blog +Ο- σφαιρα

demon April 26th, 2011

Οργώσαμε την παλιά πόλη από όλες τις μεριές το 4ήμερο. Είπαμε να κάνουμε Επιτάφιο, να δούμε πώς γιορτάζεται σε τούτα τα μέρη, αλλά ψιχάλισε κι ο παπάς φοβήθηκε μάλλον ότι θα του μπει το χρυσοποίκιλτο ράσο. Κάπως έτσι, έβγαλε βόλτα γύρω-γύρω από την εκκλησία ένα βαρύ κάλυμμα και φώναξε στους πιστούς να περάσουν από κάτω. Ο Επιτάφιος ούτε που κουνήθηκε.

Όλες οι γιαγιάδες στριμώστηκαν, πατήθηκαν, τσίριξαν, πιάσαν και κουβεντολόι και μύρισε ολόγυρά μου πατσουλί και λεβάντα. Βαριά αρώματα.

Σάββατο κατευθυνθήκαμε στην παλιά πόλη, προς την εκκλησία της Φανερωμένης. Φτάσαμε νωρίτερα κι έτσι βολτάραμε. Είχα πάρει παραμάσχαλα έναν μοντέρνο χάρτη περιοδικού κι έψαχνα σημεία ενδιαφέροντος: μπαράκια, ζαχαροπλαστεία, κουτούκια, μαγειριά, περίεργα μαγαζάκια κι ό,τι θα μπορούσε να δώσει λίγο ενδιαφέρον στην κατά τα άλλα φτωχή και συνηθισμένη καθημερινότητα των κατοίκων.

Βαρελότα, κροτίδες κι άλλα συναφή δεν πέσαν ευτυχώς, μια και το έχουν θέμα εδώ. Σκοτώνονται και τραυματίζονται πολλοί, γι’αυτό και οι εκκλησίες προσλαμβάνουν… σεκιούριτοι για να αποτρέψουν τους επίδοξους μπουρλοτιέρηδες. Είδαμε όμως σε διάφορα σημεία το κάψιμο του Ιούδα που εδώ το λεν “Λαμπρατζ(ι)ά”.

Κυριακή πήγαμε και πάλι, μέρα αυτή τη φορά, στην παλιά πόλη, η οποία ήταν αμήχανα ήσυχοι, με τους αλλοδαπούς, κυρίως Πακιστανούς, Ινδούς και Φιλιππινέζους, να κατευθύνονται προς τη δική τους εκκλησία, για το Πάσχα των Καθολικών.

Καθίσαμε σε ένα ιταλικό να φάμε, να ξαποστάσουμε, να κρυφτούμε από τη συννεφιά που βγήκα.

Και τη Δευτέρα πήγαμε από την άλλη μεριά: την πύλη της Πάφου, με την εκκλησία των Καθολικών, που στέκεται ταπεινή, μέσα κι έξω και δεν θα δεις ούτε μια χρυσή εικόνα, ούτε ένα περίτεχνο στασίδι. Μονάχα ξύλο και λίγο μάρμαρο. Και κάτω από μια πέτρινη καμάρα, η Παναγία. Και τα κεράκια, τα ρεσώ και τα λουλούδια πάνω σε μια ψησταριά!

Όμορφη βόλτα.

Δεν είχα προετοιμαστεί καλά για τα γενέθλιά μου φέτος. Δεν τα σκέφτηκα νωρίτερα κι έτσι τώρα αιστάνομαι ότι δεν προλαβαίνω. Αναγκαστικά θα τα προλάβω βέβαια, αλλά… νωρίς δεν ήρθαν; Άντε 5 μέρες ακόμη. Ποια θα είναι η έκπληξή μου φέτος; Και πως θα γιορτάσω την 3ήμερη φιέστα μου;

Ίδωμεν. Χρόνια Πολλά σε λίγο.

