demon March 27th, 2008
Για Ναύπλιο λέγαμε, στην Αρκίτσα κατασταλάξαμε και τελικά… Χαλκίδα it is. Μη με ρωτήσεις πως και τι. Αυτό αποφάσισαν… οι άντρες!
Ξυπνήσαμε 09:30 το πρωί της Κυριακής να ετοιμαστούμε. Εγώ είχα επιστρέψει το προηγούμενο βράδυ στις 04:30 από Ψυρρή και ήμουν μια ομορφιά σκέτη. Υγραμένα μάτια από τους καπνούς των «βρώμικων» και τους τεκέδες στα μπαρ.
Ξύπνησα όμως και το κυριότερο; Σηκώθηκα!!! Εμ, εκεί είναι το θέμα : )
Ετοιμαστήκαμε, πήραμε την εθνική οδό Αθηνών-Λαμίας, με αρχική στάση τα πρώτα διόδια, όπου και ήταν το ραντεβού στις 11:00 με τα παιδιά. Τρεις μηχανές αυτή τη φορά, 5 καβαλάρηδες.
Ο Γιώργος ήταν μπαφιασμένος κι έσκασε το νέο: «Παιδιά δεν πάμε πουθενά, μου κάηκαν τα φρένα!». Τι λες τώρα. Πως έγινε αυτό πάλι; Ok. Έμεινε του κάηκαν τα πίσω φρένα, γιατί έμεινε από τακάκια, γιατί δεν πήγε ποτέ του να τ’αλλάξει! So much for that! Πάει το V-Strom. Δεν πειράζει, και με μπροστινά φρένα πας μέχρι τη Χαλκίδα.
Σε 3 λεπτά έφτασε και ο έτερος Γιώργος με το FZX 750 και τα λάστιχα να καίνε την άσφαλτο. Burn out ολκής. Άντε, τελευταίο «μεγάλο» ride της «γριάς»!
Σε 1 λεπτό και μετά τις επιβεβλημένες καλημέρες και τα γρήγορα κους-κους, ήμασταν στον «Σείριο», σταθμό… ανεφοδιασμού στην εθνική. Ένας πρώτος καφές για να ανοίξει το μάτι των αντρών, μια και τα θηλυκά ήμασταν άνετες σήμερα στην πίσω σέλα.
Στη διαδρομή είδα το τρενάκι -μόνο 6 βαγόνια;- να αφήνει τη σκιά του στα καταπράσινα δέντρα. Είδα μικρά χωριά πάνω στο βουνό να κρύβονται καλά πίσω από την ομίχλη. Κι είδα και τα σύννεφα να κάνουν συμβούλιο: να συγκρουστούμε και να παίξουμε με τα νεροπίστολά μας ή θα μαλώσει ο μπαμπάς Ουρανός; Ευτυχώς δεν έβρεξε. Γιατί την Κυριακή ο καιρός ήταν πολύ ύπουλος. Και το meteo βγήκε σωστό…
Γαμώτο, χάσαμε και το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ταχύτητας Μοτοσικλετών στα Μέγαρα. Εμ αφού ξέχασε ο άντρας να ρωτήσει…
Χαλκίδα ήταν όμορφα και μετά από καμιά ώρα άρχισε να ανοίγει και ο καιρός. Ηλιοφάνεια μεν, αλλά αυτός είναι και ο καλύτερος καιρός για περπάτημα. Δεν ιδρώνεις, δεν κρυώνεις. Απλώς, δροσιά.
Πήρα τηλέφωνο τη Μαλίνα να μου πει πού να κάτσουμε να τσιμπήσουμε μεζέδες. Ανεβήκαμε στο κάστρο του Καράμπαμπα, βγάλαμε φωτογραφίες και τα αγοράκια δεν παρέλειψαν να… μαρκάρουν την περιοχή τους εκεί πάνω!
Το απογευματάκι είχαμε επιστρέψει Αθήνα. Στο γυρισμό, ένα πεϊνιρλί στη Δροσιά ήταν ό,τι έπρεπε για να γεμίσουμε τα πειναλέα από τον καθαρό αέρα στομάχια.
Υ.Γ. Όσο είμαι συνεπιβάτης, θα λατρεύω όλη την τελετουργία που περιλαμβάνουν τα διόδια. Βγάζω τα ψιλά από την τσέπη του μπουφάν, που μοιάζει με πανοπλία, τα δίνω στον εισπράκτορα, παίρνω την απόδειξη, μας εύχονται «καλή διαδρομή!», περιμένεις να βάλω γάντια και… προχωράμε. Ναι, είμαστε ζευγάρι και ναι, ταξιδεύουμε μαζί!
