blog +Ο- σφαιρα

demon January 4th, 2011

Έχει πολύ πλάκα, γιατί όπου κι αν αντικρίσεις αυτές τις μέρες, βλέπεις καινούργια πράγματα. Οι άνθρωποι φοράνε τα δώρα τους: κοσμήματα, νέα ρούχα, κοκαλάκια, κρατάνε καινούργιες τσάντες και πορτοφόλια, ζεσταίνονται με κάλτσες, παπούτσια, εσάρπες και μπουφάν που δεν είχαν πέρσι.

Και τα σπίτια, είναι στολισμένα με ολοκαίνουργια μπιμπελό κι αντικείμενα που πήραν τη θέση κάποιων άλλων, παλιότερων.

Κοιτάζω τον απέναντι. Είναι στην κουζίνα, όπως συνήθως αυτή την ώρα, κι ετοιμάζει το δείπνο του. Φορά ένα πουλόβερ. Και είμαι σίγουρη πως είναι ολοκαίνουργιο, πως του το χάρισαν στις γιορτές. Και χαμογελάω. Μετά σκέφτομαι εγώ τι έχω πάνω μου που είναι δώρο. Σκέφτομαι τη μάμα και τον μπαμπάκα μου, τους θείους μου και κάποιους φίλους και ξέρω πως ό,τι φοράνε αυτές τις μέρες, το έχουν πάρει πολύ πρόσφατα. Τους φαντάζομαι.

Είπα λοιπόν για φέτος να υποσχεθώ ορισμένα πράγματα στον εαυτό μου. Έτσι για να τον προσέξω καλύτερα. Θα ξεκινήσω με ένα, που μου είναι πολύ σημαντικό. Ξέρω τι μου εύχομαι, τι ποθώ, τι θέλω και τι θέλω πραγματικά! Τι μου λείπει και τι επιτέλους θα ήθελα να αποκτήσω.

Κείνο όμως, με το οποίο ξεκινάω και σ’αυτό μένω, για τώρα, είναι το γέλιο!

Εύχομαι λοιπόν για τον εαυτό μου, να μάθω να (ξανά)γελάω ακόμη περισσότερο μέσα στο 2011. Για να βγάλω κι άλλες ρυτιδούλες γύρω από τα μάτια, που υποδηλώνουν ευτυχισμένο άνθρωπο. Για να απαλύνω ό,τι μπορεί να με σκουραίνει (και δεν μου πηγαίνει καθόλου, ανοιχτόχρωμη γαρ). Και για να νιώθω αυτό το φως που με τυλίγει μονομιάς, όταν πλαταίνουν τα χείλη μου και σφαλίζει γλυκά το πράσινό μου μάτι.

Γέλιο λοιπόν. Να γελάω. Ίσως μάθω πάλι να πετάω έτσι…

Πηγή εικόνας: aksdareflection.deviantart.com

• Xxx You !
• Comments(2)

demon May 9th, 2010

Πήγα βόλτα σήμερα… βορείως. Στην άνοδο της Γαλατσίου τα φανάρια δε δούλευαν. Κόσμος μπόλικος έξω. Να φυλακίσει οξυγόνο. Για να αντέξει άλλη μια βδομάδα.

Είναι ακόμη αρχές Μαΐου κι έχουμε ξεπεράσει το 30άρι στη θερμοκρασία. Ουφ… Πολύ ζέστη. Κουφόβραση. Σκόνη. Μόλυνση. Κλίμα που σε πλακώνει, σε μαραίνει…

Μου ‘χει λείψει το οξυγόνο, ο καθαρός αέρας, ο φρέσκος, ο αμόλυντος, ο φυσικός.

Στην επιστροφή, είδα κι άλλα καταστήματα στην Πατησίων και τους γύρω δρόμους να έχουν κλείσει. Άλλα να νοικιάζονται, άλλα να πουλιούνται, κι άλλα ενοικιαστήρια στις εισόδους πολυκατοικιών. Πολλή αλλοδαπία, πολύ πανηγυράκι, Πακιστανούς να έχουν σκεπάσει τα φαρδιά πεζοδρόμια με την πραμάτειά τους, μαύρους με τις οικογένειές τους, φορώντας παραδοσιακές ενδυμασίες να βολτάρουν μέσα στο πυκνό καυσαέριο του κέντρου, ακόμη και άραβες ντυμένους σαν τη Χιονάτη, εξωτικά και περήφανα να περπατάνε ανέμελα, λες και βρίσκονται στην εξοχή…

