demon August 30th, 2009
Έλα ψάρεψέ με.
Μπες μέσα μου και γράπωσε όλες τις ορέξεις μου.
Μόλις κλώτσησα τον ήλιο και δεν μπορώ να δω πώς γράφεται το φως.
~
Καλή βδομάδα guys. Κι από μένα, Καλό Φθινόπωρο, μια ανάσα πριν ξεκινήσουν το ταξίδι τους τα φύλλα του Σεπτέμβρη.
demon August 28th, 2009
Πάρε ένα κολάζ.
Πάρε και το μάτι μου το πράσινο.
Ξεθωριάζει ο Αύγουστος. Αλλά αυτές οι γαμημένες εικονικές κουρτίνες θα με κρατάνε ζωντανή για πολύ ακόμα.
Έτσι… να τις ανοίγω με τα δαχτυλάκια και να βλέπω ό,τι θέλω!
Ό,τι γουστάρω εγώ γαμώτο.
Κι άσε τα αυτοκινητάκια να τρέχουν και τον κόσμο να ξυπνάει αξημέρωτα, το χρόνο να αυτομαστιγώνεται που δεν μπορεί ποτέ του να σταματήσει και τα σύννεφα να συγκρούονται.
Πάρε εικόνες…
Πάρε ψυχή συμπαγή, στεντόρεια, θεόρατη και πάλι!
ΝΑΙ!
demon August 23rd, 2009
Κάθομαι στη μαγική βεράντα.
Μια μέρα έμεινε μέχρι την επιστροφή, το αντίστροφο ταξίδι των 560 χλμ. με τη μηχανή μας.
Χθες μελαγχόλησα που τελείωσε το διάλειμμά μας. Σήμερα, όμως, το βλέπω διαφορετικά. Δε με νοιάζει και τόσο που θα γυρίσω σπίτι μου. Δε με νοιάζει και τόσο γιατί και πάλι, μαζί σου θα είμαι κι αφού καταφέραμε να επουλώσουμε την τριβή και τα τραύματα της καθημερινότητας δε με νοιάζει το πού θα είμαι. Μονάχα που θα είμαι μαζί σου.
Στα Πούλιθρα έκλεψα το τίποτα της συναίσθησης. Άνοιξα με τα χέρια τις εικονικές κουρτίνες του χρόνου και του τόπου και δεν υπήρχε τίποτα. Ένας βαθύ μπλε ορίζοντας, κενός, ήμερος, χωρίς εικόνες, χωρίς κλιμάκωση της τέλειας νότας: τέσσερα τέταρτα.
Εδώ, πάλι, στα Νέα Μουδανιά Χαλκιδικής, κλέβω τη φροντίδα που μου έδωσαν, και φέτος, οι γονείς σου και την αδιάκοπη αλητεία μας: όλη μέρα έξω∙ στη θάλασσα, στο καφέ στην παραλία, στο ταβερνάκι, στην αγορά.
demon August 23rd, 2009
Φωτιά… ΣΤΑΜΑΤΑ!
(ίσως αυτό να εύχεται ο Κωστάκης, πριν πατήσει ξανά το play)
Μόνη παρηγοριά, το ότι δεν έχουν καεί άνθρωποι. Για κάποιους είναι ένα παιχνίδι, στην πραγματικότητα είναι μια καταθλιπτική αμεροληψία. Αν κάποιοι ξέρουν πότε θα φυσήξει, ώστε να γίνει η δουλίτσα τους, εσείς πως και δεν ξέρετε πότε θα φυσήξει, ώστε να είστε πανέτοιμοι και αποτελεσματικοί, έτσι για αλλαγή;;;
demon August 23rd, 2009
Πέμπτη 20-8-09
Τον άντρα τον πείραξε η ζέστη λέει. Ναι, μια ευαισθησία την έχουμε. Μα πού την είδε τη ζέστη. Πέρα από ένα απότομο switch το οποίο, ομολογουμένως, μας έλιωσε, ΧΤΕΣ όμως, ο αέρας επέστρεψε πάνω από τα Νέα Μουδανιά Χαλκιδικής και η βεράντα είναι πάντοτε το πιο θεϊκό σημείο. Και από άποψη θέας κι ηρεμίας και από άποψη απόλαυσης των ρευμάτων.
