blog +Ο- σφαιρα

Ιντερνετική αναρχία… “Παίζουμε κρυφτούλι στο ταβάνι;”

Πολύχρωμες πεταλούδες έχουν στεφανώσει το μέτωπό μου. Σαν κρίνα της νύχτας, ανοίγουν διάπλατα τα καμπυλωτά τους φύλλα, τινάζουν τις κεραίες τους και μου γνέφουν.

(Πηγή photo: twistedphysics.typepad.com)

Ένας χτύπος του ρολογιού, ένα ξημέρωμα, μια χάντρα του μοιρολογιού, ένα κούτσουρο κάτω από την τηλεόραση, μια κλωστή που προεξέχει στην κουρτίνα, ένα φως μέσα στο κουτάκι με την μπαλαρίνα.

Έτσι, τέντωσε τα φτερά σου πάνω στο στρώμα που κροταλίζει κι έλα να με βρεις στην καρέκλα μου.

Πες μου πόσα βότσαλα κλώτσησες σήμερα και σε ποια άμμο σκίτσαρες πλανήτες.

(Πηγή photo: library.thinkquest.org)

Πες μου πόσους καθρέφτες προσπέρασες και σε ποια λάβα κολύμπησες.

Πες μου σε ποιον γαλαξία έκανες ωτοστόπ για να φτάσεις στα χείλη μου.

Πηγή: galerieslunamoon.free.fr

Ήμουνα πάνω σου όλο το απόγευμα. Ασίγαστη ανάγκη. Αξέχαστη ικανοποίηση.

Πάνω στη μηχανή, πλαγιασμένοι και οι δυο, σχεδόν γλείφοντας την άσφαλτο στις στροφές του Καρέα. Περνώντας μέσα από τον αέρα, με τα κράνη σφιχτά στα κρανία. Η ζελατίνα κατεβασμένη και να ακούω σα μαστίγωμα καρδιάς, σα χτύπο δείκτη, σαν πάτημα τακουνιού τις στάλες. Μία-μία πάνω στα μάτια μου να σκάνε και να σχηματίζουν ακτίνες. Ρινίσματα από νερό και μετά κανονική βροχή. Με μήνη και απληστία να πέφτει πάνω στο δέρμα μου. Είχα μόλις βγάλει το κράνος και τα γάντια κι ετοιμαζόμασταν να περάσουμε την πόρτα.

Όσο ήμασταν με κόσμο, με φράσεις, μαχαιροπίρουνα και κρασί, αγγιζόμασταν κρυφά κάτω από το τραπέζι. Κοιταζόμασταν πονηρά και μιλάγαμε με τους μαγνήτες των επιθυμιών μας. Πλέκαμε τα δάχτυλα, ενώ θέλαμε να μπλέξουμε τις γλώσσες μας. Μπήγαμε τα νύχια μας στις παλάμες, ενώ θέλαμε να πονέσουμε ο ένας την ερεθισμένη, τραχειά επιφάνεια του άλλου.

Τα μυστικά μεγάλωναν όσο το στήθος μου δεν ένιωθε το δικό σου κι όσο τα μαλλιά μου δεν σέρνονταν πάνω στα πόδια σου, ανάμεσα στις κλειδώσεις σου. Και η υγρή πλάτη μου άφηνε την ηδονή να συσωρρεύεται στα λακάκια της μέσης.

Κι όταν έφτασε καλοδεχούμενη η νύχτα και γυρίσαμε στο σπίτι σου, δεν άντεξε το ένα κορμί τη θέα του άλλου. Μου πήρες το σακίδιο από τα χέρια και το πέταξες κάτω, μου έλυσες τα μαλλιά, με έγδυσες και με σήκωσες. Με κάθισες πάνω σου και μου ψιθύρισες με βία πόσο σου έλειψαν οι μυρωδιές και οι ήχοι μου.

~

Ναι είμαι ερωτευμένη. Και ναι, υπάρχουν στιγμές που με πονά. Αρκετές. Είχα καιρό να αιστανθώ έτσι. Το λαχταρούσα, το πεθυμούσα, το ζήλευα τριγύρω μου και μου το ευχόμουν. Και τώρα που το έχω, είναι φορές που με κάνει αλλόκοτη να φαίνομαι. Παράξενη, μελαγχολική, κυκλοθυμική που εγώ δεν είμαι… πια.

Έχω βάλει τόσο δυνατά Anathema στα αφτιά μου, που νομίζω ότι οι φλέβες μου θα σπάσουν. Έχω προλάβει μέσα σε μια βδομάδα να μυθοποιήσω το δίσκο τους, “Judgement”. Και τώρα, τελείως μοιραία το cd διαβάζει το “One last goodbye”. Ένα τελευταίο αντίο στην κανονική, αποστειρωμένη ζωή. Ίσως.

