demon September 3rd, 2012
Ασύμβατα αστέρια
το ένα αναμμένο, το άλλο σβηστό
το ένα μυτερό, το άλλο στρογγυλεμένο, κυρτό, κούφιο
Συγκρουόμενες νότες
όγδοα και δέκατα έκτα στο ξεθωριασμένο πεντάγραμμο της ολοκλήρωσης
Μια γη κι ένα ύδωρ
Μια παλέτα κι ένα στείρο πινέλο
Πώς να ζωγραφίσεις με νερό
(Πηγή εικόνας: littl3fairy.deviantart.com)
demon June 18th, 2012
Άδειο… ακατοίκητο, απομονωμένο, εγκαταλελειμμένο, παρατημένο, κενό.
Ξεκίνησα μια ενήλικη ζωή, οπλισμένος με απίστευτη ενέργεια, φαντασία, το όνειρο της επιτυχίας και της ευτυχίας. Ολικής.
Ταξίδεψα μέσα και γύρω από ανθρώπους, ατάκες, συμφωνίες, εικόνες, χώρους, αιχμηρά αντικείμενα. Πιάστηκα από το σχοινί και σκαρφάλωσα. Άλλοτε γλιστρούσα, άλλοτε μπερδευόταν το πόδι μου, άλλοτε πατούσα αίμα και γυάλινες επιφάνειες. Πείστηκα ότι θα γευτώ ό,τι αξίζω. Ολικά.
Διάλεξα τα πιο νοθευμένα, τα πιο δυσκολοχώνευτα, τα πλέον «πειραγμένα». Έγραψα κι «έγραψα». Με πειθώ, με ταυτότητα. Όσο γέλασα τόσο έκλαψα κι όσο πόνεσα τόσο ευτύχησα. Όσο κρατάνε οι ψιχάλες.
Και κάπου εκεί, που φλέρταρα με το άγγιγμα, με τις καμπύλες της κορυφής, με το χαμόγελο της ανακούφισης και της επιβράβευσης συνάμα, έχασα. Ολικά.
Τον εαυτό μου. Τη γυάλα μου. Το παρόν και το μέλλον. Ξαφνικά τα πάντα γέμισαν ασφυκτικά με ιστούς και σκόνες. Μονόχρωμες, θαμπές. Ούτε ξεκίνησε, ούτε τελείωσε με μένα…
Και δεν ξέρω ποια τροφή θα με σώσει. Εμένα κι εσένα. Δεν γνωρίζω αν θα επιστρέψω ποτέ εκεί. Στους ανθρώπους μου, σε σένα.
Κάποιος αποφάσισε να τραβήξει την κουρτίνα. Εγώ αποφάσισα να φύγω. Και κάποιες άλλες ψυχές «διάλεξαν» να φύγουν ολικά. Κι όλο τούτο μοιάζει δύσκολο εξαιρετικά. Ξαφνικά δεν αναρωτιέμαι αν θα τα καταφέρω. Αν θα γίνω. Αλλά αν θα επιβιώσω. Αν υπάρχω… Όχι μερικά… ολικά.
Γιατί αυτό χρειάζομαι. Την ολική, απόλυτη, αναρχική ύπαρξή μου. Να ανατέλλει και να δύει με νόημα.
ΘΕΛΩ ΝΑ ΥΠΑΡΧΩ.
Φοίβη.-
demon October 28th, 2011
Έρχομαι Αθήνα! Μετά από 1 ολόκληρο χρόνο και κάτι ψιλά, επιστρέφω στο σπίτι μου. Αθήνα, γΕλλάδα.
Tell the world I’m coming home…
Για ελάχιστες μέρες, απρογραμμάτιστα τελείως, λιγάκι στη ζούλα. Να δω τους δικούς μου, τη μικρή μου οικογένεια, τους αγαπημένους μου και 1-2 φίλους που ξέμειναν εκεί.