Το συμβούλιο της μπουκλίτσας πραγματοποιήθηκε μια μέρα νωρίτερα κι αποφασίστηκε η ημερομηνία επαναπροσδιορισμού μας στα… γαμημένα Πατήσια. Είδες; Είχα καιρό να βρίσω.
Παρασκευή 21-8-09
Είναι απίστευτος αυτός ο μικρόκοσμος. Εντάξει, στην επαρχία δεν θα μπορούσα να ζήσω ποτέ. Ούτε στη Σαντορίνη, το χειμώνα. Δε μου πάει ούτε η κουτσομπολίστικη κλεισούρα, ούτε ο υπερ-προβεβλημένος νεοπλουτισμός, ούτε και αυτή η αφόρητη έλλειψη αισθητικής. Οπότε, απλώς παρατηρώ και δε μιλάω. Δε με αφορά άλλωστε το θέμα. Διακοπές ήρθα να κάνω. Μια κουβέντα όμως την είχαμε προχτές απολαμβάνοντας την Caipiroska μας. (Ναι, ναι, μάθαμε την Caipiroska, μετά την Caipirinha).
Σήμερα, αποφάσισα να μαγειρέψω εγώ για τους γονείς του άντρα κι εμάς. Nothing fancy, just a… στραπατσάδα. Με πρώτες ύλες από τον κήπο. Αλλιώτικες ντομάτες, ανόθευτες πιπεριές!
Θα πάμε να κάνουμε και μερικά ψωνάκια στο κέντρο, με εκπτώσεις που κυμαίνονται από 40%-50% (γουστάρω!), στα ρούχα κυρίως, κι από αύριο θα επιστρέψω δριμύτερη στη θάλασσα. Άντε να δούμε, θα παίξουμε ρακέτες που σε παρακαλάω;
demon August 21st, 2009
Τρίτη 18-8-09
Καθίσαμε μέχρι τα μεσάνυχτα στη βεράντα. Είχαμε γυναικεία κουβέντα, η μητέρα του άντρα κι εγώ. Αιστάνθηκα ότι θα ήθελε να γνωρίζει κάποια πράγματα παραπάνω. Πράγματα, τα οποία από λεπτότητα δεν θα ρωτούσε ποτέ η ίδια.
Κι έτσι της άνοιξα τις σκέψεις μου. Ήθελα να νιώσει ασφάλεια. Όχι πως δεν βλέπει. Κι ήθελα να ξέρει, πως μπορούμε να μιλήσουμε. Δεν ξέρω αν έπρεπε να κάνω αυτό το βήμα. Οικειότητα υπάρχει, μέχρι ενός σημείο. Και συμπάθεια. Αλλά το να περνάς αυτή τη γραμμή και να λες σε μια μάνα, όσο προχωρημένη κι αν είναι, τι ονειρεύεσαι για το μέλλον σου με το γιο της; Μέσες άκρες τα λέω. Δεν ξέρω πώς να μεταφέρω στον ηλεκτρονικό μου πάπυρο αυτά που μοιραστήκαμε απόψε. Δεν ήταν δα ούτε τόσο ευτελή όσο «αιστάνομαι αυτά για τον γιο σου», ούτε τόσο κατινίστικα.
Δεν θα γινόταν ποτέ τέτοια συζήτηση. Δεν τίθεται θέμα έγκρισης ή γνωριμίας. Στο σπίτι τους κάνουμε τις διακοπές μας άλλωστε. Μας βλέπουν.
Κι εκείνη μου είπε. Τα δικά της, τα του άντρα. Πώς ήταν μικρός. Πώς δεν έχει αλλάξει και πολύ!
Εντάξει, σκάω.
