Archive for January, 2008

Βιασμός

January 31st, 2008

Μπήκα χτες στο site του 2ου φεστιβάλ πορνό (www.pornfilmfestival.gr) που γίνεται στην Αθήνα και που ξεκινά σήμερα στο Gagarin. Από κει πλοηγήθηκα από περιέργεια στο link που βρήκα για λεσβίες. Και στην κεντρική σελίδα του site, το μάτι μου διάβασε το παρακάτω κείμενο, το οποίο έχω κάνει copy paste, για όσους ενδιαφέρονται να το διαβάσουν. Οι γυναίκες, θαρρώ πως πρέπει να γνωρίζουμε τα όσα γράφει, διότι μας αφορούν. Εάν τώρα θέλετε να πάτε στην κεντρική σελίδα του site, είναι η εξής: www.lesbian.gr

~

Πήραν συνέντευξη από μια ομάδα βιαστών που βρίσκονται στη φυλακή προκειμένου να μάθουμε ποια θεωρούν αυτοί πιθανά θύματα. Παραθέτουμε μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία που πρέπει να γνωρίζετε όλες για την ασφάλειά σας

1) Το πρώτο πράγμα που προσέχουν σε ένα πιθανό θύμα είναι το χτένισμα. Είναι πιο πιθανό να επιτεθούν σε μια γυναίκα με αλογοουρά, πλεξίδα ή κάποιο άλλο χτένισμα που τους δίνει τη δυνατότητα να τη χειριστούν καλύτερα. Είναι πιθανό επομένως να επιτεθούν σε γυναίκες με μακριά μαλλιά. Οι γυναίκες με κοντά μαλλιά δεν είναι συνηθισμένες λευκές.

2) Το δεύτερο που παρατηρούν είναι τα ρούχα. Παρατηρούν εάν οι γυναίκες φορούν ρούχα που αφαιρούνται εύκολα και γρήγορα. Επίσης επιτίθενται σε γυναίκες που μιλάνε στο κινητό ή που κάνουν άλλα πράγματα την ώρα που βαδίζουν: αυτό τους δείχνει ότι δεν είναι συγκεντρωμένες, άρα είναι χωρίς άμυνες και μπορούν να τους επιτεθούν εύκολα.

3) Οι ώρες της ημέρες που πιο συχνά επιτίθενται για βιασμό στις γυναίκες είναι μεταξύ 5.00 πμ και 8.30πμ και μετά τις 22.30 (το βράδυ)

4) Οι άντρες αυτοί επιτίθενται σε σημεία που να τους επιτρέπουν να μεταφέρουν τη γυναίκα εύκολα και γρήγορα σε άλλο σημείο όπου δεν θα ανησυχούν να τους πιάσουν. Εάν εσείς προσπαθήσετε να αμυνθείτε εκείνοι συνηθίζουν να προσπαθούν για περίπου 2 λεπτά: πιστεύουν ότι δεν αξίζει τον κόπο περισσότερο, είναι χάσιμο χρόνου.

5) Δήλωσαν επίσης ότι δεν επιτίθενται σε γυναίκες που κρατάνε ομπρέλα ή αντικείμενα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως όπλα από κάποια απόσταση (τα κλειδιά δεν τους φοβίζουν γιατί για να τα χρησιμοποιήσει το θύμα πρέπει να έρθει πολύ κοντά).

 6) Εάν κάποιος σας ακολουθεί στον δρόμο, σε κάποια αυλή ή στο πάρκινγκ, ή αν συναντηθείτε με κάποιον ύποπτο στο ασανσέρ ή σε σκάλες, κοιτάξτε τον κατευθείαν στο πρόσωπο και ρωτήστε τον κάτι, του στυλ «Έχετε ώρα;«. Εάν είναι βιαστής, θα φοβηθεί μήπως αργότερα τον αναγνωρίσετε και θα χάσει το ενδιαφέρον του. Το θέμα είναι να τον πείσετε ότι δεν αξίζει τον κόπο να σας επιλέξει.