Σκέφτηκα πως είναι άδικο. Και δεν έχει να κάνει τελικά με ρατσισμό. Έχει να κάνει όμως με το ότι σε πονά να βλέπεις ελληνικά καταστήματα να κλείνουν το ένα πίσω από το άλλο και στη θέση τους να ξεφυτρώνουν καταστήματα αλλοδαπών. Δηλαδή πώς γίνεται ο Έλληνας να μην έχει χρήματα, να μη βγάζει λεφτά, να αναγκάζεται να κλείνει την επιχείρησή του, την οποία μπορεί να έχει πολλά χρόνια και να έρχεται ο ξένος ν’ανοίγει το μαγαζάκι του: με τηλεφωνικά κέντρα και calling cards, υποτίθεται, με μεταφορά χρημάτων στο εξωτερικό μέσω Western Union, με Internet καφέ, υποτίθεται, με κομμωτήρια που ειδικεύονται στα μαλλιά ράστα, με ρουχάδικα που πουλάνε ξεχασμένες μόδες και ευτελή ρούχα, με μίνι μάρκετ, ταβερνάκια… Τα περισσότερα υπόγεια, ύποπτα γεμάτα, με φωνακλάδηκες φάτσες απέξω για κράχτες, να σου θυμίζουν ότι δεν είναι για σένα.

Αλλά για τους ξένους που μένουν σε αυτή την περιοχή. “Εκδιώχτηκαν” οι Έλληνες που είχαν το ψωμί τους εκεί και τους πήραν τη θέση αυτοί πoυ ήρθαν. Πως γίνεται να έχουν λεφτά αυτοί; Στο στρώμα τους τα κρύβουν;

Αλλά ναι. Όταν μένουν σε ένα διαμέρισμα 10 άτομα σαν κατσαρίδες, όταν η έξοδός τους δεν είναι ένα καλό εστιατόριο ή ένα σινεμά αλλά το τσιγάρο και οι μπύρες στο πεζοδρόμιο, κάτω από το μπαλκόνι σου, άντε και κάνα πικνίκ στο Άλσος Γαλατσίου μέσα στο χορτάρι, όταν είναι παράνομοι, φοροφυγάδες, ακαταχώρητοι και φευγάτοι, λογικό να τα φέρνουν βόλτα αλλιώς…

Κι εσύ μένεις να κοιτάς τα πωλητήρια και τα διάφορα “Habibi Calling Centers” να σε τυφλώνουν με τα μεγάλα γράμματα, τις ορδές αλλοδαπών απέξω και τις ύποπτες, πάντα, κινήσεις. ΧΩΡΟ ΝΑ ΠΕΡΑΣΩ!!!

Νομίζω, σε λίγο θα ονομάζονται οι γειτονιές όπου μένουν ακόμη Έλληνες “Η ελληνική παροικία στα Πατήσια”, “Η ελληνική κοινότητα στην Κυψέλη” και πάει λέγοντας…

P.S. Καλή βδομάδα ανθάκια μου! Ακόμη κι αν είστε περασμένα σε μαλλιά ράστα μαν…

Πηγή εικόνας: sajja.deviantart.com

• Bubbles
• Comments(3)

demon May 6th, 2010

Ξέρεις ποιο είναι το τραγικότερο όλων; Ότι αντί να εχθρευόμαστε εκείνους που μας βλάπτουν, που μας αφαιρούν, που υποτιμούν τη ζωή μας, τελικά εναντιωνόμαστε στο γείτονά μας. Τρωγόμαστε μεταξύ μας! Έξυπνη τακτική!

Αντί να τα βάζουμε με εκείνους που ευθύνονται για τα χάλια μας, τα βάζουμε με τον απέναντι, με τον όμοιο, με εκείνον που κάλλιστα μπορεί να περνά ό,τι κι εμείς. Γελοίο δεν είναι;

Είμαι μουδιασμένη σήμερα. Απογοητευμένη πολύ. Πρώτη φορά, ο άντρας που πήζει από δουλειά και άγχος μου πρότεινε να ανεβούμε Χαλκιδική όχι μόνο για διακοπές φέτος, αλλά για μεγαλύτερο διάστημα. Για να φύγουμε από δω. Για να αποκτήσει ποιότητα η ζωή μας. Για να συνέλθουμε και οι δυο. Γιατί φυσικά μας επηρεάζει όλο αυτό. Το μικρό “όλο αυτό” και το μεγάλο, το τεράστιο, το γενικότερο.

Και το σκέφτομαι. Ίσως φύγω. Η αλήθεια όμως είναι ότι αν δεχόταν, θα πήγαινα τελικά Αυστραλία να ζήσω μόνιμα εκεί. Δε θέλει όμως. Κωλώνει. Ή είναι και άλλα στη μέση.

