blog +Ο- σφαιρα

demon July 31st, 2008

-«Σ’αγαπώ»… της ψιθύρισε τόσο βαθιά στο αυτί, ώστε όλα της τα όργανα άρχισαν να κουνιούνται πέρα-δώθε, σα κλαριά, για να συνειδητοποιήσουν τις λέξεις.

-«Θέλω να χωρίσουμε» σκέφτηκε εκείνη. Το είπε άραγε; Ποιος ξέρει;

*

Τόσο εξωπραγματικό είναι το ότι είμαστε μαζί.

Σε κοιτάζω τώρα να και το μυαλό μου μένει σε αυτό το νόημα σκαρφαλωμένο. Εξωπραγματικό. Ναι!

Ξέρεις, μέχρι τώρα, μετά από ένα διάστημα, κοιτούσα τους γκόμενούς μου στο πρόσωπο και σχεδόν πάντα είχα να τους περιγελάσω για κάτι. Μετά από καιρό, μου φαινόντουσαν αστεία τα μάτια ή η μύτη τους, οι γκριμάτσες ή το κεφάλι τους, το πρόσωπο ή τα χείλη τους.

Κι ενώ εσύ είσαι λάθος –από την αρχή ήσουν!-, μου φαίνεται εξωπραγματικό το ότι εσύ κι εγώ είμαστε μαζί. Και το ότι δεν έχω να σου προσάψω τίποτα. Δεν έχω να σου κοροϊδέψω τίποτα. Σε κοιτώ και είσαι τέλειος όπως είσαι. Κανένα αγκάθι, κανένα στίγμα, τίποτα γκροτέσκ.

Φυσικά κι έχεις… Ω ναι. Πολλά, λίγα…

Σε κοιτώ όμως και ποτέ δε σκέφτομαι να καταστρέψω το πρόσωπό σου!

Κι ας είσαι λάθος.

Από την αρχή ήσουν…

Εξωπραγματικό.

Πηγή εικόνας: theblackletter.deviantart.com

• Σαλιάρα
• Comments(4)

demon July 29th, 2008

Αποφάσισα να φωταγωγήσω το βασίλειό μου.

Πήγα κι αγόρασα κεριά. Μιλιούνια! Ρεσώ και τετράγωνα, ψηλά και στρογγυλά, γυμνά και σε γυάλινες θήκες…

Και τ’άναψα! Έτσι, μου τη βάρεσε και τα άναψα. Απόψε νωρίς-νωρίς.

Έβαλα ένα πάνω στον εξωτερικό. Ένα ζερβά κι ένα δεξιά από την οθόνη. Μια σειρά πολύχρωμων νεοαποκτηθέντων κεριών μπροστά από το πληκτρολόγιο κι ένα ψηλό στο περβάζι για να φέγγει στις άκρες των ματιών μου!

Να άνοιγα μήπως και τη σαμπάνια που φυλάω κάτι μήνες τώρα (από τα γενέθλιά μου) στο ψυγείο;

Κάθομαι και βλέπω το γλυκερό σκηνικό που έχτισα με μυστικιστικά μέσα και ζεσταίνομαι μέσα μου. Η ψυχή μου θέλει να σε ευχαριστήσει. Να σου χαμογελάσει. Να αφήσει τα μαλλιά της ελεύθερα, να βραχεί, να πηδήξει πάνω σου.

Κι έτσι, σηκώνομαι από το γραφείο, σου ‘ρχομαι με φόρα, πηδάω πάνω στην αγκαλιά σου την ώρα που τρως. Σου φεύγει το πιάτο, το πιρούνι, με κοιτάς με απορία.

Σου κλείνω τα μάτια. Με τα δυο μου χέρια σκεπάζω το όστρακο στο αυτί σου κι αφήνω τούτες τις λέξεις να γλιστρήσουν στην τσουλήθρα, μέσα του:

Με κάνεις να αιστάνομαι πριγκίπισσα…

Με το ρολογάκι το παιδικό, το ροζ, με το τετραδιάκι και τους μαρκαδόρους, με τα κεράκια, τον αναπτήρα τον τεράστιο που ‘ναι για φούρνο ή προσάναμμα, με την οθόνη και την καρέκλα, το κινητό που μου πήρες… με κάνεις να αιστάνομαι πριγκίπισσα, μωρό μου.