7) Εάν κάποιος εμφανιστεί από το πουθενά και σας αρπάξει, φωνάξτε! Η πλειοψηφία των ανδρών ομολόγησε ότι θα άφηνε μια γυναίκα που φωνάζει ή που δεν φοβάται να τσακωθεί μαζί του. Τέλος: συνήθως χτυπάνε ΕΥΚΟΛΕΣ ΛΕΥΚΕΣ. Εάν φωνάξετε, μπορεί να τον κρατήσετε σε απόσταση και είναι πιθανό να φύγει. 

8) Να είστε πάντα σε εγρήγορση. Στην περίπτωση που θα αντιληφθείτε περίεργη συμπεριφορά μην την αγνοήσετε. Ακολουθείστε το ένστικτό σας. Είναι προτιμότερο να κάνετε λάθος και να είστε έτοιμες για όλα παρά να σας επιτεθεί κάποιος πραγματικά και να μην το καταλάβετε.  

9) Σε οποιαδήποτε περίπτωση κινδύνου, στην περίπτωση που θα πρέπει να φωνάξετε, να φωνάζετε πάντα «ΦΩΤΙΑ! ΦΩΤΙΑ!” και θα ανταποκριθούν πολύ περισσότεροι άνθρωποι (από περιέργεια). Σε περίπτωση που φωνάξετε ”Βοήθεια!” ο περισσότερος κόσμος δεν ανταποκρίνεται, από φόβο.

10) Κάνε κάτι καλό: Στείλε αυτό το e-mail σε όλες τις γυναίκες που γνωρίζεις καθώς και στους άντρες κι εκείνοι να το στείλουν στις φίλες τους, γυναίκες, κόρες… τελικά είναι απλά βήματα που μπορεί να γλιτώσουν από τραύματα, μέχρι και να σώσουν μια ζωή. 

Cuerpo Nacional de Policia


Τζαμάροντας πάνω σε κάποια σκηνή

January 30th, 2008

Ανεβαίνεις πατώντας σταθερά μέσα στις μπότες σου, στη σκηνή, και σηκώνεις νωχελικά την ηλεκτρική κιθάρα από το stand. Ανοίγεις τον ενισχυτή, ψαχουλεύεις τριγύρω με το μάτι και κάνεις μια μικρή κυκλική κίνηση με τα δάχτυλα και τα νύχια σου… Αγγίζεις την πένα με την αφιέρωση, χαμογελάς ηδονικά, σηκώνεις το κεφάλι, σφραγίζεις το βλέμμα σου, ανοίγεις ελαφρώς τα πόδια και τα χείλη σου και χύνεις την πρώτη μελωδική φράση.

Εκείνη τη μουσική παράγραφο που όλοι πια ξέρουν απέξω κι ανακωτά. Την αναγνωρίσιμη, την χιλιομουρμουρισμένη, την εντυπωμένη στον εγκέφαλο. Και το χάος κατεβαίνει στη γη…

(Πηγή εικόνας: www.rosemarshack.com)

Κι εγώ, ακριβώς κάτω από τη φιγούρα σου, ψάχνω να περάσω τα δάχτυλά μου μέσα από την αύρα σου που έχει φτάσει μέχρι εδώ. Όπως η κλωστούλα αναζητά τη σχισμή της βελόνας, έτσι κι εγώ αναζητώ το δικό σου άνοιγμα, για να χώσω μέσα το χέρι μου και να τραβήξω προς τα έξω το λάστιχο της ψυχής σου.

Που το έχεις όλο αυτό το ταλέντο, το ένστικτο, τη γνώση, τη σιγουριά, τις νότες μπροστά σου, που είναι πάντοτε σωστά ισορροπημένες και χρωματισμένες;

Τα θολωτά τζάμια κάτω από τις καμάρες πάλλονται και οι τούβλινοι τοίχοι μοιάζουν να μακραίνουν, να ψηλώνουν, να θεριεύουν.

Κι εγώ αιστάνομαι μικρή κι εύπλαστη σα βόλος.

Και καταπίνω με ταχύτητα φωτός όλη την ενέργεια που εκκρίνει το σώμα, το μυαλό, το αυτί, το σύμπαν (μέσα σου).

