demon April 19th, 2010
Μισό λεπτό, μισό λεπτό, δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα. Δηλαδή έχω δικαίωμα την ώρα που μιλάω με ένα φίλο να αποκαλέσω τους μπάτσους “γουρούνια”, “δολοφόνους” ή… απλώς “μουνιά”, αλλά δεν έχω το δικαίωμα να το διατυπώσω εγγράφως; Κι αυτό γιατί; Επειδή τα γραπτά μένουν; Δηλαδή κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Αυτό μου λες. Μπορώ εφόσον αυτή είναι η άποψή μου να την εκφράσω λεκτικά, αλλά όχι σε χαρτί, ηλεκτρονικό ή μη. Δεν πάμε καλά.
Θα έπρεπε να τους ενδιαφέρει να ΜΗΝ έχω ΚΑΝ αυτή την άποψη. Όχι να μην την εκφέρω…
Πού θα μου πάει όμως… Μια μέρα, όταν θα ξαναπετύχω μπατσόνι να κάνει σούζες και κωλιές με την υπηρεσιακή μηχανή στη μέση του δρόμου (όχι ότι θα ήταν νόμιμο εάν την έκανε στην… άκρη), φορώντας τη fierce (my ass) περιβολή του και το γλόμπο-γκλομπ κοντά στον κώλο, τότε ίσως προλάβω να τον απαθανατίσω με την Pentax μου. Και τότε θα έχω, ναι, πειστήρια όπως τα λένε.
Προχτές είδα δυο μαλακισμένα της ομάδας Δίας (εμ, από κει μας ήρθαν ΚΑΙ αυτοί οι μπάτσοι), να περνάνε με κόκκινο την Πατησίων εν ώρα μεγάλης κυκλοφορίας, χωρίς να έχουν τη σειρήνα αναμμένη παρακαλώ και παρολίγο να προκαλέσουν φυσικά ΆΛΛΟ ένα ατύχημα με τα διερχόμενα αυτοκίνητα, που τους κόρναραν για ώρα. Τι μαλακισμένα θεέ μου… Γελοία πιθήκια. Τελείως.
Εντωμεταξύ ήθελα να σου πω και τούτο. Ξέρω ότι δεν έχω γίνει ακόμη ρατσίστρια από το εξής: Δε με χαλάει αν δίπλα μου ζει Έλλην ή τσου Έλλην. Και ούτε έχω πρόβλημα εάν το κατάστημα το από κάτω το έχει Βουλγάρα ή Κινέζα. Με χαλάει όμως το ότι 10 και πλέον χρονάκια που ζούσα στα Εξάρχεια, σε πολυκατοικίες πάντα, όποτε έκανα παρατήρηση στους ενοίκους, γειτόνους κλπ. ή συνδιαλεγόμουν με κατοίκους, μπορούσα να συνεννοηθώ βρε αδελφέ. Έλεγα “με ενοχλεί αυτό που κάνεις”, ή “πουλάς σκάρτο πράγμα” ή “μην κατουράς στους κοινόχρηστους χώρους, έχει τουαλέτα σπίτι σου” και γινόμουν αντιληπτή. Καταλάβαιναν τι τους έλεγα, ντρεπόντουσαν κιόλας με την παρατήρηση ως όφειλαν κι έβλεπα κάποιο σεβασμό. Τώρα…;
Λέω στους Αφγανούς να μην στριγγλίζουν όλη μέρα, να κάνουν ησυχία κι αυτοί και τα παιδιά τους, να μην πετάνε τα σκουπίδια τους στην είσοδο της πολυκατοικίας λες και ζούμε σε καταυλισμό, λέω στη Βουλγάρα, το ζώον από δίπλα, να μην φωνάζει στους διαδρόμους της πολυκατοικίας ό,τι ώρα να ‘ναι γιατί μας έχει ξεσηκώσει εδώ και 4 μήνες, λέω στην Κινέζα ότι τα ρούχα που πουλά είναι τρύπια τα μισά κι όλοι τους, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που με συγκινούν, ανασηκώνουν τους ώμους, μου λένε ένα “Φώναξέ μου την αστυνομία”, με μουτζώνουν κι αιστάνομαι κι άσχημα από πάνω.
Δε λέω, και οι γονείς μου πήγαν στη Γερμανία να σπουδάσουν, να παντρευτούν, να ζήσουν. Κι ενσωματώθηκαν, σεβάστηκαν, προσπάθησαν να ταιριάξουν και όχι να ξεχωρίσουν. Γιατί από αυτό ζούσαν. Και από αυτούς ζούσαν!
Οι δικοί μας αλλοδαποί δεν ήρθαν για να ζήσουν στην Ελλάδα και να ενσωματωθούν με τους Έλληνες. Οι περισσότεροι. Ήρθαν τελικά για να πάρουν από την Ελλάδα. Να πάρουν και να φύγουν. Αυτό ήταν το πλάνο. Ή… ούτε καν να μείνουν εδώ.
Τα ξημερώματα σήμερα δούλευα. Κι αποσπάστηκα από κάτι τσιρίδες, 3 το πρωί. Ήταν κάτι μαυρούλες πουτάνες απέναντι. (γι’αυτό έχω πειστήρια!) Δεν έκαναν πεζοδρόμιο μονάχα. Αυτό δε με ενοχλεί. Για να τραβήξουν την προσοχή, φώναζαν κιόλας, έλεγαν αστεία κι έκαναν καραγκιοζιλίκια. Για το μεροκάματο… Κι εγώ, ξέρεις, προσπαθώ να δουλέψω. Για το δικό μου μεροκάματο. Δε σου λέω ότι είναι “δική” μου η χώρα. Γιατί τόσο εύκολα θα μπορούσε και να μην ήταν! Σου λέω όμως ότι ήρθα πριν από σένα, έφτιαξα κάτι και απαιτώ να το σεβαστείς. Αλλιώς μην περιμένεις να σου δώσω κάτι ή να είμαι φιλόξενος προς εσέ. Γιατί με ενοχλείς και το κάνεις επίτηδες! Κι αυτό ονομάζεται θράσσος!
