Ολική έκλειψη
demon June 18th, 2012
Άδειο… ακατοίκητο, απομονωμένο, εγκαταλελειμμένο, παρατημένο, κενό.
Ξεκίνησα μια ενήλικη ζωή, οπλισμένος με απίστευτη ενέργεια, φαντασία, το όνειρο της επιτυχίας και της ευτυχίας. Ολικής.
Ταξίδεψα μέσα και γύρω από ανθρώπους, ατάκες, συμφωνίες, εικόνες, χώρους, αιχμηρά αντικείμενα. Πιάστηκα από το σχοινί και σκαρφάλωσα. Άλλοτε γλιστρούσα, άλλοτε μπερδευόταν το πόδι μου, άλλοτε πατούσα αίμα και γυάλινες επιφάνειες. Πείστηκα ότι θα γευτώ ό,τι αξίζω. Ολικά.
Διάλεξα τα πιο νοθευμένα, τα πιο δυσκολοχώνευτα, τα πλέον «πειραγμένα». Έγραψα κι «έγραψα». Με πειθώ, με ταυτότητα. Όσο γέλασα τόσο έκλαψα κι όσο πόνεσα τόσο ευτύχησα. Όσο κρατάνε οι ψιχάλες.
Και κάπου εκεί, που φλέρταρα με το άγγιγμα, με τις καμπύλες της κορυφής, με το χαμόγελο της ανακούφισης και της επιβράβευσης συνάμα, έχασα. Ολικά.
Τον εαυτό μου. Τη γυάλα μου. Το παρόν και το μέλλον. Ξαφνικά τα πάντα γέμισαν ασφυκτικά με ιστούς και σκόνες. Μονόχρωμες, θαμπές. Ούτε ξεκίνησε, ούτε τελείωσε με μένα…
Και δεν ξέρω ποια τροφή θα με σώσει. Εμένα κι εσένα. Δεν γνωρίζω αν θα επιστρέψω ποτέ εκεί. Στους ανθρώπους μου, σε σένα.
Κάποιος αποφάσισε να τραβήξει την κουρτίνα. Εγώ αποφάσισα να φύγω. Και κάποιες άλλες ψυχές «διάλεξαν» να φύγουν ολικά. Κι όλο τούτο μοιάζει δύσκολο εξαιρετικά. Ξαφνικά δεν αναρωτιέμαι αν θα τα καταφέρω. Αν θα γίνω. Αλλά αν θα επιβιώσω. Αν υπάρχω… Όχι μερικά… ολικά.
Γιατί αυτό χρειάζομαι. Την ολική, απόλυτη, αναρχική ύπαρξή μου. Να ανατέλλει και να δύει με νόημα.
ΘΕΛΩ ΝΑ ΥΠΑΡΧΩ.
Φοίβη.-
