blog +Ο- σφαιρα

demon March 30th, 2010

Φεύγουμε…

Αφήνουμε το κλεινόν άστυ που ούτε αυτό μας αντέχει μεταξύ μας, και πετάμε για Χαλκιδική.

Για Πάσχα, για ανάλαφρες -ελπίζω αυτή τη φορά- αναμνήσεις, όσο γίνεται, για βροντερά γέλια, τα οποία μαζί με τη διάθεσή μας και την ανάγκη μας για διάλειμμα, θα ξορκίσουν θανάτους, μαυρίλες, βάρη, αγωνίες και προβλήματα.

Αυτό είναι για μας η Χαλκιδική, νομίζω. Ένα διάλειμμα, μίνι διακοπές, συνεύρεση με αγαπημένο πρόσωπο -ένα, πια- και ανάσες που μοιάζουν περισσότερο με σπασμωδική αναζήτηση οξυγόνου.

Δεν ξέρω ακόμη πώς θα κυλήσουν οι αρκετές μέρες που θα μείνουμε πάνω. Ούτε ξέρω εάν τελικά βαρεθώ, μείνω πολύ μόνη. Θα έχω συντροφιά το laptop, τις σκέψεις που πάντα τόσο μελαγχολικά γεννιούνται εκεί πέρα, τις πράσινες νωπές θύμησες και τα γατούνια που δε λείπουν ποτέ από το χειμωνιάτικο σκηνικό.

φιλιά, καλό Πάσχα, καλή ξεκούραση. Cheers!

Πηγή εικόνας: ksabina.deviantart.com

• Bubbles
• Comments(4)

demon March 29th, 2010

Χτες (Σάββατο) απόλαυσα τον εαυτό μου. Έχω εδώ και αρκετό καιρό χαλασμένη διάθεση. Πως λέμε χαλασμένο στομάχι; Ευτυχώς όχι αυτό.

Κι έτσι, αποφάσισα να κάνω πράγματα για τον εαυτό μου. Μικρά, φιλήδονα, μάταια και σαχλά πραγματάκια που καμιά φορά είναι ικανά, αν και ανέλπιστα είναι η αλήθεια, να σε τονώσουν.

Μια και δυο, αποφάσισα να πάω σε ένα ινστιτούτο ομορφιάς, ξέρεις, από αυτά που κοροϊδεύουμε εμείς οι σώφρονες άνθρωποι, που εκτιμάμε το χρόνο μας και απέχουμε από κουτσομπολιά και γυναικεία χάχανα. Εντούτοις, το αποτόλμησα. Τους βρήκα μέσω Internet, έκλεισα δειλά ραντεβού, μπήκα ακόμη πιο δειλά, κάθισα, περίμενα και μισή ώρα και μετά από αυτή την καθυστέρηση περιποιήθηκα τον εαυτό μου. Χαλάρωσα, γέλασα κι αιστάνθηκα όμορφη ξανά.

Και μετά, περπατώντας προς το σπίτι, σταμάτησα και σε ένα τεράστιο, χλιδάτο αν και συνοικιακό κομμωτήριο, άνευ ραντεβού, και έφτιαξα τα μαλλάκια μου (που σημαίνει, τα ίσιωσα).

Κι έτσι, φτάνοντας πια στην εξώπορτα του σπιτιού μου, ήμουν ξανά ανάλαφρη, ανανεωμένη (το βασικό!) και το “εγώ” μου είχε γίνει και πάλι υπαρκτό…

P.S. Καλή, ΜΕΓΑΛΗ βδομάδα guys (αλήθεια είναι μεγαλύτερη από τις άλλες;!)

Πηγή εικόνας: longeye33.deviantart.com

• Bubbles
• Comments(0)

demon March 22nd, 2010

Την πάτησα κι εγώ, όπως όλος ο πλανήτης. Διαγαλαξιακό πρόβλημα μας χτύπησε, παίδες! λολ. Εμένα με βρήκε από το BitDefender. Άνοιξα η καλή σου το βραδάκι του Σαββάτου τον υπολογιστή μου. Ευτυχώς που έλειπα όλη μέρα και δεν τον είχα ανοίξει το πρωί να δουλέψω πάνω στα κείμενα του ενός πελάτη. Θα είχε πάθει ζημιά ΚΑΙ το Word.