Απόγονος του εαυτού σου

January 29th, 2008

Διάλεξες από τα ασβεστωμένα σκαλοπάτια μια παραδοσιακή στάμνα με ρόδακες, και τη γέμισες προσεκτικά μέχρι επάνω. Τη φούσκωσες δάκρυα, αμαρτίες και μεταμέλειεςΑμέλειες.

Αφού ροκάνισες το φαγωμένο κομμάτι ξύλου, προσπάθησες να το σπάσεις, να τ’ανοίξεις στα δυο και γρήγορα βαρέθηκες κι αποφάσεις να το πνίξεις, σαν πείραμα, μες το νερό. Σ’αυτή τη λύση κατέφυγες… Έφυγες.

Όλο το βράδυ, κοιτούσες ένα πάτωμα ίδιο με το χτες και το αύριο. Χωρίς πίστη, συνέπεια και απόλυτα συνειδητοποιημένη αγάπη, απαίτησες κουνώντας τα χέρια στον πηχτό αέρα, αναπόκριση… Απόκριση καμιά όμως.

Κι αφού είδες όλες τις πεταλούδες στο δωμάτιο να γκρεμοτσακίζονται, να διαλύονται και να σκάνε σαν παιχνιδιάρικες, νεκρές φυσαλίδες, είπες να κοιτάξεις, να σκεφτείς, να ονειρευτείς. Να δεις πού είσαι αλλά κυρίως πώς θα είσαι.

Απόγονος του εαυτού σου.

Κι έτσι, έπιασες και με τα δυο τα χέρια το πήλινο, βαρύ σταμνί και το έχυσες μπροστά στα πόδια μου. Έστρωσες το νερό και τα δάκρυα, τη συγνώμη και τα μάτια, την τύψη και τις ανοησίες, δικαιολογίες, ασυναρτησίες.

Κι εγώ είμαι ακόμη εδώ. Μόνο που από σήμερα, φορώ ένα ακτινωτό πλάσμα, ένα φως στο μέτωπό μου. Για να βλέπω πιο ψηλά και πιο χαμηλά. Για να διώχνω τις σκιές και τα κατακάθια. Και για να μπορώ να κάνω μακροβούτια μέσα στην άμμο του βυθού και τ’ουρανού.

Πηγή εικόνας: www.eso-garden.com

Σκίαση

January 28th, 2008

Ένα δέντρο που στέκει μόνο του. Μύρια χρόνια τώρα, ορθώνει το ανάστημά του μπρος από το σπίτι σου. Κρύβει τους εφιάλτες και τις αγωνίες σου. Κρύβει εσένα από τους περαστικούς.

Σ’ακούει τα βράδια που παραμιλάς, μαζεύει τους λυγμούς σου και σου δείχνει πως είναι για σένα και θα είναι, πάντα, κάθε που τινάζει τις φυλλωσιές του μαλακά και θροΐζει.

Όταν είσαι εσύ χαρούμενος, είναι κι αυτό χαρωπό και γεννά καρπούς και μυρωδιές ευχάριστες στον νου.

Όταν λείπεις για ταξίδι, γιγαντώνεται, πατά πιο γερά, πιο βαθιά και ψηλώνει, κι οι ρίζες του απλώνονται, φτάνουν την εξώπορτα και την κρατούν γερά, για να μην μπει κανείς μέσα στην αυλή σου.

Όταν πάλι είσαι χαμένος, αποκαμωμένος, χωρίς φίλους και ζωή, μαδάει τον εαυτό του. Ρίχνει τα βαριά του τα φύλλα, για να τα μαζέψεις και να βρεις το δρόμο σπίτι. Να διαβάσεις πάνω στις φλέβες των φύλλων του, το δικό σου ριζικό.