• Bubbles , Hot Zero
• Comments(0)

demon February 2nd, 2011

Στριφογυριστά κουλουράκια, ατελείωτες τούρτες που υπερχειλίζουν από σιρόπι σοκολάτας, ζουμερά φρούτα που διακοσμούν τάρτες, μυρωδικά και σκόνες που λιάζονται πάνω σε γλυκές πίτες, κορμοί που χάνονται στη γλυκιά δίνη τους, κέικ που θυμίζουν ψηφιδωτά, σοκολατάκια που δε χωρούν σε βάζα και μεταλλικά κουτιά, λικέρ, παγωτά, μαρμελάδες και γλυκά του ταψιού που θα μπορούσαν άνετα να είναι όλα τους νικητές σε διαγωνισμό ονείρου…

ΖΑΧΑΡΟΣΤΡΟΒΙΛΟΣ είναι αυτό

και είναι το καινούργιο μου site…

αμιγώς Ζαχαροπλαστικής…

Και σας προσκαλώ να βουτήξετε στις σελίδες του και να κλέψετε όσες συνταγές αντέχετε να γευτείτε.

Κι αν πάλι κάνετε κέφι να μου αφήσετε ένα γλυκό αποτύπωμα, με φωτογραφία ή χωρίς, καλοδεχούμενο.
Κοπιάστε… Pastrychef.gr

Το ετοίμαζα από πρόπερσι το καλοκαίρι. Βγήκε στον αέρα πέρσι τον Δεκέμβρη και το 2010 έκλεισε 1 χρόνο ζωής. Τώρα αποφάσισα ότι ήρθε ο καιρός να το μοιραστώ μαζί σας. Νομίζω πως δεν το έχω ξανακάνει, αλλιώς… αρχίζω και τα παίζω αγρίως όμως.

Α, κι αν μπείτε, στείλτε κάνα μήνυμα να χαρώ. Να χαμογελάσω πως κάτι κατάφερα!

Σματς.

• Bubbles , Internet
• Comments(0)

demon June 2nd, 2010

Τα κατάφερα και κρυολόγησα! Ναι.

Καλό μήνα! Δηλαδή το ελπίζω να είναι καλός ο μήνας. Όπως του πρέπει. Πάντως μια φορά εγώ αρρώστησα. Κανονικά και με το νόμο.

Δεν ξέρω πώς έγινε αυτό. Δηλαδή, σε ρεύμα δεν έκατσα. Λεπτά δεν ντύθηκα. Να έγινε στο Μουσείο της Ακρόπολης; Πήγα και σ’αυτό! Δέος, συγκίνηση, απίστευτη καλαισθησία. Άνοιξα το πράσινό μου μάτι διάπλατα. Είμαστε μεις απόγονοι αυτών των ανθρώπων;;;
Wow…

Ήρθαν τα “πεθερικά” μου. Εμ, δηλαδή ο πεθερικός μου ήρθε. Αλλά θα είναι πάντοτε μαζί, οπότε αναφέρομαι σε αυτόν στον πληθυντικό! Τα πεθερικά μου λοιπόν ήρθαν και τα φιλοξενήσαμε.

Πήγαμε τις βόλτες μας. Γνώρισαν και τους δικούς μου. Πρώτη φορά. Φάγαμε παρέα.

Πήγαμε και στο “La Pasteria”, το ανανεωμένο υποτίθεται. Στην Αχαρνών. Περίμενα κι εγώ ο Botrini να έχει τα μαγικά που υπόσχεται από τηλεοράσεως, αλλά που. Μπορεί η cream fresh να συρρικνώθηκε, πάντως μια φορά η pizza margherita που παρήγγειλα ήταν άνοστη τελείως -αν είναι…- και χωρίς ίχνος βασιλικού. Άσε που είχε μια έντονη γεύση βουτύρου. Στην αρχή και στο τέλος.

Η πλάκα είναι ότι πρόσφατα αποτόλμησα να φτιάξω χειροποίητη pizza. Χειροποίητη πέρα για πέρα! Και, αν και κουραστική εμπειρία, ήταν πεντανόστιμη! Δεύτερο wow!