Το άνοιξα λοιπόν το pc αργά, πάω στον Firefox, μου πετάει κάτι κουλά το Bit για Bit περί ιού… ψεύτικου όμως! Κλείνω τα περισσότερα tabs, θεωρώντας πως κόλλησε ΠΑΛΙ, αλλά κρασάρει και κάνω restart. Ευτυχώς ανοίγει χωρίς ζοριλίκια. Ξαναπροσπαθώ τον Firefox, τα ίδια. Δεν ανοίγει τίποτα, όλα κολλημένα, μαγική εικόνα!

Κλείνω το pc αυτή τη φορά. Με το που το ξανανοίγει, ευτυχώς βάζουν μπροστά τα έξυπνα Windows τη λειτουργία restore τους. Τη σταματάω όμως, μη ξέροντας τι συμβαίνει ακόμη και αφού μπω, ανοίγω τον Chrome αυτή τη φορά. Δεν παίζει τίποτα.

Κλείνω το pc κι αφήνω να ολοκληρωθεί το restoration όταν το ξανανοίγω. Έχω ενημερωθεί εντωμεταξύ ότι ιός χτύπησε τα δημοφιλέστερα προγράμματα Antivirus στον γαλαξία μας. Βλέπε Norton, Panda, Bit κλπ.. Οπότε, μόλις μπήκα στα Windows, ανοίγω manually το Bit και το βάζω να κάνει update για να κατεβάσει το patch. Εντωμεταξύ είχε περάσει 1 ώρα χαλαρά.

Κι όταν πια ολοκληρώθηκε η διαδικασία, είχα χάσει όλα τα tabs του πάντα προβληματικού Firefox, ενώ ο Chrome στάθηκε παλικάρι!

Νομίζω πως τη γλίτωσα φτηνά…

P.S. Τι κίνηση ήταν αυτή, Κυριακάτικο; Wow… Έτσι θα είναι από δω και πέρα ε; Όταν έχει καλό καιρό, ε; Γαμώτο. Α, και που είστε: Πατήσια, δεν είναι μια μίζερη, ξιπασμένη περιοχή, αλλά μια εξωτική, πολυπολιτισμική, έθνικ γειτονιά, με σύνθετη δομή. (εδώ γελάνε) Ε ρε μαλακίες…

P.S. Καλή μας βδομάδα, “κρυωμένε” γαλαξία!

Πηγή εικόνας: waldemar-kazak.deviantart.com

• Bubbles , ΖΩΟΝ
• Comments(4)

demon March 19th, 2010

Λίγα καταλαβαίνω. Λίγα με αφορούν.

Όσα συμβαίνουν απλώς μου θυμίζουν ολοένα και πιο έντονα, γιατί εξαφανίστηκα από την Αθήνα για ένα εξάμηνο πριν 3 περίπου χρόνια. παρατώντας τη δημοσιογραφία για πάντα (!) και τον έξω κόσμο, τον γεμάτο μπουρμπουλήρθες πλαστικές. Από κείνες που σπάνε με ένα μικρό αλλά σταθερό πάτημα. Έτσι, σπατς… απόμενος αέρας, επόμενο θηκάκι, επόμενο απόστημα.

Χρειάστηκα να κάνω μια γερή αποτοξίνωση. Να μην βλέπω τηλεόραση. Να μην ακούω οτιδήποτε δυσάρεστο, στενάχωρο. Χρειάστηκα να γνωρίσω έναν καινούργιο, κόσμο που επιπλέι πάνω σε λάβα. Αστείο δεν είναι; Τόσο τζόγος. Τόσος τυχοδιωκτισμός κι από την πλευρά μου. Σε νησί προσάραξα. Νερό πάνω σε λάβα. Πολλά ξεκινήματα. Και κανείς δε με ήξερε. Ευτυχώς.

Αν και πολλοί με έμαθαν λίγο πριν φύγω κι από δω.