Πηγή εικόνας: www.imageshack.us

TΕΛΟΣ

January 28th, 2008

Καληνύχτα για πάντα

Πηγή εικόνας: www.imageshack.us

Πάω στο συννεφάκι μου

January 27th, 2008

Αχ αυτές οι Κυριακές. Λες και ξέρουν τι επίδραση έχουν πάνω μου, τα τελευταία χρόνια αυτής της ζωής κάνουν την εμφάνισή τους κάθε εβδομάδα. Δεν μπορούν κι αυτές να έρχονται πιο αραιά και που ώστε να τις εκτιμώ λιγουλάκι παραπάνω;

Και σήμερα… Κυριακή. Δεν έχει ζεστάδα όμως τούτη η Κυριακή. Μήτε φως γλυκό και στρογγυλό. Η μέρα είναι άσπρη, χλωμή, αρρωστιάρα.

Λέτε, αν φυσήξουμε όλοι μαζί, να φύγουν τα δάκρυά της, μαζί κι αυτό το πένθιμα λευκό πέπλο που σκεπάζει τα όνειρά μας; Αυτό το ομιχλώδες τίποτα που καλύπτει τον ουρανό; Κοίτα ψηλά!

Αυτό το παχύ στρώμα που έχει κουρνιάσει εκεί πάνω και δε σε αφήνει να δεις σύννεφα ή αστέρια, φεγγάρι ή λάμψεις, σφαιρικά πετούμενα ή τον κεραυνό του Δία.

Νάτη η Κυριακή ξανά!

Αν τραβήξω αυτό το σχοινάκι που κρέμεται, αυτό το αυτάκι που προεξέχει, θα σηκωθεί απότομα, θα ζαρώσει η ασπρίλα της σημερινής Κυριακής, σαν υφασμάτινο στόρι;

Και θα φανεί άραγε από πίσω το τζάμι με έναν πελώριο, μυθικό κήπο σε σχήμα λαβύρινθου;

Με την Αλίκη να τρέχει ξοπίσω από τα τραπουλόχαρτα,

τον Τεν-Τεν να οδηγεί αγκαλιά με τον Μιλού το υποβρύχιο του καθηγητή,

τον Αστερίξ να κυνηγά Ρωμαίους την ώρα που ο Οβελίξ ψάχνει τα μενίρ του,

την Πίπη Φακιδομύτη αιχμάλωτη των πειρατών,

τον Πίτερ Παν να πετά χεράκι-χεράκι με τη Τίνκερ-Μπελ πάνω από δροσερά φύλλα, κατάρτια και αιώρες…

Είμαι παιδί!!!

Είμαι παιδί σε μια παραμυθένια Κυριακή… Στην οποία, το σπίτι σηκώνεται από τα θεμέλιά του. Στροβιλίζεται με απίστευτη ταχύτητα γύρω από τους κόκκους του αέρα κι εκσφενδονίζεται σε κάποια άλλη σφαίρα, σε άλλο χρόνο, άλλη μνήμη.

Και γίνεται καλύβα και σκηνή, ιγκλού και σοφίτα, ποταμόπλοιο και το ξύλινο σπιτάκι για παιδιά πάνω στην ελιά.

Τόσο εύκολο… Δεν είμαι εδώ. Δε μένω Αθήνω. Δεν είμαι μέσα σε έναν προστατευμένο χώρο που τον λένε σπίτι. Δε νιώθω τι γίνεται τριγύρω, δε βλέπω έξω, δεν έχω τηλέφωνο, ούτε εσένα. Όποιος κι αν είσαι εσύ!

Δεν είμαι εδώ! Πάω στο συννεφάκι μου.

my-cloud.jpg

Γλειφιτζούρι κανείς;

January 26th, 2008

Σου το λέω για να το ξέρεις. Για να μην υπάρχει παρεξήγηση. Θα σε κερατώσω!

-Όχι, δεν θα το κάνεις.

Γιατί;

-Γιατί μ’αγαπάς.

Ε και;

-Δεν θα το κάνεις!

Γιατί;

-Γιατί μ’αγαπάς…

Ε και;

-Ε δεν θα το κάνεις!

Μα γιατί;

-Δε θα με απατήσεις, γιατί μ’αγαπάς.

Κι εσύ μ’αγαπάς, αλλά με πονάς!

Πηγή εικόνας: www.karensmallbone.com

Σαν το μέλι

January 26th, 2008

Καλή αρχή. Καλή μέρα. Καλή προσπάθεια.

Μη με αγγίξεις ακόμη. Με κρατάω για μένα.

