Archive for March, 2009

Αφιερωμένο σε κείνους που συλλέγουν κλειδιά…

March 31st, 2009

Λοιπόν… για να το λήξουμε εδώ αυτό το θεματάκι. Που άνοιξε ασκούς κουτσομπολιού. Οι οποίοι είχαν ξεμυτίσει ούτως ή άλλως. Κι επειδή κανείς δεν έχει δικαίωμα να μιλάει αν δεν αναρωτηθεί κι ο ίδιος πραγματικά τι θα έκανε σε μια παράλληλη κατάσταση.

Κομμένα τα πολλά-πολλά. Μπορείτε να πάτε στις γωνίες σας. Να πάτε από κει που ήρθατε. Μόνο τούτο θα σας «απολογηθώ»:

Η blogosfaira είναι δημιούργημά μου. Τα δικά μου ηλεκτρονικά φύλλα. Ο δικός μου πάπυρος. Να φυλά παρελθόν κι αμαρτήματα. Παρόν και χυμώδεις σκέψεις. Μέλλον και μια ευτυχία που μόνο η ψυχή μου μπορεί να υφάνει.

Όπως έχω κατά καιρούς γράψει και κάνει αρκετούς να κοκκινίσουν για το πώς γαμάω και το πώς απολαμβάνω το σώμα μου και το σύντροφό μου, όπως έχω γράψει για λεμονόπιτες, στραπατσάδες, συνταγές και ξόρκια, όπως έχω αφήσει στίγματα εσωτερικά κι ακατανόητα, αύρες που μοιάζουν με πεταλούδες ακόμη και δάκρυα που θυμίζουν διάφανες κηλίδες, έτσι και τώρα.

Αυτό είμαι εγώ. Ό,τι υπάρχει γύρω μου, υπάρχει εδώ. Κι ό,τι μπαίνει μέσα μου, αφήνει την απόχρωσή του κι εδώ πάνω. Είτε είμαι ασθενής, είτε είμαι θυμωμένη, είτε είμαι μεθυσμένη, ερωτευμένη, χωρισμένη, χαρούμενη, τρελή, πεινασμένη, ξενυχτισμένη, αγχωμένη, απόλυτη, μουσική…

Πήγαινε παρακάτω τώρα. Και σύρε και τις αλυσίδες σου μαζί. ΟΥΣΤ.

Πηγή εικόνας: saromir.deviantart.com

(Παραιτούμαι!) – we need to talk!

March 31st, 2009

Με περιμένει μια δύσκολη μέρα σήμερα. Αιστάνομαι ήδη πολύ-πολύ καλύτερα. Έμεινα μακριά από τη δουλειά σχεδόν ολόκληρη την περασμένη βδομάδα. Μακριά από μη αναγκαίες μετακινήσεις και κυρίως μακριά από μια οθόνη πανάρχαια (στη δουλειά), η οποία μέχρι να ζεσταθεί –λες και καίει κάρβουνο!- παραμένει θολή.

Το συζητούσα με ένα γνωστό χτες και μου έφερε τη συγκεκριμένη οθόνη ως την υπαίτια για τις ζαλάδες μου. Λες; Αν είναι… Και την έχω μπροστά από τα μάτια μου κάθε απόγευμα για 2 μήνες. Μίνιμουμ.

Κάτσε, γιατί τα πράγματα σοβαρεύουν τώρα. Έχω ζητήσει ρε παιδιά από το «αφεντικό» μου μια καινούργια καρέκλα, γραφείου, εδώ και 4 μήνες. Τίποτα.

Δεν το καταλαβαίνω πραγματικά. Έφυγα από ένα χώρο όπου όλα ήταν (είναι ακόμη;) ατσάλινα. Κι αναζήτησα τους προσωπικούς μου ρυθμούς και για πρώτη φορά στη ζωή μου έβαλα πάνω από όλα την εσωτερική ηρεμία. Το να σου κάνει κέφι και να μη σιχτιρίζεις κάθε βράδυ που γυρνάς σπίτι.

Κι ενώ πέφτω πάνω σε μια (φαινομενικά) καλή εργασιακή περίπτωση, βλέπω ότι το παραμυθάκι συνεχίζεται. Κι εδώ. Και παντού.
Αργοπορία στο μισθό. Και σιγά το μισθό δηλαδή! Είναι αστείο. Μια αντιμετώπιση ΨΙΛΟ-φιλική και ψιλο-εργασιακή. Και όλα να ρέουν με υπομονή και ανοχή από την πλευρά μου.

