Archive for November, 2009

Έχω στη χούφτα μου αγκάθια

November 30th, 2009

Είχαμε βγει απόψε μια μεγάλη παρέα, όλο ζευγάρια! Για φαγητό σε ένα μεζεδοπωλείο που ανακάλυψα πάνω στη Φωκίωνος Νέγρη. Περιοχή που παλιότερα δεν εκτιμούσα, λόγω της περαντζάδας και της ομοιότητάς της με άλλες περιοχές και μέρη. Τώρα όμως που μετακόμισα κάπου εδώ, έχει την πλάκα της όλη αυτή η απλωσιά. Φυσικά αρκετά άλλαξαν. Μαγαζιά έκλεισαν και χώροι έμειναν αδειανοί.

Έχει ζωή όμως εδώ. Κάθε ώρα. Έχει και πλάκα να βλέπεις τα δυο παρκάκια της Φωκίωνος Νέγρη να έχουν καταληφθεί ουσιαστικά από τους ιδιοκτήτες σκύλων, που τα βγάζουν βόλτα εδώ πέρα.

Έχει και τα πρεζόνια του αυτό το κομμάτι. Μου θύμισε πολύ Εξάρχεια. Έχει όμως και μια ενέργεια. Και άσχετα άτομα. Χαμένα μπαρ να το παίζουν… after hours club, στην καλύτερη! Έχει και την αγορά. Και τα μεζεδοπωλεία. Και τις παρακμιακές καφετέριες…

Εδώ μέσα κάπου χώθηκα κι εγώ απόψε. Σε ένα από αυτά τα σπιτάκια τα διάτρητα, τα τζαμένια. Μαζί με άλλα τόσα άτομα, να τσιμπήσουμε μεζέδες, να πιούμε ρακές, να γελάσουμε βροντερά, να ευχηθούμε στους εαυτούς μας και να ανακαλύψουμε τη διαφορετικότητα στη βαρεμάρα, την απόσταση των ανθρώπων, ακόμη κι αν είναι 21 ολόκληρα χρόνια μαζί! Με 6 κουτσούβελα παρακαλώ. Από 2 (το μικρότερο) μέχρι 19 χρόνων!

Είδα δυο ανθρώπους τόσο απομακρυσμένους, που η Αμερική μοιάζει άξαφνα κοντά. Δυο ανθρώπους τόσο χτικιασμένους ο ένας από τον άλλο, που σε κάνει να αναρωτιέσαι. Πόσο νόημα έχει. Και άλλους δυο, που αιστάνονται τόση αηδία ο ένας για τον άλλο, ώστε αυτή η ουσία έχει χτενίσει το πάτωμα.

Και θυμήθηκα τις προάλλες που τα έλεγα διαδικτυακά με μια γνωστή, στα ξένα. Κι έσπευσε όταν πιάσαμε τα προσωπικά μας, να μου πει πως η δουλειά στο σπίτι τα φταίει. Ο κοινός επαγγελματικός χώρος. Έλα όμως που όσο κι αν ακούγεται πειστικό κάτι τέτοιο, ξέρεις, δεν είναι πανάκεια αυτή η συμβουλή!

Πως μπορείς να με συμβουλεύσεις ή να δεις αν έχω πρόβλημα, όταν έχεις κάτω από τη μασχάλη μια θήκη μαγική, από την οποία τραβάς μαντήλια πολύχρωμα; Και γιατί εγώ, εμείς, θα έπρεπε να ταιριάξουμε σε αυτή την ψεύτικη μαγεία; Ε;

Όχι λοιπόν. Υπάρχουν και πιο δύσκολα πράγματα. Να σκεφτείς. Και ξέρεις, μπορεί να μην έχεις και απάντηση. Επειδή μπορεί να μην ξέρεις τον άλλο, επειδή μπορεί απλώς να συμβαίνουν περισσότερα ή λιγότερα. Λίγα πράγματα είναι πραγματικά απλά. Ειδικά όταν τα γεννάνε δυο άνθρωποι.

Ναι λοιπόν. Συζητώντας σχεδόν πείστηκα πως, μπορεί και να ‘χεις δίκιο. Φεύγοντας όμως, σχεδόν αμέσως συνήλθα. Πόσο μακριά είσαι. Απλώς σ’ενδιέφερε μια εικόνα που έχεις για μένα, να τη βάλεις να δουλέψει και μέσα στη σχέση.

Πραγματικά. Υπάρχουν και οι λευκές κάρτες με το ερωτηματικό από πίσω. Χρησιμοποίησέ τες.

Καλή βδομάδα χαλικάκια του ανεμοστρόβιλου!

