Archive for April, 2010

1 ακόμη και… ταράααααμ!

April 30th, 2010

Άντε, τον φάγαμε το γάιδαρο… Ας φάμε και την τούρτα! Και να ‘ναι και Πάβλοβα ε?! Με φράουλες ολοζώντανες, να σκεπάζουν την τραγανιστή μαρέγκα και να βουτάνε στη μαλακή σαντιγί!

Φρέσκια τούρτα, λαχταριστά υλικά, όλα τα σύνεργα αραδιασμένα στον πάγκο της κουζίνας κι εγώ πανέτοιμη να το γιορτάσω ιδανικά.

Θα βγω, θα περπατήσω, θα σεργιανίσω, θα κλέψω μαργαρίτες, θα πλέξω λεπτά στεφάνια και θα ντυθώ νεράιδα του ανέμου!

Κάτσε να δω τι θα πρωτοευχηθώ φέτος. Θέλω… Ναι θέλω…

Μόλις ο δείκτης ξεπεράσει τα μεσάνυχτα, μπορώ να σβήσω αυτή τη μέρα. Τη δική μου μέρα. Πρωτομαγιά!

Ευχή! ΕΥΧΕΣ!!! Κερί… Φουυυυυυ. Λίγο ακόμη…

Πηγή εικόνας: bpc73.deviantart.com

2 και σήμερα!

April 29th, 2010

Πέμπτη ε? Χμμμ, Πέμπτη γεννήθηκα. Αλλά φέτος τα γενέθλιά μου πέφτουν Σάββατο.

Λουλούδια, αρώματα, μίσχος, ανθάκια, φύλλα, ρίζες, βολβοί, στεφάνια πάνω στη γη… παντού…

Τι ομορφιά θεέ μου…

Έχω πει να γράψω. Να σημειώσω. Να θυμηθώ και να ομολογήσω.

Τι ΔΕΝ έχω κάνει. Θα γίνω αόρατη. Μαύρη. Γεμάτη ιστούς και τρίχινα πλέγματα αν το αποτολμήσω αυτό.

Πρέπει να με φτιάξεις από την αρχή. Κι εσύ κι εγώ, ξέρεις.

Πρέπει να φυσήξω όσο δυνατά αντέχω.

Και να διώξω το ίδιο μου το σύννεφο. Το ανάπηρο. Το αναγκαίο.

Καλή κι η συννεφιά, δε λέω. Αλλά το φυσικό φως, εκείνο που χύνει το στέμμα και το κερί μου, έχει άλλη ενέργεια.

Ήλιος –

Κερί –

Κορδόνια φωτός… Μονοπάτια. Σαλιγκαράκια. Ουρές. Ξανά εδώ.

Πλησιάζει.

Μεγάλη, ήρεμη ανάσα. Χαμογέλα βλαμμένο μου!

Υ.Γ. Με υπερβολικές δόσεις από έρωτα, χάδια, βόλτες-εικόνες και αγάπη! Έτσι θέλω να τα περάσω…

Πηγή εικόνας: sjoeman.deviantart.com

3 και σήμερα!

April 28th, 2010

Ανάσα, χτυπός, χρόνος, κεραυνός, πουγκί πάνω από τα μαλλιά μου να χύνει, να απλώνει, να αδειάζει…

Τι στιγμές έχω ζήσει! Τι στάλες μάζεψα σε τούτη τη ζωή, μέχρι τώρα. Τι πεταλούδες έπιασα στον ύπνο και στον ξύπνιο μου με τα μελωμένα μου δάχτυλα να κολλάνε και να ζητάνε!

Πλησιάζει η μεγάλη ώρα. Η ώρα που θα μεγαλώσω κι επίσημα “λίγο” ακόμη. Πιο κοντά προς μια αντίστροφη μέτρηση. Εκείνη του χρόνου, που δε σηκώνει. Μα γέρνει!

Πρωτομαγιά. Το λέω κι αστράφτω ολόκληρη σαν καθρέφτης που στέκει κόντρα στο φως.