Η καρέκλα που δεν ήρθε ποτέ. Μια χαλασμένη οθόνη. Το ασύρματο τηλέφωνο στη δουλειά το έχω φέρει από το σπίτι μου!!! Ένας μισθός που ακόμη έρχεται με το περιστέρι. Και μια θρασύτατη ατάκα χτες: «Εδώ δεν έχουμε χρήματα να σε πληρώσουμε, θα έχουμε χρήματα για καινούργια οθόνη;». Μεγάλε; Τα χρήματα που έδωσα στους γιατρούς να μέτραγες, φτάνουν και περισσεύουν για οθόνη. Αξίζει να βάλω εγώ γυαλιά; Στο κάτω-κάτω δε θα την πάρω σπίτι μου. Εσύ θα το δεχόσουν για τον εαυτό σου όλο αυτό;

Στο τέλος θα τους πληρώνουμε κιόλας!!!

Δεν πάμε καλά. No, no, no.

Πηγή εικόνας: innervisionartistry.deviantart.com

Ψυχή… λεία

March 30th, 2009

Καληνύχτα και καλημέρα.

Γεια και αντίο.

Χαμόγελο βαθύ και θλίψη λαμπερή.

Κίνηση και παύση.

Ενέργεια και καμένη αύρα.

Ξανά…

~

Καλή βδομάδα με ένα κομμάτι ιδιαίτερο.


Falling Again by Lacuna Coil(Rurouni Kenshin) –

Καλημέρα κόσμε, άνοιξέ μου!

March 27th, 2009

Σε περίοδο ανάρρωσης. Που το μυαλό μου κυριολεκτικά και μεταφορικά ταξιδεύει κι αγγίζει ό,τι κινείται γύρω του.

Δε θα ψαρέψω σήμερα. Απλώς θα σου αφήσω μήνυμα. Άκου τη μελωδία της και χαμογέλασε. Κι αν φας κόλλημα, πάσαρέ το παρακάτω.

Υ.Γ. Και για όσους λατρέψουν τη φωνή της, κατεβάστε Within Temptation.


In and Out of Love – Armin van Buuren ft Sharon den Adel

Συννεφάκι μου, σου ‘ρχομαι!

March 26th, 2009

Τράβα! Άσε με να γλιστρήσω πάνω σου λοιπόν!

Με βλέπω στρογγυλοκαθισμένη σε ένα δροσερό φύλλο. Σχηματίζω με το σώμα μου εικόνες μέσα στο νερό. Έναν κύκνο, ένα σπίτι, ένα κλειδί.

Πάει καιρός που έβλεπα γλυκά όνειρα. Μελένια. Ξαναγύρισαν οι δείκτες μου στην πραγματικότητα. Με πρόσωπα υπαρκτά και καταστάσεις φθίνουσες.

Με στριγκλιές και μαχαιρώματα, σφύρες έτοιμες να αποκολληθούν από το δέντρο και διάτρητα τζάμια στην κορυφή.

Είμαι επίπεδη. Χρειάζομαι αέρα. Να ξαναποκτήσω σχήμα και να βγω από τις ρωγμές.

Χρειάζομαι να γίνω καλά και να σταματήσω να πονάω. Να αλαφρύνω και πάλι. Να σκαρφαλώσω στο συννεφάκι μου!

Πηγή εικόνας: suzanastojanovic.deviantart.com

Να θυμηθώ να βγω από το λαβύρινθο!

March 25th, 2009

Αναρωτιέμαι, αν μπω στο λαβύρινθο της ακοής μου, θα ξαναβρώ το κέντρο βάρους μου?! Είναι ερώτηση κρίσεως. Έτσι, για να μη μας τρελάνουν τελείως οι γιατροί. Ου μπλέξεις! Φυσικά.

Λοιπόν, σήμερα διανύω την 6η μέρα ζαλάδας μου και ομολογώ πως είμαι θεαματικά καλύτερα. Δεν ξέρω εάν βοήθησαν τα χάπια που ξεκίνησα χτες. Συνδυασμός Vertigo-Vomex με Zantac, για να μην ερεθιστεί το στομάχι. Αν και, εκτός από τις έντονες ζαλάδες σε βαθμό… ανισορροπίας, δεν έχω απολύτως κανένα άλλο σύμπτωμα. Ούτε πόνο ούτε τίποτα.

Πήγα στον ορθοπεδικό προχτές. Δεν έχω αυχενικό. Μου είπε να πάρω καμιά δεκαριά μέρες αυτά τα χάπια κι ότι μπορεί να περάσει. Ίσως, λέει, είναι ίωση με μόνο σύμπτωμά της τον ίλιγγο. Αν επιμείνει να πάω οπωσδήποτε σε νευρολόγο. Τα νεύρα μου!

Χτες πήγα και σε οφθαλμίατρο. Έτσι. Για να αποκλείουμε σιγά-σιγά πράγματα. Το πράσινο μάτι μου λειτουργεί ακόμη άψογα. Να πάω σε ωριλά. Θα είναι λαβύρινθος.

