Μαμά, μπαμπά…
έχω ξυπνήσει με πολύ κακή διάθεση σήμερα. Μακάρι να ‘ξερα το γιατί. Ξέρω μονάχα πως ήρθες σαν το τρισευτυχισμένο σκυλάκι να με χαϊδέψεις και να με φιλήσεις, με το που άνοιξα το μάτια μου, κι εγώ, το μόνο που ήθελα, είναι να μείνω στην ησυχία μου. Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, κρατιόμουν από τους τοίχους, από το πάτωμα, από την ψυχή μου την ίδια και δεν ήθελα να με ακουμπήσει κανείς. Δεν ήθελα ήχους στα αυτιά μου, ούτε σάλια, ούτε δαχτυλιές πάνω μου.
Έτσι ξύπνησα βρε παιδί μου. Δε σου έχει συμβεί δηλαδή εσένα ποτέ;
Και μετά, όταν έπεσαν οι πρώτες σταγόνες νερού στο πρόσωπό μου, θυμήθηκα τους ρόλους που παίξαμε χτες το βράδυ.
Καλά, εσύ τον εαυτό σου έκανες. Εντάξει.
Εγώ όμως, με έπιασα να μιμούμαι τους γονείς μου. Τη μητέρα μου, στα πιο πολλά σημεία. Ατάκες που ακούω χρόνια τώρα. Κινήσεις που περνούν από μπροστά μου. Γκριμάτσες και φράσεις ευτυχίας ή ρουτίνας. Είναι αστείο. Σα να παίζω σε κάποιο θεατρικό. Το ρόλο το δικό μου, φυσικά εγώ μου τον έραψα.
Γιατί, θες να μου πεις ότι εσένα δε σου έχει συμβεί αυτό σε “σοβαρή” σχέση, whatever that means?
Ξαφνικά να αισθάνεσαι σα σύζυγος ή σαν μπαμπάς, σα γυναίκα κάποιου ή νοικοκυρά ή δεν ξέρω κι εγώ τι!
Και να μπαίνουν στο στόμα σου από μόνες τους, ατάκες χιλιοειπωμένες, μα ξένες. Ατάκες των γονιών σου;
Ε λοιπόν εμένα μου συνέβη. Σε τούτη δω τη σχέση.
Δεν είναι απλώς σχέση ή sex οπότε δεν μπορώ να υποδυθώ τον εαυτό μου. Οπότε πρέπει κάτι να κοπιάρω. Ή από κάπου να… εμπνευστώ.
Κι έτσι με ακούω να “παίζω” τους γονείς μου. Δεν είναι τόσο τρομακτικό αν το καλοσκεφτείς. Απλώς μου τη σπάει η αντιγραφή.
Γιατί, το ήξερα κι από χτες το σενάριο για να βρω τα λόγια;
Είναι όπως όταν κάποιος γίνεται γονιός, φαντάζομαι. Αν και, εκεί, είναι τα ένστικτα που παίζουν μπάλα.
Πάντως εγώ, ακόμη και τώρα, κάτι ώρες μετά, χάλια διάθεση έχω. Δε με ενοχλεί όμως είναι η αλήθεια. Γιατί, δε δικαιούμαι εγώ, δηλαδή, να μην είμαι η πανάλαφρη, χρωματιστή και παιχνιδιάρα πεταλούδα μια μέρα;
-Μαμά, μπαμπά! (με ενθουσιασμό)
Σας μοιάζω.
(γιούπι)
Πηγή εικόνας: the.earth.li