Ο χειμώνας είναι υποφερτός στην Πατησίων. Το καλοκαίρι όμως δεν είναι…

Πηγή εικόνας: kokojiappain.deviantart.com

• ΖΩΟΝ
• Comments(0)

demon March 19th, 2010

Λίγα καταλαβαίνω. Λίγα με αφορούν.

Όσα συμβαίνουν απλώς μου θυμίζουν ολοένα και πιο έντονα, γιατί εξαφανίστηκα από την Αθήνα για ένα εξάμηνο πριν 3 περίπου χρόνια. παρατώντας τη δημοσιογραφία για πάντα (!) και τον έξω κόσμο, τον γεμάτο μπουρμπουλήρθες πλαστικές. Από κείνες που σπάνε με ένα μικρό αλλά σταθερό πάτημα. Έτσι, σπατς… απόμενος αέρας, επόμενο θηκάκι, επόμενο απόστημα.

Χρειάστηκα να κάνω μια γερή αποτοξίνωση. Να μην βλέπω τηλεόραση. Να μην ακούω οτιδήποτε δυσάρεστο, στενάχωρο. Χρειάστηκα να γνωρίσω έναν καινούργιο, κόσμο που επιπλέι πάνω σε λάβα. Αστείο δεν είναι; Τόσο τζόγος. Τόσος τυχοδιωκτισμός κι από την πλευρά μου. Σε νησί προσάραξα. Νερό πάνω σε λάβα. Πολλά ξεκινήματα. Και κανείς δε με ήξερε. Ευτυχώς.

Αν και πολλοί με έμαθαν λίγο πριν φύγω κι από δω.

Γύρισα λοιπόν. Και ξαναμπήκα σε τρυπάκι πόνου. Άλλος πόνος τώρα. Πόνος σχέσης, συμβίωσης, κελιού που δεν είχα συνηθίσει, μήτε το ‘χω μέσα μου.

Και τώρα ζω έτσι. Μακριά από τη δημοσιογραφία, πάντα, από τον πόνο του πλανήτη, του να γνωρίζω. Πονώ βέβαια ακόμη, ίσως κι από ένστικτο. Διαισθητικός πόνος, χα! Πονώ ίσως και για πράγματα που δεν τα διαβάζω μεν ούτε τα ακούω σε ραδιόφωνο ή τηλεόραση, αλλά τα βλέπω κάτω από τα βήματά μου.

Υπάρχουν. Τι σημασία έχει αν χαμηλώνω την ένταση του κόσμου; Υπάρχει!

Αλλά, προσπαθώ να με προστατεύσω, γαμώτο. Δεν θα το κάνει κανείς για μένα αυτό. Δεν το ξέρει για να το κάνει. ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕ ΑΦΟΡΑ.

Κι ας ξέρω την ίδια ώρα, ότι είμαι ένα τίποτα μπροστά στο όλο. Η δική μου λογικότητα, η δικιά μου πνευματική ισορροπία, λίγη σημασία έχει μπροστά στα όλα που πέφτουν, που καταστρέφονται. Πλέον ή από σεισμό θα πάμε ή από τσουνάμι ή από τυφώνες ή από φωτιά. Όλα θα φύγουν για να ξανάρθουν. Για άλλους. Οπότε;

Πήγα θέατρο. Είδα Βογιατζή, το “Ύστατο σήμερα”. Είδα και την “Rachel Corrie”. Σημείωσα και 3-4 ακόμη παραστάσεις που θέλω να προλάβω να δω.

Τελικά στα σκοτεινά, εστιάζεις πάντοτε καλύτερα.

Στην υγειά της Σαντορίνης. Στην υγειά της παράνοιας. Κι αν αντέξω, θα βάψω ξανά μια μέρα τα χείλη μου με πράσινο μολύβι ματιών… όπως έκανα παιδί. πράσινο ή μοβ. Εναλλάξ.

(Καλό Σαββατοκύριακο)

Πηγή εικόνας: my-eyes-your-windows.deviantart.com

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(2)

demon February 24th, 2010

Μια λάμα, μπηγμένη στον πάγο. Σε ατελείωτες ρηνίδες πάγου, που χαϊδεύουν όλη τη γη. Την άσπιλη γη, την υπομονετική γη, τη ζωντανή, θαρραλέα γη. Που γεννά και σπέρνει, που ελπίζει και περιμένει, που καλοσωρίζει και αποχαιρετά.

Πως να αποχαιρετήσεις όμως;

Πως να αποχαιρετήσεις;

Κανείς δε σου ζητά να ξεχάσεις. Αλίμονο.