Πρωτομαγιά είμαι! ναι!

Πηγή εικόνας: sordello-jazz.deviantart.com

4 και σήμερα (5 και χτες! μπδδδ)

April 27th, 2010

Είμαι κακή στα Μαθηματικά. Ανέκαθεν ήμουν. Πάντα με κούραζαν, ποτέ δε μ’ενδιέφεραν. Παρόλα αυτά, στη Γ’Λυκείου που στρώθηκα και διάβασα, τέλειωσα τη Γερμανική έχοντας στα Μαθηματικά 19! Είχα γράψει για 20 και το ήξερα, αλλά ο ένας βαθμός πήγε στη Φυσική που είχα γράψει για… 9 και είχαμε τον ίδιο καθηγητή και τη διευκόλυνση της αλλαξοκωλιάς.

Ακριβώς λοιπόν επειδή είμαι κακή στα Μαθηματικά, πήδηξα τη χτεσινή μέρα. Ήμουν απασχολημένη σφόδρα κι έτσι λέω σήμερα το… “5 και χτες”! Έλαβα τηλεφώνημα από το τμήμα Ασφαλείας της τράπεζας όπου έχω την κάρτα αναλήψεων. Και μου έπεσαν τα αφτιά. Αφού με ενημέρωσαν ότι έχουν σημειωθεί ύποπτες κινήσεις στην κάρτα μου, διασταυρώσαμε τους λογαριασμούς που έχω πληρώσει το τελευταίο διάστημα μέσω αυτής. Και φυσικά κάπου εδώ μπήκε και το μεγάλο αιφνιδιαστικό θαυμαστικό όταν μου είπαν ότι βλέπουν κάτι ψιλοποσά προς το Κατάρ κι άλλους… εξωτικούς προορισμούς. Εγώ να έχω στείλει χρήματα στο Κατάρ, μπα, θα το ήξερα. Επίσης να έχω πάρε-δώσε με λογαριασμούς εκεί, και πάλι χλωμό.

Είναι τόσο στάνταρ οι λογαριασμοί που πληρώνω μέσω κάρτας, αλλά και τόσο εύκολα αναγνωρίσιμοι οι προορισμοί-φάουλ, που ευτυχώς η τράπεζά μου κινητοποιήθηκε νωρίς, σφραγίσαμε την κάρτα κι όπως τσέκαρα σήμερα το πρωί, τα χρήματα δε δεσμεύτηκαν ποτέ! Ευτυχώς. Μπήκα όμως εγώ σε έναν μπελά, να έχω μείνει χωρίς κάρτα, άρα και χωρίς ρευστό.

Από ό,τι άκουσα το τελευταίο διάστημα έχουν σημειωθεί αρκετά κρούσματα υποκλοπών αριθμών από κάρτες αναλήψεων και το πιθανότερο στη δική μου περίπτωση είναι, ότι κάποιος αρχιδο-μάλαξ βρήκε τον αριθμό της κάρτας μετά από πολύ ψάξιμο και συνδυασμούς αριθμών με τη βοήθεια κάποιας συσκευης ή λογισμικού. Και άρα, θα εξακολουθήσω να κάνω χρήση για τις ηλεκτρονικές μου πληρωμές. Ουφ.

Παρόλα αυτά, μετρώ 4 και σήμερα, φουσκώνω τα στήθη μου, σκάω χαμόγελο σα τσιχλόφουσκα και σχεδιάζω σαν ανόητη έφηβη τα γενέθλιά μου, την Πρωτομαγιά ΜΟΥ! Τριήμερα ε; Όχι διήμερα. Τρι-ήμερα. Όσο μεγαλώνω, τόσο περισσότερο οφείλω να το διασκεδάζω. Άντε, μου ετοιμάζω ωραία πραγματάκια.

Ε-ε-έρχονται.

Πηγή εικόνας: foreversanne.deviantart.com

Άσβηστο κεράκι – 6 και σήμερα!