Πηγή εικόνας: bingevil.deviantart.com

Ξημέρωμα πίσω από σκιές

November 23rd, 2009

Γύρισε η μάμα μου από Υεμένη και Ντουμπάι. Τρέλα! Χάρμα! Αυτό είναι…

Μας είπε ιστορίες, μας έδειξε φωτογραφίες, μας διηγήθηκε τα ανορθόδοξα, τη φτώχεια, την έλλειψη αισθητικής, την ανάγκη προβολής και υπεροψίας. Τα Καλάζνικωφ στα χέρια ακόμη και παιδιών… Και πάνω από το παζάρι η πινακίδα: απαγορεύονται τα όπλα!

Έχει ξημερώσει και το θερμόμετρο δείχνει 4 βαθμούς μες στο σπίτι. Άραγε πόσους να (μην) έχει εκεί έξω; Θολούρα βλέπω. Ψύχος οσμίζομαι. Κι εδώ, στα ερμητικά κλειστά, κάθομαι με το φανελάκι και τη μαύρη γάτα μου στο χαλί από δίπλα, δουλεύω πάνω στο καινούργιο μου project, ένα site με γλυκές συνταγές που σκαρφίστηκα και λιώνω τα δάχτυλά μου και τα… little grey cells, που έλεγε και ο Βέλγος Πουαρώ! Θέλω να πάει καλά, να ξεχωρίσει και να είναι ολοκληρωμένο. Μια σκέτη γλύκα! Αλλά θέλει δουλίτσα και τρέξιμο. Πλάκα έχει όμως.

Με έχουν πιάσει οι κλειστές μου όλο το τελευταίο διάστημα. Κάτι η σχέση που αφήνει απόνερα, κάτι ο θάνατος ενός φιλικού προσώπου, κάτι το Κουβάρι που προτίμησε άλλο σπιτικό, κάτι η οδοντίατρος που έχει γίνει εβδομαδιαία επίσκεψη -μόνο γλυκά που δεν της πάμε!-… ε… Θα βιαστώ να πω, όμως, ότι από το Σεπτέμβρη και μετά, η περίοδος αυτή είναι σούπερ για μένα, επαγγελματικά. Δεν παραπονιέμαι κα-θό-λου. Φτου-φτου, αμέ!

Κάνω σχέδια και για τα Χριστούγεννα. Θέλω να ανέβουμε Χαλκιδική. Να κάνουμε πανευτυχή δύο άτομα αγαπημένα. Να φτιάξω μελομακάρονα με τη μαμά του άντρα. Να σκεπάσουμε τις ψυχές μας με τη ζεστάδα του τζακιού και να χαλαρώσουμε με έρωτα χιονισμένο!

Πάω να συνεχίσω… Καλημέρα κόσμε, σύμπαν, νότες που αφήνετε πατημασιές πάντα!

ΚΑΛΗΜΕΡΑ Νοέμβρη. Κι εσύ καλοδεχούμενος.

Πηγή εικόνας: appleplusskeleton.deviantart.com

Σε ξεκλειδώνω

November 19th, 2009

Ένα, δύο, τέλος…

Λίγο πριν ανοίξει η καταπακτή

και όλα τα νούμερα τα ρουφήξει κάτω από την άμορφη μάζα της

λίγο πριν τα συγχωνεύσει όλα

και φτύσει απλώς ένα κλειδί

έτσι, σκέτο, μόνο του

να ψευτογυαλίζει

ποιος ξέρει τι ανοίγει

και τι κλείνει

(συγνώμη, αλλά δεν μπορώ να σου εμπιστευτώ τη ζωή μου)

Πηγή εικόνας: randel.deviantart.com

Ο χρόνος κοιτάζει ποτέ τη σκιά του;

November 18th, 2009

Κακή μέρα περιμένω να έρθει. Και το γνωρίζω. Άσχημο αυτό.

Έχω γκαζώσει τελείως στη δουλειά. Ξενυχτάω. Και προσπαθώ να κοιμάμαι περισσότερο τη μέρα. Αλλά αύριο πέφτουν όλα πάνω μου.
Θα είμαι μόνη και θα πρέπει να διακτινιστώ σε χιλιάδες μέρη, να συναντήσω κόσμο, τεχνίτες, να κλείσω “τρύπες”, κενά, προβλήματα, διαρροές.

Δύσκολη μέρα θα είναι και αγχώνομαι γιατί θα το φορτωθώ όλο αυτό μόνη.

Κι έχω τρελή δουλειά κατά τα άλλα. Μου θυμίζει μια φίλη που με κορόιδεψε τις προάλλες: «Σιγά, να κάνεις και κάνα διάλειμμα, ε;». Και θέλω να αντέξω, να τα καταφέρω, να έχω διάθεση και οίστρο. Χέσε τους γύρω μου και το χρόνο τον ίδιο!

Γίνεται;
Pretty please?

