Φωτιά κανείς;
demon January 29th, 2009
Αμφιβάλλω πλέον.
Ναι. Στο λέω ανοιχτά.
Αμφιβάλλω για σένα.
Για το πόσο σίγουρος είσαι. Πόσο εδώ είσαι.
Πόσο απόλυτα έχεις δώσει τη ζωή σου σε εμάς. Στο τώρα.
Νομίζω, ξέρεις, ότι προτιμάς να αδιαφορείς. Ή να διατηρείς το δικαίωμα του να αδιαφορείς.
Προτιμάς να μη με κατανοείς. Και το κάνεις με μια τόσο απολαυστική αγένεια πια.
Και δε γίνεται με όσα γίνονται. Κάτι πρέπει να είναι πάντα αναμμένο. Η ζωή μας. Και πρέπει να κάνεις πετάλι. Πάντα. Μέσα κι έξω από το νερό.
Ναι.
Η ζωή μας πρέπει να είναι πάντοτε αναμμένη.
Φωτιά κάποιος;
Πηγή εικόνας: nakos.deviantart.com
Πόσο αλήθεια είναι το θέμα του κουπιού… Πριν μερικά χρόνια άκουγα τους μεγάλους να αγκομαχούν σαν τους σκλάβους σε γαλέρα και παραξενευόμουν, τους θεωρούσα μίζερους. Πίστευα ότι η ζωή είναι εύκολη. Όσο περνάει ο καιρός όμως αρχίζω και αντιλαμβάνομαι την προοπτική μιας ζωής μέσα σε γαλέρα. Αν το συνειδητοποιήσεις νωρίς θα εκπαιδεύσεις το μυαλό σου σε τέτοιο βαθμό ώστε το κουπί να γίνει δεύτερη φύση σου. Αν καταφέρεις και αυτό, η ζωή σου θα αρχίσει να αποκτά νόημα. Ο νους σου θα συντονιστεί και θα αφιερώνει τόση ενέργεια ώστε να διεκπεραιώσεις τα διαδικαστικά της ζωής. Θα αφήσει όμως και υπόλοιπο για να απολαύσεις και τα bonus, που είναι αρκετά αρκεί να έχει κανείς ενέργεια για να τα χαρεί. Αν δεν το συνειδητοποιήσεις ή αν δεν θέλεις να το παραδεχτείς θα πεθάνεις και θα είσαι ακόμα κουρασμένος.
Υ.Γ. Δεν συνηθίζω να γράφω τόσο σοβαρά σχόλια δεσποινίς demon, αλλά το κείμενό σου με ανάγκασε :-p
And the award goes to.. YOU! Βραβεύτηκες! Κάνε κλικ για το άρθρο μου!
Σ’ευχαριστώ λοιπόν Θαδή, για τις σοφές κουβέντες σου. Τις νιώθω, αλλά φοβάμαι πως είμαι εξωτικός δαίμονας εγώ και μάλλον την πόρτα του κλουβιού την έχω ανάγκη να ‘ναι ανοιχτή. Ίσως κάποια στιγμή, πολύ αργότερα, σώσω τον εαυτό μου και τις ανάσες μου. Ίσως μάθω όπως λες, να αναπνέω όσο συχνά χρειάζεται. Καλοσώρισες κι ελπίζω να ξανάρθεις.
Σε είδα αγγελάκι.