Τα χείλη μου τα προορίζω για το όνειρο.

Τα μαλλιά μου για το νερό.

Το σώμα μου για τον αέρα.

Τα χέρια μου για τα κεριά.

Τα δάχτυλά μου για το εγώ.

Εσένα θα σου δώσω το μάτι μου. Μετά.

Μετά την παράσταση, μετά το φως, μόλις κουραστεί το μυαλό και οι σκέψεις αποσυρθούν η μία μετά την άλλη στα ενδότερα, στην ψυχή τους.

Καλή μέρα.

Σαν το μέλι αιστάνομαι. Γλυκιά, ζεστή, ανοιχτόχρωμη, δυνατή, μεστή, γεμάτη καμπύλες έτοιμες να ξαπλώσουν στο κουτάλι σου, σχηματίζοντας κυματισμούς σε κάθε κίνηση.

Περίμενε το βράδυ. Τότε θα σου πω πόσο καλή είναι η μέρα!

Καλή μέρα για τώρα. Γέμισε το τενεκεδένιο κουτί με τα αρσενικά σου σάλια και πλημμύρισέ με με αυτά όταν και η τελευταία αχτίδα τραβηχτεί μέσα, σαν την κεραία του σαλιγκαριού…

Καλή μέρα, κάνε προσπάθεια να κάνεις μια καλή αρχή.

Πηγή εικόνας: objet-petit.blogspot.com

ΠΑΡΕ ΜΕ

January 25th, 2008

Γλιστράς κάτω από το πάπλωμα. Με κοιτάς και προσπαθείς να με ψυχολογήσεις. Έφυγα πριν χωρίς να πω τίποτα. Παράξενο.

Βάζεις τον δείκτη σου πάνω στη μύτη μου και τον σέρνεις γύρω από τις καμπύλες της. Σταματάς απότομα όταν φτάνεις στο λακάκι πάνω από τα χείλη μου. Έχω ανοίξει τα μάτια μου και σε αγριοκοιτάζω.

Ακουμπάς το αριστερό σου χέρι στους κροτάφους μου, στο μέτωπο, στις ρυτιδούλες μου κι αρχίζεις με κυκλικές κινήσεις να με ηρεμείς. Να μου μιλάς μέσα από την κίνησή σου.

Με βλέπεις να μισοκλείνω τα μάτια. Παίρνεις τα δυο μου χέρια, όπως είσαι αντικριστά, και τα χώνεις μες τα δικά σου.

Σχηματίζουμε μια πεταλούδα, ένα φτερούγισμα, ένα Χ.

Και τότε είναι που πετάγομαι και ξαναμπαίνω στο κουκούλι μου.

Σκέφτομαι…

Τι συμβαίνει όταν νιώθεις πως είσαι με κάποιον που σε βυθίζει;

Όταν μέρα παρά μέρα βλέπεις τη θλίψη να χαστουκίζει την ευτυχία;

Μένω για τη σάρκα μου;

Μένω για το άγγιγμα;

Μένω για τη βία που μπορώ να ασκήσω;

Εσύ τι θα έκανες αν ο άνθρωπος, στον οποίο αρχίζεις να πιστεύεις, σε σκότωνε; Με τις ώρες όχι με τα λεπτά. Με τους μήνες όχι με τις μέρες.

Αν γνώριζες πολύ καλά πως αυτός ο άνθρωπος θα ρουφήξει τα χρώματα από μέσα σου, κι όμως ότι μπορεί και να το αξίζει, θα έμενες;

Και να ΤΟΝ αξίζεις. Και να τον αγαπάς, επειδή σ’αγαπά.

Μένω επειδή μπορεί να χορέψει μαζί μου;

Μένω επειδή μιλά στους ύπνους μου;

Μένω επειδή γουστάρω κάθε φορά που τον πηδάω;

Το sex μέσα στον έρωτα.

Ο μαζοχισμός μέσα στο σαδισμό.