Η ψυχή μου σου στέλνει ευχές!

Τι κι αν δεν μου τα πήρες εσύ όλα αυτά; Μα κάποια από αυτά. Εγώ στο μυαλό μου τα έχω βάλει, πως εσύ μου τα χάρισες. Ίσως επειδή γίνανε όλα αυτά στη στιγμή, στην εποχή, στη στιγμή που είμαι μαζί σου. Εδώ, τώρα.

Κι εδώ, σε αυτή τη στιγμή αυτά έχω. Κι είμαι σκέτη μπαλαρίνα. Σαν τη φλογίτσα μέσα στη γυάλα, την τετράγωνη. Χωρίς καπάκι για να πετώ στο συννεφάκι μου. Διάφανη για να σου τραγουδώ ό,τι καπνό βγάζουν τα ρουθούνια της καρδιάς μου. Φωτεινή σαν το μάτι μου που σου χαμογελά. Και μπαλαρίνα, σαν την αέναη ύπαρξή μου…

• Σαλιάρα
• Comments(2)

demon July 28th, 2008

Σ’ευχαριστώ Ευούλα που με τράβηξες στα χωράφια, μέσα στα αστέρια, κάτω από φωτορυθμικά τεχνητά και φυσικά, για να μυρίσω ξανά, από λίγο, την αμήχανη απόχρωση ενός πάρτυ!

Σ’ευχαριστώ αγγελάκι που ενδιαφέρεσαι για τις λέξεις της ζωής μου. Της εμφανούς και μη.

Σ’ευχαριστώ Μαλινάκι που δεν άκουσες τη μετάφραση που έδωσα στις οδηγίες της Εύας, γιατί αλλιώς κι εμείς, Ραφήνα θα καταλήγαμε. Βασικά, δεν ξέρω αν θα μας χαλούσε αυτό. Διότι και πιο αργά θα φτάναμε στο κτηνιατρείο και τους μηχανόβιους θα είχα χαιρετήσει… από κοντά.

Σ’ευχαριστώ Μολυβούπολη που εμφανίζεσαι από το πουθενά, όταν οι καρποί του πράσινου είναι έτοιμοι να ακουμπήσουν τη γη.

Κι εσένα Βάσκες που μπουκώνεις το στόμα σου με σταγονίδια δικά μου.

Σ’ευχαριστώ μανούλα. Που θυμάσαι το παρελθόν σου και το ποτίζεις μαζί μου.

Σ’ευχαριστώ Ανδρονίκη, που μου χάρισες δυο κατάμαυρα τερατάκια που είναι λες και βγήκαν μόλις από… σολάριουμ ή ψησταριά.

Κι εσένα, Νυχτερινή που, που και που παίρνεις στα χέρια το στηθοσκόπιο κι ενώνεις την καρδιά με το υπόλοιπο σώμα.

~

Σ’ευχαριστώ Μιχάλη. Που λιώνεις πάνω μου. Μέσα μου. Μαζί μου!

~

Το αφιερώνω σε όλα τα μάτια που γνώρισα τους τελευταίους 9 μήνες και σε όλα εκείνα τα δάχτυλα που γύρισαν τον καθρέφτη ανάποδα. Στους διαδικτυογράφους του internet και της ζωής που σκίζουν τις σελίδες του ημερολογίου τους, κι αντί να τις πετάξουν, τις βρέχουν και τις αφήνουν να ταξιδέψουν εδώ μέσα!

Thx guys…

Πηγή εικόνας: aegis-strife.deviantart.com

• Μέσα στο ταξίδι
• Comments(6)

demon July 26th, 2008

Μου πέταξες με φόρα ένα μπουκάλι κι εγώ σου κάκιωσα. Αλλά όταν κοίταξα καλύτερα, είδα πως τούτο το γυάλινο δοχείο δεν ήταν σαν όλα τα άλλα. Μα μαγικό, με κρυμμένες ευχές μέσα του. Και πολύ σ’ευχαριστώ γι’αυτό, Μαλινάκι.Παιχνίδι λοιπόν, μετά από πολύ καιρό. Πάνω που σκεφτόμουν να ποστάρω κι εγώ ένα. It’s been a while.