Πήγαμε βολτίτσα στην παραλία σήμερα. Ναι, την είδα από μακριά. Ήπια το Cuba Libre μου κάτω από την ξύλινη ομπρέλα, συζητήσαμε με τον άντρα κάποια επαγγελματικά πράγματα, χαζολογήσαμε για μηχανές, για τα project της Google, για τις αδυναμίες, αισθητικά, του Gmail, για το CBR μου, για το πόσο αστείο είναι, κάθε φορά, όταν ακούς την ίδια ιστορία να στη διηγούνται δύο άνθρωποι. Καθείς με την οπτική του και με την εντύπωση που θέλει να αφήσει…
Τετάρτη 19-8-09
Τι ζέστη κι αυτή σήμερα. Σεις που έχετε αέρηδες, λέει, στην Αθήνα, παίρνετε τώρα την εκδίκησή σας. Εμείς εδώ πάνω είχαμε 31-32 βαθμούς, στην καλύτερη. Και τρελή άπνοια. Να δω πότε θα κάνουμε καμιά απόδραση στις εξωτικές ομορφιές της Χαλκιδικής.
Μετά από ένα πολύ σύντομο διάλειμμα για πίτσα και παγωτό (εξάρσεις της περιόδου), επιστρέψαμε, σήμερα, στο χειροποίητο ψάρι: τσιπούρα και γοφάρι! Νόστιμο πράγμα.
Υ.Γ.: Ρώτησα τον μπαμπά του άντρα πώς έφτιαχνε το τσίπουρο (μέχρι πριν από λίγα χρόνια) κι επιφυλάσσομαι να ποστάρω, άτσαλα μεν επιμορφωτικά δε, τη διαδικασία!
Υ.Γ. 1: Το ξέρω πως οι φωτό είναι άσχετες, αλλά είναι ειδική παραγγελία! So, bare with me.
demon August 18th, 2009
Κυριακή 16-8-09
Χαλαρή μέρα η σημερινή. Φάγαμε οικογενειακά, κάναμε το μπανάκι μας το απόγευμα και χωθήκαμε στην άμμο μέχρι που ο ήλιος έγινε πορτοκαλής και χώρεσε στη φωτογραφική σου μηχανή. Τώρα εγώ γιατί αιστάνομαι σα να είναι Δευτέρα; Οι εφημερίδες τα φταίνε, που κυκλοφόρησαν μια μέρα νωρίτερα…
Οι διακοπές μας τελειώνουν σε μια βδομάδα. Όμως ίσως καθίσουμε κι άλλο. Μου είπες. Θα γίνει συμβούλιο της μπουκλίτσας και θα αποφασίσουμε κοινά… Ό,τι και να είναι, έχουμε χρόνο.
Δευτέρα 17-8-09
Δεν είχαμε φτιάξει κάτι για σήμερα κι έτσι αποφασίστηκε να φάμε όλοι μαζί σ’ένα μεζεδοπωλείο στην παραλία. Χτυπήσαμε σαφρίδι, σαρδέλες και καλαμαράκι, σαλάτες και τυροκαυτερή, με την παρέα τσίπουρου, για να μην ξεχνιόμαστε. Ένα διαφορετικό γεύμα. Είχε την πλάκα του.
Το απογευματάκι επισκεφτήκαμε και τη θάλασσα, η οποία δεν ήταν όμως τόσο καθαρή. Παρόλα αυτά τις βουτιές και τις υγρές αγκαλιές μας, τις κάναμε. Και το βραδάκι, μετά από σύντομα ψώνια στο κέντρο, επιστρέψαμε. Λουστήκαμε, καθαρίσαμε, φορέσαμε δροσερά ρουχαλάκια κι αράξαμε στη βεράντα, να ικανοποιήσουμε την υπογλυκαιμία που μας χτύπησε σαν κεραυνός απότομα!
Άντε, ήρθε και η περίοδος, αφού μου χάρισε δυο μπανάκια ακόμη.
demon August 16th, 2009
Σάββατο 15-8-09
Εμφανίστηκε χτες το βραδάκι ένα απίστευτο πλασματάκι στη βεράντα μας. Ένα κάτασπρο γατούνι, 4 μηνών, κοριτσάκι με απίστευτη οικειότητα, καθαριότητα και ευφυία.
Κάπως έτσι, κάναμε πέρα όλες τις άλλες γάτες της γειτονιάς που ερχόντουσαν για το ψάρι και το γάλα, αλλά κατά τα άλλα το «χου» πήγαινε σύννεφο. Αγριεμένες φάτσες και νύχια έτοιμα για πόλεμο.
