Πάμε…
Πριν από λίγες ώρες έκανα post comment στο blog ενός παλιού μου φίλου, κομίστα. Παλιός, καινούργιος, νυν, τι σημασία έχει… Το θέμα είναι ότι μου έβγαλε κάτι όμορφο η απόκρισή του και μου έφτιαξε και το κέφι. Κάτι που, τις τελευταίες μέρες, χρειάζομαι επειγόντως. Διότι… επιπλέω δεν επιπλέω.
Κοινώς τη βγάζω δεν τη βγάζω.
Την ψυχή των γύρω μου!
Ο τύπος λοιπόν, πάντα διακρινόταν για το περίεργο χιούμορ του. Ήταν και είναι δηλαδή (χτύπα ξύλο!!!), σαν το κεντρί ένα πράγμα. Ποτέ γελαδερό, απλόχερο, ζεστό, νορμάλ βρε αδελφέ, χιούμορ. Πάντα αρκετά καχύποπτο, εγωιστικό, σαρκαστικό απόλυτα, τόσο που σε έκανε να αισθάνεσαι ότι σε “τσεκάρει” κάθε φορά που γελά! Ας είναι. Κατά πολύ βάθος όμως, το παιδί είναι Ok. Καλό παιδί αυτό που λέμε. Mmmm περίπου!
Κι όσο λοιπόν, για να μην παρεκκλίνω, του απαντούσα στο ιστολόγιό του, προσπαθώντας να του δώσω τον αυτοσαρκασμό που απαιτούσε, έπιασα τον εαυτό μου να κάνει νάζια στο πληκτρολόγιο (!) και να νιαουρίζω. Κοινώς να παραπονιέμαι στο φάντασμά μου.
Με τι λοιπόν παραπονέθηκα τελευταίως. Εννοώντας, τις τελευταίες δύο ωρίτσες; Καλά είναι.
Ας το δούμε ρεαλιστικά το θέμα:
~ Παραπονέθηκα που έκανες τελείως νερουλές τις φακές. Θα ξαναμαγειρέψεις όμως, αλλιώς θα πεινάσουμε.
! Παραπονέθηκα που… τελικά αποφάσισα ότι δε θα μείνουμε μαζί… ΑΚΟΜΗ!!! Μη χαίρεσαι.
@ Χάλασε ο υπολογιστής στο σαλόνι που ήταν συνδεδεμένος με τις παναγιάς τα μάτια και δεν μπορούμε να ακούσουμε μουσική τσίτα. Τι να σου κάνει το ηχειάκι του pc άμα έχεις καλομάθει σε υψηλές δονήσεις : )
# Πρέπει κατεπειγόντως να πάω σπίτι μου και να αρχίσω να πακετάρω. ASAP. Αλλιώς δε θα μπορέσω να μπω στο καινούργιο σπίτι.
$ Ως εκ τούτου, δε θα είμαι μαζί σου τόσες ώρες.
% Που σημαίνει ότι θα έχεις άπειρο χρόνο να βγεις για καφέ με τους φίλους σου. Grrrrr. Ελπίζω να μη διαβάσει κανείς από αυτούς την blogosfaira σήμερα.
^ Παραπονέθηκα που δεν έχουμε γλυκό σπίτι. Είσαι απαράδεκτος. Δεν ήξερες ότι θα έρθω; Δεν έφυγα ποτέ, σωστά.
& Μας τελείωσαν τα ρεσώ. Και πως θα γράψω τώρα εγώ χωρίς κεριά; Ασυμβατότις.
* Οι γιορτές πλησιάζουν και η ζωή μας δεν έχει μπει ακόμη σε χαρωπά καλούπια. Μέχρι τις 15 Ιανουαρίου πρέπει να έχω αλλάξει στέγη. Αλλιώς με βλέπω στην Ομόνοια με κάνα άλλο στέγαστρο πάνω από το κεφάλι μου.
( Παραπονέθηκα επειδή τσάκισα δύο “ροξ”. Αυτά τα γλυκά με το τύπου σοκολατοειδές στο κέντρο; Ε, αυτό που δεν ξέρεις κι εσύ τι είναι. Μόνο να το αγοράζεις ξέρεις.
) Κι άμα παχύνω τι θα έχω να λέω; Ότι πάχυνα με… “ροξ”; Τρε μπανάλ. Τα οποία μάλιστα αγοράσαμε σε ένα παντοπωλείο κάπου στην Ηλιούπολη. Τουλάχιστον να τα είχα αγοράσει στα Εξάρχεια… πιο σικ. Καλά σκάω.
Και μετά τη μίνι αυτή εκτόνωση, λέω να προσκαλέσω να γράψουν για τι πράγμα παραπονέθηκαν ή γκρίνιαξαν -αν είναι άντρες!- τις τελευταίες ώρες, τους:
in situ, lexx, μάνα ρέιβερ, tis trellis, dreamerland, adonios, meneksedia
