blog +Ο- σφαιρα

demon June 2nd, 2010

Τα κατάφερα και κρυολόγησα! Ναι.

Καλό μήνα! Δηλαδή το ελπίζω να είναι καλός ο μήνας. Όπως του πρέπει. Πάντως μια φορά εγώ αρρώστησα. Κανονικά και με το νόμο.

Δεν ξέρω πώς έγινε αυτό. Δηλαδή, σε ρεύμα δεν έκατσα. Λεπτά δεν ντύθηκα. Να έγινε στο Μουσείο της Ακρόπολης; Πήγα και σ’αυτό! Δέος, συγκίνηση, απίστευτη καλαισθησία. Άνοιξα το πράσινό μου μάτι διάπλατα. Είμαστε μεις απόγονοι αυτών των ανθρώπων;;;
Wow…

Ήρθαν τα “πεθερικά” μου. Εμ, δηλαδή ο πεθερικός μου ήρθε. Αλλά θα είναι πάντοτε μαζί, οπότε αναφέρομαι σε αυτόν στον πληθυντικό! Τα πεθερικά μου λοιπόν ήρθαν και τα φιλοξενήσαμε.

Πήγαμε τις βόλτες μας. Γνώρισαν και τους δικούς μου. Πρώτη φορά. Φάγαμε παρέα.

Πήγαμε και στο “La Pasteria”, το ανανεωμένο υποτίθεται. Στην Αχαρνών. Περίμενα κι εγώ ο Botrini να έχει τα μαγικά που υπόσχεται από τηλεοράσεως, αλλά που. Μπορεί η cream fresh να συρρικνώθηκε, πάντως μια φορά η pizza margherita που παρήγγειλα ήταν άνοστη τελείως -αν είναι…- και χωρίς ίχνος βασιλικού. Άσε που είχε μια έντονη γεύση βουτύρου. Στην αρχή και στο τέλος.

Η πλάκα είναι ότι πρόσφατα αποτόλμησα να φτιάξω χειροποίητη pizza. Χειροποίητη πέρα για πέρα! Και, αν και κουραστική εμπειρία, ήταν πεντανόστιμη! Δεύτερο wow!

Του Botrini πάντως, ΔΕΝ. Δεν ξέρω εάν τους “νοίκιασε” μόνο το όνομά του, αλλά το χεράκι του δεν το έβαλε. Αποκλείεται.

Κι όπως είπαμε να δοκιμάσουμε τις ελληνικές συγκοινωνίες, μια και το Σαββατοκύριακο δεν είχε τρένα, δοκιμάσαμε και την ελληνική γυφτιά. Μπαίνοντας στα εξωτικά Πατήσια κι αφού έπρεπε να επιδείξουμε διαβατήριο (!), ο πεθερός μου έφαγε σπρωξίδι κι αγκωνιά στο τρόλεϊ κι όταν πια φτάσαμε σπίτι του έλειπε το πορτοφόλι. Σκατά.

Ξινή του βγήκε η επίσκεψη. Ήρθε να μας δει κι έφυγε με χίλιες σκοτούρες.

Γαμώτο.

Του ανακοινώσαμε κι ότι φεύγουμε. Έχει αλλάξει μετά τον θάνατο της Βούλας. Είναι σκυθρωπός, σκεφτικός, πιο “χαμένος”, πιο ανέκφραστος, πιο ταλαιπωρημένος. Αλλά πάντοτε κύριος, γενναιόδωρος, ευγενικός. Περιμένεις μια αγκαλιά να σε κάνει, ένα αστείο να σου δώσει. Και χαίρεσαι να τον έχεις κοντά σου!

Φεύγω… Στέλνω βιογραφικά. Ενθουσιάζομαι κι απελπίζομαι. Αγχώνομαι κι ονειρεύομαι μεγάλα πράγματα, συνάμα.

Τι ζητάω. Μια καλή ζωή. Μόνο αυτό. Εδώ, εκεί, όπου… Την αξίζω γαμώτο. ΝΑΙ! Πελώριοοοοοοοοο…

Πηγή εικόνας: mOthykku.deviantart.com

• Bubbles
• Comments(2)

demon May 18th, 2010

Δε θα σας αφήσω να με πιάσετε ζωντανή… ΠΟΤΕ!