Οι οδηγίες, σύντομες κι απόλυτα κατανοητές. Κι ευχάριστες, να προσθέσω.

Σου πέφτει κατακούτελα ένα μπουκάλι με το τζίνι μέσα. Φυσικά δε θέλει και πολύ σκέψη το πράγμα. Θα το τρίψεις, θα το τρίψεις… Όχι το πιπέρι, το στόμιο!!!

Και το πλάσμα θα σου εκπληρώσει 3 ευχές. Μία θα πρέπει να είναι για τον εαυτούλη σου. Μία για κάποιον άλλο. Και μία για τον εχθρό σου. Εμ, πάντα δεν υπάρχει μια παγίδα;

Κάτσε να στροβιλιστώ γύρω από τις αποχρώσεις του μυαλού μου. Να καθίσω πάνω σε ένα νούφαρο, ποταμίσιο. Και να τεντώσω τα μάτια μου, καλά-καλά.

Mmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm…

ΕΥΧΟΜΑΙ

~Να είμαι πάντα ευτυχισμένη

*Να είσαι πάντοτε δυνατός (κι ερωτευμένος μαζί μου.αλλά αν τις θεωρείς δύο ευχές, τότε πραγματοποίησε μόνο το πρώτο σκέλος)

=Απλώς να… σου κάνουν ό,τι κάνεις!

Δίνω μία στο μπουκάλι κι αυτό ρολάρει παρακάτω. Και που πάει; Στην Πενθεσίλεια,την Dreamerland, τον Johnny boy (αν έχεις μέσο εκεί που είσαι), τη Μολυβούπολη (θα σε κάνω spank που εξαφανίστηκες -καλά έκανες!), τον Βάσκες και το αγγελάκι (long time no see, mein aengel).

Πηγή εικόνων: www.deviantart.com

• Παίζω-παίζεις... δε με παίζετε!
• Comments(18)

demon July 25th, 2008

Και μέσα σ’όλα στείρωσα και τις δυο γατούλες μου, που φτάσαν αισίως τους 10 μήνες ζωής or something.

Δευτέρα βράδυ είχα εγώ την εξαγωγή μου, Τρίτη πρωί είχαν αυτές χειρουργείο! Σ’ευχαριστώ ρε Ευούλα!

Τετάρτη πρωί τις παραλάβαμε (πακέτο) και ξεκινήσαμε το ντάντεμα, τα extra χάδια και την αντιβίωση (Augmentin), δις την ημέρα.

Έχω γίνει κινητό νοσοκομείο. Σαράβαλο σκέτο. Είχα το δόντι, τη μεγάλη απώλεια, έβγαλα κι έρπη, ψιλοκάηκα στο στέρνο ε, και τώρα, έχω γεμίσει και γρατζουνιές στα χέρια μου από τα γατιά. Που καθόλου δεν τους αρέσει το χειροπόδαρο «δέσιμο», το βίαιο άνοιγμα του στόματος και η εισαγωγή σύριγγας.

Οπότε… σιγά μη φύγουμε διήμερο/τριήμερο. Δεν το βλέπω.

Πάντως είχε πλάκα να σκέφτομαι τη διαμονή των γατιών στο κτηνιατρείο. Μου ‘λειψαν, ακόμη κι αν τις αποχωρίστηκα για μονάχα μια μέρα. Είχε πλάκα και να σκέφτομαι το διάλογο που θα είχαν με τις άλλες γάτες-ασθενείς.

