Archive for July, 2010

10 μέρες έμειναν…

July 16th, 2010

… για το φευγιό μου το μεγάλο. Είναι ίσως το πιο γρήγορο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου. Μερικά χρόνια το καψάλιζα με τις ίνες του εγκεφάλου μου, αλλά μέσα σε 1 μήνα το πραγματοποιώ.

Τι κι αν άλλαξε ο προορισμός; Κι αυτό ΤΑΞΙΔΙ ΕΙΝΑΙ!

Ταξίδι… Τι πανέμορφη λέξη. Τα περιέχει όλα. Κι όνειρα και πραγματικότητα. Και φόβους μα και ελπίδες πολλές, λαμπερές, με τοσοδά ουρίτσες να φέγγουν, να σβήνουν, να θυμίζουν, να εκπλήσσουν!

ΌΛΑ , όλα! ~

Το σπίτι μοιάζει πια βομβαρδισμένο τοπίο. Ένα Σαββατοκύριακο έμεινε για να πακεταριστούν και οι τελευταίες υλικές αναμνήσεις του “εδώ”.

Θα προλάβω άραγε; Πάτωμα, συρτάρια, ντουλάπια, κουτάκια, τα κεριά μου οπωσδήποτε, μουσική, τα πατάρια, το Χριστουγεννιάτικο δέντρο… Ναι, ΦΥΣΙΚΑ και θα το πάρω ΚΑΙ αυτό μαζί.

Μα από τώρα ονειρεύομαι τα Χριστούγεννα στην άλλη μου χώρα. Την Κύπρο. Έχω βρει και που θα το στήσω. Να φέγγει ολάκερο το σαλόνι. Μη σου πω, να φαίνεται και στο γείτονα. Με το τέλειο βιλάκι.

Αμέ!

Η γάτα έχει τρελαθεί. Τόσες κούτες… Ποιος φεύγει! Τις κοιτάζει και κλαίει. Κανείς δεν απαντά. Κι όταν εμφανίζομαι ανάβει η φωνή της με ανακούφιση. Α, εδώ είσαι εσύ… Μμμμ…

Το σκατούλι θα ‘ρθει κι αυτό ΦΥΣΙΚΑ μαζί. Θα ταλαιπωρηθεί μαζί με εμάς, τις βαλίτσες και το προσωπάκι μας, αλλά θα ‘ρθει. Απαραιτήτως.

Σταμάτησα πριν κάνα μισάωρο. Βούτηξα στο ντους να διώξω τη σκόνη του γύρω-γύρω. Και τώρα ετοιμάζομαι να βγω. Να δω φίλους και γνωστούς. Που θέλουν να με αποχαιρετίσουν. Ε, όσοι δεν προλάβουν έχουμε και την ερχόμενη βδομάδα. Τη στερνή!

Είχαμε και την προηγούμενη… Οι καλοί φρόντισαν να κλείσουν θέση και για το αεροδρόμιο. λολ. Μαντιλάκια τρύπια κουνηθείτε!

Άντε να δούμε. Δευτέρα πρωί-πρωί έρχεται ο μεταφορέας. Και το container. Και τα πραγματάκια μου φεύγουν. Bye-bye. Θα σας ξαναδώ κάτω.

Όσο για εσάς… Εδώ τριγύρω δεν θα είστε κι εσείς?! ***

Πηγή εικόνας: meisterdeszirkuss.deviantart.com

Cyprus it is…

July 6th, 2010

Ναι μωρέ, δίπλα είναι. Το ξέρω. Όπως και το ότι το θεωρούμε, οι περισσότεροι, σα να είναι Ελλάδα. Φυσικά. Άλλο η Αυστραλία που ήταν η δική μου πρόταση, κι άλλο η Κύπρος που ήταν η έξυπνη αντιπρόταση του άντρα.

Και όχι. Δε χωρίσαμε! Ούτε φεύγω μόνη μου… Μαζί πάμε. Σαν κανονικό ζευγάρι. λολ

Έκλεισε λοιπόν ladies and gents. Κύπρος it is. Τόσο μεγαλόπρεπα, τόσο μακριά ή κοντά, τόσο διαφορετικά. Μόλις συμφώνησα, μετά από αρκετό ψαχτήρι και ραντεβού και τη μεταφορική εταιρεία που θα αναλάβει το μεγαλύτερο ποσοστό αυτής της μετάβασης. Είπαμε, θα το φάω μόνη μου το λούκι της μετακόμισης, το ξέρω, αλλά θα μου αρέσει. Και αυτό το ξέρω, ναι!