Όταν έκλεισα το εισιτήριο προ μιας βδομάδας, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι: Μα δεν θέλω να πάω! Και η αλήθεια είναι ότι δεν σκόπευα να ξαναγυρίσω. Ποτέ (?). Έχω κόμη τόσο θυμό. Κι απλώς δεν ήθελα. Από χτες όμως, αιστάνομαι ήδη μέσα σε κρυστάλλινες αγκαλιές και στριφογυριστά, παραμυθένια φιλιά, βλέμματα αγωνίας κι αγάπης και ψιθύρους που είχα ξεχάσει να ακούω. Κάτι μου έλειψε τελικά, θαρρώ.
Δεν τολμώ να ομολογήσω όλα εκείνα που φοβάμαι να μυρίσω, να αγγίξω, να δω. Μου που τα ‘παν άλλοι που ‘ρχονται συχνά. Και που σκιάζεσαι και νιώθεις καταραμένος, μιαρός και τόσο απελπισμένα μικρός και μόνος. Μουντζωμένος. Τελειωμένος.
Δεν θα τα πω αυτά. Υπάρχουν τόσο καιρό. Γι’αυτό δε γράφω. Ιστός που δεν καταστρέφεται με τίποτα. (από black widow…)
Να αφαιρέσω προσεκτικά την ψυχή μου, να την τυλίξω σε σάβανα και να την απλώσω κοντά στον ήλιο; Μα χτυπά…
Έρχομαι σπίτι. Κι όλα είναι γύρω-γύρω.
(Πηγή εικόνας: nina-y.deviantart.com)
demon October 7th, 2011
… Να πω τι;;; Να πρωτοπώ τι;;;
Ζω μακριά από τα φτερά μου εδώ και 1 ολόκληρο χρόνο. 1 ολάκερο χρόνο… Ξέρεις τι θα πει?! Όχι, φυσικά.
Πόσα ήθελα να γράψω όλο αυτό το διάστημα. Πόσα σκέφτηκα. Πόσα αποφάσισε το μέσα μου, αβίαστα. Πόσα απλώς φάνηκαν. Πόσα φτάσαν στην επιφάνεια. Και απλώς δεν γράφτηκαν ποτέ… εδώ.
Η κλασική παγίδα. Αλλά αντιπαρέρχομαι.
Έχασα το σπίτι μου. Τη «σταθερά» μου. Το σημείο αναφοράς, όπου τα πάντα συγκρινόντουσαν με αυτό και συνέβαιναν γύρω από αυτό.
Έχω φύγει. Ένα χρόνο τώρα. Τι άλλαξε; Μα τίποτα φυσικά. Τι περίμενες; Ότι εδώ θα ήταν ο παράδεισος που όλοι περίμεναν; Φούσκα. Να καεί το μπουρδέλο! Φυσικά. Να καεί!
Απομένω να προσπαθώ να ξανανέβω στο συννεφάκι μου. Μάταια. Δε με σηκώνει πια. Εγώ αλάφρυνα. Αυτό, όχι.
Τα ίδια σκατά με την Ελλάδα συμβαίνουν εδώ. Κι όποιος τολμά να σκεφτεί το αντίθετο, σφάλλει. Τίποτα. Εδώ είναι το τί-πο-τα. Από πολλές απόψεις.
Και σκέφτομαι. Και προσπαθώ να κλέψω το παρελθόν μου, εδώ. Μάταια. Δύσκολα. Θα συμβεί. Αλλά θα πάρει χρόνο. Τον χρόνο που δεν έχω, αλλά που θα βρω. Αλλιώς θα καταλήξω στο παγκάκι που βλέπω στους εφιάλτες μου. Και είναι πέρα για πέρα πραγματικό.
Ανάσες κάτω από το νερό. Γιατί είναι μεγαλύτερες. Βαθύτερες. Και πιο artificial.
Cheers motherfucker.
demon April 5th, 2011
Έχω κρεμαστεί από το πατζούρι. Έχω μπήξει τα δάχτυλά μου στις κρύες του, μεταλλικές θηλιές και περιμένω. Τον ήλιο να πέσει. Τον ήλιο να βγει μέσα από τη μολύβδινη θολούρα που δεσπόζει εδώ και 3 μέρες στον απέναντι ορίζοντα. Απέναντι από το πράσινο μάτι μου. Κι εγώ να περιμένω με την κάμερα στο χέρι.