Του Botrini πάντως, ΔΕΝ. Δεν ξέρω εάν τους “νοίκιασε” μόνο το όνομά του, αλλά το χεράκι του δεν το έβαλε. Αποκλείεται.

Κι όπως είπαμε να δοκιμάσουμε τις ελληνικές συγκοινωνίες, μια και το Σαββατοκύριακο δεν είχε τρένα, δοκιμάσαμε και την ελληνική γυφτιά. Μπαίνοντας στα εξωτικά Πατήσια κι αφού έπρεπε να επιδείξουμε διαβατήριο (!), ο πεθερός μου έφαγε σπρωξίδι κι αγκωνιά στο τρόλεϊ κι όταν πια φτάσαμε σπίτι του έλειπε το πορτοφόλι. Σκατά.

Ξινή του βγήκε η επίσκεψη. Ήρθε να μας δει κι έφυγε με χίλιες σκοτούρες.

Γαμώτο.

Του ανακοινώσαμε κι ότι φεύγουμε. Έχει αλλάξει μετά τον θάνατο της Βούλας. Είναι σκυθρωπός, σκεφτικός, πιο “χαμένος”, πιο ανέκφραστος, πιο ταλαιπωρημένος. Αλλά πάντοτε κύριος, γενναιόδωρος, ευγενικός. Περιμένεις μια αγκαλιά να σε κάνει, ένα αστείο να σου δώσει. Και χαίρεσαι να τον έχεις κοντά σου!

Φεύγω… Στέλνω βιογραφικά. Ενθουσιάζομαι κι απελπίζομαι. Αγχώνομαι κι ονειρεύομαι μεγάλα πράγματα, συνάμα.

Τι ζητάω. Μια καλή ζωή. Μόνο αυτό. Εδώ, εκεί, όπου… Την αξίζω γαμώτο. ΝΑΙ! Πελώριοοοοοοοοο…

Πηγή εικόνας: mOthykku.deviantart.com

• Bubbles
• Comments(2)

demon May 18th, 2010

Δε θα σας αφήσω να με πιάσετε ζωντανή… ΠΟΤΕ!

Η Ελλάδα είναι τελικά η μοναδική χώρα που αφανίστηκε… χωρίς πόλεμο. Σαν τη μαύρη τρύπα ένα πράγμα.

Ε λοιπόν την πήρα την απόφασή μου εγώ, χτες.

Την πήραμε την απόφαση. Θα φύγουμε!

Και θα σας φτύσουμε φεύγοντας. Όχι εσένα. Εσύ μπορείς ακόμη να νιώθεις όπως εγώ. Το ίδιο δυνατά.

Αλλά εσάς! Τους πολλούς. Τους “λίγους” αλλά όχι εκλεκτούς.

Τα βάλαμε λοιπόν κάτω. Άλλωστε οι γονείς μου γνωρίστηκαν στη Γερμανία. Φοιτούσαν και οι δύο εκεί. Παντρεύτηκαν εκεί. Εργάστηκαν εκεί. Και βλακωδώς… επέστρεψαν ΕΔΩ. Στο μπουρδέλο. Που όλοι αναγνωρίζουμε. Πως περίμεναν ότι δεν θα ακολουθήσω τα χνάρια τους; Θέλω τόσο, τόσο καιρό να φύγω.

Πριν λίγο έπεσε μαχαίρωμα. Μεταξύ των μαύρων. Για το ποιος νταβάς έχει τα περισσότερα “τετράγωνα” της Πατησίων. Λογικό δεν είναι; Πλάκα είχε. Να κυλιούνται ξημερώματα στην άσφαλτο, πάνω στις λευκές και γκρίζες γραμμές και τα διερχόμενα αμάξια να κόβουν απότομα. Κι όμως… Δεν κόρναρε κανείς τους! Κότες!!! Ώστε έτσι ε; Είναι λοιπόν φυσιολογικό, έχει γίνει λοιπόν φυσική αυτή η φοβία… Με τους ξένους.