«Γεια. Εσύ που μένεις; Εγώ Ηλιούπολη. Έχεις δυο γονείς ή έναν; Εγώ δύο! Το σπίτι σου είναι μεγάλο; Το δικό μου έχει τρεις πόρτες και είναι ένα δωματιάκι μόνο, όπου έχω την άμμο μου, το νερό, το φαγητό, το ονυχοδρόμιο και μερικά παιχνίδια. Α, έχω βρει και μια καινούργια απασχόληση, που όμως θυμώνει, νομίζω, τη μαμά και τον μπαμπά. Υπάρχουν καλώδια που βγαίνουν από τον τοίχο κι εμένα, μ’αρέσει να τα ξηλώνω! Αλλά όταν το ανακαλύπτουν οι γονείς μου αρχίζουν να με κυνηγάνε γύρω-γύρω. Φυσικά εγώ είμαι πιο γρήγορη. Αλλά στο τέλος, ε, με πιάνουν. Και υπάρχει και κάτι πάνω στις πόρτες, το οποίο ζουλάνε η μαμά και ο μπαμπάς κι ανοίγει η πόρτα. Τους έχω παρατηρήσει κι έτσι τώρα, μπορώ και το κάνω κι εγώ. Δίνω έναν πήδο, κάθομαι πάνω με τα χεράκια μου, κατεβαίνει αυτό κι ανοίγει η πόρτα! Ωραίο παιχνίδι. Δύσκολο λιγάκι. Και μετά, όταν μπαίνω στο χώρο των γονιών, το σαλόνι, έχουν ένα κουτί με κουμπάκια πάνω. Κι όταν τα πατάω ανάβει μια οθόνη. Κι έτσι μπορώ κι εγώ να κάτσω στον καναπέ και να δω εικόνες να κουνιούνται. Όταν ήμουν πιο μικρή, με ζάλιζε όλη αυτή η συγκίνηση, τώρα όμως έχει πλάκα»…

Καλό Σαββατοκύριακο guys…

Καρτουνίστικο!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Πηγή εικόνας: gabrielfam.deviantart.com

Υ.Γ. Αύριο δεν είναι το πάρτυ;

• ΖΩΟΝ
• Comments(0)

demon July 23rd, 2008

Στην κυριολεξία κι εδώ που τα λέμε, ακόμη φτύνω. Fuck.

Πήγα για… σφαγή χτες. Οδοντίατρο. Και υποβλήθηκα σε εξαγωγή δοντιού.

Κι εκεί που νόμιζα ότι είμαι καλά και πως τελείωσαν τα βάσανά μου ανέλπιστα γρήγορα, αφού και μηχανή καβάλησα και στο τηλέφωνο μίλησα, τσουπ… να το αίμα κι ο πονοκέφαλος, από την ένεση εικάζω.

Κι όλο το βράδυ να αιστάνομαι φοβερό εκνευρισμό από την υπόνοια του πόνου και τον πονοκέφαλο που κατέβηκε μέχρι τα βλέφαρά μου.

Κι έτσι, έγινα και πάλι κουβάρι. Σαν το μαύρο το γατί μου.

Έγινα και πάλι όστρακο, κρυμμένο σα σπείρα καλά στον εαυτό του.

Και γύρισα σα μωρό, ευάλωτο, στα σωθικά που με σηκώνουν κάθε μέρα.

άντε περαστικά μου

Πηγή εικόνας: zombilina.deviantart.com

• Bubbles
• Comments(6)

demon July 22nd, 2008

Βασικά δεν πολυγουστάρω να γράψω για το event, επειδή τώρα τελευταία πιάνω τον εαυτό μου, όταν δεν έχει περάσει κάπου καλά, να μη θέλει να επαναφέρει την ασχήμια. Το οποίο και σέβομαι. Υγιές μου ακούγεται, no;

Παρόλα αυτά κι επειδή πάντα έχω γνώμη για τη Μουσική, ο τίτλος που αρμόζει, νομίζω, στο Rock ‘em all festival είναι, χωρίς υπερβολή… FUCK ‘em all festival.

Ήταν κανείς από σας εκεί; Να σηκώσει το χεράκι του!

Καταρχάς και κυριότερο όλων: ο ΉΧΟΣ. Α-πα-ρά-δε-κτος.

Με το που πληροφορήθηκα την αλλαγή, από Λυκαβηττό δηλαδή, σε Γκάζι, το ‘πιασα με τη μία. ΩΧ… Στην Τεχνόπολη τέτοιου είδους συναυλία; Μεγάλη; Metal;

Από το πρώτο λεπτό, ο ήχος έκανε την εξής κίνηση –μη γελάς!:

Ένα στροβιλισμό προς τα μέσα και μετά ένα σλουπ… κι έπεφτε στο πηγάδι. Μουντός, με τα μπάσα αντί να σε πετάνε να ακούγονται λες κι έχουν χιλιάδες υφάσματα πάνω τους και τα ελάχιστα πρίμα να αντανακλούν στα γύρω κτίρια και να φτάνουν στο αυτί σου, σαν echo.