April 25th, 2010

Πόσο με καταπραΰνει αυτό το απλούστατο πράγμα: η συζήτηση με ανθρώπους και κυρίως με πλάσματα που είναι σε θέση να μιλήσουν, να ακούσουν, να πουν, να δώσουν και να πάρουν ό,τι σταγόνα ζουμερή και γλυκιά κρέμεται από τη συζήτηση. Να μιλήσουν πραγματικά!

Μόλις μίλησα με ένα τέτοιο πλάσμα. Που ανεβαίνει τη σκάλα την αέρινη, κάθεται σε ένα θρόνο στενά φορεμένο κι αφουγκράζεται από κει πάνω ό,τι άσπιλο υπάρχει. Είτε επαναλαμβάνεται είτε πρωτοσυμβαίνει. Όμορφο.

Απόψε λοιπόν, συνομίλησα με ένα τέτοιο, σπάνιο πλάσμα. Του είπα ό,τι έχω, ότι σκέφτομαι, ό,τι γλιστρά από τη γλώσσα μου. Και πήρα πίσω πολλά… Μα κυρίως όχι συμβουλές, αλλά ανακούφιση και γαλήνη.

Κοίτα που την έχω ανάγκη την αναθεματισμένη. Έστω για λίγο, τόσο δα σύντομα.

Φου… σβήνω κερί και μετρώ… Κοίτα που πλησιάζει. Μα δεν είμαι έτοιμη ακόμη. Στάσου! Τα γενέθλιά μου πλησιάζουν αφόρητα κοντά και φέτος. Μου την έσκασες ε? Κάτσε να σκουπίσω με την τρίχινη τη σκούπα, την κοντή, για να σε υποδεχτώ. Σκυφτή, γαληνεμένη, πράα, ελαφριά.

P.S. Καλή μας βδομάδα! Shhhh… τέλεια θα είναι, σταμάτα.

Πηγή εικόνας: sharina.deviantart.com

… 7 και σήμερα! Όχι που θα το ξέχναγα…

April 24th, 2010

Κάποτε μια γνωστή τότε, άγνωστη σήμερα, μου είπε ότι φημίζομαι για τις αντίστροφες μετρήσεις μου. Όπως και να το κάνουμε, τη λατρεύω τη μέρα των γενεθλίων μου και είναι… κατάδική μου! Ή έτσι τουλάχιστον θέλω να πιστεύω.

Οπότε μετρώ 7 μέρες και προσπαθώ φέτος να προετοιμαστώ ψυχολογικά γι’αυτό το μοναδικό, συνταρακτικό όσο και… επεισοδιακό συμβάν! Πριν από 30 και κάτι χρόνια γεννήθηκα ρεεεε. Φέτος, η αλήθεια είναι ότι με έχουν πιάσει εξ απήνης τα γενέθλιά μου. Αλλά δεν μπορώ να τα καθυστερήσω λιγάκι ακόμη, γαμώτο… Κάνουν κι αυτά του κεφαλιού τους.

Οπότε τι μου μένει; Ψηλά το κεφάλι, ψυχή στο κέντρο και δαχτυλάκια καρφωμένα στο πάτωμα, να μετρώ, να προσμένω και ναι, τελικά… Και φέτος θα μου αρέσει αυτή η μέρα γαμώτο. Και το 2ήμερο γλέντι που τη συνοδεύει ΠΑΝΤΑ!

7 και σήμερα. Cheers!

Πηγή εικόνας: yad-ee.deviantart.com

Διαδηλώνοντας στο… πουθενά (εκεί ζω)

April 22nd, 2010

Έβαλες εσύ τον κωλάρα σου στο πεζοδρόμιο από τις 07:50, που αν δεν απατώμαι είναι ακόμη ώρα κοινής ησυχίας παρακαλώ, πήρες την ντουντούκα, έστρωσες το ψευτο-χαρτάκι, κρέμασες το πανό μέσα από δύο στήλους, μοίρασες και πέντε flyer, έκλεισες και την είσοδο προς το  σούπερ μάρκετ με τελείως “έτσι θέλω!” τακτική και… γέμισες τον τόπο με συνθήματα ανά μία ώρα. Σαν τον κούκο δηλαδή.