Θέλω να κλειδώσω αυτή τη χάλκινη ομορφιά, που τυφλώνει γλυκά και ζαλίζει την ίριδα του ματιού για ώρα.
Έχω ανοίξει διάπλατα τα διπλά πατζούρια και περιμένω. Τώρα δα, θαρρώ πως θα ξεπηδήσει μέσα από τους καπνούς του ουρανού.
Φτάσαμε στο τέρμα. Πιάσαμε ταβάνι. Έχει κατέβει όλο το μαύρο στρώμα κι έχει γλείψει τη γη. Αέρας, βροχή, ακόμη και χαλάζι μας έλουσε προχτές. Πώς να μπορέσει ο ήλιος να χωθεί στην καταπακτή και να δύσει; Πώς να σηκώσει το ρόπτρο; Ή να δει πού είναι η κλειδαρότρυπα.
Ζαλίζει όλο αυτό. Ζαλίζει το φως, μα ζαλίζει κι ο καπνός.
Έχω ξεχάσει τα κλειδιά μου κάπου. Κι έχω βαρύνει. Τα σέρνω καιρό τώρα. Και θα τα σέρνω. Το νιώθω. Χρόνια πολλά μπλογκόσφαιρα κι εσύ μισοτρυπημένο μου μπαλόνι. Κάπου σε άφησα, μα δε θυμάμαι που. Μου έχεις κακιώσει άραγε; Εγώ σου έχω.
Γιατί δε με ακολούθησες;
(αναρωτιέμαι…)
demon November 29th, 2010
Τελικά κατά πόσο ευθυνόμαστε για την κατάντια του συντρόφου μας, γι’αυτό που έγινε, σε αυτό το οποίο μεταμορφώθηκε, αυτό που εκπληρώνει;
Κοιτάζω, ξανακοιτάζω και σκέφτομαι πώς ήσουν και πώς είσαι.
Εγώ σε έκανα έτσι;;;
Σίγουρα άλλαξες, επέλεξες, σκέφτηκε η ψυχή σου και διάλεξε τα ρούχα που της κάνουν, που της πάνε.
Δεν μπορεί. Κι εγώ θα έφταιξα όμως. Κι εγώ κάτι θα έκανα εκεί μέσα. Εγώ σε έκανα έτσι λοιπόν;
Μη αναστρέψιμο…
Ποτέ μου δεν θα μπορέσω να συνηθίσω την έννοια της σχέσης, της αλλαγής, της εξέλιξης, της αναμονής, της υπομονής. Ποτέ!
Δεν είμαι εγώ για σχέση. Δεν στο έχω πει; Α ναι! Φυσικά!
Αυτά τα στάδια που λαβώνουν, που αφήνουν στίγματα, στάλες ερυθρές πίσω. Όχι για να βρεις το δρόμο. Αλλά για να δεις πόσο μακριά έφτασες. Μακριά από σένα…………………………………………………………………..
demon June 2nd, 2010
Τα κατάφερα και κρυολόγησα! Ναι.
Καλό μήνα! Δηλαδή το ελπίζω να είναι καλός ο μήνας. Όπως του πρέπει. Πάντως μια φορά εγώ αρρώστησα. Κανονικά και με το νόμο.
Δεν ξέρω πώς έγινε αυτό. Δηλαδή, σε ρεύμα δεν έκατσα. Λεπτά δεν ντύθηκα. Να έγινε στο Μουσείο της Ακρόπολης; Πήγα και σ’αυτό! Δέος, συγκίνηση, απίστευτη καλαισθησία. Άνοιξα το πράσινό μου μάτι διάπλατα. Είμαστε μεις απόγονοι αυτών των ανθρώπων;;;
Wow…
Ήρθαν τα “πεθερικά” μου. Εμ, δηλαδή ο πεθερικός μου ήρθε. Αλλά θα είναι πάντοτε μαζί, οπότε αναφέρομαι σε αυτόν στον πληθυντικό! Τα πεθερικά μου λοιπόν ήρθαν και τα φιλοξενήσαμε.