Η Ελλάδα είναι τελικά η μοναδική χώρα που αφανίστηκε… χωρίς πόλεμο. Σαν τη μαύρη τρύπα ένα πράγμα.

Ε λοιπόν την πήρα την απόφασή μου εγώ, χτες.

Την πήραμε την απόφαση. Θα φύγουμε!

Και θα σας φτύσουμε φεύγοντας. Όχι εσένα. Εσύ μπορείς ακόμη να νιώθεις όπως εγώ. Το ίδιο δυνατά.

Αλλά εσάς! Τους πολλούς. Τους “λίγους” αλλά όχι εκλεκτούς.

Τα βάλαμε λοιπόν κάτω. Άλλωστε οι γονείς μου γνωρίστηκαν στη Γερμανία. Φοιτούσαν και οι δύο εκεί. Παντρεύτηκαν εκεί. Εργάστηκαν εκεί. Και βλακωδώς… επέστρεψαν ΕΔΩ. Στο μπουρδέλο. Που όλοι αναγνωρίζουμε. Πως περίμεναν ότι δεν θα ακολουθήσω τα χνάρια τους; Θέλω τόσο, τόσο καιρό να φύγω.

Πριν λίγο έπεσε μαχαίρωμα. Μεταξύ των μαύρων. Για το ποιος νταβάς έχει τα περισσότερα “τετράγωνα” της Πατησίων. Λογικό δεν είναι; Πλάκα είχε. Να κυλιούνται ξημερώματα στην άσφαλτο, πάνω στις λευκές και γκρίζες γραμμές και τα διερχόμενα αμάξια να κόβουν απότομα. Κι όμως… Δεν κόρναρε κανείς τους! Κότες!!! Ώστε έτσι ε; Είναι λοιπόν φυσιολογικό, έχει γίνει λοιπόν φυσική αυτή η φοβία… Με τους ξένους.

Να προσέξω λοιπόν. Να μη μου την πέσουν. Κι εσύ την αποδέχεσαι αυτή τη φοβία. Τι γελοίο…

Εγώ θα φύγω. Κι εσύ θα μείνεις πίσω. Εκλεκτέ! Για να δούμε —

Πηγή εικόνας: ioneek.deviantart.com

• Bubbles
• Comments(4)

demon May 17th, 2010

Πέθανε ο Dio, απόψε… Στα 68 του από καρκίνο… Κι αυτός.

Μη μιλήσεις σε “ξένους”. Πήγαινε κατευθείαν.

Καλό ταξίδι. Μουσικό θα είναι σίγουρα!

• Μέσα στο ταξίδι
• Comments(2)

demon May 6th, 2010

Σας ευχαριστώ, από καρδιάς. Σας ευχαριστώ που κατεβήκατε στην πορεία και διαδηλώσατε για μένα, για τον άντρα μου, για όλους εμάς, για σας κι εμάς. Ειλικρινά σας ευχαριστώ. Που ξελαρυγγιαστήκατε, που περπατήσατε, που κλάψατε, που μορφάσατε, που βρίσατε, που σταθήκατε, που θυμώσατε αληθινά. Ήταν απίστευτο το θέαμα.

Και δε με νοιάζει αν κατεβήκατε επειδή το ζείτε το πρόβλημα ή όχι. Επειδή ζείτε σε περιοχές σαν αυτή που ζω εγώ ή στα Β.Π.. Εάν πήγατε στην πελώρια πορεία για να κάνετε σκασιαρχείο, αν είστε επαναστατικοί τύποι, εάν σας καίγετε καρφάκι, εάν είστε κι εσείς εξοργισμένοι όπως εγώ.