Σήμερα ξύπνησα πολύ καλύτερα. Η ζαλάδα έχει μειωθεί σημαντικότατα. Αύριο θα πάω δουλειά. Και μεθαύριο πρέπει να αρχίσω να φροντίζω και πάλι τον εαυτό μου. Αρκετά του χαρίστηκα. Τον κανάκεψα. Τον πάχυνα. Τον πότισα. Τον κοίμισα. Καιρός να τον ξυπνήσω. Και να τον φιλήσω!

Πηγή: pacifier.deviantart.com

Ζαλίζομαι, τραμπαλίζομαι

March 22nd, 2009

Με έπιασε χτες. Το μεσημέρι. Όταν πια γύρισα σπίτι μετά από δουλειές. Μαζί με τις σακούλες και τους λογαριασμούς, κουβαλούσα και τη βροχή. Κι όπως ξάπλωσα για να ελαφρύνω, έμεινα. Να ζαλίζομαι. Μαγική εικόνα γίναν τα πάντα γύρω μου. Σαν εκείνο το χάρτινο παιχνίδι, που το μέσα μένει ίδιο, το περίβλημα αλλάζει όμως. Κι είναι τόσο πολύχρωμο, τόσο φανταχτερό και φωτεινό, που κουράζεσαι να το κοιτάς για πολύ ώρα.

Μου κράτησε ώρες πολλές. Δια της βίας έφαγα. Ένιωσα στομαχικό ίλιγγο, ο οποίος όμως δεν πέρασε χρησιμοποιώντας τα κλασικά τρικ. Έφαγα αλμυρά, έφαγα καπάκι σοκολάτα, ήπια Coca-Cola. Τι άλλο;

Ξάπλωσα.

Σηκώθηκα.

Κάθισα λίγο στην τηλεόραση να δω “Mad Men”. Μόλις τελείωσε το επεισόδιο έτρεξα στο κρεβάτι και απλώθηκα. Έβαλα δυο μαξιλάρια κάτω από το σβέρκο μου. Κι ένα στα πλάγια για όταν γυρίσω.

Με κούρασαν όλες αυτές οι κινούμενες εικόνες. Που μιλάνε κιόλας!

Ήρθε το βράδυ. Και κοιμήθηκα. Κι αλάφρυνα.

Ήρθε και το σήμερα. Και μπόρεσα να σηκωθώ και να περπατήσω χωρίς να κουνά άτσαλα το σκαρί. Κι όμως. Ακόμη υπάρχει η παραζάλη. Η αστάθεια. Βγήκα στο μπαλκόνι να ταΐσω τις γάτες. Με τίποτα.

Δευτέρα πρέπει να πάω στο γιατρό. Τους σιχαίνομαι. Αυχενικό λέει η μητέρα μου. Λόγω του pc. Και καλά, σπίτι την έχω ανεβάσει την οθόνη. Να φτάνει στο ύψος των ματιών μου. Στη δουλειά που και παλιά είναι και κάνει μιάμιση ώρα να νετάρει;

Αν είναι αυχενικό.

Ό,τι κι αν είναι, δυσάρεστο είναι. Και μπελάς.

Πηγή εικόνας: two-zero-two.deviantart.com

Βγάζω νόημα?

March 20th, 2009

Έχω φάει τρελό κόλλημα τώρα τελευταία με το σπιρτόζικο “Boston Leagal”. Δεν το περίμενα, αλλά πραγματικά και διαλόγους διαθέτει και κυρίως πνευματώδες σενάριο. Σου ‘ρχεται μονίμως να μορφάσεις πονηρά με τις ανατροπές του.

Αν και, είμαι περισσότερο των ιατριδικαστικών σήριαλ. Βλέπε CSI φυσικά! Και των δικαστικών. Βλέπε Μάτλοκ. Θεός!

Έχω σταματήσει η αλήθεια είναι να βλέπω τηλεόραση. Δυο χρόνια τώρα. Στη Σαντορίνη ούτως ή άλλως δεν προλάβαινα. Αφού σχολούσα 23:00 και μετά έβγαινα στα μπαρ και γινόμουν μέλισσα.

Και με τον άντρα, Ηλιούπολη, πάλι απείχα. Τότε περνούσα την αποκλειστικά μέταλ φάση. Μιλάμε για πολλή μουσική. Και χωρίς έλεος. Για τα αυτιά μου ή για τους γείτονες!

Και τώρα, στο σπιτικό της Πατησίων, πάλι δεν τρελαίνομαι για τη μικρή οθόνη. Ξεσκίζω την On με τις «επαναλήψεις» κάποιων σειρών και πολύ λίγων ταινιών και ντοκιμαντέρ.