Πήγαμε τις βόλτες μας. Γνώρισαν και τους δικούς μου. Πρώτη φορά. Φάγαμε παρέα.
Πήγαμε και στο “La Pasteria”, το ανανεωμένο υποτίθεται. Στην Αχαρνών. Περίμενα κι εγώ ο Botrini να έχει τα μαγικά που υπόσχεται από τηλεοράσεως, αλλά που. Μπορεί η cream fresh να συρρικνώθηκε, πάντως μια φορά η pizza margherita που παρήγγειλα ήταν άνοστη τελείως -αν είναι…- και χωρίς ίχνος βασιλικού. Άσε που είχε μια έντονη γεύση βουτύρου. Στην αρχή και στο τέλος.
Η πλάκα είναι ότι πρόσφατα αποτόλμησα να φτιάξω χειροποίητη pizza. Χειροποίητη πέρα για πέρα! Και, αν και κουραστική εμπειρία, ήταν πεντανόστιμη! Δεύτερο wow!
Του Botrini πάντως, ΔΕΝ. Δεν ξέρω εάν τους “νοίκιασε” μόνο το όνομά του, αλλά το χεράκι του δεν το έβαλε. Αποκλείεται.
Κι όπως είπαμε να δοκιμάσουμε τις ελληνικές συγκοινωνίες, μια και το Σαββατοκύριακο δεν είχε τρένα, δοκιμάσαμε και την ελληνική γυφτιά. Μπαίνοντας στα εξωτικά Πατήσια κι αφού έπρεπε να επιδείξουμε διαβατήριο (!), ο πεθερός μου έφαγε σπρωξίδι κι αγκωνιά στο τρόλεϊ κι όταν πια φτάσαμε σπίτι του έλειπε το πορτοφόλι. Σκατά.
Ξινή του βγήκε η επίσκεψη. Ήρθε να μας δει κι έφυγε με χίλιες σκοτούρες.
Γαμώτο.
Του ανακοινώσαμε κι ότι φεύγουμε. Έχει αλλάξει μετά τον θάνατο της Βούλας. Είναι σκυθρωπός, σκεφτικός, πιο “χαμένος”, πιο ανέκφραστος, πιο ταλαιπωρημένος. Αλλά πάντοτε κύριος, γενναιόδωρος, ευγενικός. Περιμένεις μια αγκαλιά να σε κάνει, ένα αστείο να σου δώσει. Και χαίρεσαι να τον έχεις κοντά σου!
Φεύγω… Στέλνω βιογραφικά. Ενθουσιάζομαι κι απελπίζομαι. Αγχώνομαι κι ονειρεύομαι μεγάλα πράγματα, συνάμα.
Τι ζητάω. Μια καλή ζωή. Μόνο αυτό. Εδώ, εκεί, όπου… Την αξίζω γαμώτο. ΝΑΙ! Πελώριοοοοοοοοο…
Πηγή εικόνας: mOthykku.deviantart.com
demon May 18th, 2010
Δε θα σας αφήσω να με πιάσετε ζωντανή… ΠΟΤΕ!
Η Ελλάδα είναι τελικά η μοναδική χώρα που αφανίστηκε… χωρίς πόλεμο. Σαν τη μαύρη τρύπα ένα πράγμα.
Ε λοιπόν την πήρα την απόφασή μου εγώ, χτες.
Την πήραμε την απόφαση. Θα φύγουμε!
Και θα σας φτύσουμε φεύγοντας. Όχι εσένα. Εσύ μπορείς ακόμη να νιώθεις όπως εγώ. Το ίδιο δυνατά.
Αλλά εσάς! Τους πολλούς. Τους “λίγους” αλλά όχι εκλεκτούς.
Τα βάλαμε λοιπόν κάτω. Άλλωστε οι γονείς μου γνωρίστηκαν στη Γερμανία. Φοιτούσαν και οι δύο εκεί. Παντρεύτηκαν εκεί. Εργάστηκαν εκεί. Και βλακωδώς… επέστρεψαν ΕΔΩ. Στο μπουρδέλο. Που όλοι αναγνωρίζουμε. Πως περίμεναν ότι δεν θα ακολουθήσω τα χνάρια τους; Θέλω τόσο, τόσο καιρό να φύγω.