Ήθελα να ήξερα, τα μαλακισμένα απέναντι από το σπίτι μου, ηλικίας 19-24, που εναλλάσσουν βάρδιες γελοιωδώς μεταξύ τους, που από τις 07:50 μέχρι τις 19:00 χτες ήταν απέναντι και ανά μία ώρα, ακόμη και μεσημεριάτικα, έσκουζαν κάτι ανύπαρκτα, είναι τελείως βλαμμένα; Τουλάχιστον πληρώνονται για να με ενοχλούν;

Ρε συ Αλέκα… πάμε καλά ρε; Θέλετε να περάσετε το μήνυμά σας, και βρήκατε να ‘ρθείτε και να τη στήσετε στην Πατησίων απέναντι από το…. πουθενά; Εδώ δεν έχει, αν δεν σου τα έχουν πει, ούτε υπουργεία, ούτε υφυπουργεία, ούτε σπίτια πολιτικών και γραμματέων, ούτε και θα περάσει κανείς επίσημος για την επόμενη δεκαεία!

Τι τη στήσατε εδώ ρε; Για να ενοχλήσετε όσους δουλεύουν, όσους κοιμούνται, όσους ζουν; Λίγοι μας ενοχλούν και ήρθατε κι εσείς; Άσε που τη στήσανε έξω από ένα σούπερ μάρκετ της συμφοράς και δεν αφήνουν τον κοσμάκη να μπει, να δουλέψει, να ψωνίσει! Η μεγάλη πλάκα δε είναι, ότι με τον άντρα βάζαμε στοίχημα ότι θα έχουν κάνει “κόμμα” με τους Πακιστανούς που αραδιάζουν τα πανέρια τους απέναντι κι ότι θα είναι η… χαρά και η αλληλεγγύη του ναύτη!

Διαψεύστηκες φίλε μου! Γιατί οι Πακιστανοί λίγο εκτίμησαν τα 25 μαλακισμένα του ΚΚΕ που την έστησαν στο φαρδύ πεζοδρόμιο της Πατησίων. Το μόνο που αντιλήφθηκαν από αυτή τη μικρή “φιέστα”, είναι ότι εξαιτίας των βλαμμένων, έχασαν το μεροκάματό τους. Κι αυτοί! Όπως κι εγώ δηλαδή… Πάλι!

Γιατί δεν είχαν που να στήσουν τα πανέρια. Οι ΚΚΕδες τους είχαν πάρει τη θέση, βλέπεις. Κι αφού απηύδησαν οι Πακιστανοί, τσακώθηκαν το απόγευμα χτες με τους “διαδηλωτές” που μάχονται για το ψωμί, την ασφάλιση και τη δουλίτσα μου/σου/του και τους είπαν να πάνε από κει που ήρθαν! Αμέ! Τους είπαν να φύγουν! Οι Πακιστανοί στους ΚΚΕδες.

Κι αυτό έκαναν δηλαδή οι άνθρωποι… Μόνο που ήρθαν και σήμερα! Απρόσκλητοι πάλι. Και τη στήσαν ξανά απέναντι. Έξω από το σούπερ μάρκετ. Ακατανόητα πράγματα.

Κανείς δεν έδωσε μάχη για μένα όταν έχασα τη δική μου δουλειά. Όταν μου φέρθηκαν σκάρτα. Όταν έκλεισε η εφημερίδα που έκανε την αρπαχτή της, χωρίς καν να τηρήσει τα προσχήματα. Φυσικά, κανείς δεν έκαψε την Αθήνα κι όταν τινάχτηκε στον αέρα και ο 15χρονος Αφγανός. Πακιστανός; Να με συμπαθάς. Τι άκουσα; Ο μπαμπάς του έρχεται στο “Κυριακάτικο Παζάρι” και πουλάει πραμάτεια για να ζήσει την οικογένειά του… Αλήθεια, γνωρίζεις ποιο είναι αυτό το περιβόητο, εξωτικής ονομασίας, Κυριακάτικο Παζάρι;;; Είναι το πανερο-πάζαρο, το άναρχο, το χύμα, το “τη στήνω έξω από το μαγαζί σου μαλάκα μαγαζάτορα”, που πραγματοποιείται στα φαρδιά-πλατειά πεζοδρόμια της Πατησίων! Περίμενες κάτι άλλο; Κάτι πιο… exotic; Θα σε απογοητεύσω.