Το ρεζουμέ είναι πως, τα τελευταία δύο χρόνια έχω σταματήσει σχεδόν τελείως να απασχολώ το μυαλό μου με γυάλινες εικόνες. Προτιμώ να φτιάχνω τις δικές μου, να τις καπνίζω, να τους μιλάω, να τις γκαζώνω, να τρυπώνω μέσα τους.

Και ίσως οι δικοί μου άνθρωποι να αναρωτιούνται πώς γίνεται κάποιος που έχει δουλέψει στην τηλεόραση να την αποφεύγει ακόμη και ως θεατής. Είναι όμως μια καλή επιλογή. Και ξέρω τι την κινητοποίησε. Προτιμώ τη δική μου ζωή κι εμένα. Αν θέλω να ασχοληθώ με τη δική σου, θα σου χτυπήσω την πόρτα!

Βγάζω νόημα;

Πηγή εικόνας: whiteraveninlimbo.deviantart.com

Σκέψεις σαν ιστός

March 19th, 2009

Παλιά δεν κώλωνα. Παλιά τολμούσα, βουτούσα, έφευγα. Άρπαζα ό,τι ήθελα, δοκίμαζα ό,τι τριβέλιζε το μυαλό μου, πιανόμουν, αφηνόμουν, καβαλούσα, τραγουδούσα και φώναζα στην ψυχή μου. Δώσε κι άλλο. Χύσε το μέσα σου. Δώστω. Μοίρασέ το σαν άρωμα. Κάνε σκέψεις. Κάνε χορό τις σκέψεις σου. Μην κρατάς τίποτα.

Τα χρώματα με επισκέφτηκαν το ένα μετά το άλλο. Ώσπου γνώρισα όλο το ουράνιο τόξο. Στον ξύπνιο μου. Βίαια, σκληρά, απότομα, αποφασιστικά, τα σωληνάριά μου γέμισαν μέχρι πάνω. Και το καπάκι έκλεισε.

Και τώρα, αναρωτιέμαι. Γιατί κάνω που και που δεύτερες σκέψεις. Γιατί με πιάνω να κωλώνω. Γιατί; Εγώ;!

Τι ζυγίζω άραγε; Τη μικρή σοφία μου; Εσύ μπορεί να τη λες ωριμότητα, γιατί σε συμφέρει να την τυλίγεις με αυτό το μουσαμά.

Εγώ όμως ξέρω πως αυτή η σοφία με μπλοκάρει. Αντί να τραβά σα σχοινί από μέσα μου την ενέργεια και την αποφασιστικότητά μου, τη στρώνει φύλλο και τη μετρά με το υποδεκάμετρο. Πόσα εκατοστά αυτή τη φορά;

Να μπλέξω σε καυγά; Να ανηφορίσω πάνω σε αυτό τον άνθρωπο; Να πιάσω τα γκέμια; Να ζητήσω το χρόνο μου πίσω;

Πηγή εικόνας: dandibooks315.deviantart.com

Σπασμένο βότσαλο

March 18th, 2009

Σαν πυγολαμπίδα, σαν αυτόφωτη τρεμάμενη πεταλούδα, ανάβει απέναντι, στο πάρκο, η λάμπα. Αυτή η στρογγυλή φούσκα που μέχρι πριν από μισή στιγμή ήταν σκοτεινή, αρχίζει να τσουρουφλίζεται. Να χορεύει, να πυρακτώνεται, να παίρνει φως.

Έχω πάει κοντά στα τζάμια του γραφείου και κοιτάζω όλο αυτό το γκρι σκηνικό. Σα να πέρασε κάποιος ένα αχνό φιλμ μπροστά από το πράσινο μάτι μου. Σα να μου έκρυψε με ένα θαμπό παραβάν τον κόσμο έξω. Για λίγο θυμήθηκα κάτι εκδρομές βόρεια. Σε ορεινά χωριά, γεμάτα αρωματικούς καπνούς τζακιού, αίσθηση ομίχλης και θαλπωρής. Βαριά ξύλινα έπιπλα, φλοκάτες, φαγητά σε πύλινα και μπρούσκο κρασί.

Τώρα που είμαι στη δουλειά, θυμάμαι πόσο μου έχουν λείψει αυτές οι εκδρομές. Οι υγρές, οι ξεβολεμένες. Οι γλιστεροί περίπατοι πάνω στο πλακόστρωτο που κατηφορίζει επικίνδυνα και πάει στον καφενέ του χωριού. Με τα σαλιγκάρια και τα μανιτάρια, με τα σύννεφα που μοιάζουν με βούρτσες, έτοιμα να επιτεθούν, με τα ασφυκτικά ζεστά πουλόβερ, τα ζαριασμένα χέρια, το λευκό κρύο πρόσωπο  και την κόκκινη, υγιή μυτούλα.

Γιατί βρέχει τόσο;

Άντε να ονειρευτώ λίγο ακόμα.

Next »