Στις 26, το μεσημεράκι, πετάμε για Τσίπρον και από την επομένη, χτίζουμε τη νέα μας ζωή. Και το ευχάριστο είναι πως και οι δύο, το ίδιο εναρμονισμένα πλέον, προσβλέπουμε σε αυτή την ανανέωση. Και επαγγελματικά και σε επίπεδο αλλαγής χώρας, νοοτροπίας, επιπέδου.

Διότι αυτό που μου έλειπε τα τελευταία χρόνια στην γΕλλάδα ήταν και είναι η ποιότητα. Αυτή η τόσο σύντομη και ουτοπική λέξη, που πολλά λέει και ίσως τίποτα σε κάποιους.

Και γι’αυτό κάθε χρόνο τα τελευταία 3 έτη, τσιγκλούσα τον άντρα και του έλεγα: “Μήπως να το σκεφτείς να φύγουμε από την Ελλάδα”. Κι ευτυχώς φέτος ωρίμασε αυτή η σκέψη και τώρα, 1 μήνα μετά γίνεται πράξη! Χωρίς φανφάρες, χωρίς ίσως τόση πολλή σκέψη. Αλλά οργανωμένοι είμαστε. Και το ψάξαμε και το καλλιεργήσαμε και το είδαμε.

Τον τελευταίο 1 μήνα έχω διαβάσει απίστευτα πολλά για την Κύπρο, έχω μιλήσει γι’αυτό το νησί, έχω κάνει κάποιες γνωριμίες ήδη, την έχω επισκεφτεί, έχω στείλει τα άπειρα βιογραφικά, είδα κόσμο, περπάτησα ελάχιστα στο κέντρο της και προσπάθησα να ρουφήξω ένα μήνα τώρα, το “είναι” της…

Και νομίζω ότι μπορούμε να έχουμε μια καλή ζωή εκεί.

Δεν έχει σημασία που δεν ξεμακραίνουμε όσο να αλλάξουμε ήπειρο τελικά, για να μπορεί να το ονομαστεί αυτό “φευγιό” ή “ξεριζωμός” ή όπως θες πες το. Εγώ ξέρω πως σαν άλλη χελωνίτσα, παίρνω στη ράχη μου το σπίτι μας, τα υπάρχοντά μας τα λιγοστά, εμένα κι εσένα και φεύγουμε.

Σε μια υπέροχη, δυναμική, απείρως δημιουργική και διαφορετική δουλειά, σε ένα εξαιρετικό σπίτι ονείρων που το βλέπω κάθε βράδυ όταν σέρνομαι μέχρι το συννεφάκι μου και ξερογλείφομαι! Σε μια ζωή που τελικά μπορείς να την έχεις όπου θες κι όπου τολμήσεις!!!

ΦΕΥΓΩ ΓΑΜΩΤΟ —

(σε 20…)

Πηγή εικόνας: nina-y.deviantart.com

Χρόνια πολλά – Το 32ο κλειδί

July 4th, 2010

Αμ το γράπωσα αυτή τη φορά! Και δεν το άφησα να αιωρηθεί με την ελαφρότητα που συνηθίζει. Έτσι, πάνω από τις τρίχες του εγκεφάλου μου. Κοροϊδευτικά, περιπαικτικά, ανόητα τελείως…

Σας παρουσιάζω το 32ο κλειδί, κυρίες και κύριοι. Το τελευταίο που στρώνω πάνω στα σύννεφα της γΕλλάδας μας.

Το τελευταίο. Ω ναι. Τι όμορφα που ακούγεται αυτό το τελεσίδικο “αντίο”!

Η blogosfaira μου γιορτάζει και το ρίχνει έξω. Άλλωστε πολύ σύντομα θα αφήσει πίσω τα δεσμά της και την υλική της υπόσταση. Θα γίνω τζίνι! λολ

Χρόνια μας πολλά, διαδικτυακέ πάπυρε. Που με ανέχεσαι, που μου χαμογελάς τόσο συχνά, που είσαι συντροφιά καλή και σταθερή. Άλλοτε ανανεώσιμη κι άλλοτε πιστή!