Να προσέξω λοιπόν. Να μη μου την πέσουν. Κι εσύ την αποδέχεσαι αυτή τη φοβία. Τι γελοίο…

Εγώ θα φύγω. Κι εσύ θα μείνεις πίσω. Εκλεκτέ! Για να δούμε —

Πηγή εικόνας: ioneek.deviantart.com

• Bubbles
• Comments(4)

demon May 16th, 2010

Βόλτα στην Ελευσίνα. Απόγευμα Σαββάτου. Με τον καιρό να αυτομαστιγώνεται και να μη λέει να αποφασίσει: ήλιος ή συννεφιά. Ένα πολύ ευχάριστο αεράκι έκανε τη βόλτα μας δροσερή και άνετη. Πέρα-δώθε, οργώσαμε την προβλήτα, φροντίζοντας να μας ανοίγει η όρεξη για το ψαράκι που θα ακολουθούσε.

Γαλέος, μύδια, χταποδάκι, καλαμαράκι, τυροακαυτερή, χωριάτικη σαλάτα και μπόλικη ρακή, για να μας ζεστάνει, μερικές ώρες αργότερα, όταν έπεφτε το φως κι αποτραβιόταν μαζί του και η ζέστη.

Μου είχαν λείψει τέτοιες στιγμές. Έπιασα τον εαυτό μου να έχει χαλαρώσει τόσο, να έχουν αδειάσει τόσο λυτρωτικά οι σκέψεις μου, να είμαι τόσο ελαφριά και τόσο ανόητα χαρούμενη με όλο αυτό. Το απλό: Βόλτα με τον άντρα και τον κολλητό μου, ψαράκι σε μια πολύ καλή ταβέρνα που ανακάλυψα στην Ελευσίνα, κουβεντούλα άλλοτε ανώριμη κι άλλοτε ψιλο-σοβαρή, με άφθονο γέλιο όμως που δεν έλλειψε ούτε λεπτό.

Αυτό είναι. Η απόλυτη ισορροπία, τα πάντα, χωρίς να τα ζητήσεις, να τα σκεφτείς, να τα μετρήσεις.

Τι όμορφα που ήταν. Αφοπλιστικά…

• Bubbles
• Comments(4)

demon May 15th, 2010

Δεν ξέρω εάν τρελάθηκε η πόλη μου ή εγώ! Είναι 02:30 και κάτι ψιλά και ακούω ξαφνικά στην Πατησίων κουδουνίσματα, τροχούς και ορθοπεταλιές! Βγαίνω στον μπαλκόνι και τι να δω, ξημερώματα; Ορδή από ποδηλατάδες κι ελάχιστα μηχανάκια προς το τέλος της πορείας, να βολτάρουν στην Πατησίων. Φωτό δεν πρόλαβα να βγάλω.

Βρε λες να καβαλήσω τη μηχανή μου και να πάω παρέα; Δεν είναι κακό… Αλλά που πάνε;

Υ.Γ. Μου ήρθε στο νου ένα κομμάτι των Salad: I’m gonna ride my motorbike to heaven…
Υ.Γ.1 Πέρασαν, σήμερα, 3 μήνες από το θάνατό της…

Υ.Γ.2 Βρέχει ξανά.

Πηγή εικόνας: mbdsgn.deviantart.com

• Bubbles
• Comments(0)

demon May 11th, 2010

H ώρα είναι 06:15.

Έχω ξενυχτήσει και σήμερα, γιατί έχω προθεσμία. Πρέπει να γράψω, πρέπει να παραδώσω.

Όλο το βράδυ, τα πράγματα, έτσι για αλλαγή, ήταν ήρεμα. Η νύχτα κατάφερε αυτή τη φορά να κυλήσει ανενόχλητη χωρίς κανείς να της κλέψει τα μυστικά.