«Πώς θα το βγάλουμε», ρώτησα τον μπαμπά του Μιχάλη. «Α, δεν έχω τέτοια κολλήματα. Τα γατιά δεν ακούνε σε ονόματα». Ναι, αλλά πρέπει να του δώσουμε ένα όνομα αν είναι να το κρατήσουμε. Το Ματάκι μου, ακούει στο όνομά του, από πολύ μικρό. «Ε, τότε το προφανές», μου είπε ο Νίκος, «Ασπρούλα». «Χιονάτη», διόρθωσα εγώ.
Εντάξει λοιπόν, Χιονάτη!
Φάγαμε οικογενειακώς σήμερα. Έφεραν τη γιαγιά, τη μητέρα της Βουλιώς, μαμάς του άντρα, και φάγαμε όλοι μαζί, αφού πέρασα από ένα σύντομο τεστ αισθητικής και κομψότητος.
Φάγαμε πεντανόστιμη σαρδέλα και γόπα, ήπιαμε κι ένα ποτηράκι τσίπουρο, δυνατό-δυνατό -όχι σαν τα Κρητικά, που λέει κι ο μπαμπάς του άντρα- και μπήκαμε στη φάση της χώνεψης, με θέα τα «πόδια» της Χαλκιδικής και τη θάλασσα. Αχ, φύσηξε… Δεν έχει μπάνιο σήμερα. Έχει ρομαντζάδα στη βεράντα, μες στο κτήμα με τις ελιές και τα λουλούδια, με τη Χιονάτη να τρέχει πάνω-κάτω και να κάνει γιουβαρλάκια για να την προσέξουμε και με την ηρεμία, την ανάπαυση και την απλότητα να βασιλεύει.
Κάπου-κάπου ακούγονται βεγγαλικά από μακριά, που τα φέρνει το φόρεμα του ανέμου και φαντάζομαι τα γλέντια που έχουν στηθεί σε κάποιες αυλές.
Υ.Γ. Για εκείνους που αρέσκονται στο να ψήνουν χειροποίητα, ο μπαμπάς του άντρα λέει πως το καλύτερο κάρβουνο προέρχεται από το δέντρο της ελιάς. Ποιος ξέρει γιατί.
demon August 16th, 2009
Παρασκευή 14-8-09
Μας ήρθε το Τσίρκο “Roma”. Έστησε την αστεία, κίτρινη τέντα του, σαν ατελείωτη κουρτίνα ή σαν μυτερό, μεξικάνικο καπέλο και ξεκίνησε τη γύρα της περιοχής, με μεγάφωνα κι αφίσες. Μίζερα πράγματα…
Α, έμαθα κι ότι έρχονται, λέει, από τα γύρω χωριά εδώ σωρηδόν, με πούλμαν (!), για να δούνε τη… λαϊκή αγορά, κάθε Τετάρτη. Φοβερό αξιοθέατο. Έχει πάει η άλλη με το καροτσάκι, το θανατηφόρο, να πάρει κολοκυθάκια, να μαγειρέψει το μεσημέρι και πέφτει πάνω στον περίεργο «τουρίστα» που ήρθε να κάνει χάζι την καθημερινότητά σου.
Ε ρε ακατανόητα πράγματα.
Το βράδυ ήμουν κουλουριασμένη μέσα στη λευκή, ανοιξιάτικη κουβερτούλα, στη βεραντάρα. Με είχαν ζώσει τα αναμμένα «φιδάκια» από παντού και λίγο ακόμη και θα γινόμουν μια πρώτης τάξεως… Πυθία! Καπνισμένη και μαστουρωμένη από τα αντικουνουπικά. Έχει δροσιά εδώ τα βράδια και δεν τη βγάζεις χωρίς ζακετάκι.
Ξενυχτήσαμε σήμερα, 1 η ώρα κι ακόμη εδώ. Ήθελα να δω ένα ντοκιμαντέρ για την τρομοκρατία στον ΣΚΑΙ και οι αθεόφοβοι το έβαλαν, καλοκαιριάτικα, στις 00:00! Ας είναι. Με το laptop αγκαλιά, ενημερώθηκα και για τον κόσμο γύρω μου. Πάω για νάνι, φιλιά *