Γύρισα λοιπόν. Και ξαναμπήκα σε τρυπάκι πόνου. Άλλος πόνος τώρα. Πόνος σχέσης, συμβίωσης, κελιού που δεν είχα συνηθίσει, μήτε το ‘χω μέσα μου.

Και τώρα ζω έτσι. Μακριά από τη δημοσιογραφία, πάντα, από τον πόνο του πλανήτη, του να γνωρίζω. Πονώ βέβαια ακόμη, ίσως κι από ένστικτο. Διαισθητικός πόνος, χα! Πονώ ίσως και για πράγματα που δεν τα διαβάζω μεν ούτε τα ακούω σε ραδιόφωνο ή τηλεόραση, αλλά τα βλέπω κάτω από τα βήματά μου.

Υπάρχουν. Τι σημασία έχει αν χαμηλώνω την ένταση του κόσμου; Υπάρχει!

Αλλά, προσπαθώ να με προστατεύσω, γαμώτο. Δεν θα το κάνει κανείς για μένα αυτό. Δεν το ξέρει για να το κάνει. ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕ ΑΦΟΡΑ.

Κι ας ξέρω την ίδια ώρα, ότι είμαι ένα τίποτα μπροστά στο όλο. Η δική μου λογικότητα, η δικιά μου πνευματική ισορροπία, λίγη σημασία έχει μπροστά στα όλα που πέφτουν, που καταστρέφονται. Πλέον ή από σεισμό θα πάμε ή από τσουνάμι ή από τυφώνες ή από φωτιά. Όλα θα φύγουν για να ξανάρθουν. Για άλλους. Οπότε;

Πήγα θέατρο. Είδα Βογιατζή, το “Ύστατο σήμερα”. Είδα και την “Rachel Corrie”. Σημείωσα και 3-4 ακόμη παραστάσεις που θέλω να προλάβω να δω.

Τελικά στα σκοτεινά, εστιάζεις πάντοτε καλύτερα.

Στην υγειά της Σαντορίνης. Στην υγειά της παράνοιας. Κι αν αντέξω, θα βάψω ξανά μια μέρα τα χείλη μου με πράσινο μολύβι ματιών… όπως έκανα παιδί. πράσινο ή μοβ. Εναλλάξ.

(Καλό Σαββατοκύριακο)

Πηγή εικόνας: my-eyes-your-windows.deviantart.com

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(2)

demon March 16th, 2010

Χτες έκλεισε ο ένας μήνας. Δεν ξέρω γιατί… αιστάνομαι σα να έχει περάσει πολύς περισσότερος χρόνος από τότε…

Ένα τόσο φωτεινό κερί έσβησε. Συνεχίζω να το σκέφτομαι, να το θυμάμαι αναμμένο, να φεγγοβολά στη ζωή μου, σε μπλεγμένες στιγμές.

Παρόλα αυτά, εκείνη τη στιγμή που η ανάσα από μέσα του πέταξε, τη θυμάμαι σαν κάτι πιο μακρινό. Όχι απωθημένο… Δεν το απωθώ. Το κρατώ. Το φυλάω.

Τι σημαίνει αυτό όμως; Ότι το έθαψα πιο βαθειά από ό,τι… πρέπει; Ότι έσκαψα και το έριξα πιο μέσα; Ότι αφήνω το σχοινί του λίγο-λίγο;

Ή απλώς ότι “επέτρεψα” στις ακτίνες της ζωής να εισχωρήσουν παραπάνω από ό,τι συνήθως;

Ε;

Πηγή εικόνας: alextooth.deviantart.com

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(2)

demon March 14th, 2010

Εγώ ξέρω απλώς ότι ο άντρας μου έστειλε μήνυμα κατά τις 00:20 ότι βρέχει (στα Πατήσια) και 3 και κάτι ώρες αργότερα όταν έβγαινα από το “Ζυγό” έβρεχε πολύ ψιλά αλλά αρκετά στην Πλάκα. Και είχε την πλάκα του όλος αυτός ο κόσμος σαν ποταμάκι, να λικνίζεται και να πηδά σα βατραχάκι στις πλάκες της Κυδαθηναίων. Και ήταν πράγματι αλλόκοτη αυτή η βροχή: πολύ-πολύ ψιλή σα χάντρες από διαλυμένο κολιέ, να πέφτει στο πλακόστρωτο της γης.

