Archive for January, 2009

Υστερόγραφο

January 31st, 2009

Πόσο θα ‘θελα να τη σπάσω αυτή την τελεία. Να τη λιώσω. Να τη φτύσω. Να ανοίξω αυτή τη ρωγμή λυσσομανώντας και να ξεχάσω εκεί μέσα όλες τις τελείες του κόσμου.

Κάθε δισταγμό.

Κάθε stop.

Κάθε πισωγύρισμα, κοίταγμα σε ό,τι πάτησες, κέρδισες, άφησες, γλίστρησε.

Κάθε αναποφασιστικότητα.

Κάθε κενό.

Κάθε διακοπή.

Να τρέξω πάνω στις γραμμές. Να γεμίσω τα πόδια μου ενέργεια, αργή κίνηση ακροβάτη, να σκίσω αυτό το μόνιμο δάκρυ κάτω από τον Αρλεκίνο.

Ντύθηκα τόσες φορές. Από τόσο νωρίς.

Τι μου είπες; Να ξαναβρώ τέμπο γιατί καθυστερώ τους υπόλοιπους;

Ποια είναι η διαφορά ενός πινέλου με ένα δοξάρι;

Υ.Γ. Δώσε μου 5′ να προπορευτώ και μετά με κυνηγάς.

Πηγή εικόνας: juengel08.deviantart.com

And the blog-winner is…

January 30th, 2009

proximityaward.jpg

Το βραβείο Proximidade περιγράφεται ως εξής:«Αυτό το blog επενδύει και πιστεύει στην εγγύτητα – την εγγύτητα στο χώρο, το χρόνο και τις σχέσεις. Αυτά τα blog είναι εξαιρετικά γοητευτικά. Αυτοί οι bloggers προσπαθούν να βρουν και να γίνουν φίλοι. Δεν ενδιαφέρονται σε βραβεία για την προσωπική τους άνοδο! Η ελπίδα μας είναι όταν κοπούν οι κορδέλες των βραβείων αυτών, να αναπαραχθούν ακόμη περισσότερες φιλίες.Παρακαλώ δώστε περισσότερη προσοχή σ’ αυτούς τους συγγραφείς!».

~

Το φρικιό μου με βράβευσε. Γιατί είμαι γεμάτη συναισθήματα και εικόνες, είπε. Και με τίμησε. Με ξεχώρισε και με φώναξε να παραλάβω το παραπάνω βραβείο από το blog του. Οκτώ πρέπει να διαλέξω. Οκτώ blogs, οκτώ ανθρώπους; Θα ξεκινήσω και θα δω πού θα με πάει η δαιμονισμένη πένα μου αυτή τη φορά…

ε Βάλε κατάμαυρο 123. Μόνος σου έβαλες αυτό τον περιορισμό στον εαυτό σου. Ίσως να τον χριεάζεσαι αυτό τον περιορισμό, επειδή έχεις πολλά να γράψεις. Εμένα μ’αρέσει η γραφή και η αισθητική σου και γι’αυτό σε ξεχώρισα.

υ Βάλε μπλε ελεκτρίκ αγγελάκι. Σε είδα και με είδες όπως είμαστε στ’αλήθεια. Και σε γουστάρω για την ορμή του μυαλού σου κι εκείνο το βραχιολάκι που φοράς. Θυμάσαι; Μου την είχες πει ελαφρώς, κάποτε…

χ Βάλε ένα μοβ ελαφρύ, ρε συ Βάσκες. Με έχεις δει ερωτική, γρήγορη, χαμένη. Και μου έχεις γράψει ένα κομμάτι. Ο ντετέκτιβ κι εκείνη… Και με κολάκεψες. Και είσαι εδώ. Συχνά-πυκνά. Και είσαι άντρας. Και μου αρκεί! Αφιερωμένο λοιπόν.

α Βάλε το πιο τρυφερό ροζ, kalynama. Πόσες φορές γράφοντας αυτή τη λέξη, σκέφτηκα να γράψω mama αντί για nama. Ξέρω μονάχα πως σε δύσκολες στιγμές μου έγινες καθρέφτης του γύρω μου κι όχι του μέσα μου, ευτυχώς. Και με ξύπνησες, για να δω τριγύρω και να επιστέψω στη ζωή και στο φωτεινό μου πρόσωπο.