Σας ευχαριστώ guys. Πάμε μια τελευταία ανάσα μαζί…

Πηγή εικόνας: sibayak.deviantart.com

Στις 26 την κοπανάω!

July 3rd, 2010

Πλάκα έχει…
Ο καλύτερός μου φίλος ετοιμάζεται να μετακομίσει σε άλλο όροφο στην πολυκατοικία του κι εγώ, είμαι στην τελική ευθεία κυριολεκτικά για να αλλάξω χώρα, σπίτι και δουλειά! Σούπερ δε νομίζεις;

Έβγαλα το εισιτήριο: Δευτέρα 26 Ιουλίου αποχαιρετώ την υλική μου παρουσία στην γΕλλάδα και πατινάρω μακριά από Αφγανούς και Πακιστάνια, μαυρούλες πουτάνες, βιαστές και κλέφτες χρυσαφικών, από ενοχλητικές Βουλγάρες που περιμένουν να πεθάνει ο γέρος που προσέχουν μπας κι αποκτήσουν κάνα κτηματάκι και νεκρόφιλους γείτονες 80+ που καίνε λιβάνι 4 φορές τη μέρα…

Όχι λοιπόν. Δε θα μου λείψει η πόλη μου.

Σίγουρα θα νοσταλγώ τους γονείς μου και τη δυνατότητα να τους μιλάω και να τους βλέπω όποτε γουστάρω. Απειροελάχιστους φίλους, των οποίων η στόφα με έχει μαγέψει. Σίγουρα θα αναπολήσω πολλάκις την πόλη μου που και μου αρέσει κι έχει τα πάντα, όπως  μύρια μυστικά κρυμμένα σε γειτονιές και δρομάκους να ανακαλύπτεις και να μη βαριέσαι.

Αυτά όμως.

Από την άλλη δεν αιστάνομαι ότι έχω το παραμικρό να με κρατά εδώ. Την οποιαδήποτε δέσμευση, υποχρέωση, κάποιον κρίκο τελοσπάντων που να με πονοκεφαλιάζει. ΤΙΠΟΤΑ.

Φεύγω λοιπόν.

Ήρθε η Ευούλα, η κτηνίατρος σπίτι, έβαλε microchip στο κωλαράκι του Ματακίου -θα ήθελα στο κωλαράκι, αλλά ήταν το σβέρκο τελικά κι έτσι μου έμειναν τα αστειάκια περί αυτού-, κάναμε και εμβόλιο λύσσας… Γενικώς κάναμε διάφορα στο ζώον, ώστε να μπορέσει να πετάξει με την οικογένεια Μπουκλίτσα! Μαμά-μπαμπάς-κόρη. Κομπλέ λοιπόν.

Δευτέρα-Τρίτη αποφασίζω για την εταιρεία που θα αναλάβει και τη μετακόμιση κι έχω 2 βδομάδες να μου φύγει κι ο δικός μου ο κώλος στο πακετάρισμα, τη διαλογή, το κουβάλημα.

Πρέπει να αποφασίσουμε και για τις μηχανές. Το πώς θα τις στείλουμε κι αν τελικά θα τις πάμε εμείς μέχρι το ένα και μοναδικό γραφείο που πάει Κύπρο ακτοπλοϊκώς ή αν θα προτιμήσουμε να τις… πακετάρουμε κι αυτές στο container.

Γενικώς, έχω σκεφτεί να γράψω την όλη διαδικασία πολύ αναλυτικά, ώστε να βοηθήσω εάν κάποιος άλλος σκέφτεται επίσης να την κάνει για άλλη γη, άλλα μέρη. Γιατί στο Internet δεν υπάρχει κάποιος “οδηγός”, δυστυχώς. Ή τουλάχιστον δεν έχει καθίσει κανείς να γράψει βήμα-βήμα το τι πρέπει να κάνει κανείς για την τάδε χώρα, ώστε να βοηθηθούν και οι επόμενοι. Έτσι κι εγώ βρήκα την άκρη μου μόνη. Αλλά αφού μπορώ να γράψω αναλυτικά κάποια πράγματα, τιμές και διαδικασίες, θα το κάνω. Σε κάποια φάση.

Τώρα, να φύγω! Να φεύγω…

Πηγή εικόνας: gravitywarrior.deviantart.com