Ξημερώνει. Το καυσαέριο ξυπνά μαζί με τους κατοίκους αυτής της πόλης. Αγουροξυπνημένες μαμάδες τρέχουν αλαφιασμένες, υπάλληλοι περιμένουν να ανάψει το φανάρι, ταρίφες γυρνάνε σπίτι, τα φορτηγά ξεφορτώνουν βιαστικά και νεαροί φοιτητές μόλις που προφταίνουν να γυρίσουν σπίτι, δίχως να πάρει πρέφα η μάνα τους. Κι όμως, ακόμη και σε αυτό το ξύπνημα, υπάρχει κάτι που τραβά την προσοχή και κλέβει την αναμονή του ξημερώματος.

Βγαίνω στον εναέριο κήπο μου. Κοιτάζω απέναντι. Εκεί που τόσες ώρες υπήρχε σιωπή.

Πέντε μαυρούλες είναι καθισμένες στα κολωνάκια του πεζοδρομίου. Μιλάνε πολύ δυνατά. Μεταξύ τους. Στο κινητό. Χαχανίζουν, φωνάζουν στους διερχόμενους και αν τολμήσεις να κόψεις ταχύτητα, θα έρθουν και θα σου κολλήσουν στο τζάμι. Θες ;

Δεν ξέρω πόσες γειτονιές της Αθήνας έχουν αυτή την ώρα πουτάνες να σουλατσάρουν ανενόχλητες κάτω από το ημίφως. Φαντάζομαι όμως, όχι πολλές.

Ο κόσμος συνεχίζει να τρέχει. Για να φτάσει στη δουλειά ή στο σπίτι. Και γυρνά το κεφάλι σε κάθε στριγκλιά τους και κοιτάζω. Να που σταματά ένα πολυτελές, μπορντώ αυτοκίνητο. Βάζει αλάρμ και μέσα σε λιγότερο από 1 λεπτό, έχει κλείσει η δουλειά. Μία μαύρη λιγότερη στους δρόμους, απέναντι από το σπίτι μου. Ήταν που χάρηκα ότι ίσως σήμερα ηρεμήσουμε.

Μπα… Αγρίεψαν περισσότερο τα πράγματα. Τώρα και ξημερώματα!

• Bubbles
• Comments(5)

demon May 9th, 2010

Πήγα βόλτα σήμερα… βορείως. Στην άνοδο της Γαλατσίου τα φανάρια δε δούλευαν. Κόσμος μπόλικος έξω. Να φυλακίσει οξυγόνο. Για να αντέξει άλλη μια βδομάδα.

Είναι ακόμη αρχές Μαΐου κι έχουμε ξεπεράσει το 30άρι στη θερμοκρασία. Ουφ… Πολύ ζέστη. Κουφόβραση. Σκόνη. Μόλυνση. Κλίμα που σε πλακώνει, σε μαραίνει…

Μου ‘χει λείψει το οξυγόνο, ο καθαρός αέρας, ο φρέσκος, ο αμόλυντος, ο φυσικός.

Στην επιστροφή, είδα κι άλλα καταστήματα στην Πατησίων και τους γύρω δρόμους να έχουν κλείσει. Άλλα να νοικιάζονται, άλλα να πουλιούνται, κι άλλα ενοικιαστήρια στις εισόδους πολυκατοικιών. Πολλή αλλοδαπία, πολύ πανηγυράκι, Πακιστανούς να έχουν σκεπάσει τα φαρδιά πεζοδρόμια με την πραμάτειά τους, μαύρους με τις οικογένειές τους, φορώντας παραδοσιακές ενδυμασίες να βολτάρουν μέσα στο πυκνό καυσαέριο του κέντρου, ακόμη και άραβες ντυμένους σαν τη Χιονάτη, εξωτικά και περήφανα να περπατάνε ανέμελα, λες και βρίσκονται στην εξοχή…

