FAKE
demon April 21st, 2008
Απίστευτο!
Τρεις ώρες.
Τρεις ολόκληρες ώρες.
Ναι. Τόσο κράτησε. Αφού νόμιζα ότι στο τέλος απλώς θα ανοίξω το στόμα μου κι αντί για ανάσα θα βγει ένα κατάμαυρο σύννεφο. Νόμιζα ότι απλώς θα εκραγώ.
Τρεις ώρες έκλαιγα. Δεν ξέρω αν έχω κλάψει ουδέποτε στη ζωή μου παραπάνω. Ποιος αντέχει τόσο;
Στο μισάωρο αιστάνεσαι εξουθενωμένος, πως έχεις σκάψει μισή μέρα. Κλείνουν τα μάτια, βαραίνει η αναπνοή, δεν εστιάζεις πουθενά και το σώμα απλώς παραλύει.
Κι εγώ τρεις ώρες έβγαλα τον καπνό που έπλεκε αυτό το δωμάτιο, 6 μήνες τώρα.
Είπα. Είπα τόσα πολλά. Ούτε για ένα κλάσμα δευτερολέπτου δε σκέφτηκα. Δεν έκανα παύση. Το μυαλό δεν πιάστηκε από κανένα γρανάζι αυτή τη φορά. Απλώς ξεχύθηκε το όλο. Τα πάντα. Έξι μήνες.
Συμπυκνωμένη καρδιά σε λαμέ κουτί.
Ψεύτικο.
Πηγή εικόνας: forums.skateperception.com
Τωρα ο καπνος βγηκε. Τον πηρε ο αερας. Ψευτικο. Ισως. Τωρα θα δειξει.
Θα μας δοθεί το χάρισμα και η μοίρα
να πάμε να πεθάνουμε μια νύχτα
στο πράσινο ακρογιάλι της πατρίδας;
Γλυκά θα κοιμηθούμε σαν παιδάκια
γλυκά. Κι απάνωθέ μας θε να φεύγουν,
στον ουρανό, τ’ αστέρια και τα εγκόσμια.
Θα μας χαϊδεύει ως όνειρο το κύμα.
Και γαλανό σαν κύμα τ’ όνειρό μας
θα μας τραβάει σε χώρες που δεν είναι.
Αγάπες θα’ ναι στα μαλλιά μας οι αύρες,
η ανάσα των φυκιών θα μας μυρώνει,
και κάτου απ’ τα μεγάλα βλέφαρά μας,
χωρίς ναν το γρικούμε θα γελάμε.
Τα ρόδα θα κινήσουν απ’ τους φράχτες,
και θα ‘ρθουν να μας γίνουν προσκεφάλι.
Για να μας κάνουν αρμονία τον ύπνο,
θα αφήσουνε τον ύπνο τους αηδόνια.
Γλυκά θα κοιμηθούμε σαν παιδάκια
γλυκά. Και τα κορίτσια του χωριού μας,
αγριαπιδιές, θα στέκουνε τριγύρω
και, σκύβοντας, κρυφά θα μας μιλούνε
για τα χρυσά καλύβια, για τον ήλιο
της Κυριακής, για τις ολάσπρες γάστρες,
για τα καλά τα χρόνια μας που πάνε.
Το χέρι μας κρατώντας η κυρούλα,
κι όπως αργά θα κλείνουμε τα μάτια,
θα μας διηγιέται — ωχρή — σαν παραμύθι
την πίκρα της ζωής. Και το φεγγάρι
θα κατέβει στα πόδια μας λαμπάδα
την ώρα που στερνά θα κοιμηθούμε
στο πράσινο ακρογιάλι της πατρίδας.
Γλυκά θα κοιμηθούμε σαν παιδάκια
που όλη τη μέρα έκλαψαν κι απόστασαν.
KΓΚ
Είναι όμορφη όμως η νηνεμία μετά τη μπόρα.
Με το δάκρυ ξορκίζεις την αρρώστια που σου τρώει την ψυχή.
Και είσαι πάλι έτοιμος για νέο πόνο.
Και πάμε πάλι απ’την αρχή…
Ζεις!
Για να κλαίς δαίμωνα τρία τεινά συμβαίνουν:
1. Κάτι κακό συνέβη.
2. Παρακολούθησες τρίωρο σαπούνι με την Τζούλια Ρόμπερτς και σε πιάσαν τα κλάμματα με το χάι έντ
3. Μεταμορφώθηκες σε emo/dΕΜΟn, άφησες μαύρη φράντζα και στην τελετή μύησης έπρεπε να κλαίς για τρείς ώρες, όπως και έκανες!
Αρκετά την ξεφτύλησα την συζήτηση, ήρθε η ώρα να καληνυχτίσω και να την κοπανίσω….
Bye.
…άνοιξε το κουτί σου…
…βγάλτα όλα…
…και φόρεσέ τα ξανά, με ότι συνδυασμό θες…
…πάτα και λίγο γκάζι παραπάνω…
…ξέρεις…
Φιλιά βρόχινα…
Ναι, θα δείξει, αν λειτούργησε η λύτρωση, μάνα.
Πράσινο και μπλε, αγγελάκι. Χρώματα τόσο οικεία στο μάτι μου. Τόσο γαλήνια και ζωηρά συνάμα. Πράσινο για την αρχόντισσα φύση, μπλε για τον ουρανό που δε θα τελειώσει ποτέ! Σ’ευχαριστώ για την αφιέρωση.
Πόνος ε; Σκουριασμένο ΡΟΚ, κάτι έχεις εσύ με τον πόνο. Κι εγώ, τελικά.
Κωστή, να ‘σαι καλά. Σήκωσα για μερικά λεπτά το μαύρο μου το τούλι και γέλασα. Έχεις χιούμορ μπαγάσα. Σε φιλώ, χωρίς απάντηση *
Ξέρω… Λίγο γκάζι ακόμα, λίγο γκάζι ακόμα και τελικά, η κολώνα εκεί είναι! Τη βλέπω : ) Φιλιά Νεράιδα μου.
Μή με ευχαριστείς! Φιλάκια!
Φιλιά τόσο οικεία!
Εγώ μέχρι μια ώρα κατάφερα να κλάψω συνεχόμενα, αλλά πολλές φορές την ίδια μέρα. Ανεκπλήρωτος έρωτας. Γιατί όμως ψεύτικο;
Γιατί δε νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει τόση ανακούφιση μονορούφι, Κωνσταντίνε. Μάλλον κάπου με κορόιδεψε ο εαυτός μου. Ίσως να αιστάνθηκε τύψεις και να αυθυποβλήθηκε. Ποιος ξέρει. Το μόνο που γνωρίζω είναι πως, το πράσινο μάτι μου δεν έλεγε να το βουλώσει!
egw eklapsa kapote gia 6 wres synehomenes.
merikes fores akoma klaiw gia ton idio logo.
bmystical, καλώς ήρθες. ναι, ακόμη και το κλάμα, μνήμη είναι, μνήμη θέλει και μνήμη προκαλεί : )