ρ Βάλε καφέ Μαλινάκι. Αν και η σχέση μας άλλαξε με τους μήνες και το μεγεθυντικό φακό, εκτιμώ τις ιστορίες και την ιστορία που θες να γράψεις. Είσαι όμορφη όταν αφήνεσαι κι όταν γελάς.

ι Βάλε πράσινο σκούρο, Πενθεσίλεια. Από τις πιο λυρικές γραφές που δοκίμασα ένα χρόνο τώρα. Δε θα σε άφηνα.

σ Βάλε τρελό πορτοκαλί Κωστή. Και γίνε πορτοκάλι. Γουστάρω που γουστάρεις και σκέφτομαι πόσο σούπερ θα περνούσα αν είμασταν παρέα. Που και που μ’εκπλήσσεις, γι’αυτό και δεν ξεκολλάω.

τ Βάλε κόκκινο πορφυρό, μαλακό πριγκιπέσσα. Δεν έγινες μάνα μου, αν και το ‘θελα. Στα περίεργά μου όμως, νομίζω πως είσαι εδώ.

Ω!

Φωτιά κανείς;

January 29th, 2009

Αμφιβάλλω πλέον.

Ναι. Στο λέω ανοιχτά.

Αμφιβάλλω για σένα.

Για το πόσο σίγουρος είσαι. Πόσο εδώ είσαι.

Πόσο απόλυτα έχεις δώσει τη ζωή σου σε εμάς. Στο τώρα.

Νομίζω, ξέρεις, ότι προτιμάς να αδιαφορείς. Ή να διατηρείς το δικαίωμα του να αδιαφορείς.

Προτιμάς να μη με κατανοείς. Και το κάνεις με μια τόσο απολαυστική αγένεια πια.

Και δε γίνεται με όσα γίνονται. Κάτι πρέπει να είναι πάντα αναμμένο. Η ζωή μας. Και πρέπει να κάνεις πετάλι. Πάντα. Μέσα κι έξω από το νερό.

Ναι.

Η ζωή μας πρέπει να είναι πάντοτε αναμμένη.

Φωτιά κάποιος;

Πηγή εικόνας: nakos.deviantart.com

Pst, ενοχλείς!

January 28th, 2009

Κάποιοι άνθρωποι υπάρχουν στη ζωή απλώς για να σε καθυστερούν. Με τη μαλακία, την υπεροψία, κυρίως την ανασφάλεια και τον ανταγωνισμό τους, σου κλέβουν χρόνο.

Από τις ιδέες και την ηρεμία σου, τον προσωπικό σου χώρο και τη διάθεσή σου.

Έχω κατασταλάξει μετά από 12 χρόνια σε έναν από τους πιο σκληρούς εργασιακούς χώρους, πως ΣΕ ΚΑΘΕ αναθεματισμένη δουλειά, υπάρχει τουλάχιστον ΈΝΑΣ ηλίθιος που συνήθως είναι ΓΥΝΑΙΚΑ.

Κι αυτή η ηλίθια οσμίζεται και μετά στοχεύει. Και συνήθως ο πιο δυναμικός ή ταλαντούχος της παρέας θα την έλξει. Ιδού λοιπόν ο θύτης και το θύμα. Το μέσο και ο πολεμιστής. Η μιζέρια και η ανατροπή της.

Συνήθως, σε κάθε δουλειά υπάρχει μια ηλίθια που θα βάλει κάποιον στο μάτι και θα προσπαθήσει να τον σκάψει, να τον γεμίσει σπρέι και χρώματα που δε βγαίνουν εύκολα. Φυσικά τον εαυτό της θάβει. Γιατί τα δικά της κόμπλεξ αστράφτουν τελικά όσο και τα κοφτερά της δόντια.

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που υπάρχουν απλώς για να σε δυσκολέψουν. Να σε πονέσουν. ΝΑ ΣΕ ΕΝΟΧΛΗΣΟΥΝ. Και δεν έχουν ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ ΥΠΑΡΞΗΣ!

