Μουσικές αναμνήσεις
demon June 25th, 2008
Πολύ μ’αρέσει η ιδέα, τελικά. Κάθομαι 02:46 κι ακούω μουσική. Nightwish για τώρα. Έχω κολλήσει με τη μελωδία του «Amaranth». Τέτοιο τίτλο δεν είχε χρησιμοποιήσει και η Enya;
Η μάνα μου δε με εγκατέλειψε. Εγώ μπορεί να εξαφανίστηκα λιγάκι. Μπορεί και να έχασα τον κόσμο που με διάβαζε. Ή μπορεί απλώς αυτός ο κόσμος να μη γράφει επειδή δεν γράφω κι εγώ σε αυτόν. Fair is fair. Κι εγώ μαζί σου.
Η μάνα, λοιπόν, η πριγκιπέσσα μού έστειλε πρόσκληση. Επίσημη. Από αυτές που χρειάζεσαι κάμποση ώρα για να τις ανοίξεις. Να γράψω τις μουσικές μου αναμνήσεις slash επιρροές slash επιλογές?
Πάμε, γιατί έχω ήδη καταναλώσει χώρο από τα little gray cells μου! Οι γονείς μου, πάντοτε αντικρουόμενοι. Όπως και στο όνομα. Ο μπαμπάς ήθελε Φοίβη. Η μαμά Μελία. Το ‘ρίξαν στον κλήρο. Ο μπαμπάς άκουγε Beatles, Simon and Garfunkel, Abba, Bee Gees, η μαμά πάλι Μπέλλου, Γερμανό, Σαββόπουλο, Ελευθερία, Γαλάνη…
Κι εγώ κάπου εκεί στη μέση να απομυζώ νότες και εικόνες.
Η μαμά να μου γνωρίζει τη ζωή και να επιμένει να μην παρατήσω τη μουσική. Ο μπαμπάς να μου φέρνει κάθε μέρα δώρα -Τεν-Τεν, Αστερίξ και αυτοκινητάκια-μινιατούρες-, και να θέλει να δει να κάνω κάτι στη ζωή μου. Κάτι πρακτικό ε;
«Επέλεξα» λοιπόν να μην ακούω ελληνικά. Ενημερώνομαι ναι, και γουστάρω Ελευθερία, Τσαλιγοπούλου, Πυξ-Λαξ, Κατσιμιχαίους. Έχω τραγουδήσει και στο μαγαζί τους. Αλλά όχι. Δε θα βάλω (σχεδόν) ποτέ να ακούσω. Επέλεξα να ακούω, να μελετάω, να πωρώνομαι με τα ξένα.
Ζήτησα από τη μάνα μου να μου φέρει δίσκο των Genesis με τον Peter Gabriel όχι τον Phil Collins. Αν και με τον δεύτερο έκαναν τις εμπορικές επιτυχίες τους. Άρχισα να ψευτομιλάω αγγλικά, αρχές δημοτικού. Τα φωνήεντα έκλεβα, δεν ήξερα φυσικά τι έλεγα. Της είπα να μου μεταφράσει τους λαρυγγισμούς μου! Μπήκα και μεγάλωσα με τη δεκαετία των ‘80s. Madonna, Sandra, Tiffany, Kylie Minogue με το Locomotion, Aha και Transvision Vamp!
Πέρασα γρήγορα σε thrash mode, με το οποίο μια ωραία μέρα με πήρε και ο ύπνος σε εκδρομή. Με Sepultura ή μήπως Slayer στα αυτιά μου αποκοιμήθηκα στο γυρισμό από σχολική εκδρομή κι όλοι έμειναν να απορούν. Πάει καλά αυτή; Σήμερα γουστάρω να αποκοιμιέμαι που και που με Soulfly.
Κάποια στιγμή έζησα έντονα το techno κύμα που γρήγορα έγινε trance. Οι Prodigy ακόμη και σήμερα έχουν το σεβασμό μου. Θυμάμαι εκείνη την ηλίθια αντιπαράθεση: Prodigy ή Massive Attack. Μα τι συγκρίνεις ρε;
Και μέσα σε όλα αυτά κλασικές σπουδές και για μήνες μουσική αποτοξίνωση, ακούγοντας μονάχα Mendelssohn, Brahms, Mussorgsky και Prokovief στα αυτιά μου. Και μετά δώσ’του metal, δώσ’του κόλλημα με τους Sisters of Mercy, με τον Billy Idol, με την Pat Benatar, τους T’PAU, την Jennifer Rush. Μέχρι σήμερα όλα αυτά ισχύουν.
Και μετά και μετά γνώρισα την jazz και τη θεά Ella. Κόλλησα και με την κέλτικη μουσική (όχι μόνο την Enya), την gothic, τα blues.
Και σήμερα αναφωνώ στα σίγουρα: δεν ακούω ελληνικά. Μου λέγαν όλοι στο Γυμνάσιο, ότι όταν πάω Λύκειο θα στρώσω. Και μετά, ότι όταν τελειώσω το σχολείο θα ακούσω αναγκαστικά. Μου αρέσουν μελωδίες, δε λέω.
Αλλά η ελληνική γλώσσα δεν είναι για να την τραγουδάς. Κατά την πολύ ταπεινή μου γνώμη. Είναι για να τη γράφεις και να τη μιλάς. Ίσως.
Όταν έχεις τραγουδήσει, ξέρεις ότι τα Αγγλικά κάθονται σωστά. Οι καταλήξεις. Το mood. Οι γέφυρες. Τα φωνήεντα που μπορείς να κρύψεις και να κρατήσεις ανάσες πάνω τους!
Πολλά είπα. Θα μπορούσα για αιώνες να μιλώ για μουσική. Αλλά για τα μουσικά μου όνειρα ποτέ! Όχι αυτά που έκανα. Αυτά που γράφουν πάνω μου σα να ‘μουν πεντάγραμμο γυμνό.
Πάσα στα γρήγορα πριν αρχίσω να τραγουδώ ξανά, στους: Μαλινάκι, Κωστή απαραιτήτως, ξεχασμένο αγγελάκι, Johnny boy και την αγαπημένη μου Μολυβούπολη! Τι ακούτε ρε;;;
Πηγή εικόνας: www.within-temptation.com