Πολλά “σα” έχω χρησιμοποιήσει ήδη… Mmm….

Ναι, λοιπόν. Πήγα στο “Ζυγό”. Εγώ που δε συνηθίζω να βγαίνω πλέον Παρασκευο-Σάββατα ούτε και να πηγαίνω σε μαγαζιά που συγκεντρώνουν τόσο κόσμο. Δεν έπεφτε καρφίτσα, υπόψιν.

Αλλά ο Μαχαιρίτσας μου αρέσει. Και η παρέα ήταν καλή. Και η πρόταση, επίσης συγκυριακά συμπαθητική.

Να πω ότι για μένα, το πρόγραμμα ήταν άνισο. Δηλαδή χόρτασαν σκηνή, χειροκρότημα και κέφι τα “Κίτρινα Ποδήλατα”, η Αφροδίτη Μάνου και σε δεύτερο πλάνο ο Γιάννης Κότσιρας, που προσωπικά δε μου κάνει κάτι ιδιαίτερο. Βασικά δε μου αρέσουν τα τραγούδια του. Αλλιώς η σκηνική παρουσία, μια χαρά.

Λαυρέντη δεν χόρτασα, αν και τον είχα δει στο σχήμα με τον Ζουγανέλη-Παπακωνσταντίνου κι εκεί δώσαν ρέστα. Ήταν όλοι τους ένας κι ένας και είχαν δέσει ΚΑΙ μουσικά!

Όχι όμως σε αυτό το σχήμα. Από μουσική, ξεσηκωτική “αλητεία” του σήμερα στα μπασταρδεμένα ταγκό που θύμιζαν Κουστουρίτσα κι άλλη κουλτούρα, και από ζεϊμπέκικα έστω και σε light μορφή (not) στον πάντα επίκαιρο Λαυρέντη. Κοίτα να δεις που έγινα φαν και δεν το γνώριζα!

Εντάξει, η ελληνική μουσική δεν είναι το φόρτε μου. Σημειωτέον, η έκπληξη είναι η Ζηνοβία Αρβανιτίδη, νέο κι ενδιαφέρον αίμα, υπέροχη φωνή και πλήκτρα.

Να δω, σήμερα θα βρέξει τελικά; Γιατί πρέπει να πάω Αγία Παρασκευή για ένα γύρισμα. Δέχομαι στοιχήματα! lol

Καλή Κυριακή, guys…

Υ.Γ. Α, ξέχασα να πω ότι παρολίγο να πιαστώ στα χέρια με έναν τύπο μπροστά, ο οποίος εννοούσε να καπνίσει 2 ολόκληρα πούρα μέσα σε ένα μισάωρο… “Ευτυχώς” που προς το τέλος, κάπνιζε “μονάχα” το 1/4 του μαγαζιού. Αν και δεν έχω καταλάβει γιατί θα πρέπει να υποστώ έστω και αυτό. Α, ναι. Και κάπως έτσι θυμήθηκα γιατί δεν πάω ή δεν πήγαινα σε τέτοια μαγαζιά. Πέρα από το στριμωξίδι…

Πηγή εικόνας: j-rimaz.deviantart.com

• Bubbles
• Comments(8)

demon March 11th, 2010

Πολύ μουντίλα ρε παιδί μου. Πάνω που έλεγα να ανακάμψω και τσουπ… ο ουρανός δεν ανοίγει με τίποτα. Τι “σουσάμι” του φωνάζω, τι πότισμα του τάζω, τι ότι θα κάτσω φρόνιμα κάνα Σαββατοκύριακο ή άντε, καμιά βδομάδα και τίποτα. Εκεί. Άσπρο σεντόνι πάνω από το κεφάλι μου, μονίμως εκεί.

Τελικά ναι. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς χρώμα.