Τα βλαμμένα από απέναντι μπορούν να φύγουν; Ρε Αλέκα, αν θέλετε τόσο να ενοχλήσετε, είναι λίγο γελοίο να ενοχλείτε αυτούς που σας στηρίζουν, δε νομίζεις; Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο να βρείτε πού μένουν όλοι αυτοί, που κατά καιρούς τους βάζουν βόμβες κι άλλα χαριτωμένα. Εκεί να τους στείλεις! Γιατί από εδώ… ούτε το Alter δεν περνάει!

anarchy1.jpg

Κάνοντας πεζοδρόμιο… (με το “έτσι θέλω”)

April 19th, 2010

Μισό λεπτό, μισό λεπτό, δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα. Δηλαδή έχω δικαίωμα την ώρα που μιλάω με ένα φίλο να αποκαλέσω τους μπάτσους “γουρούνια”, “δολοφόνους” ή… απλώς “μουνιά”, αλλά δεν έχω το δικαίωμα να το διατυπώσω εγγράφως; Κι αυτό γιατί; Επειδή τα γραπτά μένουν; Δηλαδή κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Αυτό μου λες. Μπορώ εφόσον αυτή είναι η άποψή μου να την εκφράσω λεκτικά, αλλά όχι σε χαρτί, ηλεκτρονικό ή μη. Δεν πάμε καλά.

Θα έπρεπε να τους ενδιαφέρει να ΜΗΝ έχω ΚΑΝ αυτή την άποψη. Όχι να μην την εκφέρω…

Πού θα μου πάει όμως… Μια μέρα, όταν θα ξαναπετύχω μπατσόνι να κάνει σούζες και κωλιές με την υπηρεσιακή μηχανή στη μέση του δρόμου (όχι ότι θα ήταν νόμιμο εάν την έκανε στην… άκρη), φορώντας τη fierce (my ass) περιβολή του και το γλόμπο-γκλομπ κοντά στον κώλο, τότε ίσως προλάβω να τον απαθανατίσω με την Pentax μου. Και τότε θα έχω, ναι, πειστήρια όπως τα λένε.
Προχτές είδα δυο μαλακισμένα της ομάδας Δίας (εμ, από κει μας ήρθαν ΚΑΙ αυτοί οι μπάτσοι), να περνάνε με κόκκινο την Πατησίων εν ώρα μεγάλης κυκλοφορίας, χωρίς να έχουν τη σειρήνα αναμμένη παρακαλώ και παρολίγο να προκαλέσουν φυσικά ΆΛΛΟ ένα ατύχημα με τα διερχόμενα αυτοκίνητα, που τους κόρναραν για ώρα. Τι μαλακισμένα θεέ μου… Γελοία πιθήκια. Τελείως.

Εντωμεταξύ ήθελα να σου πω και τούτο. Ξέρω ότι δεν έχω γίνει ακόμη ρατσίστρια από το εξής: Δε με χαλάει αν δίπλα μου ζει Έλλην ή τσου Έλλην. Και ούτε έχω πρόβλημα εάν το κατάστημα το από κάτω το έχει Βουλγάρα ή Κινέζα. Με χαλάει όμως το ότι 10 και πλέον χρονάκια που ζούσα στα Εξάρχεια, σε πολυκατοικίες πάντα, όποτε έκανα παρατήρηση στους ενοίκους, γειτόνους κλπ. ή συνδιαλεγόμουν με κατοίκους, μπορούσα να συνεννοηθώ βρε αδελφέ. Έλεγα “με ενοχλεί αυτό που κάνεις”, ή “πουλάς σκάρτο πράγμα” ή “μην κατουράς στους κοινόχρηστους χώρους, έχει τουαλέτα σπίτι σου” και γινόμουν αντιληπτή. Καταλάβαιναν τι τους έλεγα, ντρεπόντουσαν κιόλας με την παρατήρηση ως όφειλαν κι έβλεπα κάποιο σεβασμό. Τώρα…;

