blog +Ο- σφαιρα

Ιντερνετική αναρχία… “Παίζουμε κρυφτούλι στο ταβάνι;”

Πηγή: galerieslunamoon.free.fr

Ήμουνα πάνω σου όλο το απόγευμα. Ασίγαστη ανάγκη. Αξέχαστη ικανοποίηση.

Πάνω στη μηχανή, πλαγιασμένοι και οι δυο, σχεδόν γλείφοντας την άσφαλτο στις στροφές του Καρέα. Περνώντας μέσα από τον αέρα, με τα κράνη σφιχτά στα κρανία. Η ζελατίνα κατεβασμένη και να ακούω σα μαστίγωμα καρδιάς, σα χτύπο δείκτη, σαν πάτημα τακουνιού τις στάλες. Μία-μία πάνω στα μάτια μου να σκάνε και να σχηματίζουν ακτίνες. Ρινίσματα από νερό και μετά κανονική βροχή. Με μήνη και απληστία να πέφτει πάνω στο δέρμα μου. Είχα μόλις βγάλει το κράνος και τα γάντια κι ετοιμαζόμασταν να περάσουμε την πόρτα.

Όσο ήμασταν με κόσμο, με φράσεις, μαχαιροπίρουνα και κρασί, αγγιζόμασταν κρυφά κάτω από το τραπέζι. Κοιταζόμασταν πονηρά και μιλάγαμε με τους μαγνήτες των επιθυμιών μας. Πλέκαμε τα δάχτυλα, ενώ θέλαμε να μπλέξουμε τις γλώσσες μας. Μπήγαμε τα νύχια μας στις παλάμες, ενώ θέλαμε να πονέσουμε ο ένας την ερεθισμένη, τραχειά επιφάνεια του άλλου.

Τα μυστικά μεγάλωναν όσο το στήθος μου δεν ένιωθε το δικό σου κι όσο τα μαλλιά μου δεν σέρνονταν πάνω στα πόδια σου, ανάμεσα στις κλειδώσεις σου. Και η υγρή πλάτη μου άφηνε την ηδονή να συσωρρεύεται στα λακάκια της μέσης.

Κι όταν έφτασε καλοδεχούμενη η νύχτα και γυρίσαμε στο σπίτι σου, δεν άντεξε το ένα κορμί τη θέα του άλλου. Μου πήρες το σακίδιο από τα χέρια και το πέταξες κάτω, μου έλυσες τα μαλλιά, με έγδυσες και με σήκωσες. Με κάθισες πάνω σου και μου ψιθύρισες με βία πόσο σου έλειψαν οι μυρωδιές και οι ήχοι μου.

~

Θέλω να με αγγίξεις. Θέλω να μου δώσεις σημασία. Θέλω να δεις ότι είμαι εδώ.

Έχω γραπώσει το γυάλινο ποτήρι και βλέπω τα δάχτυλά μου να το χαϊδεύουν και τις φυσαλίδες του να αναδύονται.

Θέλω να ανοίξεις διάπλατα το βλέμμα σου, να απλώσεις τη γλώσσα σου, να σφηνώσεις τα μάτια σου στο κορμί μου.

Έχω τυλιχτεί με το σεντόνι, έχω γυμνώσει τους ώμους και τα μπούτια μου και χορεύω στις σκιές του τοίχου.

Θέλω να πάψεις να αντλείς σκέψεις, να πάψεις να σπαταλάς αίμα, να σταματήσεις να είσαι ένα αρσενικό μηχανοκίνητο.

Έχω τυλίξει τα χέρια μου γύρω από τα πόδια σου κι έχω καρφώσει τα μάτια μου πάνω στα βλέφαρά σου. Τώρα τι θα κάνεις; Θα σκύψεις να χαϊδέψεις το στήθος μου ή θα τραβήξεις τα μαλλιά μου γύρω από το λαιμό σου;

< Παίζουμε κρυφτούλι στο ταβάνι; >

Εγώ στη μία γωνιά, εσύ έχεις πιάσει την απέναντι. Και διασταυρώνουμε καρδιές, σπίθες, καθημερινότητες, φωνές. Πότε θα κολυμπήσεις για να με φτάσεις; Πότε θα κρεμαστείς από το φεγγάρι για να δαμάσεις τους αέρηδές μου; Πότε θα μπεις στη λάβα της γης για να πιεις το νερό μου;

Θέλω να ανασηκώσεις τα δάχτυλά σου από τις σελίδες της ζωής σου και να μουτζουρώσεις τα δίχτυα της δικής μου ηδονής. Θέλω να πλέξεις τα μάγουλά μου σε σχήμα κοχυλιού και να τραβήξεις μια κάθετη γραμμή από το μέτωπό μου μέχρι τη μέση μου.