Πηγή εικόνας: zztorazz.deviantart.com

Δεν ξέρω πώς να το αφήσω αυτό…

November 17th, 2009

Όταν ήμουν μικρή, κοιτούσα το κατακόκκινο πλαστικό μπαλόνι πάνω από το κεφάλι μου, να χορεύει, να λικνίζεται, να παίρνει σχήματα, να μου μιλά, να γελά και να ονειρεύεται τον ουρανό.

Το κρατούσα σφιχτά, το κοιτούσα και ήμουν τόσο περήφανη που το έχω συντροφιά, ήμουν χαρούμενη με τον λαστιχένιο ήχο του που γεμίζει τα διαφανή όνειρα. Έκανα μερικά βήματα κάτω από το μπαλόνι μου και μετά απλώς το άφηνα να γλιστρήσει πάνω στο δέρμα μου και να πάει ψηλά, πολύ ψηλά, να γνωρίσει κι άλλους κόσμους. Εκεί ίσως ταιριάξει καλύτερα.

Μεγάλωσα και σταμάτησα να φορτώνω πάνω στο κεφάλι μου κόκκινα μπαλόνια. Ακόμη τα λαχταράω. Τα ζηλεύω που γεμίζουν έτσι, χρωματιστά, τον αέρα. Σπανίως όμως τα κλέβω και τα χαζεύω.

Κι όταν συμβεί αυτό, τότε δεν μπορώ να τα αποχωριστώ. Δεν μπορώ να ανοίξω το χέρι μου και να τα στείλω εκεί ψηλά. Απλώς δεν ξέρω πώς να αφήσω το μπαλόνι να ταξιδέψει παρακάτω.

Δεν ξέρω πώς!

Πηγή εικόνας: garrit.deviantart.com

Things to Do:

November 16th, 2009

Καλή βδομάδα Σελήνη που για άλλη μια γύρα θα κυνηγήσεις την ουρά σου. Από Δευτέρα έως Παρασκευή και το Σάββατο θα κοιμηθείς λιγάκι παραπάνω, για να αντέξεις στο Κυριακάτικο πάρτυ. Αυτό με τους μεζέδες, τα σφηνάκια και τα αμμώδη όνειρα.

Ραντεβού μες στην εβδομάδα, φαγητό έξω την Παρασκευή, δείπνο σπιτίσιο αυτό το βράδυ.

Λίγα καρφώματα στους δρόμους της Αθήνας, δρασκελιές μπροστά από βιτρίνες, αχνιστά τσάγια με μέλι, ασυναγώνιστα Lebkuchen και πρωινά μέχρι αργούτσικα στο κρεβάτι με περιμένουν με αγωνία. Και μετά, μίνι μαραθώνιος παράλληλος με το φως, ξενύχτι κρεμασμένο μπροστά από τον υπολογιστή για ένα ζωντανό project και μερικούς πελάτες, και καλλιγραφικές σκέψεις έτοιμες να μπουν σε συρτάρια δημιουργικά.

Έλα, είμαι πιο κοντά!

Σε ό,τι νόμιζα πως θέλω.

Σε ό,τι άκουγα μέσα απ’τα κοχύλια στο λαιμό μου.

Σε ό,τι άγγιζα με τα δάχτυλα των μαλλιών μου.

Να χορέψω.

Μάθημα πρώτο…

Έλα, θα τα καταφέρω.

Πηγή εικόνας: glitterplague.deviantart.com

Γυάλινα βήματα!

November 12th, 2009

Κάτω από κάθε βήμα έβρισκα όλα αυτά τα έτη άνισα κομμάτια καθρέφτη. Όλα τους γυαλισμένα καλά, δίχως ίχνος βρωμιάς, σκόνης, σάλιου ή δακτυλικού αποτυπώματος.

Και τα σήκωνα αυτά τα κομμάτια γυαλιού. Τα έχωνα μέσα στα χέρια μου, στις τσέπες των χεριών μου τα έβαζα.

Και τα φυλούσα και τα μετρούσα και τα θυμόμουν.

Δε σε συζητάω πια. Παράξενο είναι. Βγαίνω να περπατήσω γύρω από την πάχνη των σύννεφων και δεν είσαι πια το επίκεντρό μου.

Οι λέξεις και οι κουβέντες δε σε μαγνητίζουν πια. Δεν αιστάνομαι την ανάγκη να μιλάω συνεχώς για σένα.

Και ίσως είναι και πιο ανακουφιστικό έτσι.

Δεν ξέρω.

Τον καθρέφτη θα τον συμπληρώσω μια μέρα όμως.