Οπότε, μέχρι η φύση να αποφασίσει να φυσήξει πάνω στην παλέτα και να γεμίσει εδώ κι εκεί πιτσίλες κι αποχρώσεις, εγώ ξαναγυρνάω στη μουντίλα μου. Καινούργιο κι αυτό φέτος.

bye-bye

Πηγή εικόνας: vincik.deviantart.com

• Bubbles
• Comments(5)

demon March 9th, 2010

Μόλις ένιωσα σεισμό. Είναι 04:00. Κάθομαι στον καναπέ. Βλέπω Fox Life και ξεκουράζω για λίγα λεπτά το πράσινο μάτι μου, πριν ξανα-καταπιαστώ με το πανέμορφο 1000άρι puzzle της Anne Geddes. Που ‘σαι ρε μάνα… Σε σκέφτομαι. Σε σένα μιλάω, διαδικτυακή μανούλα. Που κολλάς κι εσύ με puzzle. Gothic εσύ… Με αίματα και τριαντάφυλλα, με δάκρυ και νεράιδες μεταμορφωμένες.

Εγώ διάλεξα μωρά. Μέσα σε πήλινες, χρωματιστές γλάστρες. Με καπέλα κάκτους και πιπεριές. Κι έναν χλωμό αλλού και σκιερό αλλού ασβεστωμένο τοίχο.

Έγινε όντως σεισμός ή εγώ ένιωσα ένα ανεπαίσθητο τρέμουλο να με διαπερνά. Δύο φορές μάλιστα. Ποιος ξέρει. Θα το ψάξω σε λίγο.

Τα μωρά είναι το comeback μου στο χώρο των puzzle. Το είχα αφήσει καιρό. Τελευταία μου επιτυχία το Taj Mahal, από τα πιο δύσκολα, περίτεχνα και ζαλιστικά παζλ που έχω βάλει κάτω. Μόνο που δεν ξέρω ποτέ τι να τα κάνω αφού τα τελειώσω. Γιατί να τα καδράρω… και μετά; Θα γεμίσω τους τοίχους μου με puzzle; Δε θέλω. Με χρώμα, ναι. Με κάδρα όχι. Εκτός κι αν είναι άδεια! Σαν κι αυτά που έχω κρεμάσει στο μπαλκόνι! Τα ξύλινα, άλλης εποχής.

Τελικά έκανε σεισμό;

• Bubbles
• Comments(12)

demon March 7th, 2010

Off with his head NOW!… αυτή είναι η κόκκινη βασίλισσα Vs την άσπρη. Κι εγώ πήγα. Γιατί τσιμπάω τρελά με τα παραμύθια, τα λευκά. Αλλά δε μου άρεσε. Πρώτη φορά που δε με τρέλανε ο μεσιέ Burton.

Γλυκάθηκα με την 3D version, απόλαυσα αρκετά γραφικά, κίνηση, κυρίως κοστούμια και σκηνικά. Αλλά με την ιστορία… Μα την ξέρω. Και την κράτησε. Πιστά, πολύ πιστά. Αλλά δεν την απογείωσε. Δεν έκανε το παραμύθι ακόμη πιο παραμυθένιο. Δεν ήταν “πιο μεγάλος τώρα που μεγάλωσε”, δεν είχε περισσοτεροσύνη”!

Ήταν απλώς ένα εύληπτο παραμύθι, με πολύχρωμες τρισδιάστατες σελίδες, ένα ζωντανό βιβλίο…

Αυτό.

Κρίμα, πολύ κρίμα.

Α, ο Johnny Depp κλασικός, μια πετυχημένη καρικατούρα που πουλάει υφάκι και τρέλα. Καλός πάντα. Η μαντάμ Carter τρελή και παλαβή σε όρια εξουθένωσης και λίγο πριν την παράνοια, ευτυχώς μαζεμένη, πάντα εξαιρετική φιγούρα. Η Anne Hathaway δε μου άρεσε, ήταν παιδική η “υποκριτική” της, που δεν απαιτούσε και τίποτα το εξεζητημένο. Η δε πρωταγωνίστρια, η Mia Wasikowska, την οποία δεν έχω δει κάπου καλού, ήταν πολύ καλή και με προοπτικές θαρρώ.

Όχι, αν το ξανασκεφτόμουν, δεν θα το έβλεπα με τίποτα σε προβολή της 11ης νυχτερινής. Τι με έπιασε, ούτε σε θρίλερ να πήγαινα. Κάτι σε Κυριακάτικο απογευματινό και όχι κατ’ανάγκη 3D, του ταιριάζει πολύ περισσότερο.