Το ‘θελα τόσο πολύ να σε έχω. Να σε αποκτήσω. Να σε φροντίσω και να δακρύσω μέσα σου. Το ήθελα να σε κοιτάζω και να γυαλίζει η εικόνα σου, να μου κάνει νάζια το βλέμμα σου και να γίνεσαι τόσο όμορφος κάθε φορά που σου λέω…

Γιατί δε δέχεσαι την παράνοια με την οποία έχει χρωματίσει το ουράνιο τόξο την ψυχή μου; Όσο εγώ προσπαθώ να ρουφήξω κάθε ζωντανό σου όνειρο, τόσο εσύ προσπαθείς να μου δείξεις ότι μπορείς και χωρίς εμένα. Έτσι. Απλώς. Για να είσαι cool. Συμβατός με το παρελθόν ίσως. Ενώ εγώ, έχω σπάσει κάθε καθρέφτη του πριν. Έχω ανατρέψει όση ζωή, όσο τσαμπουκά κι όλα τα εφήμερα του παρελθόντος μου.

Μου είχες πει πως… δε θα ξανακοιμηθούμε χώρια, μαλωμένοι, μακριά, ανέγγιχτοι. Ότι δε θα άφηνες οποιονδήποτε εφιάλτη του ξύπνιου να χωρίσει τα σώματά μας. Πως πάντα θα με αγκάλιαζες ελάχιστα καρέ πριν κλείσεις τα μάτια για ταξίδι βελούδινο. Κι απόψε δεν το ‘κανες.

Και με κάνεις να επισκέπτομαι σκοτεινές ομπρέλες της φαντασίας μου. Να κοιμηθώ μόνη; Να φύγω; Να τρέξω; Να αποκοπώ; Να σπάσω τη μορφή σου;

Να ξεριζώσω τον έρωτα; Εσύ πότε ερωτεύτηκες τελευταία φορά; Και πόσο σε πόνεσε; Όχι όταν χώρισες. Όταν ήσουν καλά!!!

Τι να πιστέψω; Δε θέλω μαγείες και υποσχέσεις. Δε θέλω κρυφτό κι ασφάλεια. Θέλω ένα μπουκάλι γυμνό. Θέλω έναν έρωτα με αρχή. Θέλω να με αγγίξεις και το χέρι σου να μην κουνηθεί ούτε εκατοστό. Θέλω να μου πεις τι ξέρεις, όχι τι φοβάσαι. Γιατί κι εγώ φοβάμαι.

Αλλά ενώ εσύ δείχνεις πως μπορείς, πως ξέρεις να είσαι άντρας, τελικά εσύ φοβάσαι περισσότερο. Θες να μείνεις μόνος; Και τότε ποιος θα γράψει για σένα;

Πηγή: galerieslunamoon.free.fr

Η blogosfaira μου ένα μήνα μετά. Ίσως ακουστεί κάπως εγωιστικό ή αφελές, αλλά κλείνω έναν ιντερνετικό μήνα ζωής και παρουσίας και θέλω να μου ευχηθώ και γραπτώς “Χρόνια πολλά”. Ε, αφού το ξεκίνησα που το ξεκίνησα αυτό το “παιχνίδι” ας το κάνω σωστά τουλάχιστον.

Άλλωστε επί ένα μήνα γράφω ό,τι μου συμβαίνει, ό,τι σκέφτομαι, για ό,τι αγωνιώ και για ό,τι ελπίζω κι αν όχι όλα, τότε στο μεγαλύτερο μέρος τους τα όσα γράφω είναι και αληθινά. Όσα δεν είναι ακριβώς αληθινά, είναι μεγενθυμένα, πιο θεατρικά ή σε ελεύθερη μετάφραση. Έχουν όμως τις ρίζες τους σε μένα και στο δικό μου δέντρο ψυχής και μοίρας.

Σκέφτομαι ώρες-ώρες αν έχει νόημα να πω ποια είμαι. Αν έχει νόημα αυτός ο λόγος να πάρει σάρκα κι οστά, παρουσιαστικό και να δώσει τυπικές συστάσεις. Μέσα από τις λέξεις μου, φαίνεται πού μένω, τι πιστεύω, τι ακούω, πως είμαι, που είμαι! Μέσα από την επιλογή των λέξεών μου, φαίνεται πώς σκέφτομαι και τι έχω αντλήσει από τη μέχρι τώρα ζωή. Και μέσα από τη σειρά με την οποία βάζω αυτές τις λέξεις φαίνεται η δομή, ο συναισθηματισμός, ο δυναμισμός και η έκφρασή μου.

Κι επειδή είμαι απίθανα εγωκεντρικός χαρακτήρας και θα σκάσω αν δεν τα πω:

Μ’αρέσει να μιλάω στο χαρτί.

Με ικανοποιεί να ξενυχτάω για μένα.

Μου κάνει ο ερωτισμός που σχηματίζει το μελάνι και το αλκοόλ.

Με εξημερώνουν οι λέξεις, τα πρόσωπα και οι στιγμές όταν αναφέρονται στις επιθυμίες, στις αδυναμίες και στο παρελθόν.

Με ιντριγκάρουν τα άκρα.

Με έλκουν τα κουτιά, τα κλειδιά κι ο καπνός.

Με γεμίζει απόλυτα η Μουσική, το σαρκικό, ψυχικό κι εγκεφαλικό πάθος και η δίτροχη ταχύτητα.

Πηγή: drawsketch.about.com