Πολλοί περιμένουν να παρελάσεις από μπροστά τους με δάκρυα-κρυσταλλάκια κολλημένα άγαρμπα σε μέτωπο και μάγουλα. Δάκρυα που δε στεγνώνουν ποτέ. Άλλωστε το γυαλί δε στεγνώνει. Δεν κολλάει. Δεν ταιριάζει, ούτε εναρμονίζεται.

Η θλίψη είναι κάτι το τόσο προσωπικό, πως περιμένεις να το διαβάσω εμπρός σου;

Ούτε να το κρύψω, μήτε να το διαδώσω.

Πονάω. Ναι.

Να αποχαιρετήσω. Στα 27.000 πόδια. Κάπου κει, ανάμεσα σε Αθήνα και Χαλκιδική. Να αποχαιρετήσω μέσα από δαντέλες συμπυκνωμένου αέρα, βεντάλιες ομίχλης, όνειρα φουσκωμένα.

Πώς θα ήθελα να αντέξεις, να σε γευόμουν ακόμη περισσότερα καλοκαίρια, να σου ψιθυρίσω κι άλλες πολλές χαρές, μυστικά που θα ‘ρθούν, σκέψεις, ανάγκες, παρέα.

Ευτυχώς σου είχα πει πως σ’αγαπώ. Τελικά αυτό είναι σημαντικό. Το να προλαβαίνεις να πεις πως αγαπάς.

Και θα σε θυμάμαι όμορφα, χαμογελαστή, πάντα εκεί, γενναιόδωρα.

Α, και θα σ’αγαπώ…

ΑΝΤΙΟ για τώρα.

• Φυτεύω όνειρα...
• Comments(6)

demon November 19th, 2009

Ένα, δύο, τέλος…

Λίγο πριν ανοίξει η καταπακτή

και όλα τα νούμερα τα ρουφήξει κάτω από την άμορφη μάζα της

λίγο πριν τα συγχωνεύσει όλα

και φτύσει απλώς ένα κλειδί

έτσι, σκέτο, μόνο του

να ψευτογυαλίζει

ποιος ξέρει τι ανοίγει

και τι κλείνει

(συγνώμη, αλλά δεν μπορώ να σου εμπιστευτώ τη ζωή μου)

Πηγή εικόνας: randel.deviantart.com

• ΖΩΟΝ
• Comments(0)

demon October 22nd, 2009

Κοιμήθηκα με το Μάτι χτες. Παράτησα τον άντρα και το κρεβάτι μας, έστρωσα στον καναπέ και κοιμήθηκα με τη μαύρη γάτα στα πόδια μου.

Δεν κοιμήθηκα δηλαδή. Το Ματάκι δεν έχει μάθει να κοιμάται μέσα στο σπίτι. Ανέβαινε, κατέβαινε. Πήγαινε στα διάφορα μαξιλάρια της, στο σκαμπό, στις κουρτίνες, στο πρόσωπό μου, στην πλάτη, στην κοιλιά, στους μηρούς μου.

Κάποια στιγμή κούρνιασε και κοιμήθηκε κάνα δίωρο. Μέχρι που στριφογύρισα εγώ. Μετά ήθελε πιπί της. Και μετά, προσοχή και χάδια.

Είδα σήμερα τη φωτογραφία του Κουβαριού που έχω βάλει πιο κάτω. Την καλή.

Είπα να δακρύσω. Αλλά το έκανα από μέσα μου.

Δειλό πολύ γατί. Φοβισμένο. Υποχθόνιο ώρες-ώρες. Αλλά και τρυφερό. Και χαδιάρικο. Κουβάρι.

Όχι, δε θέλω να το συζητήσω. Ευχαριστώ.

• ΖΩΟΝ
• Comments(8)

demon October 22nd, 2009

Τίποτα…

Το Κουβαράκι δεν είναι πουθενά. Κι όμως… διαισθάνομαι ότι είναι τόσο κοντά. Ίσως και στις διπλανές πολυκατοικίες!

Την έψαξα. Την ψάξαμε. Μαζί με τον άντρα. Μεσημεράκι με το φως. Βράδυ που είναι πιο ήρεμα και θα μπορούσα, ενδεχομένως, να την ακούσω.

Με μια κονσέρβα κι ένα κουτάλι στο χέρι. Να το χτυπάω ανά ένα μέτρο, σαν την τρελή της γειτονιάς. Κι όμως… τίποτα.