Δε με νοιάζει. Με νοιάζει μόνο που κατεβήκατε σήμερα. Που πήγατε κι εσείς στην πορεία. Που σταθήκατε απέναντι από τους ΜΑΤατζήδες και κάνατε έστω και για λίγο κάποιους να καρδιοχτυπήσουν. Για τα χειρότερα…

Βέβαια τα χειρότερα, εκείνης της στιγμής, ήρθαν. Κάποιοι εκμεταλλεύτηκαν, όπως πάντα άλλωστε, τη μέρα, το χάος, το αλαλούμ κι έκαψαν, λεηλάτησαν και τελικά, ναι, δολοφόνησαν. Κάποιοι άλλοι τους υποκίνησαν, τους πλήρωσαν, τους παρότρυναν για να το πράξουν αυτό. Όπως ακριβώς κάνουν και σε κάποιες άλλες πορείες, διαδηλώσεις, ενέργειες… Έτσι ακριβώς! Τόσο αναλώσιμη η ανθρώπινη ζωή.

Αν ήμουν δικαιοσύνη, θα κάθιζα τον Βγενόπουλο στο σκαμνί, με όλα τα ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΑ Μέσα παρόντα. για “συν-αυτουργία”. Πόσο μαλάκας πρέπει να είσαι αλήθεια, για να στέλνεις, να υποχρεώνεις κάποιους να δουλέψουν τέτοια μέρα, σε τέτοιο μέρος!!! Πόσο… και πόσο πλούσιος φυσικά. ΚΑΙ ΥΠΕΡΑΝΩ!

Δε θέλω να πω τίποτα. Γιατί… δεν ξέρω. Στ’αλήθεια δεν ξέρω. Τι να πω, πώς να ζήσω, με τι να ζήσω, τι να περιμένω κι αν πρέπει να ζω, να ονειρεύομαι, να ελπίζω.

Και δεν ξέρω πώς θα είμαστε πια σε κάποια χρόνια από τώρα. Σίγουρα όμως, σε τούτη την Ελλάδα, με αυτή την ιστορία, το παρελθόν και το παρόν, οι περισσότεροι Εμείς, έχουμε πράγματι ακρωτηριαστεί. Γιατί αντί να σκέφτομαι αν θέλω να κάνω παιδί, σκέφτομαι αν αξίζει τον κόπο και αν είμαι σε θέση, οικονομικά. Αντί να σκέφτομαι ένα όμορφο γάμο, σκέφτομαι γιατί να τον πληρώσω και γιατί τελικά να τον κάνω! Αντί να σκέφτομαι ταξίδια, επιτυχίες επαγγελματικές, μπόλικη ρομαντική ευτυχία, σκέφτομαι απλώς αν θα καταφέρω να ζήσω καλά.

Άραγε… θα καταφέρω να ζήσω καλά εγώ;

Υ.Γ. Ελπίζω να μην αναρωτιέμαι σύντομα, αν θα καταφέρω να γεράσω…

Πηγή εικόνας: anderton.deviantart.com

• ΖΩΟΝ
• Comments(2)

demon May 4th, 2010

Χέστηκαν για μένα και σένα. Χέστηκαν για μένα και μένα. Μα δεν το κάνουν για μας. Διότι εάν το έκαναν, τη μεγάλη θυσία δηλαδή, για εμάς, τους ανθρώπους, τους Έλληνες άντε και όσους ζουν εδώ, τότε δεν θα μας ακρωτηρίαζαν πρωτύτερα κοινωνικά, οικονομικά, συναισθηματικά και πάει λέγοντας.

Άρα το μόνο που απομένει είναι να διατηρηθεί η κοινωνική πυραμίδα, οι κανόνες, οι νόμοι ΤΟΥΣ, η εικόνα της χώρας ΤΟΥΣ, η εισροή χρήματος για ΑΥΤΟΥΣ και φυσικά, το ροδαλό μέλλον ΤΟΥΣ.