Που ξέρεις; Ίσως στο τέλος, λίγο πριν χαρίσω την ψυχή μου στον αέρα, να γίνω εγώ το εσωτερικό του. Το είδωλό του, και το δικό μου. Το αληθινό… για πάντα ;

Πηγή εικόνας: indelirium.deviantart.com

Κάποτε…

November 10th, 2009

Τα, πλέον, τρία μέλη της οικογένειας μπουκλίτσα, γιόρτασαν προχτές την ονομαστική γιορτή του άντρα, σπιτικά, γύρω από την τηλεόραση (… τζάκι), με ένα μπολ φακές (… λονδρέζικα σοκολατάκια) και ένα ζεστό ποτήρι κόκκινο κρασί με κανέλα (… σαμπάνια). Μου θύμισε Γερμανία, τελείως!

Ευχαριστούμε για τις ευχές, όποιος μας θυμήθηκε. Όποιος μας ξέχασε… θα έχει άλλη μια ευκαιρία, του χρόνου πια!

Σκεφτόμουν ξανά πόσο δύσκολο είναι να είσαι υγιής άνθρωπος και να κυκλοφορείς σε αυτή τη γη.

Να πατινάρεις, να φωτογραφίζεις, να κολυμπάς γύρω από άλλους ανθρώπους, να γεύεσαι ξένες αύρες, ξένα φώτα, ξένα κοχύλια.

Ναι, είναι δύσκολο να είσαι υγιής άνθρωπος και να υπάρχεις.

Χωρίς εμμονές, χωρίς φοβίες, χωρίς παράνοιες, ασθένεις και ανισορροπίες.

Φόνους, διαρρήξεις ξένων ψυχών. Εντάξει, εάν έχεις κλέψει τη δική σου, μπορείς πάντοτε και να επιστρέψεις τη λεία. Έστω και τραυματισμένη.

Να υπάρχεις λοιπόν, ισορροπημένος, ολοκληρωμένος, με όλες σου τις μνήμες καλά συνδεδεμένες.

Χωρίς μετάνοια, χωρίς λαιμαργία.

Να κοιτάς και να γνωρίζεις, να σκανάρεις και να μπορείς να λειτουργείς. Χωρίς να σου κρέμονται λέπια, σάλια και ματαιοδοξίες.

Σοφία που να σε δένει με τον εαυτό σου. Εσύ κι εσύ …

Πηγή εικόνας: dreameeer.deviantart.com

Στο κέλυφος του σύμπαντος

November 10th, 2009

Ξέρεις, δυσκολεύομαι να αγγίξω τα κομμάτια του ντόμινο, όταν αυτά φλέγονται.

Σκέφτομαι να τα αγγίξω με την άκρη της γλώσσας μου, να τα περιχύσω με το υγρό των σκέψεών μου και να τα αφήσω να λιώσουν μπροστά στα συναισθήματά μου. Έτσι. Να γίνουν η τροφή μου.

Τα νούμερα. Οι βούλες. Το άσπρο και το μαύρο αυτού που οι πολλοί ονομάζουν «ζωή».

Είχα κάποτε μια φίλη Ζωή. Μόνο που εκείνη είχε περισσότερα «χρώματα».

Μήπως να την προσκαλέσουμε;

Πηγή εικόνας: xentri.deviantart.com

Χρόνια Πολλά: Το 24ο κλειδί

November 5th, 2009

Ψύχος. Μπήκε ο πραγματικός χειμώνας τελικά.

Αποφάσισα προχτές να οδηγήσω. Είχα ξεσυνηθίσει αυτό το συναίσθημα που τελικά είναι τόσο γνώριμο• το πρόσωπό μου να παγώνει, να διαπερνάται από κρύα ρεύματα και να γεμίζω εσωτερικά από το ψύχος της νύχτας.

Ξεσυνηθίζω, ναι. Κάνω κέφι την οδήγηση του αέρα, της άνοιξης και των αστεριών. Κι όταν τελικά ξανάρχεται, αναπόφευκτα, ο χειμώνας, μπαίνω σε αυτό το τούνελ. Ψύχος, παγωμένος αέρας, ρεύματα, κρύο, μούδιασμα, τα μάτια να μην αντέχουν να είναι για ώρα ανοιχτά και το τζαμάκι τους να γίνεται εύθραυστο.

Χρόνια πολλά blogosfaira. Πριν από δύο χρόνια, 4 Νοεμβρίου, άνοιξες τα πατζούρια σου, τα διαδικτυακά. Κοίταξες απέξω και είδες όλα αυτά τα χαλίκια, τα ελαφριά του πλανήτη, γνωστούς, γνώριμους, συμπαθητικούς και μαζί με αυτούς, ευχές, σκέψεις να σε συντροφεύουν, αλλά και ανθρώπους με παράλληλα συναισθήματα να σε νιώθουν.

Χρόνια μου πολλά. Ευχαριστώ για το εφεδρικό οξυγόνο που μου δίνεις, που μου δίνετε.

Πηγή εικόνας: villesgodgirl.deviantart.com

Next »