Σκατά κοινώς. Κι επειδή τα συγκεκριμένα συγκροτήματα, έχουν φυσικά να κάνουν με μπάσα κι όχι τόσο πρίμα, εκτός Lacuna άντε λίγο και Iced, ο ήχος ήταν απογοήτευση σκέτη. Κάκιστος.

Δεύτερον, η σειρά εμφάνισης. Είναι δυνατόν να παίζουν πρώτοι οι Pain of Salvation; Και, που ακούστηκε να παίζουν προτελευταίοι οι Iced Earth; Το κοινό τους γνωρίζει πολύ καλά, ότι κάτω από 2 ώρες -και λίγο λέω- δεν παίζουν ποτέ. Το είπαν οι άνθρωποι. «Ξέρετε ότι συνήθως παίζουμε πολλή ώρα. Σήμερα, όμως πρέπει να τηρηθεί χρονοδιάγραμμα. Θα σας ανταμείψουμε όμως την επόμενη φορά».

Και… χώσιμο.

Τώρα, το τρίτο σχόλιο που θα μπορούσα να κάνω είναι για την επιλογή των γκρουπ: Μα, Moonspell εκ Πορτογαλίας και Meshuggah εκ Σουηδίας; Οι μεν πρώτοι είναι απλώς ανύπαρκτοι μουσικά ή άντε, σχεδόν ανύπαρκτοι αλλά με συμπαθητική σκηνική παρουσία, οι δε δεύτεροι… ΚΑΚΟΙ! Άφωνος ο τύπος κι απλώς αυτός ο θόρυβος δεν είναι μουσική. Δεν μπορεί να είναι. Έδωσα βάση. Ούτε μια νότα δεν άκουσα. Ούτε ΜΙΑ! Ούτε στη φωνή ούτε στην κιθάρα.

Α, και να αφήσω κι ένα δημοσιογραφικό στίγμα, μια και ένας από το staff (Rockwave-Terra vibe) είχε πιάσει κουβεντούλα με τη γκόμενα δίπλα μου. Πήγα να του σπάσω το κεφάλι: Ρε μαλάκα, εσένα σε πληρώνουν για να είσαι εδώ, εγώ πλήρωσα για να ακούσω και να δω. Άντε σκάσε, ουγκ. Ό, τι ηχογράφηση έκανα, είχε μέσα την γκαριζοφωνάρα του.

Στο παρασύνθημα: ο ένας τρόπος που μπορούσες να πάρεις αναψυκτικά, φαγητό κλπ., ήταν να αγοράσεις κουπόνια και να τα ανταλλάξεις. Ο τύπος, λοιπόν, ο ουγκ, είπε στην γκομενίτσα, πως του έχουν περισσέψει τέτοια κουπόνια. «Μπορείς να κεράσεις αν θες μερικούς φίλους σου κι ό,τι περισσέψει, λίγο όμως, να πας να το επιστρέψεις και να πάρεις χρήματα πίσω. Να βγάλουμε και κάτι!!!».

Wow ε;

Όσο για το αποκορύφωμα; Κατά διαστήματα έβλεπα κάτι κορίτσια να «ζητιανεύουν» από παρέα σε παρέα εισιτήρια. Με αυτά, όπως τους εξηγούσαν, μπορούσαν να βάλουν μέσα στο χώρο «δικούς τους». Ο άντρας διάβασε χτες σε κάποιο forum ότι μετά από κάποια ώρα, οι διοργανωτές άφησαν, λέει, πάνω από 1.000 άτομα να μπουν μέσα «για να μην είναι άδειος ο χώρος»… Αρκεί να επεδείκνυε κάποιος ένα valid εισιτήριο. Κι έτσι, οι κοπελιές που σας έλεγα, με ένα κομμένο εισιτήριο, έβαλαν μέσα στην Τεχνόπολη, 3 άτομα. Τουλάχιστον τόσα είδα εγώ.