Οπότε;

Μου έκανε τραγική εντύπωση χτες στον Πρετεντέρη -καλά, ο ίδιος είναι από τους τραγικότερους και ούτε καν ποιητής-, όταν σχολίαζαν κάποιοι αρνητικά την κατάληψη από αδιόριστους εκπαιδευτικούς του στούντιο της ΕΡΤ. Ε μα, πως θα δείξουν λοιπόν αυτοί, εμείς, οι περισσότεροι τελικά, την αγανάκτησή μας; Με την πορεία σήμερα και αύριο;

Η πορεία θα γίνει κι εσείς περιμένετε πότε θα τελειώσει. Ούτε ρουθούνι. Πως λοιπόν να σας ταράξουν; Πως να σας ταρακουνήσουν; Να κάνουν κάτι που δε θα το περιμένετε!!! Γιατί εκεί είναι το θέμα. Ο αιφνιδιασμός, η ενόχληση και τελικά η φωνή. Όχι τα λάθος πλάνα. Εκείνα που πουλάνε. Πάντα. Αλλά τα σωστά. Αυτά, για τα οποία γίνονται όλα.

Η ζωή .-

Υ.Γ. Αναρωτιέμαι πως δεν έχει οπλιστεί ακόμη κάνας psycho (υπερβολή εκ μέρους μου!) και δεν την έχει “ανάψει” σε κάναν πολιτικό. Όχι στον Απόστολο Κακλαμάνη, που και συμπαθής είναι και σε τίποτα δεν φταίει. Αλλά π.χ. στον άλλο Κακλαμάνη, τον Νικηταρά τον δεντροφάγο που ξέρει, επειδή δεν έχει μάλλον να τρώει χρήματα, να “τρώει” πράσινο, δέντρα! Στον Κωστάκη που λιάζεται σαν τη φάλαινα στα βραχάκια, ανέμελος και αρτιμελής! Και σε παρόμοιες, κακής αισθητικής φιγούρες που, είναι “απλώς” θρασύτατες, το λιγότερο. Και τόσο απίστευτα πλαδαρά, μιαρά και σιχασιάρικα τα λάθη και οι χλαπάτσες τους, που μας κρύβουν το μέλλον!

Πηγή εικόνας: srebrnica.deviantart.com

• ΖΩΟΝ
• Comments(4)

demon March 30th, 2010

Φεύγουμε…

Αφήνουμε το κλεινόν άστυ που ούτε αυτό μας αντέχει μεταξύ μας, και πετάμε για Χαλκιδική.

Για Πάσχα, για ανάλαφρες -ελπίζω αυτή τη φορά- αναμνήσεις, όσο γίνεται, για βροντερά γέλια, τα οποία μαζί με τη διάθεσή μας και την ανάγκη μας για διάλειμμα, θα ξορκίσουν θανάτους, μαυρίλες, βάρη, αγωνίες και προβλήματα.

Αυτό είναι για μας η Χαλκιδική, νομίζω. Ένα διάλειμμα, μίνι διακοπές, συνεύρεση με αγαπημένο πρόσωπο -ένα, πια- και ανάσες που μοιάζουν περισσότερο με σπασμωδική αναζήτηση οξυγόνου.

Δεν ξέρω ακόμη πώς θα κυλήσουν οι αρκετές μέρες που θα μείνουμε πάνω. Ούτε ξέρω εάν τελικά βαρεθώ, μείνω πολύ μόνη. Θα έχω συντροφιά το laptop, τις σκέψεις που πάντα τόσο μελαγχολικά γεννιούνται εκεί πέρα, τις πράσινες νωπές θύμησες και τα γατούνια που δε λείπουν ποτέ από το χειμωνιάτικο σκηνικό.

φιλιά, καλό Πάσχα, καλή ξεκούραση. Cheers!

Πηγή εικόνας: ksabina.deviantart.com

• Bubbles
• Comments(4)

demon March 16th, 2010

Χτες έκλεισε ο ένας μήνας. Δεν ξέρω γιατί… αιστάνομαι σα να έχει περάσει πολύς περισσότερος χρόνος από τότε…

Ένα τόσο φωτεινό κερί έσβησε. Συνεχίζω να το σκέφτομαι, να το θυμάμαι αναμμένο, να φεγγοβολά στη ζωή μου, σε μπλεγμένες στιγμές.

Παρόλα αυτά, εκείνη τη στιγμή που η ανάσα από μέσα του πέταξε, τη θυμάμαι σαν κάτι πιο μακρινό. Όχι απωθημένο… Δεν το απωθώ. Το κρατώ. Το φυλάω.