Είναι τόσο ψυχοφθόρο όλο αυτό. Και είναι τόσο δεδομένο ότι και το Ματάκι θα ξαναφύγει. Θα πέσει από τον εναέριο κήπο μας. Σκέφτομαι σοβαρά να της φορέσω κάποια συσκευή εντοπισμού, για να μη τη χάσω κι αυτήν…

Μπορεί να μην ήταν η αδυναμία μου το Κουβάρι. Αλλά το αγαπούσα. Και είχα αρχίσει να την μαθαίνω κι αυτήν πράγματα. Να ακούει. Να καταλαβαίνει. Και τη χάιδευα. Στο πρόσωπο. Τη μουσούδα της. Τη φώναζα κι έτρεχε σαν την παλαβή, σαν πεταλούδα μαύρη.

Τέλος αυτά.

Το Μάτι πλαντάζει στο κλάμα κάθε βράδυ, όταν έρχεται η ώρα να μείνει μόνη έξω στο μπαλκόνι και να κοιμηθεί μόνη της.

Αλλά δε μου δείχνει τίποτα. Δε δείχνει πού μπορεί να είναι η αδελφή της. Απλώς κλαίει.

Κι εγώ μιλάω σα να υπάρχει κοντά μας το Κουβαράκι ακόμη. Έχω δυο γάτες… Εμ, μία.

Κι όμως. Δύο είναι τα μπολάκια τους. Δύο τα κουβαδάκια με την άμμο τους. Άλλα τα νάζια, άλλες οι συνήθειες.

Πέρασαν 4 μέρες πια. Και απογοητεύομαι. Το Μάτι αρχίζει να ακούγεται όπως το Κουβάρι. Γυρνάει το κεφάλι της ανάποδα, όταν την έχω αγκαλιά, λες και είναι το Κουβάρι. Και μυρίζει συνεχώς το σκαμπό και την κουβέρτα της αδελφής της.

Τελικά είναι εκπληκτικό. Το πώς τα γατιά, όταν είναι αδέλφια και η μία χάνεται ή πεθαίνει, κατορθώνουν να μοιάσουν, να υιοθετήσουν, να αντιγράψουν αυτόματα χαρακτηριστικά το ένα του άλλου! Είναι απίθανο.

Πως διαγράφεις ένα ζώο που έχεις αγαπήσει κι έχει χαθεί; Και θα μπορούσε να είναι ζωντανό; Και να βρίσκεται κοντά στο σπίτι σου αλλά εσύ να μην το ξέρεις; Άραγε που είναι;

Καληνύχτα Κουβαράκι. Ακούω το κουδουνάκι της και το συναχωμένη, ναζιάρικη φωνή της. Μιάουυυυ! Καληνύχτα μυξούλα.

• ΖΩΟΝ
• Comments(2)

demon September 14th, 2009

Ντελικάτα!

Ναι, αυτή είναι η σωστή λέξη.

Ντελικάτα. Έμπηξε την άκρη του τακουνιού της μέσα στο δέρμα του, τσιρίζοντας.

Έστρεψε το κεφάλι της προς το ανοιχτό παράθυρο και, ασθμαίνοντας, μέτρησε. Μέτρησε και ψέλλισε συνάμα.

1… σ’αγάπησα
2… σ’ανέχτηκα
3… σε βαρέθηκα

Και τσούλησε το σώμα της προς το παραμερισμένο τζάμι.

Πηγή εικόνας: chaim-mishaal.deviantart.com

• Σαλιάρα
• Comments(0)

demon September 2nd, 2009

Συζητούσα σήμερα με μια παρέα για το πώς, για να ζήσεις ανθρώπινα και με ένα χ επίπεδο, πρέπει να σκάσεις € 600, το λιγότερο, για ένα 2άρι. Αν είναι…

Για το πώς πρέπει να πουληθείς για να αγοράσεις.

Για το πώς πρέπει να επιβιώνεις από το κάθε γλοιώδη αρπακτικό στην καριέρα σου.

Πώς πρέπει να αναμετρηθείς με τον κάθε άσχετο.

Α, και συνήθως, θα χάσεις στο τέλος, κιόλας.

ΣΤΟΠ! Γαμώτο. Είναι δυνατόν; Βλέπω ειδήσεις. Και βλέπω πάντα και μόνο τα «μετά». Δεν βλέπω τα πριν, τα πώς, τον τρόπο για να μην πιαστώ, να μη φανώ μαλάκας. Και λέω: Η Ελλάδα γράφει πλέον μονάχα επιλόγους. Ούτε εισαγωγή, ούτε κορμό. Πόσο μάλλον ιστορία.

Πηγή εικόνας: intenebris.deviantart.com

• ΖΩΟΝ
• Comments(4)