Λέω στους Αφγανούς να μην στριγγλίζουν όλη μέρα, να κάνουν ησυχία κι αυτοί και τα παιδιά τους, να μην πετάνε τα σκουπίδια τους στην είσοδο της πολυκατοικίας λες και ζούμε σε καταυλισμό, λέω στη Βουλγάρα, το ζώον από δίπλα, να μην φωνάζει στους διαδρόμους της πολυκατοικίας ό,τι ώρα να ‘ναι γιατί μας έχει ξεσηκώσει εδώ και 4 μήνες, λέω στην Κινέζα ότι τα ρούχα που πουλά είναι τρύπια τα μισά κι όλοι τους, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που με συγκινούν, ανασηκώνουν τους ώμους, μου λένε ένα “Φώναξέ μου την αστυνομία”, με μουτζώνουν κι αιστάνομαι κι άσχημα από πάνω.

Δε λέω, και οι γονείς μου πήγαν στη Γερμανία να σπουδάσουν, να παντρευτούν, να ζήσουν. Κι ενσωματώθηκαν, σεβάστηκαν, προσπάθησαν να ταιριάξουν και όχι να ξεχωρίσουν. Γιατί από αυτό ζούσαν. Και από αυτούς ζούσαν!

Οι δικοί μας αλλοδαποί δεν ήρθαν για να ζήσουν στην Ελλάδα και να ενσωματωθούν με τους Έλληνες. Οι περισσότεροι. Ήρθαν τελικά για να πάρουν από την Ελλάδα. Να πάρουν και να φύγουν. Αυτό ήταν το πλάνο. Ή… ούτε καν να μείνουν εδώ.

Τα ξημερώματα σήμερα δούλευα. Κι αποσπάστηκα από κάτι τσιρίδες, 3 το πρωί. Ήταν κάτι μαυρούλες πουτάνες απέναντι. (γι’αυτό έχω πειστήρια!) Δεν έκαναν πεζοδρόμιο μονάχα. Αυτό δε με ενοχλεί. Για να τραβήξουν την προσοχή, φώναζαν κιόλας, έλεγαν αστεία κι έκαναν καραγκιοζιλίκια. Για το μεροκάματο… Κι εγώ, ξέρεις, προσπαθώ να δουλέψω. Για το δικό μου μεροκάματο. Δε σου λέω ότι είναι “δική” μου η χώρα. Γιατί τόσο εύκολα θα μπορούσε και να μην ήταν! Σου λέω όμως ότι ήρθα πριν από σένα, έφτιαξα κάτι και απαιτώ να το σεβαστείς. Αλλιώς μην περιμένεις να σου δώσω κάτι ή να είμαι φιλόξενος προς εσέ. Γιατί με ενοχλείς και το κάνεις επίτηδες! Κι αυτό ονομάζεται θράσσος!

whore.jpg

Και στην επόμενη ζωή…

April 15th, 2010

Το ένστικτό μου δεν είναι πια τόσο καλοκουρδισμένο όσο ήταν για όλα αυτά τα χρόνια της ζωής μου. Και αιστάνομαι σα να μην έχω εκείνη τη μαγική ικανότητα να διαβλέπω, να καταλαβαίνω, να ερμηνεύω. Κάτι μου λείπει. Ναι, μου λείπει πολύ είναι η αλήθεια, γιατί στηριζόμουν πάντα στο ένστικτό μου. Πάντα.