Τι σημαίνει αυτό όμως; Ότι το έθαψα πιο βαθειά από ό,τι… πρέπει; Ότι έσκαψα και το έριξα πιο μέσα; Ότι αφήνω το σχοινί του λίγο-λίγο;

Ή απλώς ότι “επέτρεψα” στις ακτίνες της ζωής να εισχωρήσουν παραπάνω από ό,τι συνήθως;

Ε;

Πηγή εικόνας: alextooth.deviantart.com

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(2)

demon March 3rd, 2010

Δε με βλέπεις. Σωστά;

Τώρα που ξεντύνομαι. Δεν είσαι εκεί. Δε με βλέπεις.

Την ώρα που μασουλάω όνειρα και ψιθυρίζω το γρασίδι στους βόστρυχούς μου, δεν είσαι εκεί, ναι;

Όχι, δεν είσαι.

Δεν ξέρω εάν θέλω να είσαι. Ώρες-ώρες το θέλω. Νομίζω.

Ποτέ δε μ’ένοιαζε να έχει ουρά το φόρεμά μου, το γεμάτο νούφαρα και τρυπούλες ανύπαρκτες.

Τώρα όμως, ίσως και να χρειάζομαι να με βλέπεις.

Έτσι, για να ξέρω ότι είσαι εκεί. Για να ξέρω ότι παίρνω κλεφτές ματιές ακόμη. Από φίλους κι εραστές, φθονερά, χοντρά πράγματα και σιλουέτες που χορεύουν ό,τι πιο φιδίσιο και μεθυστικό. Ίσως να θέλω να με δεις. Και να με τσιμπήσεις.

Είσαι εκεί;

Πηγή εικόνας: mitchalltogether.deviantart.com

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(6)

demon February 25th, 2010

Δε θέλω να ξαναζήσω κηδεία για πολύ καιρό. Πάρα πολύ καιρό.

Ούτε θέλω να ξαναδώ τόση απόγνωση στα μάτια μου. Στο πράσινο μάτι μου. Απόγνωση. Ένταση. Ερωτηματικό.

Ήμουν χαμένη. Και ήμουν στο επίκεντρο. Και δεν ήξερα. Και δεν ήθελα. Ένα αέναο, κατάμαυρο τσίρκο. Με εμάς πρωταγωνιστές. Δε θα έπρεπε. Η θλίψη είναι κάτι το προσωπικό.

Μια αγρυπνία. Εσύ κι εγώ καρφωμένοι για πάνω από 10 ώρες σε ψάθινες καρέκλες, στην κουζίνα. Αγρυπνία. Ζωντανά λουλούδια πάνω σε νεκρό σώμα.

Ένα ταλαιπωρημένος άνθρωπος να κάθεται δίπλα στο φέρετρο και όλοι να τον κοιτούν. Και να αναρωτιούνται, να συζητούν για εμάς. Γιατί δεν είμαστε κι εμείς εκεί μπροστά, να κλαίμε και να κοιτάμε το νεκρό μας.

Και την άλλη μέρα, η εκκλησία. Και ξανά να με ζητάς εκεί πάνω, στο κέντρο, εκεί που συναντιούνται τα χαλιά και φωτίζει βαρύς ο πολυέλαιος. Δίπλα σε ένα μικρόφωνο. Δεν ήταν δημοσιογραφικό αυτή τη φορά. Ούτε έπαιρνα εγώ τη συνέντευξη.

Μιλούσε ένας μαυροφορεμένος που δεν τον ήξερα. Έψελνε. Ήταν τόσο αδιάφορος και τόσο βαρετός. Τόσο ανύπαρκτος εκείνη τη στιγμή. Όπως και οι δεκάδες πιστοί εκεί μέσα, που ήρθαν να αποχαιρετήσουν, για τώρα.

