το ιδανικό θηλυκό, μια διασταύρωση της Αντζελίνας Τζολί και της Σαρλίζ Θερόν και κάπου στο σπίτι σου κρύβεις ένα πόστερ με την Μπριγκίτε Νίλσεν -ω ναι!-, για το οποίο ντρέπεσαι!

Ναι, είσαι άντρας τελικά. Ωραία… Όσο αφιερώνεις χρόνο στο profile σου τόσο σε φαντασιώνομαι, ούσα σίγουρη ότι είσαι αρσενικό. Και ως φύλο και ως “αρχίδια”. Γουστάρω. Αρχίζω να σε κάνω τρελό κέφι. Και τι θα γίνει όταν θα θελήσω να σε βάλω σε κουτάκι, σε πραγματικό χρόνο, να σε ψηλαφίσω; Υπάρχεις;

“Ναι, γεια… Σε διαβάζω καιρό τώρα και… εμ… θα ήθελα να σε συναντήσω!”. Ναι, καλά… Δεν υπάρχει περίπτωση! Όχι, όχι, όχι. Αρνούμαι!

Ας το γυρίσω στο φιλοσοφικό πάλι. Μου ταιριάζει καλύτερα.

Αναρωτιέμαι τι να σε ορίζει εσένα. Ε;

Η ταράτσα στις “Μοίρες” όπου ακούς τις μουσικές σου; Το τσιγάρο σου που είναι η βραδινή ηδονή σου πριν πας για ύπνο; Το τζιν που καταπίνεις μέχρι να καούν οι φωνητικές σου χορδές; Οι άντρες φίλοι που δεν θα τους πούλαγες η κόλαση να σε επισκεπτόταν; Ή μήπως το ότι είσαι ένας ντροπαλός μάγκας που είναι όσο άνθρωπος χρειάζεται για να χωράει στη γοητεία του; Είτε, απλώς όπως θα έλεγες/έγραφες εσύ: “ξεφτιλίκια”!

Καληνύχτα μάγκα μου.

Πηγή: siteimages.guggenheim.org

Τι θα έκανες για μένα; Πες μου!!!

Ό,τι θες, αρκεί να μου κάτσεις.

Έχω την αίσθηση ότι με θες μόνο για το κορμί μου.

… Κι εγώ!

Τώρα εμένα αυτοί οι διάλογοι γιατί μου θυμίζουν… τα πουλιά του Αρκά; Ας είναι. Ζωογόνος ο έρωτας, δε λέω. Τη 2η μέρα παίρνει το πλοίο από Αθήνα κι έρχεται να με βρει Σαντορίνη. Την 17η μέρα έχουμε κιόλας αγαπηθεί και την 22η αποφασίζουμε να ζήσουμε μαζί. Κι όλα αυτά με την εξής λεπτομέρεια: ότι έγιναν ΑΠΟΛΥΤΑ φυσιολογικά, αβίαστα και με μια απίστευτη άνεση και οικειότητα.

Αν γυρίσω το μπουκάλι ανάποδα, θα χυθεί το κρασί;

Τελικά, απόψε έμεινα μέσα. Δεν ήθελα να δω άλλους βρεγμένους δρόμους και παρ’ολίγον ατυχήματα με μηχανάκια. Ούτε να αιστανθώ τα φρένα να μην πιάνουν και το λάστιχο να πατινάρει.

Δεν ήθελα να δω πρόσωπα γύρω μου, ούτε να με αγγίξουν ξένα μαλλιά.  Δεν ήθελα να με ακουμπήσουν υφάσματα άλλων και να προσπαθήσουν να με διαβάσουν μάτια. Ούτε να ακούσω λέξεις που θα ενεργοποιήσουν τον εγκέφαλό μου.

Ήθελα απλώς να μείνω στο κουβούκλιό μου και να ψυχανεμιστώ τον έξω κόσμο, από δω! Ν’αφουγκραστώ ήχους που δεν πονάνε τα αυτιά μου. Και να φαντασιωθώ χαρακτηριστικά που γεμίζουν μονάχα με ομορφιά την οπτική μου οθόνη.

Άναψα όλα τα φώτα στο σπίτι και κοίταξα με περιέργεια τις αντανακλάσεις στα τζάμια τριγύρω. Χόρεψα πάνω στα έπιπλα, κάνοντας πέρα το χαρτομάνι και τα αντικείμενα που με τόση αδιαφορία έχω περισυλλέξει.

Έφαγα, ξεδίψασα και τράβηξα όλες τις κουρτίνες. Και μετά, άναψα όλα τα κεριά που έχουν σκεπάσει το πάτωμά μου. Φιτίλια ποτισμένα με γεύσεις και χρυσόσκονη. Με χοντρά ξυλάκια από κανέλα και φέτες πορτοκαλιού. Με κοχύλια και γαλάζια υγρά. Με αποξηραμένα φυτά και καρπούς στο σχήμα αστεριών.

Χαλάρωσα το σώμα και τις σκέψεις μου και γέμισα δυο ποτήρια με σαμπάνια. Έτσι, για να μη σηκώνομαι για δροσερή γεύση συνεχώς μια και το μπουκάλι έμεινε στο ψυγείο. Έβαλα αλλόκοτα δυνατά Queensryche και τσίτωσα τα μπάσα. Αιστάνθηκα το ταβάνι να σκάει και χιλιάδες κομμάτια σοβά να σκορπίζουν έξω. Κι αποκοιμήθηκα σκεπτόμενη πόσο θέλω να μείνω ξύπνια απόψε, μέσα, μακριά από τ’άστρα και τη ζαλάδα της σελήνης… 

Πηγή: fallenangel.pblogs.gr/