Είδα και Avatar. Πάει λίγος καιρός. Το απόλαυσα ιδιαιτέρως, αν και δεν το περίμενα. Για τον άντρα πήγαμε, ο οποίος απογοητεύτηκε. Έχω γίνει φαν του τρισδιάστατου τελικά κι ας χαλάει το πράσινο μάτι μου πίσω από το κακοφτιαγμένο, πλαστικό γυαλί. Δε με συνεπήρε φυσικά το στόρι, που είναι… love και τελείως παιδικό ή προβλέψιμο, αλλά με καθήλωσαν τα γραφικά, η πρωτοτυπία εδώ και οι χαρακτήρες.

Είδα και το μωρό μου: Robert Downey Θεός Junior! Ο Sherlock Holmes ξαναχτυπά. Ρόλος κομμένος και ραμμένος για τον Robert, που εδώ -υποθέτω ακολουθώντας τη σκηνοθετική οδηγία- δεν έδωσε την παράνοια, την ακρότητα και την υπερβολή που χαρακτηρίζει τον Downey και τα έχει εύκολα. Έχω δει τον εξαίρετο Jeremy Brett να ενσαρκώνει τόσο τέλεια τον Holmes, που να γίνεται ένα με το ρόλο κι έχω διαβάσει ότι είχε τόσο ταυτιστεί, ώστε συνέχιζε και στην πραγματική του ζωή τα χούγια του ντετέκτιβ (βλέπε όπιο κλπ.). Αλλά ο Downey σε ένα έργο που ούτως ή άλλως διακωμωδεί λιγάκι τον ήρωα και το στιλ του, δεν ήταν άψογος, ενώ μπορούσε. Όσο για τον Jude Law, κλασικά εικονογραφημένα.

Αυτό από τον κινηματογραφικό πλανήτη Δαίμων. Επόμενη προβολή: Άγνωστος.

• Bubbles
• Comments(6)

demon March 4th, 2010

Βλέπεις μέσα από τη γυάλινη οθόνη το σώμα να σκύβει τσακισμένο, ζωώδες και το χέρι να πιέζει το κεφάλι προς τα κάτω, βίαια. Το αντρικό όργανο να εισβάλει στον πρωκτό της γυναίκας. Δεν ξέρω εάν σε ανάβει. Ψευτογελάς και κοκκινίζεις.

Πιάνω τον εαυτό μου να μαζεύεται, να ζαρώνει, να κλείνει σα σαλιγκάρι, να κρύβεται και να φεύγει μακριά από αυτό το θέαμα, που δεν θυμίζει σε τίποτα τρυφεράδα, ανάγκη. Οι ήχοι όμως είναι οι ίδιοι κι αυτό είναι που με προβληματίζει.

Ήχοι ίδιοι ή τουλάχιστον παρόμοιοι ακόμη και κάτω από τον μεγεθυντικό φακό. Πράξη που θυμίζει άλλη πράξη, άγριο έρωτα αλλά όχι βιασμό ή εμπορική τσόντα προς διάθεση κι εκμετάλλευση.

Και αναρωτιέμαι αν σου αρέσει έστω και λίγο αυτό που βλέπεις. Το φοβάμαι.

Κι ενοχλούμαι. Και σκέφτομαι. Και θυμάμαι. Κι αναπολώ… Και με ρωτάς τι έχω. Μα τι να σου πω ακριβώς; Για τη γυναικεία ιδιοσυγκρασία, το θυμό και την αηδία που νιώθω τώρα δα, για την ψυχή μου που ίσως να μην τη μοιραστώ ποτέ μου ολότελα με σένα;

Τι με ρωτάς;

Παίρνω το 28ο κλειδί, την επέτειο της blogosfairas μου και πετάω ψηλά, σαν αράχνη με φτερά πεταλούδας.

Γεια σου κατάντια.

Τελικά δε μου λείπεις και τόσο…

Πηγή εικόνας: my-eyes-your-windows.deviantart.com

• Μέσα στο ταξίδι
• Comments(9)