PST -> Είσαι άσχημη. Και με ενοχλείς!

… ακόμη σε βλέπω.

Πηγή εικόνας: penelopew.deviantart.com

Βλέπω μέσα από το χρώμα του αέρα

January 27th, 2009

Μα είναι τόσο προκλητικό.

Ένα βήμα είμαι. Ένα βήμα πίσω.

Να σύρω δεξιά κι αριστερά μου αυτές τις γυάλινες πόρτες και να μπω στο στρόβιλο.

Να πάψω να είμαι ένα, στέρεο, ύλη, καθοδηγούμενη από τη βαρύτητά μου.

Απλώς να γεμίσω το γύρω μου. Να γεμίσω αυτό που ποτέ δε βλέπουμε.

Φαντάσου όλο αυτό το διάφανο γύρω σου, το οξυγόνο, τα σωματίδια, το κενό σαν ένα θεόρατο μπολ. Κι εκεί πέφτουν όσοι κάνουν το βήμα. Το παραπάνω.

Όσοι χάνουν το σώμα τους μπαίνουν εδώ. Και το γεμίζουν σιγά-σιγά.

Μα είναι τόσο προκλητικός αυτός ο αέρας. Τον βλέπω. Ναι! Τον βλέπω.

Πηγή εικόνας: ambrits.deviantart.com

Το γιο-γιο

January 27th, 2009

Ανέμπνευστο…
Μουσικό…
Όργανο

Δε με κάνει ευτυχισμένη πια
Κι όμως κάθομαι εκεί δίπλα
Επειδή θα ήθελα πολύ να με έκανε ευτυχισμένη

Γίνετε κάτι τόσο ελαφρύ
Τόσο επίμονο
Και συναισθηματικό
Να μην επιστρέφει στο χέρι απ’όπου έφυγε?          To γιο-γιο…;

Πηγή εικόνας: beekee.deviantart.com

Βροχερό χειροκρότημα

January 26th, 2009

(Πηγή εικόνας: kaavya-krishna.deviantart.com)

Άφησε με για λιγάκι μοναχά. Έτσι. Να δώσω τα μαλλιά μου στις γυαλιστερές, υγρές, παιχνιδιάρικες κυρίες να τα στεγνώσουν.

Η βροχή σιώπησε για μερικές ώρες. Καιρός να ξαπλώσω κι εγώ κάτω από τις ρίζες, μέχρι να ξαναβγούν οι στάλες των παραμυθιών για να χορέψουν.

Βαθιά υπόκλιση… Κι ένα σπαγκάτο πάνω στη γη, καθώς οι σταγόνες ανοίγουν το σχήμα τους κι απλώνονται σα διάφανο τυράκι πάνω στις επιφάνειες. Έτσι. Σπαγκάτο. Όλο χάρη.

Λίγο πριν εξαφανιστούν. Απορροφηθούν. Λίγο πριν επιστρέψουν στην ανυπαρξία. Στην αναγέννηση.

Το μεγάλο χειροκρότημα πριν την αφόρητη, διαρκή σιωπή.

Πηγή εικόνας: ladyjanie.deviantart.com

Είσαι τόσο όμορφο όταν το θες

January 24th, 2009

Πονάει το αριστερό αυτάκι μου. Και λίγο ο λαιμός μου. Κορίτσια, όμορφα περάσαμε χτες στο μπαρ με τη σανγκρία, τους μεζέδες και την κουβεντούλα μας, αλλά το γιλεκάκι το στενό που φόρεσα, με πρόδωσε. Ή μήπως η βροχή μετά που με έλουσε σα λάβα;

Δε θέλω να σκεφτώ, να νιώσω, να καταλάβω τι μας συμβαίνει.

Θα μείνω, σαν παύση, στις φυλλωσιές με τις οποίες με σκέπασες χτες τα ξημερώματα, όταν επέστρεψα κοντά σου. Όταν με κοίταξες, ξάπλωσες μέσα μου και μου χάρισες λιγοστό ακόμη οξυγόνο.