Τα τελευταία χρόνια λοιπόν φοβάμαι μη χάσω τους γονείς μου. Δεν είναι ότι μεγαλώνουν. Ότι γερνάνε, γιατί αυτή είναι η αλήθεια όσο κι αν δε μ’αρέσει. Δεν είναι όμως αυτό. Γιατί δεν είναι τόσο μεγάλοι, μη φανταστείς. Δεν είναι ότι φοβάμαι μην τους χάσω. Αν και όντως φοβάμαι. Έχουμε μια δυνατή σχέση, αν και πολύπλοκη και έντονη τον περισσότερο καιρό.

Είναι όμως ότι το ένστικτό μου έλεγε πως κάτι θα χάσω που αγαπώ πολύ. Και τρόμαζα. Όμως δε συνέβη. Ευτυχώς. Ευτυχώς! Φυσικά και θα συμβεί. Κάποτε. Ας είναι κάποτε…

Οι γονείς μου γύρισαν από την Ιαπωνία. Wow, ναι! Κάθε μέρα, όλο αυτό το διάστημα που έλειπαν, κοιτούσα ψηλά στο συννεφάκι μου κι έλεγα: “Οι γονείς μου είναι στην Ιαπωνία” και έσκαγα ένα τρελό χαμόγελο. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη. Επέστρεψαν. Μου έλειψαν και θα τους δω σήμερα, επιτέλους!

Αυτό που θέλω να πω είναι το εξής. Αν και ξέρω ότι δε θα το διαβάσουν ποτέ. Γιατί φυσικά δε με διαβάζουν. Πριν το πω, να σου εκμυστηρευτώ πως σήμερα, νωρίτερα, σκεφτόμουν ότι η μάμα μου δε μου έχει ζητήσει ποτέ της τίποτα. Δεν ξέρω πώς προσγειώθηκε αυτή η σκέψη στη φωλιά του μυαλού μου, αλλά για κάποιο λόγο ξεπήδησε μέσα από τη φουσκίτσα της. Όντως. Θυμάμαι μόνο πριν λίγα χρόνια που μου ζήτησε να πεταχτώ σε έναν ορειβατικό σύλλογο στα Εξάρχεια, όπου ζούσα, για να πληρώσω για μια εκδρομή που θα πήγαινε. Αυτό. Δε θυμάμαι κάτι άλλο. Ποτέ…

Τις τελευταίες 4 ώρες έκατσα και δούλεψα πάνω στο βιβλίο του πελάτη μου. Το τελείωσα!!! Το είχα βάλει στόχο. Και μετά είδα στο ψηφιακό γραφτήρι μου, το AC/Ryan το τελευταίο επεισόδιο της σειράς “Lipstick Jungle”. Μ’αρέσει. Δεν έχει καμία σχέση με το βλαμμένο “Sex & the City”. Εδώ τα πράγματα είναι προσγειωμένα και όχι επιχρυσωμένα… Και τώρα είπα να μπω και να σου γράψω.

Να σου πω ότι…

Μακάρι και στην επόμενη ζωή να σε έχω μάνα μου! Θα είναι τιμή μου, ειλικρινά.

Και μακάρι και στην επόμενη ζωή να σε έχω πατέρα μου. Θα είμαι ιδιαίτερη τυχερή αν συμβεί αυτό.

Όπως μακάρι και στην επόμενη ζωή να έχω τη Βούλα πεθερά μου (κλείσαμε 2 μήνες σήμερα). Αλλά να έχουμε περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μας. Ίσως αυτός ο χρόνος απλώς να μας κάνει να μισηθούμε τελικά. Αλλά αξίζει τον κόπο. Τις αγκαλιές που θα σου δώσω, αιστανόμενη κάθε φορά ότι τις χρειάζεσαι!

Λοιπόν κοίτα. Ξέρω ότι δε θα με διαβάσεις ποτέ. Λίγο με νοιάζει αυτό. Απλώς ήθελα να σου το πω, εντάξει; Να το γράψω εδώ μέσα.