Και μετά, στην ανηφοριά, όλοι κάναμε φιδάκι. Λες και πηγαίναμε για πικ-νικ κάτω από τα κυπαρίσσια, κρατώντας λουλούδια και κεριά αντί για καλαθάκια και υφασμάτινες πετσέτες, τυρί και κρασί. Και ήρθε ξανά το φέρετρο. Δεν του γλιτώναμε. Βγήκε από το αυτοκίνητο που τόσα λεπτά ακολουθούσαμε. Βγήκε. Προσπέρασε τη ζωή.

Το κουβάλησαν άχαρα κι ασυγκίνητα μπροστά μας. Περάσαν τα χοντρά κορδόνια, τα σκοινιά με τους κόμπους της ζωής από κάτω. Το σύραν όπως-όπως μέσα στη γη. Στο τετράγωνο, χωμάτινο φέρετρο μπήκε το ξύλινο, τυπικό φέρετρο. Το ανοιχτό. Το γεμάτο…

Το μπουκωμένο από λουλούδια. Ανθοδέσμες. Χρώματα πάνω στο θάνατο. Να μπορούσε να ήταν αστείο!

Σε ράντισαν με λάδι. Γέμισαν την αγαπημένη σου μαξιλαροθήκη με χώμα. Σου πέταξαν τη ζωή στα μούτρα. Και σε στείλαν πιο μέσα στις ρίζες, στις πλάκες, στους κόκκους.

Και μετά η βύθιση μέσα στην συμπαγή κολυμπήθρα. Πουθενά νερό ή χώρος να αναπνεύσεις. Μονάχα μερικά εκατοστά σου αναλογούν εδώ κάτω. Μέχρι να την κάνεις με τεράστιες απλωτές. Γρήγορες, ακατάπαυστες. Να αφήσεις φτερά πίσω σου. Πουπουλάκια. Να δείξεις ότι αποφάσισες εσύ να φύγεις. Για κάπου αλλού. Που;

* “Στην υγειά της Βούλας
και στην υγειά τη δική μας…”

• Μέσα στο ταξίδι
• Comments(8)

demon February 24th, 2010

Μια λάμα, μπηγμένη στον πάγο. Σε ατελείωτες ρηνίδες πάγου, που χαϊδεύουν όλη τη γη. Την άσπιλη γη, την υπομονετική γη, τη ζωντανή, θαρραλέα γη. Που γεννά και σπέρνει, που ελπίζει και περιμένει, που καλοσωρίζει και αποχαιρετά.

Πως να αποχαιρετήσεις όμως;

Πως να αποχαιρετήσεις;

Κανείς δε σου ζητά να ξεχάσεις. Αλίμονο.

Πολλοί περιμένουν να παρελάσεις από μπροστά τους με δάκρυα-κρυσταλλάκια κολλημένα άγαρμπα σε μέτωπο και μάγουλα. Δάκρυα που δε στεγνώνουν ποτέ. Άλλωστε το γυαλί δε στεγνώνει. Δεν κολλάει. Δεν ταιριάζει, ούτε εναρμονίζεται.

Η θλίψη είναι κάτι το τόσο προσωπικό, πως περιμένεις να το διαβάσω εμπρός σου;

Ούτε να το κρύψω, μήτε να το διαδώσω.

Πονάω. Ναι.

Να αποχαιρετήσω. Στα 27.000 πόδια. Κάπου κει, ανάμεσα σε Αθήνα και Χαλκιδική. Να αποχαιρετήσω μέσα από δαντέλες συμπυκνωμένου αέρα, βεντάλιες ομίχλης, όνειρα φουσκωμένα.

Πώς θα ήθελα να αντέξεις, να σε γευόμουν ακόμη περισσότερα καλοκαίρια, να σου ψιθυρίσω κι άλλες πολλές χαρές, μυστικά που θα ‘ρθούν, σκέψεις, ανάγκες, παρέα.

Ευτυχώς σου είχα πει πως σ’αγαπώ. Τελικά αυτό είναι σημαντικό. Το να προλαβαίνεις να πεις πως αγαπάς.

Και θα σε θυμάμαι όμορφα, χαμογελαστή, πάντα εκεί, γενναιόδωρα.

Α, και θα σ’αγαπώ…

ΑΝΤΙΟ για τώρα.

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(6)