Σκέφτηκα πως είναι άδικο. Και δεν έχει να κάνει τελικά με ρατσισμό. Έχει να κάνει όμως με το ότι σε πονά να βλέπεις ελληνικά καταστήματα να κλείνουν το ένα πίσω από το άλλο και στη θέση τους να ξεφυτρώνουν καταστήματα αλλοδαπών. Δηλαδή πώς γίνεται ο Έλληνας να μην έχει χρήματα, να μη βγάζει λεφτά, να αναγκάζεται να κλείνει την επιχείρησή του, την οποία μπορεί να έχει πολλά χρόνια και να έρχεται ο ξένος ν’ανοίγει το μαγαζάκι του: με τηλεφωνικά κέντρα και calling cards, υποτίθεται, με μεταφορά χρημάτων στο εξωτερικό μέσω Western Union, με Internet καφέ, υποτίθεται, με κομμωτήρια που ειδικεύονται στα μαλλιά ράστα, με ρουχάδικα που πουλάνε ξεχασμένες μόδες και ευτελή ρούχα, με μίνι μάρκετ, ταβερνάκια… Τα περισσότερα υπόγεια, ύποπτα γεμάτα, με φωνακλάδηκες φάτσες απέξω για κράχτες, να σου θυμίζουν ότι δεν είναι για σένα.

Αλλά για τους ξένους που μένουν σε αυτή την περιοχή. “Εκδιώχτηκαν” οι Έλληνες που είχαν το ψωμί τους εκεί και τους πήραν τη θέση αυτοί πoυ ήρθαν. Πως γίνεται να έχουν λεφτά αυτοί; Στο στρώμα τους τα κρύβουν;

Αλλά ναι. Όταν μένουν σε ένα διαμέρισμα 10 άτομα σαν κατσαρίδες, όταν η έξοδός τους δεν είναι ένα καλό εστιατόριο ή ένα σινεμά αλλά το τσιγάρο και οι μπύρες στο πεζοδρόμιο, κάτω από το μπαλκόνι σου, άντε και κάνα πικνίκ στο Άλσος Γαλατσίου μέσα στο χορτάρι, όταν είναι παράνομοι, φοροφυγάδες, ακαταχώρητοι και φευγάτοι, λογικό να τα φέρνουν βόλτα αλλιώς…

Κι εσύ μένεις να κοιτάς τα πωλητήρια και τα διάφορα “Habibi Calling Centers” να σε τυφλώνουν με τα μεγάλα γράμματα, τις ορδές αλλοδαπών απέξω και τις ύποπτες, πάντα, κινήσεις. ΧΩΡΟ ΝΑ ΠΕΡΑΣΩ!!!

Νομίζω, σε λίγο θα ονομάζονται οι γειτονιές όπου μένουν ακόμη Έλληνες “Η ελληνική παροικία στα Πατήσια”, “Η ελληνική κοινότητα στην Κυψέλη” και πάει λέγοντας…

P.S. Καλή βδομάδα ανθάκια μου! Ακόμη κι αν είστε περασμένα σε μαλλιά ράστα μαν…

Πηγή εικόνας: sajja.deviantart.com

• Bubbles
• Comments(3)

demon April 28th, 2010

Ανάσα, χτυπός, χρόνος, κεραυνός, πουγκί πάνω από τα μαλλιά μου να χύνει, να απλώνει, να αδειάζει…

Τι στιγμές έχω ζήσει! Τι στάλες μάζεψα σε τούτη τη ζωή, μέχρι τώρα. Τι πεταλούδες έπιασα στον ύπνο και στον ξύπνιο μου με τα μελωμένα μου δάχτυλα να κολλάνε και να ζητάνε!

Πλησιάζει η μεγάλη ώρα. Η ώρα που θα μεγαλώσω κι επίσημα “λίγο” ακόμη. Πιο κοντά προς μια αντίστροφη μέτρηση. Εκείνη του χρόνου, που δε σηκώνει. Μα γέρνει!

Πρωτομαγιά. Το λέω κι αστράφτω ολόκληρη σαν καθρέφτης που στέκει κόντρα στο φως.