Γλύψε αυτή τη γραμμή. Ένωσε τις κουκίδες μου. Καμπύλες, μύες, κόκαλα, σκιάσεις, ρώγες, γραμμώσεις.

Στέκομαι μπροστά σου. Τι θα μου κάνεις;

Πηγή: www.dbhansonphotography.com/

Δε σε ξέρω. Φαντάζομαι πως είσαι άντρας. Γι’αυτό γράφεις έτσι σκληρά, κοφτά, εριστικά. Αποκλίνεις από τον κόσμο, από τα κοινά, τις μόδες, τα καθημερινά προσωπεία, τα χιτάκια. Μένεις κλειδωμένος στους καπνούς σου, δεν καπνίζεις όμως ποτέ μπροστά σε άλλους.

Γράφεις σε διάφορες σελίδες της blogosfairas κι αρνείσαι να δημιουργήσεις το δικό σου ιστολόγιο. Ισχυρίζεσαι ότι ακούς φανατικά gothic. Μένεις κάπου στο κέντρο της πόλης. Cool.

Για τη δουλειά σου δε λες πολλά. Μονάχα ότι τη βαριέσαι μέχρι θανάτου. Στα hobby όμως έχεις επεκταθεί, αφήνοντας το λόγο σου ελεύθερο. Και δε σε χορταίνω… Κάνεις blogging, ταξιδεύεις Ευρώπη φανατικά και σε κάθε ευκαιρία, κλαμπάρεις τις Πέμπτες, συχνάζεις Ψυρρή προσπαθώντας να ανακαλύψεις νέες “τρύπες” με ρακόμελα, απεχθάνεσαι την μπάλα και το τηλέφωνο, κοιμάσαι πάντοτε με το φως αναμμένο και προτιμάς ή βαρύ θέατρο ή ταινίες splatter. Σχήμα οξύμωρο… χυμαδιό.

Κατά τα άλλα, είσαι ένα κωλόπαιδο μοναχοπαίδι που κονόμησε κάποια χρήματα από τους γονείς του -γέρους τους λες εσύ με θράσσος-, σκέφτεσαι να ρετουσάρεις το δωμάτιό σου πριν ο νέος χρόνος σε πουλήσει σε μια παρτίδα τάβλι, ορέγεσαι το ιδανικό θηλυκό, μια διασταύρωση της Αντζελίνας Τζολί και της Σαρλίζ Θερόν και κάπου στο σπίτι σου κρύβεις ένα πόστερ με την Μπριγκίτε Νίλσεν -ω ναι!-, για το οποίο ντρέπεσαι!

Ναι, είσαι άντρας τελικά. Ωραία… Όσο αφιερώνεις χρόνο στο profile σου τόσο σε φαντασιώνομαι, ούσα σίγουρη ότι είσαι αρσενικό. Και ως φύλο και ως “αρχίδια”. Γουστάρω. Αρχίζω να σε κάνω τρελό κέφι. Και τι θα γίνει όταν θα θελήσω να σε βάλω σε κουτάκι, σε πραγματικό χρόνο, να σε ψηλαφίσω; Υπάρχεις;

“Ναι, γεια… Σε διαβάζω καιρό τώρα και… εμ… θα ήθελα να σε συναντήσω!”. Ναι, καλά… Δεν υπάρχει περίπτωση! Όχι, όχι, όχι. Αρνούμαι!

Ας το γυρίσω στο φιλοσοφικό πάλι. Μου ταιριάζει καλύτερα.

Αναρωτιέμαι τι να σε ορίζει εσένα. Ε;

Η ταράτσα στις “Μοίρες” όπου ακούς τις μουσικές σου; Το τσιγάρο σου που είναι η βραδινή ηδονή σου πριν πας για ύπνο; Το τζιν που καταπίνεις μέχρι να καούν οι φωνητικές σου χορδές; Οι άντρες φίλοι που δεν θα τους πούλαγες η κόλαση να σε επισκεπτόταν; Ή μήπως το ότι είσαι ένας ντροπαλός μάγκας που είναι όσο άνθρωπος χρειάζεται για να χωράει στη γοητεία του; Είτε, απλώς όπως θα έλεγες/έγραφες εσύ: “ξεφτιλίκια”!

Καληνύχτα μάγκα μου.

Πηγή: siteimages.guggenheim.org