Πριν λίγο έπεσε μαχαίρωμα. Μεταξύ των μαύρων. Για το ποιος νταβάς έχει τα περισσότερα “τετράγωνα” της Πατησίων. Λογικό δεν είναι; Πλάκα είχε. Να κυλιούνται ξημερώματα στην άσφαλτο, πάνω στις λευκές και γκρίζες γραμμές και τα διερχόμενα αμάξια να κόβουν απότομα. Κι όμως… Δεν κόρναρε κανείς τους! Κότες!!! Ώστε έτσι ε; Είναι λοιπόν φυσιολογικό, έχει γίνει λοιπόν φυσική αυτή η φοβία… Με τους ξένους.
Να προσέξω λοιπόν. Να μη μου την πέσουν. Κι εσύ την αποδέχεσαι αυτή τη φοβία. Τι γελοίο…
Εγώ θα φύγω. Κι εσύ θα μείνεις πίσω. Εκλεκτέ! Για να δούμε —
Πηγή εικόνας: ioneek.deviantart.com
demon May 17th, 2010
Πέθανε ο Dio, απόψε… Στα 68 του από καρκίνο… Κι αυτός.
Μη μιλήσεις σε “ξένους”. Πήγαινε κατευθείαν.
Καλό ταξίδι. Μουσικό θα είναι σίγουρα!
demon May 11th, 2010
H ώρα είναι 06:15.
Έχω ξενυχτήσει και σήμερα, γιατί έχω προθεσμία. Πρέπει να γράψω, πρέπει να παραδώσω.
Όλο το βράδυ, τα πράγματα, έτσι για αλλαγή, ήταν ήρεμα. Η νύχτα κατάφερε αυτή τη φορά να κυλήσει ανενόχλητη χωρίς κανείς να της κλέψει τα μυστικά.
Ξημερώνει. Το καυσαέριο ξυπνά μαζί με τους κατοίκους αυτής της πόλης. Αγουροξυπνημένες μαμάδες τρέχουν αλαφιασμένες, υπάλληλοι περιμένουν να ανάψει το φανάρι, ταρίφες γυρνάνε σπίτι, τα φορτηγά ξεφορτώνουν βιαστικά και νεαροί φοιτητές μόλις που προφταίνουν να γυρίσουν σπίτι, δίχως να πάρει πρέφα η μάνα τους. Κι όμως, ακόμη και σε αυτό το ξύπνημα, υπάρχει κάτι που τραβά την προσοχή και κλέβει την αναμονή του ξημερώματος.
Βγαίνω στον εναέριο κήπο μου. Κοιτάζω απέναντι. Εκεί που τόσες ώρες υπήρχε σιωπή.
Πέντε μαυρούλες είναι καθισμένες στα κολωνάκια του πεζοδρομίου. Μιλάνε πολύ δυνατά. Μεταξύ τους. Στο κινητό. Χαχανίζουν, φωνάζουν στους διερχόμενους και αν τολμήσεις να κόψεις ταχύτητα, θα έρθουν και θα σου κολλήσουν στο τζάμι. Θες ;
Δεν ξέρω πόσες γειτονιές της Αθήνας έχουν αυτή την ώρα πουτάνες να σουλατσάρουν ανενόχλητες κάτω από το ημίφως. Φαντάζομαι όμως, όχι πολλές.
Ο κόσμος συνεχίζει να τρέχει. Για να φτάσει στη δουλειά ή στο σπίτι. Και γυρνά το κεφάλι σε κάθε στριγκλιά τους και κοιτάζω. Να που σταματά ένα πολυτελές, μπορντώ αυτοκίνητο. Βάζει αλάρμ και μέσα σε λιγότερο από 1 λεπτό, έχει κλείσει η δουλειά. Μία μαύρη λιγότερη στους δρόμους, απέναντι από το σπίτι μου. Ήταν που χάρηκα ότι ίσως σήμερα ηρεμήσουμε.
Μπα… Αγρίεψαν περισσότερο τα πράγματα. Τώρα και ξημερώματα!