«Μη με πονάς για να με πονέσεις. Δεν υπάρχει λόγος. Είμαι εδώ για σένα. Και θα είμαι για πάντα. Είσαι η ζωή μου»… ψέλλισες.

Πηγή εικόνας: thesynchronicitygrid.deviantart.com

Μια φυσαλίδα

January 23rd, 2009

Καθένας γεμίζει τα απογεύματά του πλέον. Για να μην είναι μόνος. Για να μη μείνει στο σπίτι. Μόνος. Με τον εαυτό του και την ηχώ του.

Τελειώνει η δουλειά αργά κι ακολουθεί ένα γρήγορο πέρασμα από το σπίτι. Συχνά όχι. Και η επίσκεψη στο γυμναστήριο, την αίθουσα χορού, την πισίνα, το μπιλιάρδο.

Άλλος κάνει σιάτσου, άλλος κικ-μπόξινγκ, άλλος γιόγκα. Για το σώμα, για την παρέα.

Πέφτω ξανά. Νομίζω ότι λέγεται κατάθλιψη. Νομίζω ότι είναι αυτή η απόχη που ξεκινά από την επιφάνεια του νερού και βυθίζεται αργά. Σχεδόν βασανιστικά. Πρώτα, βλέπεις ακόμα έξω. Το γύρω. Το φωτεινό. Και μετά, απλώς μουλιάζεις.

Αργότερα κλείνεις τα μάτια για να προστατέψεις την ψυχή σου. Και στο τέλος απλώς παραδίνεσαι. Στο νερό. Στους ήχους που σφυρίζουν αποχαιρετιστήριες λέξεις.

Σκατά.

Πηγή εικόνας: tebhe.deviantart.com

Είναι κανείς εδώ?

January 21st, 2009

Ο Μορφέας με ξέχασε και απόψε. Insomnia… Τρελή αϋπνία. Δε μου φέρνεις να σνιφάρω τους μαγικούς καπνούς που εισπνέεις εσύ? Να με στείλουν πεταλούδα μέσα σε κήπους αόρατους, κάτω από τροχαλίες να με κρύψουν, να με θαυμάσουν τα μάτια μου τα πράσινα;

Μόλις έβαλε η διπλανή το κλειδί στη θέση του. 04:42. Καινούργιοι γείτονες. Ρώσοι. Κι από ό,τι φαίνεται η κοπέλα σε μπαρ θα δουλεύει. Η χαρά του άντρα! Αν τη γνωρίσει ποτέ!

Κι όπως προσπαθούσε αυτή να ανοίξει την πόρτα της, έμοιαζε σαν κάποιος να παραβιάζει τη δική μου. Τόσο κοντά. Μία κίνηση.

Σκεφτόμουν. Θα ήθελα πολύ να ξανακάνω ραδιόφωνο.

Πριν από 4-5 κείμενα, είχα ποστάρει ένα samplάκι με τη φωνή μου. Κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δεν το σχολίασε. Κι όμως, την κρέμασα και τη φωνή μου στη blogosfaira. Σα μπουγάδα που ξεροκαίγεται κάτω από τον ήλιο του Ιουλίου.

Έβαλα μερικές σταγόνες gin. Ναι, πάντα gin είναι.

Άναψα και το κόκκινο το κερί. Το βαθύ, το ατελείωτο, το μεταμεσονύχτιο.

Έβαλα Best. Η καλύτερη μουσική γι’αυτή την ώρα.

Στριφογυρίζεις στο κρεβάτι. Σε χτύπησε στομαχική ίωση και χορεύεις μέσα σου. Σε ρώτησα πριν κάτι ώρες αν θες να κοιμηθώ στο σαλόνι. Για να ηρεμήσεις. Να είσαι πιο άνετα. Μου απάντησες: ποτέ!

Γαμώτο. Θέλω να ξαναρίξω τη φωνή μου στο μικρόφωνο. Όχι σαν τραγουδίστρια, πια. Σα φωνή. Του σύμπαντος. Απλά.

Είναι κανείς εδώ μέσα?

Πηγή εικόνας: myist.deviantart.com

Next »