Η ισορροπία του τίποτα. Το τίποτα μέσα στα πάντα. Τα πάντα στην κάβλα που νιώθω κάθε φορά που γκαζώνω, κάθε φορά που πλαγιάζω, κάθε φορά που τραγουδάω, κάθε φορά που δακρύζω, κάθε φορά που πετάω, που μεθάω, που αγκαλιάζω, που γελάω, που χύνω… ΕΜΕΝΑ

Πηγή εικόνας: www.gbposters.com

Έχεις μελαγχολήσει, το ακούω!

January 25th, 2008

Παρατηρώ τη γάτα μου που έχει λιώσει. Σπρώχνει με το πρόσωπό της τα δάχτυλά μου που πληκτρολογούν κι απαιτεί χάδι. Την έχει πιάσει το ναζιάρικό της κι οφείλω να της δώσω σημασία και να ασχοληθώ μαζί της, μέχρι να κατέβει.

Χαμογελά με περίσσια ικανοποίηση την ώρα που της τρίβω το πηγούνι. Με κοιτά που και που, κλείνοντας αργά και ηδονικά τα καπνισμένα, κίτρινα μάτια της.

Ο άντρας δουλεύει στο pc και κάθε λίγο σταματά για να παίξει με τα δάχτυλα και τα νύχια του.

Η απέναντι έχει μπει στην κουζίνα και ψήνει καφέ μουρμουρίζοντας.

Η δίπλα έχει βάλει ελληνικά, λαϊκά, βαριά κι ασήκωτα.

Το ‘χει η μέρα; Μπήκα και διάβασα πριν από λίγο την τρελή κι αλλοπαρμένη (trelofantasmeni). Κι αυτή βαριά είναι σήμερα.

Νωχελικοί άνθρωποι που νιώθουν το ίδιο. Συγκινητικό είναι. Εκεί που νομίζεις πως είσαι μοναδικός, βρίσκεις γύρω σου όμοια κομμάτια.

Και τότε ξέρεις πως είσαι φυσιολογικός. Κάπως.

Γράφω και κάνω σήμερα του κόσμου τα ορθογραφικά λάθη. Εγώ : ) Κι εγώ βαριά κι ασήκωτη είμαι. Κι όμως έχει ήλιο έξω. Μοιάζει να έχει ζέστα.
Το μάτι μου έχει μικρύνει από το φως που σκάει πάνω στους τοίχους των σπιτιών και προσγειώνεται με ταχύτητα στην ίριδά μου.

Δεν ξέρω τι μουσική να βάλω. Αν διαλέξω κέλτικα θα αιστανθώ τώρα σαν τη Σίσσυ σε κάνα λιβάδι. Κι εγώ όμως θέλω να τρέξω τώρα κι όχι να χοροπηδήσω.

Αν πάλι βάλω ροκιές, θα ξυπνήσω το νεύρο μου, το οποίο προτιμώ να έχω ελεγχόμενο για τώρα.

Αν τζαζάρω, θα πρέπει να βγάλω από το ψυγείο το gin. Και δε λέει σκέτο, τώρα!

Άντε να επηρεάσω τις εσωτερικές μου νότες με τη βοήθεια των εξωτερικών.

Αυτό το κατάλαβα μετά από πολλά χρόνια ακρόασης.

Όλοι νομίζουμε πως ακούμε κομμάτια ανάλογα με τη διάθεσή μας. Που σημαίνει πως η διάθεσή μας επιβάλλει το τι θα ακούσουμε.

Ε λοιπόν, συνειδητοποίησα ότι όταν πραγματικά έχεις παιδευτεί να ακούς, συμβαίνει το αντίθετο. Πρέπει να συμβαίνει!

Όταν κλαις, το φάντασμά σου δε σε προστάζει να κλάψεις κι άλλο. Σε προστάζει να συνέλθεις.

Όταν ταξιδεύεις στους καπνούς των τούνελ, το μέσα σου θέλει φως. Θα βάλω μπαρόκ, έκλεισε!

~

όταν το μέσα μας σκουραίνει και μελαγχολεί, απλώς μας δείχνει ότι θέλει συντροφιά και πως πρέπει να απομονωθούμε λιγάκι και να μιλήσουμε μαζί του…

Πηγή εικόνας: www.imageshack.us

Next »