Πρωτομαγιά είμαι! ναι!

Πηγή εικόνας: sordello-jazz.deviantart.com

• Bubbles
• Comments(0)

demon April 27th, 2010

Είμαι κακή στα Μαθηματικά. Ανέκαθεν ήμουν. Πάντα με κούραζαν, ποτέ δε μ’ενδιέφεραν. Παρόλα αυτά, στη Γ’Λυκείου που στρώθηκα και διάβασα, τέλειωσα τη Γερμανική έχοντας στα Μαθηματικά 19! Είχα γράψει για 20 και το ήξερα, αλλά ο ένας βαθμός πήγε στη Φυσική που είχα γράψει για… 9 και είχαμε τον ίδιο καθηγητή και τη διευκόλυνση της αλλαξοκωλιάς.

Ακριβώς λοιπόν επειδή είμαι κακή στα Μαθηματικά, πήδηξα τη χτεσινή μέρα. Ήμουν απασχολημένη σφόδρα κι έτσι λέω σήμερα το… “5 και χτες”! Έλαβα τηλεφώνημα από το τμήμα Ασφαλείας της τράπεζας όπου έχω την κάρτα αναλήψεων. Και μου έπεσαν τα αφτιά. Αφού με ενημέρωσαν ότι έχουν σημειωθεί ύποπτες κινήσεις στην κάρτα μου, διασταυρώσαμε τους λογαριασμούς που έχω πληρώσει το τελευταίο διάστημα μέσω αυτής. Και φυσικά κάπου εδώ μπήκε και το μεγάλο αιφνιδιαστικό θαυμαστικό όταν μου είπαν ότι βλέπουν κάτι ψιλοποσά προς το Κατάρ κι άλλους… εξωτικούς προορισμούς. Εγώ να έχω στείλει χρήματα στο Κατάρ, μπα, θα το ήξερα. Επίσης να έχω πάρε-δώσε με λογαριασμούς εκεί, και πάλι χλωμό.

Είναι τόσο στάνταρ οι λογαριασμοί που πληρώνω μέσω κάρτας, αλλά και τόσο εύκολα αναγνωρίσιμοι οι προορισμοί-φάουλ, που ευτυχώς η τράπεζά μου κινητοποιήθηκε νωρίς, σφραγίσαμε την κάρτα κι όπως τσέκαρα σήμερα το πρωί, τα χρήματα δε δεσμεύτηκαν ποτέ! Ευτυχώς. Μπήκα όμως εγώ σε έναν μπελά, να έχω μείνει χωρίς κάρτα, άρα και χωρίς ρευστό.

Από ό,τι άκουσα το τελευταίο διάστημα έχουν σημειωθεί αρκετά κρούσματα υποκλοπών αριθμών από κάρτες αναλήψεων και το πιθανότερο στη δική μου περίπτωση είναι, ότι κάποιος αρχιδο-μάλαξ βρήκε τον αριθμό της κάρτας μετά από πολύ ψάξιμο και συνδυασμούς αριθμών με τη βοήθεια κάποιας συσκευης ή λογισμικού. Και άρα, θα εξακολουθήσω να κάνω χρήση για τις ηλεκτρονικές μου πληρωμές. Ουφ.

Παρόλα αυτά, μετρώ 4 και σήμερα, φουσκώνω τα στήθη μου, σκάω χαμόγελο σα τσιχλόφουσκα και σχεδιάζω σαν ανόητη έφηβη τα γενέθλιά μου, την Πρωτομαγιά ΜΟΥ! Τριήμερα ε; Όχι διήμερα. Τρι-ήμερα. Όσο μεγαλώνω, τόσο περισσότερο οφείλω να το διασκεδάζω. Άντε, μου ετοιμάζω ωραία πραγματάκια.

Ε-ε-έρχονται.

Πηγή εικόνας: foreversanne.deviantart.com

• Bubbles
• Comments(5)