Μετά από όλα αυτά και να σκεφτεί κανείς πως δώσαμε 60 Ευρώ και “χαρήκαμε” 3 στα 6 συγκροτήματα… ε, δεν μπορώ να πω και του χρόνου. Δυστυχώς. Για την επόμενη μέρα, άντρας κι εγώ, είμασταν σαν ζόμπι. Υπερευαίσθητοι σε κάθε δυνατό ήχο.

Γι’αυτό δεν έρχονται κάποια καλά σχήματα στην Ελλάδα. ΟΥΓΚ

~

Δεν ξέρω αν “γεράσαμε” και δεν αντέχουμε πια ορθοστασία, ηχορύπανση και κακή οργάνωση. Προσωπικά προτιμώ το: “ωρίμασα κι έμαθα να ακούω Μουσική”…

• ΖΩΟΝ
• Comments(8)

demon July 21st, 2008

Hey, pst… εσύ… !

Εσύ που κάθεσαι πάνω από το πνεύμα μου κάθε που έχει κεραυνούς και υφαίνεις νύχτες μανιασμένες, νύχτες επιθετικές, γκαζωμένες, φουρτουνιασμένες.

Μπλε και πράσινο τα αγαπημένα μου χρώματα. Πράσινο το μάτι μου και μπλε ο αέρας που περνά μέσα από τον ουρανό για να πει το παραμύθι του.

Ψιτ… εσύ που βάφεσαι και φοράς τα δαχτυλίδια τα μεγάλα. Την μπέρτα τη διάφανη με τις πεταλούδες πάνω. Και το τακούνι που σκίζει το χώμα κάθε που αναπνέεις.

Pst κι εσύ που δένεις τη ζώνη σφιχτά, έτοιμος να χορέψεις πάνω στις γλώσσες των γραμμάτων. Πανέτοιμος να φορέσεις το στέμμα και να ρίξεις αποσμητικό. Για να προσελκύσεις τα όνειρα της ηδονής μου. Και τις κεραίες μου, μαζί.

Πάω να τραγουδήσω στο νερό που με ντύνει.

Κι απόψε… επιπλέω

στο συννεφάκι μου

~

απλώς… τέλειο .-

Πηγή εικόνας: alissia.deviantart.com

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(2)

demon July 18th, 2008

Καλό Σαββατοκύριακο, guys.

Φεύγω, πάω ride. Τριήμερο μέχρι το Λεωνίδιο.

Να μαζέψω ψίχουλα, συναισθήματα, το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένα τα σύννεφα και η απόλαυση.

Τα λέμε τη Δευτέρα ξανά.

Αν σκοπεύει κάποιος να έρθει Rock’em all festival, come forward. Don’t be shy!

Ο διαδικτυακός μου τηλεφωνητής θα λειτουργεί για τις δαχτυλιές σας…

φιλιά *

Πηγή εικόνας: fredy3d.deviantart.com

• Bubbles
• Comments(6)

demon July 17th, 2008

Σε έχω φανταστεί 1-2 φορές μέχρι τώρα να λες στα μάτια μου πως θες να παντρευτούμε, περιμένοντας εναγωνίως και λιγάκι αμήχανα την απόκρισή μου.

Τις προάλλες που γονάτισες με νόημα και θεατρικότητα για να μου ζητήσεις συγνώμη, την είδα τη στιγμή ζωντανή.

Άρα υπάρχει, όχι;

Και σήμερα… ξαναγεννήθηκε η σκηνή, πιο δυνατά από ποτέ.

Πήγαμε να δούμε τον Batman, “The dark knight”. Και λίγο μετά τη μέση, εκεί που γύρισες ολότελα το κεφάλι σου και μου ψιθύρισες έντονα πως «είσαι η ζωή μου!», το ‘πλεξα με τις σκιές μου.

Κι εκεί, το ‘πα στην ψυχή μου. Το κέντησα στη μοίρα μου, σαν άστρο πλαστικό:

Ή ΠΟΤΕ ή ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.

~

Τώρα που καβαλάω τη μηχανή μας και καρφώνω την πανσέληνο με την πένα μου, σου απαντώ στην ερώτηση που δε μου έκανες:
Ή ζήσε με τη ΖΩΗ ΜΟΥ ή ΆΣΕ ΜΕ ΝΑ ΦΥΓΩ.

Πηγή εικόνας: profile.myspace.com

• Σαλιάρα
• Comments(2)