Σε θέλω μάνα μου και στην επόμενη ζωή. Οκ? (υποσχέσου…)

Πηγή εικόνας: lostinlight666.deviantart.com

Όταν η αγάπη γίνεται… σφουγγαρίστρα!

April 14th, 2010

Δεν ξέρω γιατί, αλλά με απασχολεί αυτό: Δεν είναι η σύγκριση του ποιος είναι πιο ευτυχισμένος ή για να νιώσω πιο σκατά ή πιο καλά. Είναι απλώς για να κατανοήσω εάν έτσι είναι τα ζευγάρια. Ξέρεις, εάν είναι νορμάλ αυτό που μας συμβαίνει, αυτό που ζούμε, οι αλλαγές, οι συμπεριφορές, οι συνήθειες, ο τόνος, ο τρόπος, η μικρή ανοχή πια… Όλα ρε παιδί μου.

Το σπίτι άρχισε να καταρρέει, οπότε μια δεύτερη επίσκεψη μέσα σε μια βδομάδα (!)  στο ΙΚΕΑ ήταν επιτακτική. Έπεσε σχεδόν ο τοίχος στο κεφάλι του άντρα, άρα κάπου αλλού θα πρέπει να βάλουμε τις πετσέτες, τις μαξιλαροθήκες και τα πετσετάκια.

Το κλείσαμε το μαγαζί. Και φεύγοντας με τον κολλητό μου, η κουβέντα ήρθε από μόνη της. “Ρε συ, είναι φυσιολογικό όλο αυτό. Εσύ με την Ελένη έτσι ήσασταν;” -“Ναι, και γι’αυτό χωρίσαμε κιόλας!

“Καλά, κορόιδευε εσύ…”

Όλο αυτό που ζεις το βάζεις σε μια ζυγαριά, μου είπες ως σοφός κολλητός, που μετράς αρκετά χρονάκια ήδη. Το θέμα είναι όταν αρχίσουν και βαραίνουν επικίνδυνα τα αρνητικά, εκείνα που σε ενοχλούν και σε βγάζουν εκτός εαυτού. Τότε, αναγκαστικά βάζεις κι εσύ χεράκι στον ποπό του τασιού, για να το κρατήσεις και να παραμείνει σχεδόν σε ισορροπία το καλό με το κακό. Το θέμα είναι τι γίνεται αν βαρεθείς να κρατάς. Σε μένα αυτό συνέβη. Αλλά τι σε νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι;

“Μα δε με νοιάζει ρε thrash. Χέστηκα. Με νοιάζει όμως τι είναι φυσιολογικό. Τι συμβαίνει και πώς μετριέται. Εντάξει, κάποιος αντέχει πολύ, άλλος λίγο. Κάποιος είναι μαζόχα κι άλλος τη βρίσκει με το ξύλο. Ξέρω εγώ. Υπάρχει όμως και η αντικειμενική μεζούρα, no; Εκείνη που λες ότι ναι, εάν συμβαίνει αυτό τότε… σκέψου! Είναι εκείνο που σου λένε: Βάλε σε ένα χαρτί τα θετικά, τράβα μια γραμμή κι απέναντι γράψε τα σκατά. Ε…”

-“Κοίτα, άλλοι αφήνουν το ποτήρι να γεμίσει και μετά την κάνουν. Άλλοι πάλι την κάνουν πολύ πριν ξεχειλίσει. Κι άλλοι κάθονται και κοιτάνε τις σταγόνες να έχουν πέσει στο πάτωμα”.

“Ναι ρε thrash… και η αγάπη γίνεται… σφουγγαρίστρα; Δηλαδή μπορεί να αντιστραφεί όλο αυτό; Να αλλάξει η μαλακία; Γιατί εγώ δε θέλω η αγάπη μου να μοιάσει με σφουγγαρίστρια”.

Τ’ακούς;

((P.S. Την επόμενη φορά θα σου πω πώς ξέρω ότι δεν είμαι ρατσίτρια. Εντάξει;))

Πηγή εικόνας: evilxelf.deviantart.com

Next »